Zygmunt Andrzej Wielopolski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Zygmunt Andrzej Wielopolski
Ilustracja
Fotografia z ok. 1870
Herb
Wielopolski Hrabia
Rodzina Wielopolscy herbu Starykoń
Data i miejsce urodzenia 30 stycznia 1833
Kraków
Data i miejsce śmierci 27 lutego 1902
Berlin
Ojciec Aleksander Wielopolski
Matka Paulina Apolonia Potocka
Żona

Albertyna Leopoldyna Wilhelmina Montenuovo
Elżbieta Niezabitowska

Dzieci

Aleksander Erwin Wielopolski
Małgorzata Maria
Maria Anna Paulina
Alfred Wielopolski
Albert Krzysztof Wielopolski

Odznaczenia
Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order Korony Żelaznej I klasy (Austro-Węgry) Krzyż Wielki Order Franciszka Józefa (Austro-Węgry)

Zygmunt Andrzej Wielopolski (ur. 30 stycznia 1833 w Krakowie – zm. 27 lutego 1902 w Berlinie) – polityk konserwatywny o orientacji prorosyjskiej, prezydent Warszawy, tajny radca, szambelan, koniuszy i wielki łowczy dworu rosyjskiego[1], po powstaniu styczniowym czołowy działacz ugodowy[2], XIV ordynat Ordynacji Pińczowskiej Myszkowskich[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Aleksandra Wielopolskiego i jego drugiej żony Pauliny Apolonii Potockiej. Brat Józefa Wielopolskiego. Mąż Albertyny Leopoldyny von Neipperg di Montenuovo. Ojciec Aleksandra Wielopolskiego XV ordynata Ordynacji Myszkowskich[3]. Służbę wojskową w armii carskiej rozpoczął w 1852 roku w pułku ułanów stacjonującym na Lubelszczyźnie[4]. Brał udział w wojnie krymskiej w latach 1855-1856.

Członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858 roku[5].

W okresie od 16 sierpnia 1862 do 18 września 1863 roku sprawował urząd prezydenta Warszawy, powierzony mu przez ojca. Uczestniczył w 1862 roku, wraz z oberpolicmajstrem Siergiejem Muchanowem, w przygotowaniu listy 12 tysięcy młodych obywateli Królestwa Polskiego wytypowanych do branki[6].

Był kontynuatorem polityki ojca, stając się filarem ugrupowania (z którym współpracowała część wyższej hierarchii duchownej) będącego zwolennikiem ugody z carem. W 1877 roku złożył wiernopoddańczy hołd carowi rosyjskiemu oraz deklarację lojalności i prośbę o przebaczenie przeszłości podpisaną przez ponad 800 wybitniejszych obywateli polskich. Kazimierz Krzywicki będący doradcą Zygmunta Wielopolskiego w broszurze pt. Polska i Rosja w 1872 roku zawarł credo polityczne ugrupowania związanego z Wielopolskim, sprowadzające się do rezygnacji z wszelkich pretensji narodowych, a nawet i samorządowych, za cenę obrony przed rewolucją[7]. W memoriałach z lat 1880 i 1884 zabiegał u władz zaborczych o ustępstwa dla szlachty polskiej w imię wspólnego zagrożenia ze strony rewolucji.

12 listopada 1879 uzyskał potwierdzenie tytułu Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Margrabiego w Imperium Rosyjskim, w 1890 otrzymał rosyjski Order Świętego Aleksandra Newskiego z brylantami, w 1870 austriacki Krzyż Wielki Orderu Franciszka Józefa, a w 1884 austriacki Order Korony Żelaznej I klasy[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 978-979.
  2. ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 309,
  3. ↑ Robert Zwierzyniecki, Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz Książ i Szaniec. Kraków 2017, s.54.
  4. ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 87,
  5. ↑ Roczniki Gospodarstwa Krajowego. R. 16, 1858, T. 32, nr 2, Warszawa 1858, s. 11.
  6. ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 222,
  7. ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 247,

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zbigniew Stankiewicz: Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielkopolskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1967.
  • Robert Zwierzyniecki: Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz, Książ i Szaniec. Kraków: Ridero, 2017, s. tak. ISBN 978-83-8104-906-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Andrzej_Wielopolski&oldid=56572798”