Przejdź do zawartości

Księstwo wołowskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Księstwo wołowskie – piastowskie księstwo zlokalizowane na Dolnym Śląsku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Było ono na początku częścią większego księstwa wrocławskiego. Po rozdrobnieniu Śląska w 1248 zostało połączone z księstwem głogowskim. Następnie na przeciąg aż 159 lat (1312 - 1471) z Księstwem Oleśnickim.

W latach 1471–1504 księstwo wołowskie stanowiło odrębne księstwo. W tym czasie w Wołowie ostatnie lata życia pod opieką swoich zięciów (ok. 1497-1504) spędził Jan II Szalony (1435-1504) - książę żagańsko-głogowski. Tutaj też zmarł 22 września 1504.

W 1504 Wołów został przejęty przez księstwo ziębickie aby w 1517 zostać sprzedany bogatej rodzinie Thurzo, która zaledwie 6 lat później odsprzedała Wołów książętom legnickim.

W latach 1653–1664 Wołów ponownie uniezależnił się od sąsiadów.

Po śmierci Chrystiana, (1618-1672) księcia wołowskiego (1664-72), który odziedziczył księstwo legnicko-brzeskie po swoich starszych braciach, jego żona Ludwika Anhalcka (1631-1680) otrzymała Wołów i Oławę jako oprawę wdowią i została regentką w imieniu małoletniego syna Jerzego Wilhelma (ur. w 1660). Jerzy Wilhelm, ostatni w prostej linii śląski Piast zmarł w r. 1675 i księstwa Wołów, Brzeg i Legnica zostały przejęte jako lenna przez Habsburgów, z pominięciem jego siostry Karoliny (1652 - 1707), ostatniej Piastówny oraz stryja Augusta hrabiego legnickiego (1627-1679), potomka związku morganatycznego.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]