Chorągiew pancerna Grocholskiego

Chorągiew pancerna Grocholskiego – chorągiew pancerna II połowy XVII wieku.

Rotmistrzem chorągwi był Remigian Michał Grocholski herbu Syrokomla.

Zgodnie z umową podpisaną 1 lutego 1683 chorągiew wchodziła w skład korpusu posiłkowego Hieronima Lubomirskiego^[1], w skład którego wchodziły cztery chorągwie pancerne: Grocholskiego, Mroczka, Bielickiego i Kreuza. Korpus był na żołdzie cesarza Leopolda I Habsburga.

Chętnych do zaciągu nie brakowało, ponieważ werbownicy Lubomirskiego oferowali korzystne warunki, zarówno żołd wyższy niż w Rzeczypospolitej jak i zaliczki.

Żołnierze chorągwi wzięli udział w wojnie polsko-tureckiej 1683–1699.

Oba regimenty rajtarskie, a także chorągwie pancerne zostały zwinięte i wróciły razem z samym Lubomirskim do kraju jesienią 1685.

Przypisy

↑ W powierzeniu korpusu Lubomirskiemu nie przeszkadzał cesarzowi fakt, iż 5 lat wcześniej ten sam Lubomirski organizował pomoc dla walczących z cesarzem powstańców węgierskich.

Bibliografia

Konstanty Górski, Historia jazdy polskiej, Kraków 1894.
Biografia Remigiana Grocholskiego i Pokwitowanie odbioru donatywy kupieckiej na chorągiew. grocholski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-20)].

[1] W powierzeniu korpusu Lubomirskiemu nie przeszkadzał cesarzowi fakt, iż 5 lat wcześniej ten sam Lubomirski organizował pomoc dla walczących z cesarzem powstańców węgierskich.

[1]