| Dwyane Wade
|
|
| #3, 9
|
| rzucający obrońca
|
| Pseudonim
|
D-Wade, Flash
|
| Data i miejsce urodzenia
|
17 stycznia 1982
Chicago
|
| Wzrost
|
193 cm
|
| Masa ciała
|
100 kg
|
| Kariera
|
| Aktywność
|
2003–2019
|
| Szkoła średnia
|
Harold L. Richards (Oak Lawn, Illinois)
|
| College
|
Marquette (2000–2003)
|
| Draft
|
2003, numer: 5
Miami Heat
|
|
|
|
|
- ↑ Mecze w lidze aktualne na 28 września 2017.
|
|
|
|
|
| Strona internetowa
|
Dwyane Tyrone Wade, Jr. (ur. 17 stycznia 1982 w Chicago) – amerykański profesjonalny koszykarz grający na pozycji rzucającego obrońcy, reprezentant kraju, trzykrotny mistrz NBA z Miami Heat.
W roku 2006 został wybrany Sportsman of the Year przez Sports Illustrated, Wade zyskał miano jednego z najbardziej znanych i popularnych graczy w lidze. Jego koszulka sprzedawała się najlepiej w całej NBA przez prawie dwa lata, podczas playoffs 2005 aż do połowy sezonu 2006/07.
Po wejściu do ligi z piątym numerem 2003 NBA Draft, Wade już w swoim pierwszym sezonie wystąpił w NBA All-Star Weekend jako All-Rookie team i w najbardziej prestiżowym wydarzeniu końcówki lutowego tygodnia, czyli NBA All-Star Game inaczej Meczu Gwiazd. Występuje w nim już przez 7 lat z rzędu. W swoim trzecim sezonie na parkietach NBA Wade poprowadził swój zespół Miami Heat do pierwszego w historii mistrzostwa NBA. Został wybrany MVP finałów NBA 2006 po finałowej serii zwycięstw 4-2 Heat nad Dallas Mavericks. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2008, Wade przewodził reprezentację Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn, powszechnie znaną jako "Redeem Team". W Pekinie zdobyli złoty medal. W sezonie 2008-09, Wade był liderem ligi pod względem punktowym i tym samym został "królem strzelców" sezonu.
Wade studiował na Marquette University, gdzie w latach 2001–2003 grał w drużynie uniwersyteckiej Marquette Golden Eagles. Podczas dwóch sezonów występów w NCAA uzyskał średnią 19,7 punktów na mecz. W sezonie 2002/2003 został wybrany najlepszym koszykarzem Conference USA[1].
Do ligi NBA został wybrany w drafcie w roku 2003, z numerem 5. W pierwszym roku gry w Miami, jako lider, wraz z Lamarem Odomem doprowadził swą drużynę do play-off (bilans 42-40). W pierwszej rundzie, dzięki świetnej grze Wade'a i dramatycznych siedmiu meczach, Heat ograli Hornets 4-3. W drugiej rundzie na ich drodze stanęli jednak Pacers, z którymi przegrali 2-4. Mimo wszystko działacze byli zachwyceni swym nowym gwiazdorem i postanowili wokół niego zbudować nową drużynę.
Przed drugim sezonem, do Miami przybył Shaquille O’Neal. Jego obecność tchnęła w Miami nowe życie. Mimo odejścia Odoma (powędrował do Los Angeles Lakers za O'Neala) bilans zespołu poprawił się do 59-23, co było jej najlepszym wynikiem w historii, do czasu sezonu 2012-13. Ponadto, O'Neal zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP (zwycięzcą został Steve Nash z Phoenix Suns), a Wade został wybrany do drugiej piątki ligi. Przez play-off Heat szli jak burza. Najpierw 4-0 pokonali New Jersey Nets, później w takim samym stosunku wyeliminowali Washington Wizards. Przeszkodą okazała się inna potęga ligi, ówcześni Mistrzowie - Detroit Pistons. Po pięciu spotkaniach Heat objęli prowadzenie 3-2, ale kontuzji doznał Wade i wtedy wyszło na jaw, jaką wartość stanowił dla Miami ten młody gracz. Detroit wygrało dwa kolejne mecze i Heat pożegnali się z szansą gry w finałach. Jasne było, że potrzebne są dalsze zmiany.
W składzie nastąpiła niemała rewolucja. Z drużyną pożegnali się Eddie Jones i Damon Jones, a w ich miejsce przyszli Gary Payton, Antoine Walker i James Posey. W składzie miejsce zachował, prócz Shaqa i D-Wade'a tylko Udonis Haslem. Sezon 2005/2006 drużyna zakończyła z wynikiem 52-30. W pierwszej rundzie play-off miała mało kłopotów z Chicago Bulls i pokonała ich 4-2. W drugiej rundzie bez problemów szybko uporała się z New Jersey Nets 4-1, stając się pierwszym finalistą konferencji wschodniej. Tam Wade i spółka rozprawili się z Detroit Pistons 4-2 rewanżując się za porażkę sprzed roku. W finale Heat mierzyli się z Dallas Mavericks. Mimo niekorzystnego stanu rywalizacji po trzech meczach(1-2) Heat byli w stanie odrobić straty i wygrać pojedynek z rywalami z Teksasu.
Sezon 2006/2007 upłynął pod znakiem początku przebudowy zespołu. Heat w pierwszej rundzie PO ulegli graczom Chicago Bulls 4-0.
W sezonie 2007/2008 Wade doznał groźnej kontuzji łydki. Z tego powodu Heat wygrali tylko 15 spotkań i nie zakwalifikowali się do play-offów.
Sezony 2008/2009 i 2009/2010 były niemal identyczne. Wade niemal w pojedynkę doprowadzał swój zespół do play-offów, gdzie ci ulegali w pierwszej rundzie kolejno zawodnikom Atlanty Hawks(2009) i Boston Celtics(2010).
Latem 2010 do zespołu dołączyli LeBron James i Chris Bosh. Razem z Wadem mieli przesądzić o sukcesach przebudowanej drużyny Heat. Sezon 2010/2011 był jednak dla zawodników Heat pełen wzlotów i upadków, nowo powstały zespół nie spełniał oczekiwań kibiców i ekspertów, a sezon zasadniczy zakończył na drugim miejscu konferencji wschodniej, z Wadem notującym średnio 25.5 pkt. na mecz. Swoją siłę zespół pokazał dopiero w play-off, kiedy to rozprawił się kolejno z Philadelphia 76ers (4-1), Boston Celtics(4-1) oraz Chicago Bulls(4-1). W finałach przyszło im się mierzyć z drużyną weteranów Dallas Mavericks, i pomimo obiecującego początku i objęcia prowadzenia w serii 2-1, drużyna z Miami przegrała kolejne 3 mecze, tym samym przegrywając walkę o tytuł na korzyść drużyny z Dallas. Fala krytyki spadła głównie na Lebrona Jamesa, któremu zarzucano pasywność i brak brania odpowiedzialności za wynik na siebie i znikanie w decydujących końcówkach meczów. Sam Wade rozgrywał bardzo dobre finały, liderując drużynie Miami i pewnie zmierzając po tytuł MVP Finałów, jednak w meczu nr. 5 nabawił się kontuzji biodra, która skutecznie uniemożliwiała mu grę na wysokim poziomie.
Skrócony sezon (lockout) 2011/2012 przyniósł drużynie z Miami nowe nadzieje na odniesienie sukcesu. Pożegnano się z zawodzącym Mikiem Bibbym oraz Eddiem House'em, a w ich miejsce pojawił się weteran Shane Battier oraz pierwszoroczniak Norris Cole. Pomimo mniej efektywnego sezonu w wykonaniu Wade'a (22.1 pkt.na mecz/4.8 zb./4.6 ast.) drużyna ponownie uplasowała się na drugiej pozycji konferencji wschodniej, tym samym w pierwsze rundzie play-off było im dane zmierzyć się z drużyną New York Knicks, a rywalizację tę wygrali 4-1. W kolejnych rundach pokonali odpowiednio Indiana Pacers (4-2), oraz Boston Celtics (4-3). W finałach spotkali się z młodą drużyną Oklahoma City Thunder i przeganiając złe demony z finałów 2011, rozgromili przeciwnika 4-1. Wade w tych finałach notował średnio 22.6 pkt na mecz, przy ogólnej średniej z całych play-offów 22.8 pkt. na mecz.
6 lipca 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, podpisując dwuletnią umowę wartą 47,5 miliona dolarów[2].
27 września 2017 został zawodnikiem Cleveland Cavaliers[3]. 8 lutego 2018 w wyniku wymiany z udziałem kilku zespołów trafił z powrotem do Miami Heat[4]. 18 września podpisał kolejną umowę z Heat[5].
8 grudnia 2018 rozegrał tysięczny mecz w swojej karierze. Zdobył w nim 25 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstwa 121-98 nad Los Angeles Clippers[6].
10 kwietnia 2019 wystąpił oficjalnie w ostatnim meczu swojej kariery w NBA, przeciw Brooklyn Nets. Podczas przegranego przez Miami spotkania 94-113 zaliczył triple-double, notując 25 punktów, 11 zbiórek i 10 asyst[7].
Stan na 18 lutego 2019, na podstawie[8][9][10], o ile nie zaznaczono inaczej.
- Uczestnik:
- rozgrywek NCAA Final Four (2003)
- turnieju NCAA (2002, 2003)
- Mistrz sezonu regularnego konferencji USA (2003)
- Zawodnik roku konferencji USA (2003)
- Obrońca roku C-USA (2003)
- Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju Great Alaska Shootout (2002)
- Zaliczony do:
- I składu:
- All-American (2003)
- C-USA (2002, 2003)
- turnieju Coaches vs. Classic (2003)
- III składu All-American (2002 przez Sporting News)
3-krotny mistrz NBA z Miami Heat (2006, 2012, 2013)- Wicemistrz NBA (2011, 2014)
- MVP:
- 13-krotnie wybierany do udziału w meczu gwiazd NBA (2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015[a], 2016, 2019[12])
- Zaliczony do:
- I składu:
- II składu:
- III składu NBA (2007, 2012, 2013)
- 2-krotny zwycięzca Skills Challenge[13] (2006, 2007)
- Uczestnik:
- Lider:
- sezonu zasadniczego pod względem:
- play-off w średniej zdobytych punktów (2010)[14]
- Sportowiec roku 2006 „Sports Illustrated” (6 zawodnik NBA w historii który uzyskał ten tytuł)[15]
- Zawodnik:
- miesiąca NBA (grudzień 2004, luty 2006, grudzień 2008, luty 2009, marzec 2010, grudzień 2010)
- tygodnia NBA (22.02.2004, 7.11.2004, 5.12.2005, 1.01.2006, 14.01.2007, 4.02.2007, 11.02.2007, 24.11.2008, 8.12.2008, 9.03.2009, 8.03.2010, 29.03.2010, 13.12.2010, 3.01.2011, 14.03.2011, 11.03.2013, 23.12.2013, 23.03.2015, 1.02.2016)
| Legenda
|
| M
|
Mecze
|
S5
|
Pierwsza piątka
|
MPG
|
Minuty na mecz
|
| FG%
|
Celność rzutów z pola
|
3P%
|
Celność rzutów „za 3”
|
FT%
|
Celność rzutów wolnych
|
| RPG
|
Zbiórki na mecz
|
APG
|
Asysty na mecz
|
SPG
|
Przechwyty na mecz
|
| BPG
|
Bloki na mecz
|
PPG
|
Punkty na mecz
|
|
|
Na podstawie Basketball-Reference.com
(Stan na koniec sezonu 2013/14)
| Sezon
|
Drużyna
|
M
|
S5
|
MPG
|
FG%
|
3P%
|
FT%
|
RPG
|
APG
|
SPG
|
BPG
|
PPG
|
| 2003/04
|
Miami
|
61
|
56
|
34,9
|
46,5%
|
30,2%
|
74,7%
|
4,0
|
4,5
|
1,4
|
0,6
|
16,2
|
| 2004/05
|
Miami
|
77
|
77
|
38,6
|
47,8%
|
28,9%
|
76,2%
|
5,2
|
6,8
|
1,6
|
1,1
|
24,1
|
| 2005/06
|
Miami
|
75
|
75
|
38,6
|
49,5%
|
17,1%
|
78,3%
|
5,7
|
6,7
|
1,9
|
0,8
|
27,2
|
| 2006/07
|
Miami
|
51
|
50
|
37,9
|
49,1%
|
26,6%
|
80,7%
|
4,7
|
7,5
|
2,1
|
1,2
|
27,4
|
| 2007/08
|
Miami
|
51
|
49
|
38,3
|
46,9%
|
28,6%
|
75,8%
|
4,2
|
6,9
|
1,7
|
0,7
|
24,6
|
| 2008/09
|
Miami
|
79
|
79
|
38,6
|
49,1%
|
31,7%
|
76,5%
|
5,0
|
7,5
|
2,2
|
1,3
|
30,2
|
| 2009/10
|
Miami
|
77
|
77
|
36,3
|
47,6%
|
30,0%
|
76,1%
|
4,8
|
6,5
|
1,8
|
1,1
|
26,6
|
| 2010/11
|
Miami
|
76
|
76
|
37,1
|
50,0%
|
30,6%
|
75,8%
|
6,4
|
4,6
|
1,5
|
1,1
|
25,5
|
| 2011/12
|
Miami
|
49
|
49
|
33,2
|
49,7%
|
26,8%
|
79,1%
|
4,8
|
4,6
|
1,7
|
1,3
|
22,1
|
| 2012/13
|
Miami
|
69
|
69
|
34,7
|
52,1%
|
25,8%
|
72,5%
|
5,0
|
5,1
|
1,9
|
0,8
|
21,2
|
| 2013/14
|
Miami
|
54
|
53
|
32,9
|
54,5%
|
28,1%
|
73,3%
|
4,5
|
4,7
|
1,5
|
0,5
|
19,0
|
| 2014/15
|
Miami
|
62
|
62
|
31,8
|
47,0%
|
28,4%
|
76,8%
|
3,5
|
4,8
|
1,2
|
0,3
|
21,5
|
| 2015/16
|
Miami
|
74
|
73
|
30,5
|
45,6%
|
15,9%
|
79,3%
|
4,1
|
4,6
|
1,1
|
0,6
|
19,0
|
| 2016/17
|
Chicago
|
60
|
59
|
29,9
|
43,4%
|
31,0%
|
79,4%
|
4,5
|
3,8
|
1,4
|
0,7
|
18,3
|
| Razem
|
|
915
|
904
|
35,4
|
48,4%
|
28,7%
|
76,8%
|
4,8
|
5,7
|
1,6
|
0,9
|
23,3
|
| Sezon
|
Drużyna
|
M
|
S5
|
MPG
|
FG%
|
3P%
|
FT%
|
RPG
|
APG
|
SPG
|
BPG
|
PPG
|
| 2004
|
Miami
|
13
|
13
|
39,2
|
45,5%
|
37,5%
|
78,7%
|
4,0
|
5,6
|
1,3
|
0,3
|
18,0
|
| 2005
|
Miami
|
14
|
14
|
40,8
|
48,4%
|
10,0%
|
79,9%
|
5,7
|
6,6
|
1,6
|
1,1
|
27,4
|
| 2006
|
Miami
|
23
|
23
|
41,7
|
49,7%
|
37,8%
|
80,8%
|
5,9
|
5,7
|
2,2
|
1,1
|
28,4
|
| 2007
|
Miami
|
4
|
4
|
40,5
|
42,9%
|
0,0%
|
68,8%
|
4,8
|
6,3
|
1,3
|
0,5
|
23,5
|
| 2009
|
Miami
|
7
|
7
|
40,7
|
43,9%
|
36,0%
|
86,2%
|
5,0
|
5,3
|
0,9
|
1,6
|
29,1
|
| 2010
|
Miami
|
5
|
5
|
42,0
|
56,4%
|
40,5%
|
67,5%
|
5,6
|
6,8
|
1,6
|
1,6
|
33,2
|
| 2011
|
Miami
|
21
|
21
|
39,4
|
48,5%
|
26,9%
|
77,7%
|
7,1
|
4,4
|
1,6
|
1,3
|
24,5
|
| 2012
|
Miami
|
23
|
23
|
39,4
|
46,2%
|
29,4%
|
72,9%
|
5,2
|
4,3
|
1,7
|
1,3
|
22,8
|
| 2013
|
Miami
|
22
|
22
|
35,5
|
45,7%
|
25,0%
|
75,0%
|
4,6
|
4,8
|
1,7
|
1,0
|
15,9
|
| 2014
|
Miami
|
20
|
20
|
34,7
|
50,0%
|
37,5%
|
76,7%
|
3,9
|
3,9
|
1,5
|
0,3
|
17,8
|
| 2016
|
Miami
|
14
|
14
|
33,8
|
46,9%
|
52,2%
|
78,1%
|
5,6
|
4,3
|
0,8
|
0,9
|
21,4
|
| 2017
|
Chicago
|
6
|
6
|
31,7
|
37,2%
|
35,3%
|
95,2%
|
5,0
|
4,0
|
0,8
|
1,3
|
15,0
|
| Razem
|
|
172
|
172
|
38,2
|
47,4%
|
34,2%
|
77,9%
|
5,3
|
5,0
|
1,5
|
1,0
|
22,5
|
| Statystyka
|
Data
|
Przeciwko
|
Źródło
|
| Punkty: 55
|
12 kwietnia 2009
|
New York Knicks
|
[17]
|
| Zbiórki: 16
|
28 stycznia 2011
|
New York Knicks
|
—
|
| Zbiórki w ataku: 6
|
2 razy
|
—
|
| Zbiórki w obronie: 11
|
7 grudnia 2006
|
Sacramento Kings
|
[18]
|
| Asysty: 16
|
2 razy
|
—
|
| Przechwyty: 8
|
16 listopada 2013
|
Dallas Mavericks
|
[19]
|
| Bloki: 5
|
3 razy
|
-
|
[20]
|
| Minuty: 52
|
2 razy
|
—
|
| Na podstawie: nba.com
|
- Jest jednym z siedmiu graczy w historii NBA, którzy w rundzie play-off zdobywali 25 punktów, 8 zbiórek i 6 asyst, rzucając przy tym ze skutecznością z gry 50% lub więcej (pozostali to Bob Cousy, Oscar Robertson, Wilt Chamberlain, Larry Bird, Magic Johnson i Michael Jordan. Wade takiego wyczynu dokonał dwukrotnie.
- W 76 kolejnych meczach (od 15 kwietnia 2005 do 8 kwietnia 2006) zdobywał 10 lub więcej punktów (rekord Miami Heat)[21].
- W meczu sezonu zasadniczego z Detroit Pistons (12 lutego 2006) Wade zdobył 17 kolejnych (i zarazem ostatnich) punktów swojego zespołu (rekord Miami Heat)[22].
- W wyżej wymienionym meczu, z 17 pkt, ostatnie dwa zdobyte rzutem z odchylenia ponad Tayshaunem Princem na 2,3 sekundy do końca spotkania dały jego drużynie zwycięstwo 100:98[22].
- W sezonie 2004/2005 w serii z Washington Wizards Wade pobił kolejne trzy rekordy: w ilości punktów w meczu (42) i kwarcie (22) w meczu nr 4[23] oraz w ilości asyst (15) w meczu numer 2[24].
- Jest jedynym zawodnikiem w historii NBA, o wzroście poniżej 6 stóp i 5 cali, który zaliczył 100 lub więcej bloków w jednym sezonie[25].
Jego żoną od 30 sierpnia 2014 jest Gabrielle Union, aktorka i modelka[26].
- ↑ Nie wystąpił z powodu kontuzji, jego miejsce w składzie zajął Kyle Korver[11].
- ↑ Dwyane Wade Bio (ang.). gomarquette.com. [dostęp 13 marca 2016].
- ↑ Wade announces in letter he's leaving Heat to join Bulls (ang.). nba.com. [dostęp 23 lipca 2016].
- ↑ Cavaliers Sign Dwyane Wade (ang.). nba.com. [dostęp 28 września 2017].
- ↑ Cavaliers deal guard Dwyane Wade back to Heat (ang.). espn.com. [dostęp 9 lutego 2018].
- ↑ HEAT Re-Signs Dwyane Wade (ang.). nba.com. [dostęp 20 września 2018].
- ↑ The CanadianT.C. Press The CanadianT.C., Wade scores 25 points in his 1,000th game, Heat top Clippers - TSN.ca, TSN, 9 grudnia 2018 [dostęp 2018-12-17] .
- ↑ The story behind Dwyane Wade’s triple-double performance in his final NBA game (ang.). miamiherald.com. [dostęp 11 kwietnia 2019].
- ↑ Statystyki na basketball-Rreference.com (ang.). basketball-Rreference.com. [dostęp 19 lutego 2018].
- ↑ Profil na realgm.com (ang.). realgm.com. [dostęp 19 lutego 2018].
- ↑ Profil na archive.usab.com (ang.). archive.usab.com. [dostęp 19 lutego 2018].
- ↑ Hawks' Korver to replace Heat's Wade in All-Star Game (ang.). nba.com. [dostęp 19 lutego 2018].
- ↑ Wade, Nowitzki named special roster additions for All-Star Game (ang.). nba.com. [dostęp 19 lutego 2019].
- ↑ NBA & ABA All-Star Game Contest Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2015-02-18].
- ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Points Per Game (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 29 marca 2018].
- ↑ Miami Heat guard named 2006 Sportsman of the Year (ang.). sportsillustrated.cnn.com, 4 grudnia 2006. [dostęp 24 października 2009].
- ↑ 2008 Olympic Games Tournament for Men - Field Goal % - Statistics (ang.). fiba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
- ↑ Wade's career-high 55 carries Heat past Knicks (ang.). nba.com, 12 kwietnia 2009. [dostęp 24 października 2009].
- ↑ Heat Edges the Kings in Overtime (ang.). nba.com, 7 grudnia 2006. [dostęp 24 października 2009].
- ↑ Cleveland Cavaliers vs. Miami Heat - Box Score (ang.). espn.com, 2 marca 2009. [dostęp 24 października 2009].
- ↑ Raptors scramble to hold off Wade, Heat (ang.). nba.com, 19 listopada 2008. [dostęp 24 października 2009].
- ↑ sports.espn.go.com: Shaq's double-double leads Miami past Washington (ang.). 8 kwietnia 2006. [dostęp 7 września 2009].
- ↑ a b NBA.com: Wade’s Heroics Lift Heat Past Pistons (ang.). 12 lutego 2006. [dostęp 7 września 2009].
- ↑ NBA.com: Sweeping Success: Wade, Heat Eliminate Wizards (ang.). 14 maja 2005. [dostęp 7 września 2009].
- ↑ NBA.com: Wade’s All-Around Effort Carries Heat to 2-0 Lead (ang.). 10 maja 2005. [dostęp 7 września 2009].
- ↑ Wade Hits Shortie Blocks Milestone (ang.). nba.fanhouse.com, 27 marca 2009. [dostęp 23 stycznia 2010].
- ↑ Gabrielle Union and Dwyane Wade Are Married (ang.). people.com. [dostęp 11 czerwca 2015].
| Koszykarz Roku Konferencji USA NCAA |
|---|
|
|
|
