Przejdź do zawartości

Spółgłoska zwarto-szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Spółgłoska zwarto-szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna
Numer IPA 215
Jednostka znakowa

t​ɕ

Unikod

U+0074 U+0255

UTF-8 (hex)

74 c9 95

ʨ
Jednostka znakowa

ʨ

Unikod

U+02a8

UTF-8 (hex)

ca a8

Inne systemy
X-SAMPA t_s\
Przykład
informacjepomoc
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarto-szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem [ʨ].

Artykulacja

[edytuj | edytuj kod]

W czasie artykulacji tej spółgłoski:

  • modulowany jest strumień powietrza wydychany z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
  • tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, jest to spółgłoska ustna
  • prąd powietrza w jamie ustnej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka – spółgłoska środkowa
  • następuje wysklepienie języka w kierunku przedniej części podniebienia przy jednoczesnym kontakcie czubka języka z dziąsłami - jest to spółgłoska przedniopodniebienna.
  • Dochodzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową, a następnie do przejścia bezpośrednio, bez plozji, do spółgłoski [ɕ].
  • wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna

Przykłady

[edytuj | edytuj kod]