Dwyane Tyrone Wade, Jr. (ur. 17 stycznia 1982) nazywany Flash lub D-Wade – amerykański profesjonalny koszykarz grający w Chicago Bulls. W roku 2006 został wybrany Sportsman of the Year przez Sports Illustrated, Wade zyskał miano jednego z najbardziej znanych i popularnych graczy w lidze. Jego koszulka sprzedawała się najlepiej w całej NBA przez prawie dwa lata, podczas playoffs 2005 aż do połowy sezonu 2006/07.
Po wejściu do ligi z piątym numerem 2003 NBA Draft, Wade już w swoim pierwszym sezonie wystąpił w NBA All-Star Weekend jako All-Rookie team i w najbardziej prestiżowym wydarzeniu końcówki lutowego tygodnia, czyli NBA All-Star Game inaczej Meczu Gwiazd. Występuje w nim już przez 7 lat z rzędu. W swoim trzecim sezonie na parkietach NBA Wade poprowadził swój zespół Miami Heat do pierwszego w historii mistrzostwa NBA. Został wybrany MVP finałów NBA 2006 po finałowej serii zwycięstw 4-2 Heat nad Dallas Mavericks. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2008, Wade przewodził reprezentację Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn, powszechnie znaną jako "Redeem Team". W Pekinie zdobyli złoty medal. W sezonie 2008-09, Wade był liderem ligi pod względem punktowym i tym samym został "królem strzelców" sezonu.
Wade studiował na Marquette University, gdzie w latach 2001–2003 grał w drużynie uniwersyteckiej Marquette Golden Eagles. Podczas dwóch sezonów występów w NCAA uzyskał średnią 19,7 punktów na mecz. W sezonie 2002/2003 został wybrany najlepszym koszykarzem Conference USA[1].
Do ligi NBA został wybrany w drafcie w roku 2003, z numerem 5. W pierwszym roku gry w Miami, jako lider, wraz z Lamarem Odomem doprowadził swą drużynę do play-off (bilans 42-40). W pierwszej rundzie, dzięki świetnej grze Wade'a i dramatycznych siedmiu meczach, Heat ograli Hornets 4-3. W drugiej rundzie na ich drodze stanęli jednak Pacers, z którymi przegrali 2-4. Mimo wszystko działacze byli zachwyceni swym nowym gwiazdorem i postanowili wokół niego zbudować nową drużynę.
Przed drugim sezonem, do Miami przybył Shaquille O’Neal. Jego obecność tchnęła w Miami nowe życie. Mimo odejścia Odoma (powędrował do Los Angeles Lakers za O'Neala) bilans zespołu poprawił się do 59-23, co było jej najlepszym wynikiem w historii, do czasu sezonu 2012-13. Ponadto, O'Neal zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP (zwycięzcą został Steve Nash z Phoenix Suns), a Wade został wybrany do drugiej piątki ligi. Przez play-off Heat szli jak burza. Najpierw 4-0 pokonali New Jersey Nets, później w takim samym stosunku wyeliminowali Washington Wizards. Przeszkodą okazała się inna potęga ligi, ówcześni Mistrzowie - Detroit Pistons. Po pięciu spotkaniach Heat objęli prowadzenie 3-2, ale kontuzji doznał Wade i wtedy wyszło na jaw, jaką wartość stanowił dla Miami ten młody gracz. Detroit wygrało dwa kolejne mecze i Heat pożegnali się z szansą gry w finałach. Jasne było, że potrzebne są dalsze zmiany.
W składzie nastąpiła niemała rewolucja. Z drużyną pożegnali się Eddie Jones i Damon Jones, a w ich miejsce przyszli Gary Payton, Antoine Walker i James Posey. W składzie miejsce zachował, prócz Shaqa i D-Wade'a tylko Udonis Haslem. Sezon 2005/2006 drużyna zakończyła z wynikiem 52-30. W pierwszej rundzie play-off miała mało kłopotów z Chicago Bulls i pokonała ich 4-2. W drugiej rundzie bez problemów szybko uporała się z New Jersey Nets 4-1, stając się pierwszym finalistą konferencji wschodniej. Tam Wade i spółka rozprawili się z Detroit Pistons 4-2 rewanżując się za porażkę sprzed roku. W finale Heat mierzyli się z Dallas Mavericks. Mimo niekorzystnego stanu rywalizacji po trzech meczach(1-2) Heat byli w stanie odrobić straty i wygrać pojedynek z rywalami z Teksasu. Sezon 2006/2007 upłynął pod znakiem początku przebudowy zespołu. Heat w pierwszej rundzie PO ulegli graczom Chicago Bulls 4-0. W sezonie 2007/2008 Wade doznał groźnej kontuzji łydki. Z tego powodu Heat wygrali tylko 15 spotkań i nie zakwalifikowali się do play-offów. Sezony 2008/2009 i 2009/2010 były niemal identyczne. Wade niemal w pojedynkę doprowadzał swój zespół do play-offów, gdzie ci ulegali w pierwszej rundzie kolejno zawodnikom Atlanty Hawks(2009) i Boston Celtics(2010). Latem 2010 do zespołu dołączyli LeBron James i Chris Bosh. Razem z Wadem mieli przesądzić o sukcesach przebudowanej drużyny Heat. Sezon 2010/2011 był jednak dla zawodników Heat pełen wzlotów i upadków, nowo powstały zespół nie spełniał oczekiwań kibiców i ekspertów, a sezon zasadniczy zakończył na drugim miejscu konferencji wschodniej, z Wadem notującym średnio 25.5 pkt. na mecz. Swoją siłę zespół pokazał dopiero w play-off, kiedy to rozprawił się kolejno z Philadelphia 76ers (4-1), Boston Celtics(4-1) oraz Chicago Bulls(4-1). W finałach przyszło im się mierzyć z drużyną weteranów Dallas Mavericks, i pomimo obiecującego początku i objęcia prowadzenia w serii 2-1, drużyna z Miami przegrała kolejne 3 mecze, tym samym przegrywając walkę o tytuł na korzyść drużyny z Dallas. Fala krytyki spadła głównie na Lebrona Jamesa, któremu zarzucano pasywność i brak brania odpowiedzialności za wynik na siebie i znikanie w decydujących końcówkach meczów. Sam Wade rozgrywał bardzo dobre finały, liderując drużynie Miami i pewnie zmierzając po tytuł MVP Finałów, jednak w meczu nr. 5 nabawił się kontuzji biodra, która skutecznie uniemożliwiała mu grę na wysokim poziomie.
Skrócony sezon (lockout) 2011/2012 przyniósł drużynie z Miami nowe nadzieje na odniesienie sukcesu. Pożegnano się z zawodzącym Mikiem Bibbym oraz Eddiem House'em, a w ich miejsce pojawił się weteran Shane Battier oraz pierwszoroczniak Norris Cole. Pomimo mniej efektywnego sezonu w wykonaniu Wade'a (22.1 pkt.na mecz/4.8 zb./4.6 ast.) drużyna ponownie uplasowała się na drugiej pozycji konferencji wschodniej, tym samym w pierwsze rundzie play-off było im dane zmierzyć się z drużyną New York Knicks, a rywalizację tę wygrali 4-1. W kolejnych rundach pokonali odpowiednio Indiana Pacers (4-2), oraz Boston Celtics (4-3). W finałach spotkali się z młodą drużyną Oklahoma City Thunder i przeganiając złe demony z finałów 2011, rozgromili przeciwnika 4-1. Wade w tych finałach notował średnio 22.6 pkt na mecz, przy ogólnej średniej z całych play-offów 22.8 pkt. na mecz.
6 lipca 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, podpisując dwuletnią umowę wartą 47,5 miliona dolarów[2].
Osiągnięcia[edytuj]
Stan na 18 lutego 2015
Na podstawie basketball-Rreference.com (ang.), o ile nie zaznaczono inaczej.
- 3-krotny mistrz NBA z Miami Heat: 2006, 2012, 2013
- MVP Finałów NBA: 2006
- 12-krotnie wybierany do Meczu Gwiazd NBA: 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016
- MVP Meczu Gwiazd NBA: 2010
- 8-krotnie wybierany do All-NBA Team:
- pierwsza piątka: 2009, 2010
- druga piątka: 2005, 2006, 2011
- trzecia piątka: 2007, 2012, 2013
- 3-krotnie wybierany do NBA All-Defensive Team:
- druga piątka: 2005, 2009, 2010
- NBA All-Rookie Team:
- lider sezonu zasadniczego pod względem:
- 2-krotny zwycięzca Skills Challenge[3]: 2006, 2007
- sportowiec roku 2006 „Sports Illustrated” (6 zawodnik NBA w historii który uzyskał ten tytuł)[4]
Reprezentacja[edytuj]
Na podstawie archive.usab.com (ang.).
Statystyki w NBA[edytuj]
| Legenda |
| M |
Mecze |
S5 |
Pierwsza piątka |
MPG |
Minuty na mecz |
| FG% |
Celność rzutów z pola |
3P% |
Celność rzutów „za 3” |
FT% |
Celność rzutów wolnych |
| RPG |
Zbiórki na mecz |
APG |
Asysty na mecz |
SPG |
Przechwyty na mecz |
| BPG |
Bloki na mecz |
PPG |
Punkty na mecz |
|
|
Na podstawie Basketball-Reference.com
(Stan na koniec sezonu 2013/14)
Sezon regularny[edytuj]
| Sezon |
Drużyna |
M |
S5 |
MPG |
FG% |
3P% |
FT% |
RPG |
APG |
SPG |
BPG |
PPG |
| 2003/04 |
Miami |
61 |
56 |
34,9 |
46,5% |
30,2% |
74,7% |
4,0 |
4,5 |
1,4 |
0,6 |
16,2 |
| 2004/05 |
Miami |
77 |
77 |
38,6 |
47,8% |
28,9% |
76,2% |
5,2 |
6,8 |
1,6 |
1,1 |
24,1 |
| 2005/06 |
Miami |
75 |
75 |
38,6 |
49,5% |
17,1% |
78,3% |
5,7 |
6,7 |
1,9 |
0,8 |
27,2 |
| 2006/07 |
Miami |
51 |
50 |
37,9 |
49,1% |
26,6% |
80,7% |
4,7 |
7,5 |
2,1 |
1,2 |
27,4 |
| 2007/08 |
Miami |
51 |
49 |
38,3 |
46,9% |
28,6% |
75,8% |
4,2 |
6,9 |
1,7 |
0,7 |
24,6 |
| 2008/09 |
Miami |
79 |
79 |
38,6 |
49,1% |
31,7% |
76,5% |
5,0 |
7,5 |
2,2 |
1,3 |
30,2 |
| 2009/10 |
Miami |
77 |
77 |
36,3 |
47,6% |
30,0% |
76,1% |
4,8 |
6,5 |
1,8 |
1,1 |
26,6 |
| 2010/11 |
Miami |
76 |
76 |
37,1 |
50,0% |
30,6% |
75,8% |
6,4 |
4,6 |
1,5 |
1,1 |
25,5 |
| 2011/12 |
Miami |
49 |
49 |
33,2 |
49,7% |
26,8% |
79,1% |
4,8 |
4,6 |
1,7 |
1,3 |
22,1 |
| 2012/13 |
Miami |
69 |
69 |
34,7 |
52,1% |
25,8% |
72,5% |
5,0 |
5,1 |
1,9 |
0,8 |
21,2 |
| 2013/14 |
Miami |
54 |
53 |
32,9 |
54,5% |
28,1% |
73,3% |
4,5 |
4,7 |
1,5 |
0,5 |
19,0 |
| 2014/15 |
Miami |
62 |
62 |
31,8 |
47,0% |
28,4% |
76,8% |
3,5 |
4,8 |
1,2 |
0,3 |
21,5 |
| 2015/16 |
Miami |
74 |
73 |
30,5 |
45,6% |
15,9% |
79,3% |
4,1 |
4,6 |
1,1 |
0,6 |
19,0 |
| 2016/17 |
Chicago |
60 |
59 |
29,9 |
43,4% |
31,0% |
79,4% |
4,5 |
3,8 |
1,4 |
0,7 |
18,3 |
| Razem |
|
915 |
904 |
35,4 |
48,4% |
28,7% |
76,8% |
4,8 |
5,7 |
1,6 |
0,9 |
23,3 |
| Sezon |
Drużyna |
M |
S5 |
MPG |
FG% |
3P% |
FT% |
RPG |
APG |
SPG |
BPG |
PPG |
| 2004 |
Miami |
13 |
13 |
39,2 |
45,5% |
37,5% |
78,7% |
4,0 |
5,6 |
1,3 |
0,3 |
18,0 |
| 2005 |
Miami |
14 |
14 |
40,8 |
48,4% |
10,0% |
79,9% |
5,7 |
6,6 |
1,6 |
1,1 |
27,4 |
| 2006 |
Miami |
23 |
23 |
41,7 |
49,7% |
37,8% |
80,8% |
5,9 |
5,7 |
2,2 |
1,1 |
28,4 |
| 2007 |
Miami |
4 |
4 |
40,5 |
42,9% |
0,0% |
68,8% |
4,8 |
6,3 |
1,3 |
0,5 |
23,5 |
| 2009 |
Miami |
7 |
7 |
40,7 |
43,9% |
36,0% |
86,2% |
5,0 |
5,3 |
0,9 |
1,6 |
29,1 |
| 2010 |
Miami |
5 |
5 |
42,0 |
56,4% |
40,5% |
67,5% |
5,6 |
6,8 |
1,6 |
1,6 |
33,2 |
| 2011 |
Miami |
21 |
21 |
39,4 |
48,5% |
26,9% |
77,7% |
7,1 |
4,4 |
1,6 |
1,3 |
24,5 |
| 2012 |
Miami |
23 |
23 |
39,4 |
46,2% |
29,4% |
72,9% |
5,2 |
4,3 |
1,7 |
1,3 |
22,8 |
| 2013 |
Miami |
22 |
22 |
35,5 |
45,7% |
25,0% |
75,0% |
4,6 |
4,8 |
1,7 |
1,0 |
15,9 |
| 2014 |
Miami |
20 |
20 |
34,7 |
50,0% |
37,5% |
76,7% |
3,9 |
3,9 |
1,5 |
0,3 |
17,8 |
| 2016 |
Miami |
14 |
14 |
33,8 |
46,9% |
52,2% |
78,1% |
5,6 |
4,3 |
0,8 |
0,9 |
21,4 |
| 2017 |
Chicago |
6 |
6 |
31,7 |
37,2% |
35,3% |
95,2% |
5,0 |
4,0 |
0,8 |
1,3 |
15,0 |
| Razem |
|
172 |
172 |
38,2 |
47,4% |
34,2% |
77,9% |
5,3 |
5,0 |
1,5 |
1,0 |
22,5 |
Rekordy w NBA[edytuj]
| Statystyka |
Data |
Przeciwko |
Źródło |
| Punkty: 55 |
12 kwietnia 2009 |
New York Knicks |
[6] |
| Zbiórki: 16 |
28 stycznia 2011 |
New York Knicks |
— |
| Zbiórki w ataku: 6 |
2 razy |
— |
| Zbiórki w obronie: 11 |
7 grudnia 2006 |
Sacramento Kings |
[7] |
| Asysty: 16 |
2 razy |
— |
| Przechwyty: 8 |
16 listopada 2013 |
Dallas Mavericks |
[8] |
| Bloki: 5 |
3 razy |
- |
[9] |
| Minuty: 52 |
2 razy |
— |
| Na podstawie: nba.com |
Ciekawostki[edytuj]
- Jest jednym z siedmiu graczy w historii NBA, którzy w rundzie play-off zdobywali 25 punktów, 8 zbiórek i 6 asyst, rzucając przy tym ze skutecznością z gry 50% lub więcej (pozostali to Bob Cousy, Oscar Robertson, Wilt Chamberlain, Larry Bird, Magic Johnson i Michael Jordan. Wade takiego wyczynu dokonał dwukrotnie.
- W 76 kolejnych meczach (od 15 kwietnia 2005 do 8 kwietnia 2006) zdobywał 10 lub więcej punktów (rekord Miami Heat)[10].
- W meczu sezonu zasadniczego z Detroit Pistons (12 lutego 2006) Wade zdobył 17 kolejnych (i zarazem ostatnich) punktów swojego zespołu (rekord Miami Heat)[11].
- W wyżej wymienionym meczu, z 17 pkt, ostatnie dwa zdobyte rzutem z odchylenia ponad Tayshaunem Princem na 2,3 sekundy do końca spotkania dały jego drużynie zwycięstwo 100:98[11].
- W sezonie 2004/2005 w serii z Washington Wizards Wade pobił kolejne trzy rekordy: w ilości punktów w meczu (42) i kwarcie (22) w meczu nr 4[12] oraz w ilości asyst (15) w meczu numer 2[13].
- Jest jedynym zawodnikiem w historii NBA, o wzroście poniżej 6 stóp i 5 cali, który zaliczył 100 lub więcej bloków w jednym sezonie[14].
Życie prywatne[edytuj]
Jego żoną od 30 sierpnia 2014 jest Gabrielle Union, aktorka i modelka[15].
Przypisy
Linki zewnętrzne[edytuj]
|
Koszykarz Roku Konferencji USA NCAA |
|
|
|
|
