Dwyane Wade

Dwyane Wade
#3, 9
rzucający obrońca
Pseudonim	D-Wade, Flash
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1982 Chicago
Wzrost	193 cm
Masa ciała	100 kg
Kariera
Aktywność	2003–2019
Szkoła średnia	Harold L. Richards (Oak Lawn, Illinois)
College	Marquette (2000–2003)
Draft	2003, numer: 5 Miami Heat
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 2003–2016 Miami Heat 1021 2016–2017 Chicago Bulls 66 2017–2018 Cleveland Cavaliers 46 2018–2019 Miami Heat
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 2004–2008 Stany Zjednoczone
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Pekin 2008 Koszykówka brąz Ateny 2004 Koszykówka Mistrzostwa świata Brąz Japonia 2006 Koszykówka
Strona internetowa

Dwyane Tyrone Wade, Jr. (ur. 17 stycznia 1982 w Chicago) – amerykański profesjonalny koszykarz grający na pozycji rzucającego obrońcy, reprezentant kraju, trzykrotny mistrz NBA z Miami Heat.

W roku 2006 został wybrany Sportsman of the Year przez Sports Illustrated, Wade zyskał miano jednego z najbardziej znanych i popularnych graczy w lidze. Jego koszulka sprzedawała się najlepiej w całej NBA przez prawie dwa lata, podczas playoffs 2005 aż do połowy sezonu 2006/07.

Po wejściu do ligi z piątym numerem 2003 NBA Draft, Wade już w swoim pierwszym sezonie wystąpił w NBA All-Star Weekend jako All-Rookie team i w najbardziej prestiżowym wydarzeniu końcówki lutowego tygodnia, czyli NBA All-Star Game inaczej Meczu Gwiazd. Występuje w nim już przez 7 lat z rzędu. W swoim trzecim sezonie na parkietach NBA Wade poprowadził swój zespół Miami Heat do pierwszego w historii mistrzostwa NBA. Został wybrany MVP finałów NBA 2006 po finałowej serii zwycięstw 4-2 Heat nad Dallas Mavericks. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2008, Wade przewodził reprezentację Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn, powszechnie znaną jako "Redeem Team". W Pekinie zdobyli złoty medal. W sezonie 2008-09, Wade był liderem ligi pod względem punktowym i tym samym został "królem strzelców" sezonu.

Wade studiował na Marquette University, gdzie w latach 2001–2003 grał w drużynie uniwersyteckiej Marquette Golden Eagles. Podczas dwóch sezonów występów w NCAA uzyskał średnią 19,7 punktów na mecz. W sezonie 2002/2003 został wybrany najlepszym koszykarzem Conference USA.

Do ligi NBA został wybrany w drafcie w roku 2003, z numerem 5. W pierwszym roku gry w Miami, jako lider, wraz z Lamarem Odomem doprowadził swą drużynę do play-off (bilans 42-40). W pierwszej rundzie, dzięki świetnej grze Wade'a i dramatycznych siedmiu meczach, Heat ograli Hornets 4-3. W drugiej rundzie na ich drodze stanęli jednak Pacers, z którymi przegrali 2-4. Mimo wszystko działacze byli zachwyceni swym nowym gwiazdorem i postanowili wokół niego zbudować nową drużynę.

Przed drugim sezonem, do Miami przybył Shaquille O’Neal. Jego obecność tchnęła w Miami nowe życie. Mimo odejścia Odoma (powędrował do Los Angeles Lakers za O'Neala) bilans zespołu poprawił się do 59-23, co było jej najlepszym wynikiem w historii, do czasu sezonu 2012-13. Ponadto, O'Neal zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP (zwycięzcą został Steve Nash z Phoenix Suns), a Wade został wybrany do drugiej piątki ligi. Przez play-off Heat szli jak burza. Najpierw 4-0 pokonali New Jersey Nets, później w takim samym stosunku wyeliminowali Washington Wizards. Przeszkodą okazała się inna potęga ligi, ówcześni Mistrzowie - Detroit Pistons. Po pięciu spotkaniach Heat objęli prowadzenie 3-2, ale kontuzji doznał Wade i wtedy wyszło na jaw, jaką wartość stanowił dla Miami ten młody gracz. Detroit wygrało dwa kolejne mecze i Heat pożegnali się z szansą gry w finałach. Jasne było, że potrzebne są dalsze zmiany.

W składzie nastąpiła niemała rewolucja. Z drużyną pożegnali się Eddie Jones i Damon Jones, a w ich miejsce przyszli Gary Payton, Antoine Walker i James Posey. W składzie miejsce zachował, prócz Shaqa i D-Wade'a tylko Udonis Haslem. Sezon 2005/2006 drużyna zakończyła z wynikiem 52-30. W pierwszej rundzie play-off miała mało kłopotów z Chicago Bulls i pokonała ich 4-2. W drugiej rundzie bez problemów szybko uporała się z New Jersey Nets 4-1, stając się pierwszym finalistą konferencji wschodniej. Tam Wade i spółka rozprawili się z Detroit Pistons 4-2 rewanżując się za porażkę sprzed roku. W finale Heat mierzyli się z Dallas Mavericks. Mimo niekorzystnego stanu rywalizacji po trzech meczach(1-2) Heat byli w stanie odrobić straty i wygrać pojedynek z rywalami z Teksasu. Sezon 2006/2007 upłynął pod znakiem początku przebudowy zespołu. Heat w pierwszej rundzie PO ulegli graczom Chicago Bulls 4-0. W sezonie 2007/2008 Wade doznał groźnej kontuzji łydki. Z tego powodu Heat wygrali tylko 15 spotkań i nie zakwalifikowali się do play-offów. Sezony 2008/2009 i 2009/2010 były niemal identyczne. Wade niemal w pojedynkę doprowadzał swój zespół do play-offów, gdzie ci ulegali w pierwszej rundzie kolejno zawodnikom Atlanty Hawks(2009) i Boston Celtics(2010). Latem 2010 do zespołu dołączyli LeBron James i Chris Bosh. Razem z Wadem mieli przesądzić o sukcesach przebudowanej drużyny Heat. Sezon 2010/2011 był jednak dla zawodników Heat pełen wzlotów i upadków, nowo powstały zespół nie spełniał oczekiwań kibiców i ekspertów, a sezon zasadniczy zakończył na drugim miejscu konferencji wschodniej, z Wadem notującym średnio 25.5 pkt. na mecz. Swoją siłę zespół pokazał dopiero w play-off, kiedy to rozprawił się kolejno z Philadelphia 76ers (4-1), Boston Celtics(4-1) oraz Chicago Bulls(4-1). W finałach przyszło im się mierzyć z drużyną weteranów Dallas Mavericks, i pomimo obiecującego początku i objęcia prowadzenia w serii 2-1, drużyna z Miami przegrała kolejne 3 mecze, tym samym przegrywając walkę o tytuł na korzyść drużyny z Dallas. Fala krytyki spadła głównie na Lebrona Jamesa, któremu zarzucano pasywność i brak brania odpowiedzialności za wynik na siebie i znikanie w decydujących końcówkach meczów. Sam Wade rozgrywał bardzo dobre finały, liderując drużynie Miami i pewnie zmierzając po tytuł MVP Finałów, jednak w meczu nr. 5 nabawił się kontuzji biodra, która skutecznie uniemożliwiała mu grę na wysokim poziomie.

Skrócony sezon (lockout) 2011/2012 przyniósł drużynie z Miami nowe nadzieje na odniesienie sukcesu. Pożegnano się z zawodzącym Mikiem Bibbym oraz Eddiem House'em, a w ich miejsce pojawił się weteran Shane Battier oraz pierwszoroczniak Norris Cole. Pomimo mniej efektywnego sezonu w wykonaniu Wade'a (22.1 pkt.na mecz/4.8 zb./4.6 ast.) drużyna ponownie uplasowała się na drugiej pozycji konferencji wschodniej, tym samym w pierwsze rundzie play-off było im dane zmierzyć się z drużyną New York Knicks, a rywalizację tę wygrali 4-1. W kolejnych rundach pokonali odpowiednio Indiana Pacers (4-2), oraz Boston Celtics (4-3). W finałach spotkali się z młodą drużyną Oklahoma City Thunder i przeganiając złe demony z finałów 2011, rozgromili przeciwnika 4-1. Wade w tych finałach notował średnio 22.6 pkt na mecz, przy ogólnej średniej z całych play-offów 22.8 pkt. na mecz.

6 lipca 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, podpisując dwuletnią umowę wartą 47,5 miliona dolarów.

27 września 2017 został zawodnikiem Cleveland Cavaliers. 8 lutego 2018 w wyniku wymiany z udziałem kilku zespołów trafił z powrotem do Miami Heat. 18 września podpisał kolejną umowę z Heat.

8 grudnia 2018 rozegrał tysięczny mecz w swojej karierze. Zdobył w nim 25 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstwa 121-98 nad Los Angeles Clippers.

10 kwietnia 2019 wystąpił oficjalnie w ostatnim meczu swojej kariery w NBA, przeciw Brooklyn Nets. Podczas przegranego przez Miami spotkania 94-113 zaliczył triple-double, notując 25 punktów, 11 zbiórek i 10 asyst.

Osiągnięcia

Stan na 18 lutego 2019, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik:
  • rozgrywek NCAA Final Four (2003)
  • turnieju NCAA (2002, 2003)
• Mistrz sezonu regularnego konferencji USA (2003)
• Zawodnik roku konferencji USA (2003)
• Obrońca roku C-USA (2003)
• Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju Great Alaska Shootout (2002)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • All-American (2003)
    • C-USA (2002, 2003)
    • turnieju Coaches vs. Classic (2003)
  • III składu All-American (2002 przez Sporting News)

NBA

• 3-krotny mistrz NBA z Miami Heat (2006, 2012, 2013)
• Wicemistrz NBA (2011, 2014)
• MVP:
  • finałów NBA (2006)
  • meczu gwiazd NBA (2010)
• 13-krotnie wybierany do udziału w meczu gwiazd NBA (2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2019)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • NBA (2009, 2010)
    • debiutantów NBA (2004)
  • II składu:
    • NBA (2005, 2006, 2011)
    • defensywnego NBA (2005, 2009, 2010)
  • III składu NBA (2007, 2012, 2013)
• 2-krotny zwycięzca Skills Challenge (2006, 2007)
• Uczestnik:
  • Rising Stars Challenge (2004, 2005)
  • Skills Challenge (2006, 2007, 2008)
• Lider:
  • sezonu zasadniczego pod względem:
    • liczby punktów (2386 – 2009)
    • średniej punktów na mecz (30,2 – 2009)
  • play-off w średniej zdobytych punktów (2010)
• Sportowiec roku 2006 „Sports Illustrated” (6 zawodnik NBA w historii który uzyskał ten tytuł)
• Zawodnik:
  • miesiąca NBA (grudzień 2004, luty 2006, grudzień 2008, luty 2009, marzec 2010, grudzień 2010)
  • tygodnia NBA (22.02.2004, 7.11.2004, 5.12.2005, 1.01.2006, 14.01.2007, 4.02.2007, 11.02.2007, 24.11.2008, 8.12.2008, 9.03.2009, 8.03.2010, 29.03.2010, 13.12.2010, 3.01.2011, 14.03.2011, 11.03.2013, 23.12.2013, 23.03.2015, 1.02.2016)

Reprezentacja

• Mistrz olimpijski (2008)
• Brązowy medalista:
  • olimpijski (2004)
  • mistrzostw świata (2006)
• Lider igrzysk olimpijskich w skuteczności rzutów z gry (2008)

Statystyki w NBA

Legenda
M	Mecze	S5	Pierwsza piątka	MPG	Minuty na mecz
FG%	Celność rzutów z pola	3P%	Celność rzutów „za 3”	FT%	Celność rzutów wolnych
RPG	Zbiórki na mecz	APG	Asysty na mecz	SPG	Przechwyty na mecz
BPG	Bloki na mecz	PPG	Punkty na mecz

Na podstawie Basketball-Reference.com
(Stan na koniec sezonu 2013/14)

Sezon regularny

Sezon	Drużyna	M	S5	MPG	FG%	3P%	FT%	RPG	APG	SPG	BPG	PPG
2003/04	Miami	61	56	34,9	46,5%	30,2%	74,7%	4,0	4,5	1,4	0,6	16,2
2004/05	Miami	77	77	38,6	47,8%	28,9%	76,2%	5,2	6,8	1,6	1,1	24,1
2005/06	Miami	75	75	38,6	49,5%	17,1%	78,3%	5,7	6,7	1,9	0,8	27,2
2006/07	Miami	51	50	37,9	49,1%	26,6%	80,7%	4,7	7,5	2,1	1,2	27,4
2007/08	Miami	51	49	38,3	46,9%	28,6%	75,8%	4,2	6,9	1,7	0,7	24,6
2008/09	Miami	79	79	38,6	49,1%	31,7%	76,5%	5,0	7,5	2,2	1,3	30,2
2009/10	Miami	77	77	36,3	47,6%	30,0%	76,1%	4,8	6,5	1,8	1,1	26,6
2010/11	Miami	76	76	37,1	50,0%	30,6%	75,8%	6,4	4,6	1,5	1,1	25,5
2011/12	Miami	49	49	33,2	49,7%	26,8%	79,1%	4,8	4,6	1,7	1,3	22,1
2012/13	Miami	69	69	34,7	52,1%	25,8%	72,5%	5,0	5,1	1,9	0,8	21,2
2013/14	Miami	54	53	32,9	54,5%	28,1%	73,3%	4,5	4,7	1,5	0,5	19,0
2014/15	Miami	62	62	31,8	47,0%	28,4%	76,8%	3,5	4,8	1,2	0,3	21,5
2015/16	Miami	74	73	30,5	45,6%	15,9%	79,3%	4,1	4,6	1,1	0,6	19,0
2016/17	Chicago	60	59	29,9	43,4%	31,0%	79,4%	4,5	3,8	1,4	0,7	18,3
Razem		915	904	35,4	48,4%	28,7%	76,8%	4,8	5,7	1,6	0,9	23,3

Play-offy

Sezon	Drużyna	M	S5	MPG	FG%	3P%	FT%	RPG	APG	SPG	BPG	PPG
2004	Miami	13	13	39,2	45,5%	37,5%	78,7%	4,0	5,6	1,3	0,3	18,0
2005	Miami	14	14	40,8	48,4%	10,0%	79,9%	5,7	6,6	1,6	1,1	27,4
2006	Miami	23	23	41,7	49,7%	37,8%	80,8%	5,9	5,7	2,2	1,1	28,4
2007	Miami	4	4	40,5	42,9%	0,0%	68,8%	4,8	6,3	1,3	0,5	23,5
2009	Miami	7	7	40,7	43,9%	36,0%	86,2%	5,0	5,3	0,9	1,6	29,1
2010	Miami	5	5	42,0	56,4%	40,5%	67,5%	5,6	6,8	1,6	1,6	33,2
2011	Miami	21	21	39,4	48,5%	26,9%	77,7%	7,1	4,4	1,6	1,3	24,5
2012	Miami	23	23	39,4	46,2%	29,4%	72,9%	5,2	4,3	1,7	1,3	22,8
2013	Miami	22	22	35,5	45,7%	25,0%	75,0%	4,6	4,8	1,7	1,0	15,9
2014	Miami	20	20	34,7	50,0%	37,5%	76,7%	3,9	3,9	1,5	0,3	17,8
2016	Miami	14	14	33,8	46,9%	52,2%	78,1%	5,6	4,3	0,8	0,9	21,4
2017	Chicago	6	6	31,7	37,2%	35,3%	95,2%	5,0	4,0	0,8	1,3	15,0
Razem		172	172	38,2	47,4%	34,2%	77,9%	5,3	5,0	1,5	1,0	22,5

Rekordy w NBA

Statystyka	Data	Przeciwko	Źródło
Punkty: 55	12 kwietnia 2009	New York Knicks
Zbiórki: 16	28 stycznia 2011	New York Knicks	—
Zbiórki w ataku: 6	2 razy	—
Zbiórki w obronie: 11	7 grudnia 2006	Sacramento Kings
Asysty: 16	2 razy	—
Przechwyty: 8	16 listopada 2013	Dallas Mavericks
Bloki: 5	3 razy	-
Minuty: 52	2 razy	—
Na podstawie: nba.com

Ciekawostki

• Jest jednym z siedmiu graczy w historii NBA, którzy w rundzie play-off zdobywali 25 punktów, 8 zbiórek i 6 asyst, rzucając przy tym ze skutecznością z gry 50% lub więcej (pozostali to Bob Cousy, Oscar Robertson, Wilt Chamberlain, Larry Bird, Magic Johnson i Michael Jordan. Wade takiego wyczynu dokonał dwukrotnie.
• W 76 kolejnych meczach (od 15 kwietnia 2005 do 8 kwietnia 2006) zdobywał 10 lub więcej punktów (rekord Miami Heat).
• W meczu sezonu zasadniczego z Detroit Pistons (12 lutego 2006) Wade zdobył 17 kolejnych (i zarazem ostatnich) punktów swojego zespołu (rekord Miami Heat).
• W wyżej wymienionym meczu, z 17 pkt, ostatnie dwa zdobyte rzutem z odchylenia ponad Tayshaunem Princem na 2,3 sekundy do końca spotkania dały jego drużynie zwycięstwo 100:98.
• W sezonie 2004/2005 w serii z Washington Wizards Wade pobił kolejne trzy rekordy: w ilości punktów w meczu (42) i kwarcie (22) w meczu nr 4 oraz w ilości asyst (15) w meczu numer 2.
• Jest jedynym zawodnikiem w historii NBA, o wzroście poniżej 6 stóp i 5 cali, który zaliczył 100 lub więcej bloków w jednym sezonie.

Życie prywatne

Jego żoną od 30 sierpnia 2014 jest Gabrielle Union, aktorka i modelka.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa (ang.)
• Profil zawodnika na NBA.com (ang.)
• Dwyane Wade, Jr. Biography and Olympic Results, Sports-Reference.com [dostęp 2011-06-12]  (ang.).