Tadeusz Kasprzycki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Życiorys: drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
|||
| Linia 53: | Linia 53: | ||
17 marca 1927 roku Prezydent RP mianował go dowódcą [[19 Dywizja Piechoty (II RP)|19 Dywizji Piechoty]] w Wilnie<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 19 marca 1927 r., Nr 10, s. 93.</ref>. Obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją delegata Polski na konferencję rozbrojeniową i Komisję Wojskową Ligi Narodów. 1 stycznia 1929 Prezydent RP awansował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 5. lokatą w korpusie generałów. 19 czerwca 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 19 DP, a 7 lipca 1931 wyznaczony na stanowisko zastępcy I wiceministra Spraw Wojskowych<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 224.</ref>. 2 lipca 1934 Prezydent RP mianował go I wiceministrem spraw wojskowych<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 245.</ref>. 12 maja 1935, po śmierci Józefa Piłsudskiego, Prezydent RP, na wniosek Prezydenta Rady Ministrów [[Walery Sławek|Walerego Sławka]] powierzył mu kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej | czasopismo = [[Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych]] | wolumin = Nr 7 | strony = 61 | data = 13 maja 1935 | url = http://www.wbc.poznan.pl/publication/56689}}</ref>. Od 13 października 1935 do 30 września 1939 był ministrem spraw wojskowych w rządach [[Rząd Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego|Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego]] i [[Rząd Felicjana Sławoja Składkowskiego|Felicjana Sławoja Składkowskiego]]. 19 marca 1936 Prezydent RP awansował go do stopnia generała dywizji. |
17 marca 1927 roku Prezydent RP mianował go dowódcą [[19 Dywizja Piechoty (II RP)|19 Dywizji Piechoty]] w Wilnie<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 19 marca 1927 r., Nr 10, s. 93.</ref>. Obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją delegata Polski na konferencję rozbrojeniową i Komisję Wojskową Ligi Narodów. 1 stycznia 1929 Prezydent RP awansował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 5. lokatą w korpusie generałów. 19 czerwca 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 19 DP, a 7 lipca 1931 wyznaczony na stanowisko zastępcy I wiceministra Spraw Wojskowych<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 224.</ref>. 2 lipca 1934 Prezydent RP mianował go I wiceministrem spraw wojskowych<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 245.</ref>. 12 maja 1935, po śmierci Józefa Piłsudskiego, Prezydent RP, na wniosek Prezydenta Rady Ministrów [[Walery Sławek|Walerego Sławka]] powierzył mu kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej | czasopismo = [[Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych]] | wolumin = Nr 7 | strony = 61 | data = 13 maja 1935 | url = http://www.wbc.poznan.pl/publication/56689}}</ref>. Od 13 października 1935 do 30 września 1939 był ministrem spraw wojskowych w rządach [[Rząd Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego|Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego]] i [[Rząd Felicjana Sławoja Składkowskiego|Felicjana Sławoja Składkowskiego]]. 19 marca 1936 Prezydent RP awansował go do stopnia generała dywizji. |
||
Do 1935 był prezesem zarządu [[Towarzystwo Wiedzy Wojskowej|Towarzystwa Wiedzy Wojskowej]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej | czasopismo = [[Warszawski Dziennik Narodowy]] | wolumin = 15B | strony = 9 | data = 9 czerwca 1935 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/104778}}</ref>. W 1936 otrzymał honorowe obywatelstwo [[Zawoja (gmina)|gminy Zawoja]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Z kraju. Honorowe obywatelstwo dla min. jen. Kasprzyckiego | czasopismo = [[Kurier Warszawski (dziennik)|Kurier Warszawski]] | wolumin = Nr 121 | strony = 16-17 | data = 3 maja 1936 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/219071}}</ref>. W 1936 został przewodniczącym Komitetu Głównego [[Zjazd Górski w Sanoku|Zjazdu Górskiego]] zorganizowanego w sierpniu 1936 w [[Sanok]]u<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Program Zjazdu Górskiego w Sanoku 1936 r. 14–17 sierpnia | miejsce = Warszawa | data = 1936 | strony = 8 | url = http://91.146.204.131/dlibra/docmetadata?id=314}}</ref>. W tym czasie został wyróżniony tytułami obywatelstwa honorowego [[Komańcza (gmina)|gminy Komańcza]] (30 lipca 1936)<ref>[https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Obywatelstwo_honorowe_gminy_Koma%C5%84cza_dla_gen._Tadeusza_Kasprzyckiego_(1936).jpg Dokument potwierdzający].</ref> oraz [[Jaśliska (gmina)|gminy Jaśliska]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Drugi dzień Święta Gór | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 187 z 18 sierpnia 1936 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=44513}}</ref>. W 1938 otrzymał tytuł członka honorowego [[Powiat leski (II Rzeczpospolita)|powiatu leskiego]], jego gmin zbiorowych oraz miast [[Lesko]] i [[Ustrzyki Dolne]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Zjazd gospodarczy powiatu leskiego | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 120 z 29 maja 1928 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/plain-content?id=94483}}</ref>. 20 grudnia 1937 został prezesem powołanego wówczas Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Powstanie Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 292 z 24 grudnia 1937 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=40874}} |
Do 1935 był prezesem zarządu [[Towarzystwo Wiedzy Wojskowej|Towarzystwa Wiedzy Wojskowej]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej | czasopismo = [[Warszawski Dziennik Narodowy]] | wolumin = 15B | strony = 9 | data = 9 czerwca 1935 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/104778}}</ref>. W 1936 otrzymał honorowe obywatelstwo [[Zawoja (gmina)|gminy Zawoja]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Z kraju. Honorowe obywatelstwo dla min. jen. Kasprzyckiego | czasopismo = [[Kurier Warszawski (dziennik)|Kurier Warszawski]] | wolumin = Nr 121 | strony = 16-17 | data = 3 maja 1936 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/219071}}</ref>. W 1936 został przewodniczącym Komitetu Głównego [[Zjazd Górski w Sanoku|Zjazdu Górskiego]] zorganizowanego w sierpniu 1936 w [[Sanok]]u<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Program Zjazdu Górskiego w Sanoku 1936 r. 14–17 sierpnia | miejsce = Warszawa | data = 1936 | strony = 8 | url = http://91.146.204.131/dlibra/docmetadata?id=314}}</ref>. W tym czasie został wyróżniony tytułami obywatelstwa honorowego [[Komańcza (gmina)|gminy Komańcza]] (30 lipca 1936)<ref>[https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Obywatelstwo_honorowe_gminy_Koma%C5%84cza_dla_gen._Tadeusza_Kasprzyckiego_(1936).jpg Dokument potwierdzający].</ref> oraz [[Jaśliska (gmina)|gminy Jaśliska]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Drugi dzień Święta Gór | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 187 z 18 sierpnia 1936 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=44513}}</ref>. W 1938 otrzymał tytuł członka honorowego [[Powiat leski (II Rzeczpospolita)|powiatu leskiego]], jego gmin zbiorowych oraz miast [[Lesko]] i [[Ustrzyki Dolne]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Zjazd gospodarczy powiatu leskiego | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 120 z 29 maja 1928 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/plain-content?id=94483}}</ref>. 20 grudnia 1937 został prezesem powołanego wówczas Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Powstanie Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 292 z 24 grudnia 1937 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=40874}}</ref>. Był też członkiem władz [[Towarzystwo Rozwoju Ziem Wschodnich|Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich]]<ref>Michał Kacprzak, Komitet do Spraw Szlachty Zagrodowej na Wschodzie Polski 1938-1939, w: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica 78/2005, s. 93.</ref>. Na Gubałówce koło [[Kościelisko (wieś)|Kościeliska]] generał Kasprzycki wykupił grunty i razem z siostrą Zofią i [[Tadeusz Katelbach|Tadeuszem Katelbachem]] zaczął w 1937 roku budować hotel Salamandra (zwanym nieoficjalnie od nazwiska kochanki generała ''Kajzerhofem''), na poczet czego zaciągnął kredyt w wysokości 90 tys. zł w banku BGK<ref>Rafał Malczewski ''Pępek świata'', Wydawnictwo LTW Dziekanów Leśny, str.193</ref><ref name=":0">https://www.nid.pl/upload/iblock/e54/e54f9bc9f4cc359587dd4670f2e55b98.pdf</ref>. W związku z tym ze środków wojskowych powstała droga wiodąca grzbietem [[Gubałówka|Gubałówki]], co budziło znaczne kontrowersje<ref name=":0" />. |
||
W dniu 12 maja 1939 roku żona generała Maria ze Strychalskich<ref group="uwaga">Wg kilku źródeł Maria Kasprzycka była z domu Rybczyńska (np. Piotr Stawecki ''Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939'', s. 163, Roman Marcinek, Zbigniew Moździerz ''Zapomniana willa generała'', Architektura i Budownictwo, nr 2/2012, s. 122.</ref> popełniła samobójstwo, a syn – uczeń gimnazjum – zerwał kontakty z ojcem<ref>Tomasz Łubieński ''1939. Zaczęło się we wrześniu'' Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2009, s. 97</ref>. Prawdopodobną przyczyną tych rodzinnych komplikacji był romans z aktorką Zofią Kajzerówną (1911-2002 w Calgary), z którą zaraz po śmierci żony ożenił się generał, mimo sprzeciwu Śmigłego-Rydza. |
|||
Podczas [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] wraz z rządem ewakuował się do [[Rumunia|Rumunii]], gdzie został internowany. Z Rumunii w 1944 roku przez Turcję przybył do Wielkiej Brytanii. Od roku 1954 przebywał na emigracji w [[Kanada|Kanadzie]], gdzie zmarł. |
Podczas [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] wraz z rządem i młodą żoną ewakuował się do [[Rumunia|Rumunii]], gdzie został internowany. Z Rumunii w 1944 roku przez Turcję przybył do Wielkiej Brytanii. Od roku 1954 przebywał na emigracji w [[Kanada|Kanadzie]], gdzie zmarł. |
||
Podanie Kasprzyckiego o przyjęcie do służby wojskowej na Zachodzie zostało odrzucone przez rząd Sikorskiego: |
Podanie Kasprzyckiego o przyjęcie do służby wojskowej na Zachodzie zostało odrzucone przez rząd Sikorskiego: |
||
Wersja z 12:10, 23 sty 2020
.jpg) Tadeusz Kasprzycki w mundurze generała brygady | |
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 grudnia 1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1914 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
adiutant generalny Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
                       
| |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 grudnia 1978 |
| Minister spraw wojskowych | |
| Okres |
od 12 maja 1935 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
.jpg)
Tadeusz Adam Kasprzycki (ur. 16 stycznia 1891 w Warszawie, zm. 4 grudnia 1978 w Montrealu) – generał dywizji Wojska Polskiego, Minister Spraw Wojskowych w latach 1935-1939.
Życiorys
Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego[1] w Warszawie (1909), studiował nauki społeczne, przyrodnicze i prawo w Sorbonie i w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Paryżu oraz w Uniwersytecie w Genewie.
Działał w Związku Walki Czynnej i w Związku Strzeleckim. Ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Stróży i Kurs Wyższej Szkoły Oficerskiej, oraz brał czynny udział w pracach Związku Strzeleckiego, komenderując oddziałem Związku w Paryżu.
Od sierpnia 1914 dowódca Pierwszej Kompanii Kadrowej Legionów Polskich, potem w sztabie I Brygady (porucznik i kapitan). Od listopada 1914 organizator i komendant POW w Warszawie i Lublinie. W 1915 przeniesiony do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej, komendant organizacji w Warszawie i Lublinie. W 1917 utworzył Związek Polskich Organizacji Wojskowych. Był pracownikiem Biura Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu[2].
7 listopada 1918 objął dział organizacyjny w Dowództwie Wojsk Polskich w Lublinie. Od 3 grudnia 1918 kierował Adiutanturą Generalną Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. W latach 1919-1921 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Równocześnie studiował w Prywatnej Szkole Nauk Politycznych (franc. École libre des sciences politiques). Od 1921 do marca 1927 był kolejno szefem Wydziału Planów – zastępcą szefa Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej, szefem Oddziału IIIa BŚRW i szefem Oddziału III Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów w Wilnie[3]. 31 marca 1924 został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4].
17 marca 1927 roku Prezydent RP mianował go dowódcą 19 Dywizji Piechoty w Wilnie[5]. Obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją delegata Polski na konferencję rozbrojeniową i Komisję Wojskową Ligi Narodów. 1 stycznia 1929 Prezydent RP awansował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 5. lokatą w korpusie generałów. 19 czerwca 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 19 DP, a 7 lipca 1931 wyznaczony na stanowisko zastępcy I wiceministra Spraw Wojskowych[6]. 2 lipca 1934 Prezydent RP mianował go I wiceministrem spraw wojskowych[7]. 12 maja 1935, po śmierci Józefa Piłsudskiego, Prezydent RP, na wniosek Prezydenta Rady Ministrów Walerego Sławka powierzył mu kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Od 13 października 1935 do 30 września 1939 był ministrem spraw wojskowych w rządach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. 19 marca 1936 Prezydent RP awansował go do stopnia generała dywizji.
Do 1935 był prezesem zarządu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej[9]. W 1936 otrzymał honorowe obywatelstwo gminy Zawoja[10]. W 1936 został przewodniczącym Komitetu Głównego Zjazdu Górskiego zorganizowanego w sierpniu 1936 w Sanoku[11]. W tym czasie został wyróżniony tytułami obywatelstwa honorowego gminy Komańcza (30 lipca 1936)[12] oraz gminy Jaśliska[13]. W 1938 otrzymał tytuł członka honorowego powiatu leskiego, jego gmin zbiorowych oraz miast Lesko i Ustrzyki Dolne[14]. 20 grudnia 1937 został prezesem powołanego wówczas Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych[15]. Był też członkiem władz Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[16]. Na Gubałówce koło Kościeliska generał Kasprzycki wykupił grunty i razem z siostrą Zofią i Tadeuszem Katelbachem zaczął w 1937 roku budować hotel Salamandra (zwanym nieoficjalnie od nazwiska kochanki generała Kajzerhofem), na poczet czego zaciągnął kredyt w wysokości 90 tys. zł w banku BGK[17][18]. W związku z tym ze środków wojskowych powstała droga wiodąca grzbietem Gubałówki, co budziło znaczne kontrowersje[18].
W dniu 12 maja 1939 roku żona generała Maria ze Strychalskich[a] popełniła samobójstwo, a syn – uczeń gimnazjum – zerwał kontakty z ojcem[19]. Prawdopodobną przyczyną tych rodzinnych komplikacji był romans z aktorką Zofią Kajzerówną (1911-2002 w Calgary), z którą zaraz po śmierci żony ożenił się generał, mimo sprzeciwu Śmigłego-Rydza.
Podczas kampanii wrześniowej wraz z rządem i młodą żoną ewakuował się do Rumunii, gdzie został internowany. Z Rumunii w 1944 roku przez Turcję przybył do Wielkiej Brytanii. Od roku 1954 przebywał na emigracji w Kanadzie, gdzie zmarł.
Podanie Kasprzyckiego o przyjęcie do służby wojskowej na Zachodzie zostało odrzucone przez rząd Sikorskiego: Pan jest odpowiedzialny za nieprzygotowanie do wojny nowoczesnej, a więc i za poniesioną klęskę, która nie jest wolna od hańby. Niech Pan Generał pozostanie w Băile Herculane. Ojczyzna nie chce Pana usług[20]. Minister opieki społecznej w rządzie Sikorskiego Jan Stańczyk (PPS) chciał postawić m.in. Kasprzyckiego przed Trybunałem Stanu.
Na emigracji stronił od polityki i nie usiłował odgrywać żadnej roli publicznej. Był teozofem. Kasprzycki jest autorem Kartek z dziennika oficera I Brygady. W 1977 roku uzyskał doktorat honoris causa nauk politycznych na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie (PUNO).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)[21][22]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1931)[23]
- Krzyż Niepodległości[21]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie[21]
- Złoty Krzyż Zasługi (1930)[21][24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę[21]
- Medal Dziesięciolecia[21]
- Znak oficerski „Parasol”
- Odznaka „Znak Pancerny”
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[25]
- Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”[26]
- Order Legii Honorowej II, III, IV i V klasy (Francja)[21][27]
- Order Lwa Białego III klasy (Czechosłowacja)
- Order Gwiazdy III klasy (Rumunia)[21]
- Order Korony III klasy (Rumunia)[21]
- Order Korony I klasy (Jugosławia)[21]
- Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa, 1928)[21][28]
- Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1938)[29]
- Order Miecza I klasy (Szwecja, 1938)[30]
- Order Zasługi I klasy (Węgry, przed 1935)[31]
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Wg kilku źródeł Maria Kasprzycka była z domu Rybczyńska (np. Piotr Stawecki Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, s. 163, Roman Marcinek, Zbigniew Moździerz Zapomniana willa generała, Architektura i Budownictwo, nr 2/2012, s. 122.
Przypisy
- ↑ Późniejsze nazwy szkoły: od 30.06.1915 do 10.11.1918 Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Maurycego hr. Zamoyskiego, od 10.11.1918 Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego (za: Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego Warszawa: PIW, 1989: 21 i 23; tamże w spisie absolwentów na str. 334, pozycja 61 oraz fotografia generała, fot. nr 31 po s. 224)
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 220.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 22.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 19 marca 1927 r., Nr 10, s. 93.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 224.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 245.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 7, s. 61, 13 maja 1935.
- ↑ Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 15B, s. 9, 9 czerwca 1935.
- ↑ Z kraju. Honorowe obywatelstwo dla min. jen. Kasprzyckiego. „Kurier Warszawski”. Nr 121, s. 16-17, 3 maja 1936.
- ↑ Program Zjazdu Górskiego w Sanoku 1936 r. 14–17 sierpnia. Warszawa: 1936, s. 8.
- ↑ Dokument potwierdzający.
- ↑ Drugi dzień Święta Gór. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 187 z 18 sierpnia 1936.
- ↑ Zjazd gospodarczy powiatu leskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 120 z 29 maja 1928.
- ↑ Powstanie Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 292 z 24 grudnia 1937.
- ↑ Michał Kacprzak, Komitet do Spraw Szlachty Zagrodowej na Wschodzie Polski 1938-1939, w: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica 78/2005, s. 93.
- ↑ Rafał Malczewski Pępek świata, Wydawnictwo LTW Dziekanów Leśny, str.193
- ↑ a b https://www.nid.pl/upload/iblock/e54/e54f9bc9f4cc359587dd4670f2e55b98.pdf
- ↑ Tomasz Łubieński 1939. Zaczęło się we wrześniu Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2009, s. 97
- ↑ tamże, s. 98
- ↑ a b c d e f g h i j k Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 328.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa L. 11328 V. M. Adj. Gen. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 249)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345
- ↑ 17 marca 1930 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska” M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 283.
- ↑ 6 sierpień: 1914 - 1934, Warszawa: Zarząd Główny Związku Legjonistów Polskich, 1934, s. 20.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 5, 19 marca 1937.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11.11.1928
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-10-23]. (est.).
- ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 10
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 20, 19 marca 1935.
.jpg){kind=link}
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
| W dniu zaprzysiężenia |
|---|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
.jpg)
- ↑ Od 30.XI 1942 jako minister obrony narodowej po zmianie nazwy ministerstwa.
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich
- Członkowie Towarzystwa Wiedzy Wojskowej
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Członkowie Związku Walki Czynnej
- Doktorzy honoris causa Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie
- Generałowie dywizji II Rzeczypospolitej
- Honorowi obywatele polskich gmin
- Honorowi obywatele polskich miejscowości
- Ministrowie spraw wojskowych II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
- Odznaczeni Złotą Odznaką Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni znakiem oficerskim tzw. „Parasolem”
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914–1918
- Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Jugosłowiańskiej
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Orła
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi (Węgry)
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
- Polacy – Komandorzy Legii Honorowej
- Polacy – Oficerowie Legii Honorowej
- Polacy – Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Wiceministrowie spraw wojskowych II Rzeczypospolitej
- Wojskowi związani z Wilnem
- Współpracownicy Tymczasowej Rady Stanu
- Żołnierze 1 Kompanii Kadrowej Legionów Polskich
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1978
- Polacy odznaczeni Orderem Miecza