Wikiprojekt:Tłumaczenie metastron/Magic Johnson
| |
| 32, 33, 15 | |
| Rozgrywający | |
| Pseudonim |
Magic Johnson |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Wzrost |
206 cm |
| Masa ciała |
116 kg |
| Kariera | |
| Aktywność |
1979 – 1996 |
| Draft |
1979, numer: 1 |
Earvin "Magic" Johnson, Jr. (ur. 14 sierpnia 1959 w Lansing, Michigan) – były zawodowy koszykarz amerykańskiej ligi NBA, grający w drużynie Los Angeles Lakers w latach 80. i na początku 90.. Po zdobyciu tytułów mistrzowskich w szkole średniej w college'u Johnson został wybrany z numerem pierwszym w 1979 roku w drafcie NBA przez Los Angeles Lakers. W swym debiutanckim sezonie zdobył mistrzostwo i nagrodę najbardziej wartościowego gracza ligi. Następnie zdobył kolejne cztery tytuły w latach 80. z Lakersami. Na sportową emeryturę odszedł nagle w 1991 roku, po tym jak ogłosił, że zaraził się wirusem HIV, ale powrócił w 1992 roku na mecz gwiazd, gdzie otrzymał nagrodę MVP. Po protestach niektórych zawodników ponownie zakończył karierę, by powrócić raz jeszcze w 1996 roku, w wieku 37 lat, rozgrywając 32 mecze w zespole Lakers i po raz trzeci i ostatni przejść na emeryturę.
Na osiągnięcia Johnsona składają się trzy nagrody MVP sezonu zasadniczego, dziewięć występów w finałach NBA, dwanaście występów w meczu gwiazd i dziesięć nominacji do pierwszej i drugiej piątki All-NBA Team. Czterokrotnie zanotował w sezonach zasadniczych najwięcej podań i jest liderem klasyfikacji wszech czasów NBA w ilości asyst zdobytywanych w meczu ze średnią 11.2[1]. Johnson był także członkiem "Dream Teamu", czyli amerykańskiej reprezentacji, która zdobyła złoty medal olimpijski na igrzyskach w Barcelonie w 1992 roku.
Magic Johnson został wyróżniony w 1996 roku jako członek grona 50 najlepszych koszykarzy w historii NBA, a w 2002 roku dołączył do koszykarskiej galerii sław[2]. W 2007 roku został wybrany najlepszym rozgrywającym w historii przez ESPN[3]. Jego przyjaźń i rywalizacja z gwiazdą Boston Celtics Larrym Birdem, którego spotykał w finałach NCAAA w 1979 roku, a także podczas trzykrotnych potyczek finałach NBA była dobrze znana. Od czasu zakończenia kariery Johnson prowadził działalność na rzecz profilaktyki przeciw HIV, a także był przedsiębiorcą i filantropem[2].
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Earvin Johnson Jr. urodził się jako syn Earvina Sr., pracownika montażu w koncernie General Motors i Christine, szkolnej portierki[4]. Dorastał w Lansing i już jako młody człowiek pokochał koszykówkę, mając za idoli takich zawodników jak Earl Monroe, czy Marques Haynes[5].
Johnson po raz pierwszy otrzymał przydomek "Magic" w wieku 15 lat, gdy jako drugoroczniak grając dla Everett High School w Lansing zanotował Triple-duble zaliczając 36 punktów, 18 zbiórek i 16 asyst[2]. Po meczu Fred Stabley Jr., dziennikarz Lansing State Journal obdarzył Johnsona tym pseudonimem, pomimo przekonań matki, chrześcijanki, uważającej to świętokradztwo[6]. W ostatnim sezonie w szkole średniej Johnson poprowadził Lansing do rekordu bilansu 27 zwycięstw i 1 porażki, notując średnio 28.8 punktów i 16.8 zbiórek na mecz i pociągnął swój zespół do zwycięstwa po dogrywce w grze o mistrzostwo stanu Michigan[7].
Michigan State University[edytuj | edytuj kod]
Chociaż Johnson dostał się do najlepszych uczelni, takich jak Indiana, czy UCLA to jednak zdecydował się grać w pobliżu domu. Wybór ograniczył do dwóch uczelni: University of Michigan i Michigan State University. Ostatecznie zdecydował się na Michigan State, gdy tamtejszy trener, Jud Heathcote poinformował Johnsona, że mógłby grać na pozycji rozgrywającego[8].
Johnson początkowo nie dążył do robienia profesjonalnej kariery, zamiast tego skupiając się na specjalizacji studiów z komunikacji i na pragnieniu, aby zostać komentatorem telewizyjnym[9]. Grając z przyszłymi uczestnikami draftu, Gregiem Kelserem, Jayem Vincentem i Mikem Brkovichem, Johnson miał średnio 17 punktów, 7.9 zbiórek i 7.4 asyst na mecz jako pierwszoroczniak i prowadził zespół Michigan State Spartans do bilansu 25-5, zdobywając tytuł Big Ten Conference[2]. Dodatkowo zespół z Michigan w zmaganiach o mistrzostwo NCAA dotarł do finałowej ósemki, przegrywając jednak z przyszłymi mistrzami, Kentucky Wildcats[10].
Podczas sezonu 1978-1979, Michigan State ponownie zakwalifikowali się do mistrzostw NCAA, gdzie awansowali do pojedynku finałowego, napotykając Indiana State University prowadzone przez Larry'ego Birda. W tym najlepiej oglądanym spotkaniu w historii uniwersyteckiej koszykówki Michigan zwyciężyło 75-64, a Johnson został wybrany najbardziej wartościowym graczem final four[11][7]. Po dwóch latach w College'u, w których Johnson miał średnio 17.1 punktów, 7.6 zbiórek i 7.9 asyst, został powołany na draft w 1979 roku[12].
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy sezon w NBA (1979-1980)[edytuj | edytuj kod]
Johnson został wybrany w drafcie z numerem pierwszym przez Los Angeles Lakers w 1979 roku. Johnson powiedział, że najbardziej niesamowitą rzeczą w Lakers była możliwość gry wspólnie z Kareemem Abdulem Jabbarem, centrem drużyny, który został najlepiej punktującym koszykarzem w historii ligi[13][14]. Mimo indywidualnych osiągnięć Abdul Jabbar nie wygrał mistrzostwa z Lakers, więc Johnson miał mu w tym celu pomóc[15]. Zdobywał średnio 18 punktów, 7.7 zbiórek i 7.3 asyst na mecz w debiutanckim sezonie, co sprawiło, że został wybrany do All-NBA Rookie Team, a także wystąpił jako podstawowy gracz w Meczu Gwiazd[16].
Lakers zakończyli sezon zasadniczy z bilansem 60-22 i dotarli do finałów NBA, gdzie stanęli naprzeciw drużyny Philadelphia 76ers, prowadzonej przez skrzydłowego, Juliusa Ervinga[17]. Lakers prowadzili w finałach 3-2, ale Kareem Abdul Jabbar, który w tej serii zdobywał średnio po 33 punkty, skręcił kostkę w spotkaniu numer 5 i w szóstym meczu nie mógł wystapić[18]. Paul Westhead zdecydował się wystawić Johnsona na pozycji centra. "Magic" zdobył 42 punkty, 15 zbiórek, 7 asyst i 3 przechwyty w zwycięskim meczu 123-107, grając na pozycjach obrońcy, skrzydłowego i centra w poszczególnych momentach pojedynku[15]. Johnson został jedynym debiutantem, który wygrał nagrodę MVP finałów[15], a jego kluczowy występ jest ciągle uznawany za jeden z najlepszych w historii[3][19][20]. Został także jednym z czterech zawodników, którzy wygrali mistrzostwo NCAA i NBA w dwóch kolejnych latach[21].
Wzloty i upadki (1980-1983)[edytuj | edytuj kod]
We wczesnej fazie sezonu 1980-81 Johnson został odsunięty od gry po tym jak naderwał chrząstkę w lewym kolanie. Opuścił 45 gier[12], a później mówił, że rehabilitacja była najbardziej dołującym doświadczeniem w jego życiu[22]. Johnson powrócił przed rozpoczęciem fazy playoff w 1981 roku, ale ówczesny asystent i przyszły trener Lakers, Pat Riley mówił później, że długo oczekiwany powrót Johnsona sprawił, że Lakers się wewnętrznie podzielili[23]. Drużyna z Los Angeles w sezonie regularnym odniosła 54 zwycięstwa i w drugiej rundzie playoff spotkała się z mającymi bilans 40-42 Houston Rockets[24][25], przegrywając 2-1, po tym gdy Johnson nie trafił rzutu w ostatniej sekundzie w meczu numer 3[26].
Czwarty na liście najlepiej podających w historii NBA i drugi na liście największej ilości triple-doubles. W 1996 r. wybrany do grona 50 najlepszych graczy NBA wszech czasów. W 2002 r. zaliczony w poczet Panteonu Sław NBA – Naismith Memorial Basketball Hall of Fame. W 1992 zdobył złoty medal olimpijski podczas Igrzysk w Barcelonie, grając w pierwszym, najsłynniejszym składzie Dream Team.
Mimo wzrostu wynoszącego 206 cm jeden z najbardziej dynamicznie grających koszykarzy w historii. Jego pojedynki z Larrym Birdem i Michaelem Jordanem przeszły do historii koszykówki. Szczególnie pamiętnym momentem jego kariery był pojedynek z Jordanem w jego ostatnim Meczu Gwiazd, w którym zagrał jako jedyny koszykarz w historii mimo braku występów w sezonie zasadniczym (w 1992 r., był to jego 12 występ).
Obok Larry'ego Birda, uważany za największą gwiazdę NBA lat 80.
Pomimo niezwykle bogatej kariery boiskowej, sukcesy odnosił również poza nim (wystąpił w teledysku Michaela Jacksona, prowadził talk show, jest agentem gwiazd światowego sportu min. Allena Iversona). Zasłynął z tego, że jako pierwszy sportowiec publicznie przyznał się do bycia nosicielem wirusa HIV, którym zaraził sie w roku 1991. W tym samym roku po raz pierwszy zakończył karierę.
W 1999 r. Magic wystąpił kilkakrotnie w barwach szwedzkiego klubu Borås.
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
- Mistrz NBA (1980, 1982, 1985, 1987, 1988)
- NBA MVP (1987, 1989, 1990)
- MVP Finałów NBA (1980, 1982, 1987)
- 12 razy wystąpił w NBA All-Star Game (1980, 1982-1992)
- 2 razy MVP All-Star Game (1990, 1992)
- 9 razy wybrany do pierwszej piątki ligi (1983-1991)
- 1 raz wybrany do drugiej piątki ligi (1982)
- Pierwsza piątka debiutantów (1980)
- NBA's 50th Anniversary All-Time Team
- Mistrz olimpijski (1992)
Jest autorem książek[edytuj | edytuj kod]
- Magic (1983)
- Magic's Touch (1989)
- Conversation with Magis: Magic talks to kids about HIV and AIDS (1992)
- Jak możesz uniknąć AIDS (What you can do to avoid AIDS 1992, wyd. pol. W.A.B. 1992).
- Moje życie (My Life 1992, wyd. pol. Atlantis 1993 r.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ All Time Leaders: Assists Per Game. [w:] NBA.com [on-line]. Turner Sports Interactive, Inc. [dostęp 2008-05-08].
- ↑ a b c d Magic Johnson Biography. [w:] ESPN.com [on-line]. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b Daily Dime: Special Edition – The 10 Greatest Point Guards Ever. ESPN. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Earle Eldridge: Rebounding from basketball court to boardroom. [w:] USA Today [on-line]. November 8, 2004. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Johnson: My Life. ISBN 1-902799-01-1.
- ↑ Jeff Zillgitt: Magic Memories of a Real Star. [w:] USA Today [on-line]. Gannett Co. Inc, 2002-09-27. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b Larry Schwartz: Magic made Showtime a show. ESPN. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Johnson: My Life. ISBN 1-902799-01-1.
- ↑ Bork: Die großen Basketball Stars. 1994, s. 56–66.
- ↑ 1978 NCAA Tournament. sportsline.com. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Andy Katz: From coast to coast, a magical pair. ESPN. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b Magic Johnson Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Johnson: My Life. ISBN 1-902799-01-1.
- ↑ Regular Season Records: Points. NBA.com. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b c Rookie Makes the Lakers Believe in Magic. NBA Encyclopedia: Playoff Edition. [dostęp 2008-05-07].
- ↑ Larry Bird Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ 1979–80 NBA Season Summary. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ 1980 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ NBA's Greatest Moments: Magic Fills in at Center. NBA Encyclopedia: Playoff Edition. [dostęp 2007-09-13].
- ↑ Jack McCallum: Playoff moments can make legends. [w:] Sports Illustrated [on-line]. Time Inc, 2006-06-02. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Magic Johnson timeline. [w:] USA Today [on-line]. Gannett Co. Inc, 2001-07-11. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Johnson: My Life. ISBN 1-902799-01-1.
- ↑ Pat Riley: The Winner Within. 1993. ISBN 978-0-425-14175-5.
- ↑ Houston Rockets. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Los Angeles Lakers. Sports Reference LLC. [dostęp 2009-05-14].
- ↑ Ira Berkow: Sports of The Times; Magic Johnson's Legacy. [w:] The New York Times [on-line]. 8 listopada 1991. [dostęp 2011-07-30].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Szablon:NBA's 50th Anniversary All-Time Team
Kategoria:Amerykańscy koszykarze Kategoria:Koszykarze Los Angeles Lakers Kategoria:Urodzeni w 1959 Kategoria:Członkowie Basketball Hall of Fame