Ambasada Francji w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ambasada Francji w Polsce)
Ambasada Francji w Warszawie
Ambassade de France à Varsovie
Logo
Ilustracja
Siedziba ambasady przy ul. Pięknej
Państwo

 Francja

Data utworzenia

1919, 1944

Ambasador

Étienne de Poncins

Zatrudnienie

17+[1]

Adres
ul. Piękna 1
00-477 Warszawa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ambasada Republiki Francuskiej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ambasada Republiki Francuskiej”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ambasada Republiki Francuskiej”
Ziemia52°13′25,60″N 21°01′38,03″E/52,223778 21,027231
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Pierwsza siedziba przedstawicielstwa Francji w pałacu Brühla (od 1809)
Pałac Branickich – b. siedziba Konsulatu Generalnego Francji w Warszawie przy ul. Nowy Świat (1829)
Budynek Konsulatu Generalnego Francji w Al. Ujazdowskich, obecnej siedziby Obserwatorium Astronomicznego i Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Warszawskiego (1909)
Przedwojenna siedziba Ambasady Francji w domu Szelechowa w Al. Ujazdowskich 15/Al. Róż 2 (1918–1936)
Przedwojenna siedziba Ambasady Francji w pałacu Branickich przy ul. Frascati (1936–1939), zniszczony w okresie II wojny światowej, nieodbudowany
Była siedziba Konsulatu Francji w Katowicach przy ul. 3 Maja 23
b. siedziba Konsulatu Francji w Pałacu Jutkiewiczów w Krakowie przy ul. Potockiego (okres międzywojenny)
b. siedziba Konsulatu Francji w Krakowie przy ul. Krupniczej 5 (lata 50. i 60. XX w.)
Konsulat Generalny Republiki Francuskiej w Krakowie przy ul. Stolarskiej 15 (1984-)
Liceum Francuskie Ambasady Francuskiej przy ul. Walecznych
Ambasada Francji w Warszawie przy ul. Pięknej 1 w awangardowym, modernistycznym budynku z 1971 autorstwa architekta Bernarda Zehrfussa. Pośrodku między bryłami budynku istniał jedyny w Polsce stalowy dach wiszący w powietrzu na linach, który zlikwidowano przy okazji remontu w 2004[2].

Ambasada Francji w Warszawie, Ambasada Republiki Francuskiej (fr. Ambassade de France à Varsovie) – francuska placówka dyplomatyczna w Polsce, mieszcząca się w Warszawie przy ul. Pięknej 1, pomiędzy ulicami Jazdów i Johna Lennona.

Podział organizacyjny[edytuj | edytuj kod]

  • Kancelaria dyplomatyczna (Chancellerie)
  • Dział konsularny (Section consulaire)
  • Dział prasowy (Service de presse)
  • Dział współpracy kulturalnej (Service de coopération et d’action culturelle) - Instytut Francuski w Polsce
  • Dział spraw społecznych (Service du Conseiller pour les Affaires sociales)
  • Regionalny dział ekonomiczny (Service économique régional)
  • Misja ekonomiczna Business France (Mission économique Business France)
  • Attaché Obrony (Attaché de défense)
  • Delegatura Biura ds. międzynarodowej współpracy technicznej policji (Service de coopération technique internationale de police – SCTIP)
  • Dział administracyjny i finansowy (Service administratif et financier)
  • Liceum Francuskie w Warszawie (Lycée français René-Goscinny de Varsovie), ul. Walecznych 4/6 (1919)
  • Konsulat Generalny Republiki Francuskiej w Krakowie (Consulat général de France à Cracovie), ul. Stolarska 15

Siedziba[edytuj | edytuj kod]

Po I wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]

Po I wojnie światowej, po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych w 1919, rozpoczęło swą pracę poselstwo, mając kilka kolejnych lokalizacji – w willi Wernickiego w Al. Ujazdowskich 31 (1919–1928), od 1924 w randze ambasady[3], oraz w pałacu Lesserów w Al. Ujazdowskich 6a/ul. Pięknej 10 (lata 20. XX w.)[4], w domu Szelechowa w Al. Ujazdowskich 15 róg al. Róż 2 (1928–1936), w latach 1936–1939 w pałacu Branickich, tzw. Czerwonym Pałacu z 1887 (proj. Leandro Marconi) przy ul. Frascati 22[5], zburzony w okresie II wojny światowej, obecnie nie istnieje.

W okresie wojny polsko-bolszewickiej, w sytuacji zagrożenia zajęcia Warszawy, personel poselstwa był ewakuowany okresowo (od początku sierpnia 1920) do Poznania.

Biuro Radcy Handlowego urzędowało przy ul. Foksal 11 (1923[6]–1935). Instytut Francuski był usytuowany w Pałacu Staszica przy ul. Nowy Świat 72 (1925–1939).

Francja utrzymywała też konsulaty:

Samodzielną strukturą, organizacyjnie poza ambasadą, była Francuska Misja Wojskowa (1919–1932), początkowo z siedzibą w hotelu Europejskim przy ul. Krakowskie Przedmieście 13 (1919)[11], następnie w pałacu Raczyńskich przy ul. Krakowskie Przedmieście 5 oraz w hotelu Narodowym w al. Jerozolimskich 47 (1924–1925)[12].

Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]

Stosunki dyplomatyczne reaktywowano w 1944, najpierw na szczeblu przedstawicieli politycznych, delegatów, a od 1945 ambasadorów. W latach 1945–1971 ambasada mieściła się m.in. przy ul. Poselskiej 21 (1945), ul. Zakopiańskiej 9c (1948–1971). Na początku lat 60. planowano zbudować ambasadę w miejscu spalonego w 1939 pałacu Kronenberga i Teatru Żydowskiego na rogu pl. Małachowskiego z ówczesnym pl. Zwycięstwa, lecz do tego nie doszło i ostatecznie w tym miejscu powstał hotel Sofitel Victoria. Obecny budynek przy ul. Pięknej 1 zbudowano w stylu awangardowego modernizmu z odlewami aluminiowymi na fasadzie pomysłu arch. Jeana Prouvé i ze stalowym dachem wiszącym w powietrzu na linach w latach 1967–1971 (arch. Bernard Zehrfuss, Henry Bernard i Guillaume Gillet)[13]. W ceremonii wmurowania kamienia węgielnego w 1967 wziął udział gen. Charles de Gaulle[14]. W latach 2001–2004 przeprowadzono w budynku ambasady prace renowacyjne (arch. Jean Philippe Pargade i Roman Gal). W tym czasie ambasada miała tymczasową siedzibę przy ul. Puławskiej 17.

Biuro Radcy Handlowego znajdowało się m.in. przy ul. Zwycięzców 16 (1945–1948), ul. Szczuczyńskiej 6 (1951)[15], ul. Dąbrowieckiej 21 (1955[16]–1966), rezydencja ambasadora w willi rodziny Rotsteinów z 1938 (proj. Lucjan Korngold) przy ul. Krynicznej 6 (1945–1948)[17], ul. Miedzeszyńskiej 94 (1948–1966), oraz w pierwszych latach powojennych Biuro Rewindykacji przy ul. Francuskiej 15 oraz Misja Poszukiwawcza przy ul. Krynicznej.

Instytut Francuski tuż po wojnie mieścił się w odbudowanym skrzydle domu w Al. Jerozolimskich 32, po wznowieniu działalności w latach 1967–1968 w al. Wyzwolenia 14, a w latach 70., 80. i 90. (1990)[18] na ul. Świętokrzyskiej 36. Połączony z utworzonym na fali przemian politycznych i społecznych z Francuskim Ośrodkiem Kształcenia i Informacji Kadr (CEFFIC), od 1994 do września 2009 Instytut Francuski miał siedzibę w budynku dawnego Banku Landaua, na ul. Senatorskiej 38. Od 28 września 2009, Instytut znajduje się przy ul. Widok 12[19].

Od 1961 Francja utrzymywała też w Polsce wymieniony powyżej Francuski Ośrodek Dokumentacji Naukowo-Technicznej (Centre de documentation française scientifique), który następnie zmienił nazwę na Ośrodek Francuskiej Dokumentacji Technicznej przy ul. Marszałkowskiej 77–79 (1972–1990) wraz z filiami – w Gdańsku, w Domu Technika NOT przy ul. Rajskiej 6 (1975–)[20] i w Katowicach, w Domu Technika NOT przy ul. Podgórnej 4 ([1968]–1990)[21].

Funkcjonowały/funkcjonują też konsulaty:

  • Szczecinie (1946–1951): początkowo w hotelu Continental przy ul. 3 Maja 1, następnie w willi rodziny armatorskiej Eduarda Gribelsa przy ul. Wielkopolskiej 19[25]
  • Warszawie: przy ul. Zakopiańskiej 14 (1945–1948), ul. Szczuczyńskiej 6 (1950), ul. Willowej 5 (1964–1966)
  • Toruniu: przy ul. Mostowej 28 (obecnie nr 30) (1945–1947)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Misje dyplomatyczne, urzędy konsularne i organizacje międzynarodowe w Polsce - Ministerstwo Spraw Zagranicznych - Portal Gov.pl [online], www.gov.pl [dostęp 2019-12-09] (pol.).
  2. ↑ Ambassade de France Varsovie - Pologne - DI Environnement [online], di-environnement.fr [dostęp 2024-04-22] (fr.).
  3. ↑ Od 1926 według Edward Józef Pałyga: Warszawski korpus dyplomatyczny w okresie międzywojennym, [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej 1918-1939, PWN Warszawa 1973.
  4. ↑ Tadeusz S. Jaroszewski: Księga Pałaców Warszawy, Wydawnictwo Interpress Warszawa 1985, s. 75, ISBN 83-223-2047-7
  5. ↑ Pałac Branickich Ambasada Francuska | Fundacja Warszawa 1939 [online], warszawa1939.pl [dostęp 2017-12-27] (pol.).
  6. ↑ Liste du corps diplomatique à Varsovie en Juillet 1923
  7. ↑ Haliczanin : kalendarz powszechny zastosowany do potrzeb wszystkich mieszkańców Małopolski i Kresów Wschodnich na rok Pański 1923, Lwów
  8. ↑ Od 1954 użytkowany przez Instytut Ekspertyz Sądowych.
  9. ↑ Liste du Corps Diplomatique à Varsovie en 1923-1939
  10. ↑ Blog PO TORUNIU: Doppelhaus Houtermansa i Waltera [online], blogspot.com [dostęp 2024-04-22].
  11. ↑ Mariusz Mróz: Utworzenie Francuskiej Misji Wojskowej w Polsce, Przegląd Historyczno-Wojskowy 3/2019
  12. ↑ Liste du Corps Diplomatique à Varsovie 1924, 1925
  13. ↑ "Obecna siedziba ambasady Francji: przykład nowoczesnej architektury francuskiej" Ambasada Francji w Polsce 2018 https://pl.ambafrance.org/Obecna-siedziba-ambasady-Francji-przyklad-nowoczesnej-architektury-francuskiej
  14. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1 VI–31 VIII 1971. „Kronika Warszawy”. 1972. s. 120. 
  15. ↑ Spis telefonów Warszawskiego Okręgu Poczty i Telekomunikacji na rok 1951/52
  16. ↑ Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy : rok 1955/56
  17. ↑ Agnieszka Żukowska: Modernistyczna willa rodziny Rotsteinów przy Krynicznej 6 w Warszawie zabytkiem, [w:] https://www.mwkz.pl/archiwum-aktualnosci-lista/1140-modernistyczna-willa-rodziny-rotsteinow-przy-krynicznej-6-w-warszawie-zabytkiem]
  18. ↑ Ogólnopolski Spis Teleadresowy 1990, część I
  19. ↑ Marcin Frybes, Dorothea Marciak: Un Institut dans la ville – Instytut francuski w Warszawie od 1925 do 1990, Warszawa 2008
  20. ↑ Agencja Fotograficzna Kosycarz Foto Press KFP [online], kfp.pl [dostęp 2018-03-15] (pol.).
  21. ↑ Dariusz Jarosz: Nauka i edukacja w stosunkach polsko-francuskich w latach 1971-1980, Analecta 16/1-2 (31-32), s. 283-315
  22. ↑ Liste du corps diplomatique à Varsovie 1948
  23. ↑ Budynek następnie pełniący funkcje hotelowo-recepcyjne na rzecz KW PZPR.
  24. ↑ Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1980, PWE Warszawa
  25. ↑ Obecnie mieszczącej klub pracowników naukowych Politechniki Szczecińskiej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Karol Romer: Zagraniczny korpus dyplomatyczny w Polsce, [w:] Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918-1928, IKC, Kraków/Warszawa 1928, s. 249–260
  • Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ, Warszawa 1938.
  • Tadeusz Kur: Rezydencje dyplomatyczne w krajobrazie Warszawy, Stolica 1961, nr 29/30, s. 6–7.
  • Edward Józef Pałyga: Warszawski korpus dyplomatyczny w okresie międzywojennym, [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej 1918-1939, PWN, Warszawa 1973.
  • Romuald Gelles: Konsulaty we Wrocławiu wczoraj i dziś, Wydawnictwo TW „Wratislavia”, Wrocław 1996, s. 192, ISBN 83-86221-07-0.
  • Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2004, ISBN 83-226-1334-2.
  • Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918-2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7452-019-5
  • Patryk Pleskot, Dyplomata czyli szpieg ? Działalność służb kontrwywiadowczych PRL wobec zachodnich placówek dyplomatycznych w Warszawie (1956-1989), Warszawa: IPN, 2013, s. 656, ISBN 978-83-7629-487-2.
  • Mariusz Rzeszutko: Konsulaty w Krakowie, Historia i działalność, Petrus, Kraków 2014, s. 174, ISBN 978-83-7720-051-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ambasada_Francji_w_Warszawie&oldid=73573965”