Zygmunt Andrzej Wielopolski
|
||
 Fotografia z ok. 1870 |
||
 Wielopolski Hrabia |
||
| Rodzina | Wielopolscy herbu Starykoń | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1833 Kraków |
|
| Data i miejsce śmierci | 27 lutego 1902 Berlin |
|
| Ojciec | Aleksander Wielopolski | |
| Matka | Paulina Apolonia Potocka | |
| Żona |
Albertyna Leopoldyna Wilhelmina Montenuovo |
|
| Dzieci |
Aleksander Erwin Wielopolski |
|
Zygmunt Andrzej Wielopolski (ur. 30 stycznia 1833 w Krakowie – zm. 27 lutego 1902 w Berlinie) – polityk konserwatywny o orientacji prorosyjskiej, prezydent Warszawy, szambelan dworu rosyjskiego, po powstaniu styczniowym czołowy działacz ugodowy[1], XIV ordynat Ordynacji Myszkowskich.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Aleksandra Wielopolskiego i jego drugiej żony Pauliny Apolonii Potockiej. Brat Józefa Wielopolskiego. Mąż Albertyny Leopoldyny von Neipperg di Montenuovo. Ojciec Aleksandra Wielopolskiego XV ordynata Ordynacji Myszkowskich[2]. Służbę wojskową w armii carskiej rozpoczął w 1852 roku w pułku ułanów stacjonującym na Lubelszczyźnie[3]. Brał udział w wojnie krymskiej w latach 1855-1856.
Członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858 roku[4].
W okresie od 16 sierpnia 1862 do 18 września 1863 roku sprawował urząd prezydenta Warszawy, powierzony mu przez ojca. Uczestniczył w 1862 roku, wraz z oberpolicmajstrem Siergiejem Muchanowem, w przygotowaniu listy 12 tysięcy młodych obywateli Królestwa Polskiego wytypowanych do branki[5].
Był kontynuatorem polityki ojca, stając się filarem ugrupowania (z którym współpracowała część wyższej hierarchii duchownej) będącego zwolennikiem ugody z carem. W 1877 roku złożył wiernopoddańczy hołd carowi rosyjskiemu oraz deklarację lojalności i prośbę o przebaczenie przeszłości podpisaną przez ponad 800 wybitniejszych obywateli polskich. Kazimierz Krzywicki będący doradcą Zygmunta Wielopolskiego w broszurze pt. Polska i Rosja w 1872 roku zawarł credo polityczne ugrupowania związanego z Wielopolskim, sprowadzające się do rezygnacji z wszelkich pretensji narodowych, a nawet i samorządowych, za cenę obrony przed rewolucją[6]. W memoriałach z lat 1880 i 1884 zabiegał u władz zaborczych o ustępstwa dla szlachty polskiej w imię wspólnego zagrożenia ze strony rewolucji.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 309,
- ↑ Robert Zwierzyniecki, Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz Książ i Szaniec. Kraków 2017, s.54.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 87,
- ↑ Roczniki Gospodarstwa Krajowego. R. 16, 1858, T. 32, nr 2, Warszawa 1858, s. 11.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 222,
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 247,
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Stankiewicz: Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielkopolskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1967.
- Robert Zwierzyniecki: Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz, Książ i Szaniec. Kraków: Ridero, 2017, s. tak. ISBN 978-83-8104-906-1.
|
||||||||||||||||||||||||||||
- Członkowie Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim (1858–1861)
- Hrabiowie Królestwa Kongresowego
- Polacy – wojskowi Imperium Rosyjskiego
- Politycy Królestwa Kongresowego
- Prezydenci Warszawy (zabór rosyjski)
- Polscy uczestnicy wojny krymskiej 1853–1859 (strona rosyjska)
- Urodzeni w 1833
- Wielopolscy herbu Starykoń
- Zmarli w 1902
- Ludzie urodzeni w Krakowie
