Mullin uczęszczał na St. John’s University w Nowym Jorku, gdzie trzykrotnie został wybrany Graczem Roku. W tym czasie był także członkiem olimpijskiej drużyny koszykówki, która zdobyła złoty medal na Igrzyskach w Los Angeles w 1984 r.
Wybrany z numerem 7. w drafcie w roku 1985 przez zespół Golden State Warriors, grał w tym zespole przez następnych 12 lat. Po niezbyt udanych pierwszych trzech latach, podczas których Chris zmagał się z problemami alkoholowymi, w 1988 nastąpił przełom. Władze klubu zatrudniły trenera Dona Nelsona, a do klubu dołączył nowy rozgrywający Mitch Richmond. Mullin zaś przesunął się na pozycję skrzydłowego. Przez następnych 5 lat, do 1993 r., zdobywał średnio ponad 25 punktów i ponad 5 zbiórek. Drużyna Wojowników corocznie awansowała do fazy playoffs. Mullin, Richmond i Tim Hardaway stworzyli słynne trio „Run TMC”.
W 1992 roku Chris Mullin wystąpił w drużynie olimpijskiej USA, nazywanej „Drużyną Marzeń” (Dream Team) i razem z nią zdobył w Barcelonie swój drugi złoty medal olimpijski. Pięciokrotnie grał w NBA All-Star Game; był wybierany do pierwszej piątki ligi (1992), dwukrotnie do drugiej piątki (1989 i 1991) oraz do trzeciej piątki (1990).
Po roku 1993 kariera Mullina, podobnie jak pozycja Warriors, straciła na impecie. Klub miał nowego wielkiego gracza – Chrisa Webbera, ale nie szło mu najlepiej. Potem do drużyny dołączył Latrell Sprewell i Mullin, w 1997 r., został sprzedany do Indiany. Po udanym pierwszym sezonie, pod wodzą Larry’ego Birda, kiedy to drużyna starła się w twardym boju z Chicago Bulls w finale konferencji, Chris grał coraz mniej. Wystąpił, co prawda, w swoim jedynym finale NBA – w 2000 r. przeciwko Los Angeles Lakers, ale po sezonie, został z powrotem do Warriors, gdzie w 2001 r. skończył karierę.
W 2004 Mullin został mianowany wiceprezydentem wykonawczym ds. koszykówki w swoim macierzystym klubie Golden State Warriors.
Mistrz:
Zdobywca Pucharu R. Williama Jonesa (1982)[16]
Mistrz:
Zdobywca Pucharu R. Williama Jonesa (1982)
