Przejście Północno-Zachodnie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Częściej używane szlaki Przejścia Północno-Zachodniego

Przejście Północno-Zachodnie (NW Passage) – morska droga z Europy do wschodniej Azji, prowadząca drogami wodnymi wewnątrz Archipelagu Arktycznego. Istnienie tego szlaku zostało teoretycznie udowodnione przez angielskich geografów w końcu XV wieku[1].

Od 1984 roku Przejściem Północno-Zachodnim pływają statki wycieczkowe. Pierwszym był Explorer z 98 pasażerami. W pierwszej dekadzie XXI wieku roczna liczba rejsów przekroczyła 20[2]. W 2016 roku przepłynął tą trasą wycieczkowiec Crystal Serenity z około 1000 pasażerów na pokładzie[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym, który poszukiwał przejścia północno-zachodniego był John Cabot[1], a następnymi Martin Frobisher[4], John Davis[5], James Cook[6] i Henry Hudson[7]. W pierwszej połowie XIX w. wiele fragmentów obecnego Przejścia Północno-Zachodniego zostało poznanych cząstkowo przez szereg działających tam ekspedycji morskich, m.in. Johna Rossa, Williama E. Parry’ego i Jamesa C. Rossa[8]. Od strony lądu eksplorację prowadziły wyprawy kierowane przez Johna Franklina, George Backa, Petera W. Dease’a, Thomasa Simpsona i Johna Rae’a[8]. W 1826 Frederick William Beechey badał północne wybrzeża Alaski, odkrywając Przylądek Barrow[8]. Kolejne liczne, lecz bezskuteczne, próby przepłynięcia przejścia przyczyniły się do gruntownego poznania terenów arktycznych Ameryki Północnej.

Robert McClure zdołał pokonać całe Przejście w latach 1850-54, jednak tracąc przy tym okręt i przebywając część trasy na saniach. Pierwszym, który w całości przepłynął przejście, choć w kilku etapach w latach 1903–1906 był Roald Amundsen (dokonał tego na statku Gjøa)[8]. Pierwszym, który przepłynął cały szlak w ciągu jednego sezonu nawigacyjnego, był Henry Larsen na statku St. Roch w 1944 (wyprawa trwała 86 dni – w czasie pierwszej wyprawy w latach 1940-1942 pokonanie przejścia zajęło mu 28 miesięcy)[9][10][11][12]. Mimo udowodnienia, przynajmniej okresowej żeglowności przejścia, nie nabrało ono dotychczas komercyjnego znaczenia.

W wyniku narastającego efektu cieplarnianego i cofania się lodów na Oceanie Arktycznym, szlak ten może okazać się bardziej atrakcyjny w przyszłości. W porównaniu do trasy przez Kanał Sueski, Przejściem Północno-Zachodnim można skrócić drogę z Europy na Daleki Wschód o 4000 km[13]. W związku z tym, przejście nabrało znaczenia politycznego: Kanada utrzymuje, że leży ono wewnątrz kanadyjskich wód terytorialnych, lecz Stany Zjednoczone nie respektują tej zwierzchności. W 1985 lodołamacz amerykańskiej Straży Wybrzeża przepłynął przejściem, a USA demonstracyjnie nie prosiły rządu Kanady o zgodę[14]. W 1986 Kanada ponownie zadeklarowała, że przejście leży na jej wodach terytorialnych[14]. W roku 2005 premier Kanady, Stephen Harper, potwierdził zamiar traktowania przejścia jako wód kanadyjskich. W 2006 Kanadyjskie Siły Zbrojne ogłosiły, że przejście będą nazywały Kanadyjskimi Wodami Wewnętrznymi (ang. Canadian Internal Waters, fr. Eaux intérieures canadiennes)[14].

Od 2013 roku szlak ten (jak również Przejście Północno-Wschodnie), pokonują regularnie specjalnie przystosowane do żeglugi w lodach statki handlowe[15].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Przejście Północno-Zachodnie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Vanessa Collingridge: Captain Cook. Ebury Press, 2002. ISBN 0-09-188898-0.
  2. ↑ Michael Lück, Patrick T Maher: Cruise Tourism in Polar Regions: Promoting Environmental and Social Sustainability?. Earthscan, 2010. [dostęp 2016-09-05].
  3. ↑ Cruises to the Northwest Passage | Crystal Cruises. [dostęp 2016-09-05].
  4. ↑ John M Bumsted: The Peoples of Canada: A Pre-Confederation History. Oxford University Press.
  5. ↑ John Davis w Encyklopedia Britannica.
  6. ↑ Nicholas Thomas: Discoveries: The Voyages of Captain Cook. Penguin, 2004. ISBN 0-14-100279-4.
  7. ↑ Carl Waldman i Alan Wexler: Encyclopedia of Exploration, Vol. 1. New York: 2004. ISBN 0-8160-4678-6.
  8. ↑ a b c d Pierre Berton: The Arctic Grail: The Quest for the North West Passage and the North Pole, 1818–1909. Toronto: Random House of Canada Ltd., 1988. ISBN 1-58574-116-7.
  9. ↑ Time Magazine U.S. Canada at War: THE ARCTIC: Northwest Passage, 1944.
  10. ↑ The Canadian Encyclopedia.
  11. ↑ Historia St. Roch.
  12. ↑ RCMPV ST. ROCH.
  13. ↑ Arctic Marine Transport.
  14. ↑ a b c Parliament of Canada Library of Parliament Research Publications.
  15. ↑ MS Nordic Olimpic z Vancouver do Świnoujścia

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Przejście_Północno-Zachodnie&oldid=51553091”