Helmut Otto

Helmut Otto
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1892 ; Antwerpia
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1974 ; Waldbröl
	komisaryczny nadburmistrz Düsseldorfu
Okres	od 8 września 1937; do wrzesień 1939
Przynależność polityczna	NSDAP
	Komisaryczny Prezydent Warszawy
Okres	od 4 października 1939; do 5 listopada 1939
Następca	Oskar Rudolf Dengel

Gustav Matthieu Helmut Otto (ur. 15 marca 1892 w Antwerpii, zm. 23 czerwca 1974 w Waldbröl) – niemiecki lekarz, prawnik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w Antwerpii. Ukończył studia rolnicze i medyczne. Jako żołnierz brał udział w I wojnie światowej. Od 1921 należał do Freikorps. W 1920 uzyskał tytuł doktora medycyny i pracował jako lekarz w Solingen. Później studiował prawo i uzyskał doktorat w tej dziedzinie w 1935. Od 1931 należał do NSDAP i był lekarzem w SA. W 1931 przeszedł z SA do SS, których był członkiem do 1938. Działał na polu politycznym w Solingen, od 3 kwietnia 1933 był nadburmistrzem tego miasta. 8 września 1937 został komisarycznym nadburmistrzem Düsseldorfu.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i kapitulacji Warszawy został mianowany komisarzem rządowym na miasto stołeczne Warszawę z ramienia Szefa Zarządu Cywilnego od 4 października 1939 oraz objął funkcję wojewody (za zarządzanie miastem odpowiadał wówczas nadal prezydent Stefan Starzyński) i rozpoczął urzędowanie w pałacu Blanka^[1]^[2]. Wówczas otrzymał tytuł urzędowy Komisarza Rzeszy na m. st. Warszawę^[3]. 20 października tego roku wydał nakaz konfiskaty wszystkich odbiorników radiowych, co było związane z wprowadzonym zakazem słuchania radia przez Polaków^[4]. Wyjechał z Warszawy po kilku tygodniach wywożąc ze sobą duże ilości dóbr z miejskich instytucji^[5], m.in. część wyposażenia pałacu Blanka^[6].

Od czerwca 1940 do 1944 był głównym lekarzem sanitarnym Wehrmachtu w Brukseli, później do połowy maja 1945 wyższym lekarzem sztabowym w Hamburgu. Po kapitulacji III Rzeszy był internowany przez aliantów, po czym w październiku 1946 został wydany do Polski. W marcu 1948 został przewieziony do Niemiec. W czerwcu 1948 jako mniej obciążony został poddany wyrokowi denazyfikacji, utrzymanym dwa lata później po przeprowadzonym postępowaniu odwoławczym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Niemiecki komisarz rządowy dla m. Warszawy. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 262, s. 1, 2 października 1939.
↑ Niemiecki komisarz rządowy na m. st. Warszawę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 264, s. 1, 4 października 1939.
↑ Komisarz Rzeszy na m. st. Warszawę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 265, s. 1, 5 października 1939.
↑ Adam Piechowski: Losy spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie w latach okupacji niemieckiej. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 124. ISBN 83-209-0837-X.
↑ Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w latach 1939–1945. Państwowe Wydawnictwo Naukowe: 1984, s. 45. ISBN 83-01-04207-9.
↑ Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 347. ISBN 978-83-07-03239-9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Markus Roth: Herrenmenschen. Die deutschen Kreishauptleute im besetzten Polen - Karrierewege, Herrschaftspraxis und Nachgeschichte. Getynga: Wallstein Verlag, 2009. ISBN 978-3-8353-0477-2.

[1] Niemiecki komisarz rządowy dla m. Warszawy. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 262, s. 1, 2 października 1939.

[2] Niemiecki komisarz rządowy na m. st. Warszawę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 264, s. 1, 4 października 1939.

[3] Komisarz Rzeszy na m. st. Warszawę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 265, s. 1, 5 października 1939.

[4] Adam Piechowski: Losy spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie w latach okupacji niemieckiej. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 124. ISBN 83-209-0837-X.

[5] Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w latach 1939–1945. Państwowe Wydawnictwo Naukowe: 1984, s. 45. ISBN 83-01-04207-9.

[6] Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 347. ISBN 978-83-07-03239-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Prezydenci Warszawy (1792–1863)	Ignacy Wyssogota Zakrzewski (1792) Józef Michał Łukasiewicz (1792–1793) Andrzej Rafałowicz (1793–1794) Ignacy Wyssogota Zakrzewski (1794) Józef Michał Łukasiewicz i Andrzej Rafałowicz (1794–1796) Franz Schimmelpfennig von der Oye (1796–1799) Friedrich Georg Tilly (1799–1806) Joachim Moszyński (1807) Paweł Bieliński (1807) Stanisław Węgrzecki (1807–1815) Karol Fryderyk Woyda (1816–1830) Stanisław Węgrzecki (1830–1831) Jakub Ignacy Łaszczyński (1831–1837) Aleksander Graybner (1837–1847) Teodor Andrault de Langeron (1847–1862) Kazimierz Woyda (1862) Zygmunt Wielopolski (1862–1863)
Komisarze Warszawy (1863–1915)	Kalikst Witkowski (1863–1875) Sokrat Starynkiewicz (1875–1892) Mikołaj Bibikow (1892–1906) Wiktor Litwiński (1906–1909) Aleksander Miller (1909–1915)
Prezydenci Warszawy (1916–1939)	Zdzisław Lubomirski (1916–1917) Piotr Drzewiecki (1917–1921) Stanisław Nowodworski (1921–1922) Władysław Jabłoński (1922–1927) Zygmunt Słomiński (1927–1934) Marian Zyndram-Kościałkowski (1934) Stefan Starzyński (1934–1939)
Burmistrz komisaryczny Warszawy (1939–1944)	Julian Kulski (1939–1944)
Komisaryczni prezydenci Warszawy (1939–1941)	Helmut Otto (1939) Oskar Rudolf Dengel (1939–1940) Ludwig Leist (1940–1941)
Prezydenci Warszawy (1944–1950)	Marceli Porowski (1944) Marian Spychalski (1944–1945) Stanisław Tołwiński (1945–1950)
Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej Warszawy (1950–1973)	Jerzy Albrecht (1950–1956) Janusz Zarzycki (1956) Zygmunt Dworakowski (1956–1960) Janusz Zarzycki (1960–1967) Jerzy Majewski (1967–1973)
Prezydenci Warszawy (od 1973)	Jerzy Majewski (1973–1982) Mieczysław Dębicki (1982–1986) Jerzy Bolesławski (1986–1990) Stanisław Wyganowski (1990–1994) Mieczysław Bareja (1994) Marcin Święcicki (1994–1999) Paweł Piskorski (1999–2002) Wojciech Kozak (2002) Lech Kaczyński (2002–2005) Mirosław Kochalski (2006) Kazimierz Marcinkiewicz (2006) Hanna Gronkiewicz-Waltz (2006–2018) Rafał Trzaskowski (od 2018)