Przejdź do zawartości

Kuwejckie Siły Powietrzne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kuwejckie Siły Powietrzne
Kuwait Air Force
al-Quwwat al-Jawwiya al-Kuwaitiya
Ilustracja
Państwo

 Kuwejt

Dane podstawowe
Liczebność

ok. 2500

Kuwejckie Siły Powietrzne (al-Quwwat al-Jawwiya al-Kuwaitiya) – dowództwo sił powietrznych znajduje się na terenie bazy lotniczej Al Mubarak Air Base, położonej na terenie portu lotniczego Kuwejt, reszta sił powietrznych stacjonuje w bazach lotniczych Ali as-Salim oraz Ahmed Al Jaber Air Base.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

19 czerwca 1961 roku Kuwejt stał się niepodległym państwem i od razu rozpoczęto formowanie własnych sił zbrojnych w tym sił powietrznych. Organizacja lotnictwa wojskowego spoczęła w głównej mierze na barkach byłego protektora Wielkiej Brytanii. Arabscy piloci szkoleni byli na jej terenie, a dostarczony do Kuwejtu sprzęt również pochodził ze Zjednoczonego Królestwa. Dzięki takiej polityce w drugiej połowie lat 60. XX wieku Kuwejt miał na swoim wyposażeniu nowoczesne jak na tamte czasy samoloty English Electric Lightning – 12 samolotów myśliwskich w wersji T.53K i 2 szkolno-bojowe T.55K (wycofane w 1977 roku), Hawker Hunter w wersji szturmowej FGA.57 i szkolno-treningowej T.67 oraz 12 samolotów BAC 167 Strikemaster w wersji Mk 83. W 1976 roku Kuwejckie Siły Powietrzne dokonały dużego zakupu sprzętu w Stanach Zjednoczonych, gdzie nabyły 36 samolotów szturmowych Douglas A-4 Skyhawk, oznaczonych później jako A-4KU i 6 szkolnych wersji TA-4KU. We Francji dokonano zakupu 18 myśliwców Dassault Mirage F1 w wersji F1CK. Dużą wagę przykładano (i przykłada się nadal) do szkolenia pilotów. Kuwejt wysyłał swoich pilotów na szkolenie do Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Francji, Arabii Saudyjskiej, a także szkolił ich na własnym terenie przy użyciu zakupionych w latach 1980. samolotów Hawk 64 i Tucano 52. Te ostatnie dostarczono dopiero po zakończeniu wojny z Irakiem.

Kuwejckie A-4KU w 1991 roku
Kuwejcki F/A-18C

2 sierpnia 1990 roku Irak zaatakował Kuwejt, rozpoczynając I wojnę w Zatoce Perskiej. Władze Kuwejtu schroniły się na terytorium Arabii Saudyjskiej, tam również schroniła się część sił powietrznych, która zdołała uciec po irackim ataku. W przeddzień ataku Kuwejckie Siły Powietrzne miały na swoim wyposażeniu:

Po dwóch dniach od ataku cały Kuwejt został zajęty przez wojska irackie. Do Arabii Saudyjskiej ewakuowano:

A-4KU na lotnisku w Arabii Saudyjskiej podczas I wojny w Zatoce Perskiej
  • 12 Mirage F1CK
  • 17 A-4KU, 2 TA-4KU
  • 5 BAE Hawk 64
  • 1 L-100-30
  • 10 Aérospatiale SA 342 Gazelle

Z ocalonych samolotów i śmigłowców utworzono Siły Powietrzne Wolnego Kuwejtu (Free Kuwait Air Force), które od 17 stycznia 1991 roku brały aktywny udział w wojnie o wyzwolenie własnego kraju. Do swoich kolegów z kraju dołączyli piloci, którzy wrócili ze Stanów Zjednoczonych, gdzie brali udział w szkoleniu na samolotach McDonnell Douglas F/A-18 Hornet. Piloci sił powietrznych podczas walk brali udział w ponad 1000 misjach bojowych, podczas których stracono tylko jeden samolot A-4KU – utracony 17 stycznia 1991 roku.

Stan obecny

[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie w Zatoce Perskiej Kuwejckie Siły Powietrzne pozbyły się wszystkich samolotów Mirage F1 (zastępując je F/A-18) oraz wszystkich pozostałych A-4, które zostały sprzedane do Brazylii.

W 2015 roku stan posiadania przedstawiał się następująco[1]:

21 października 2015 roku premierzy Kuwejtu i Francji podpisali umowę na sprzedaż 24 egzemplarzy średnich śmigłowców transportowych H225M Caracal. Umowa o wartości 1 mld EUR zawiera też pakiet logistyczny i uzbrojenie, w tym kierowane pociski rakietowe powietrze-ziemia i powietrze-woda. Ponadto Kuwejt zagwarantował sobie możliwość dokupienia 6 maszyn[2].

9 sierpnia zawarto międzyrządową umowę z Francją o zakupie dodatkowych 6 śmigłowców H225M Caracal. 6 sztuk ma zostać przeznaczonych dla Gwardii Narodowej i 24 dla Sił Powietrznych. 18 egzemplarzy ma zostań doposażonych dla ratownictwa bojowego CSAR, a kontrakt obejmuje pakiety uzbrojenia, szkolenia i wsparcie eksploatacji przez 2 lata[3].

Zakończone zostały w 2016 roku, wielomiesięczne negocjacje o finansowych warunkach w przetargu o samoloty Eurofighter Typhoon. 5 kwietnia podpisano umowę na kwotę 7,957 mld euro obejmującą dostarczenie 28 samolotów. Mają to być 22 sztuki jednomiejscowe i 6 szkolnych o wariancie Tranche 3. Na wyposażeniu ma się znaleźć radar AESA Captor-E, celownik Sniper ATP i system samoobrony roDASS Praetorian. Dodatkowym uzbrojeniem mają być rakiety powietrze-powietrze MBSA Meteor i IRST-T, Brimstone II i bomby GBU-12. Po zapewnieniu szkolenia personelu i infrastruktury dostawy mają trwać od końca 2019 do 2022 roku[4][5][6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. World Air Forces 2015 - Flightglobal.. globalaviationaerospace.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. globalaviationaerospace.com, 2014-12-11.
  2. Kuwejt kupi 24 śmigłowce Caracal [online], defence24.pl [dostęp 2016-02-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-09].
  3. Kuwejt zakupił Caracale [online], altair.com.pl [dostęp 2017-07-02] (pol.).
  4. Eurofightery dla Kuwejtu, „Nowa Strategia” [dostęp 2017-01-28] (pol.).
  5. Wreszcie jest kontrakt na Typhoony dla Kuwejtu [online], konflikty.pl [dostęp 2017-01-28] (pol.).
  6. Eurofightery lecą do Kuwejtu. Podpisano kontrakt [online] [dostęp 2017-01-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]