Los Angeles Lakers

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy klubu koszykówki. Zobacz też: Rapperswil-Jona Lakers – szwajcarski klub hokeja na lodzie.
Los Angeles Lakers
Los Angeles Lakers
Pełna nazwa Detroit Gems 1947
Minneapolis Lakers 1947-1960
Los Angeles Lakers 1960-obecnie
Przydomek „Jeziorowcy”
Barwy żółte, fioletowe, białe (alternatywne)
              
Data założenia 1947 (do NBA dołączyli w 1948)
Liga NBA
Konferencja Zachodnia
Dywizja Pacyficzna
Adres Los Angeles, Kalifornia
Hala sportowa Staples Center
Właściciel rodzina Buss
Prezes Earvin Johnson
Trener Luke Walton
Asystent trenera Jesse Mermuys
Mark Madsen
Brian Keefe
Jud Buechler
Theo Robertson
Kit body lakers1h.png
Kit shorts lakers1.png
Stroje
domowe
Kit body lakers2h.png
Kit shorts lakers2.png
Stroje
wyjazdowe
Kit body yellowsides.png
Kit shorts yellowsides.png
Alternatywne
Kit body yellowsides.png
Kit shorts yellowsides.png
Hollywood Nights
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Los Angeles Lakers – amerykański klub koszykarski, mający siedzibę w Los Angeles, w stanie Kalifornia. Występują w Dywizji Pacyficznej, Konferencji Zachodniej w National Basketball Association (NBA). Swoje domowe spotkania Lakers rozgrywają w Staples Center, którą dzielą z lokalnym rywalem z NBA, Los Angeles Clippers, z Los Angeles Kings z ligi NHL i drużyną Los Angeles Sparks występującą w WNBA[1]. Lakers są jedną z najbardziej utytułowanych drużyn w historii NBA. Mają na swoim koncie 16 tytułów mistrzowskich, a ostatnie z nich zdobyli w 2010 roku. W 2012 roku Lakers zostali wybrani przez magazyn Forbes najdroższą drużyną NBA, a ich wartość wyszacowano na 900 milionów dolarów[2]. Rok później magazyn Forbes oszacował ich wartość na miliard dolarów, jednakże kwota ta dała im dopiero drugie miejsce za New York Knicks[3][4].

Początki zespołu sięgają 1947 roku, gdy zakupiono rozwiązany klub Detroit Gems. Nowa drużyna miała swoją siedzibę w Minneapolis, w stanie Minnesota, i przyjęła nazwę Lakers, na cześć przydomku stanu, w którym grali – „Kraina 10 000 Jezior”[5]. W Minneapolis Lakers zdobyli pięć tytułów mistrzowskich, mając w swoim składzie centra George’a Mikana, który przez NBA został nazwany jej „pierwszą supergwiazdą”[6]. Wkrótce po zakończeniu kariery przez Mikana, po sezonie 1960–61 drużyna przeniosła swoją siedzibę do Los Angeles.

Prowadzeni przez członków Koszykarskiej Galerii Sław, Elgina Baylora i Jerry Westa, Los Angeles sześć razy w latach 60. awansowali do finałów NBA, ale za każdym razem przegrywali z Boston Celtics, rozpoczynając długą i legendarną już rywalizację między obydwoma klubami. W 1968 roku Lakers pozyskali czterokrotnego MVP rozgrywek Wilta Chamberlaina, który grał na pozycji centra. Po kolejnych porażkach w finałach 1969 i 1970 roku prowadzeni przez nowego trenera Billa Sharmana Lakers wygrali sześć kolejnych tytułów mistrzowskich. Po zakończeniu kariery przez Westa i Chamberlaina, drużyna sprowadziła innego centra, Kareema Abdula-Jabbara, który wygrał wcześniej kilka tytułów MVP ligi, ale pod koniec lat 70. nie był w stanie awansować ze swoja poprzednią drużyną do finałów NBA. Lata 80. w wykonaniu Lakers zostały okrzyknięte mianem „Showtime'u”, głównie dzięki duetowi Magic Johnson i Abdul-Jabbar, którzy prowadzali w Lakers szybką ofensywną grę i wygrali w przeciągu dziewięciu lat pięć tytułów mistrzowskich, w tym pokonując w 1985 roku po raz pierwszy w finale Celtics. Drużynę prowadził Pat Riley, a oprócz Johnsona i Abdul-Jabbara w zespole czołową rolę odgrywał James Worthy – wszyscy zostali później członkami Koszykarskiej Galerii Sław. Po zakończeniu kariery przez Abdula-Jabbara i Johnsona zespół przez wiele lat borykał się z problemami, do czasu, gdy w 1996 roku do drużyny trafili Shaquille O’Neal i Kobe Bryant. Prowadzeni przez innego członka Galerii Sław, trenera Phila Jacksona, Lakers wygrali trzy kolejne tytuły mistrzowskie w latach 2000 – 2002, zdobywając po raz drugi w historii zespołu tzw. „three-peat”. Po porażkach w latach 2004-2008 Lakers wrócili na tron w latach 2009 i 2010, pokonując w finałach kolejno Orlando Magic i, po raz kolejny, Celtics.

Lakers są posiadaczami rekordu w liczbie zwycięstw z rzędu (33), który ustanowili w sezonie 1971-1972, co jest również najdłuższą zwycięską passą w historii amerykańskiego zawodowego sportu[7][8]. Zawodnikami Lakers było szesnastu obecnych członków Galerii Sław, jak również czterech trenerów. Czterech koszykarzy Lakers: Kareem Abdul-Jabbar, Magic Johnson, Shaquille O’Neal i Kobe Bryant zdobywało nagrodę dla najbardziej wartościowego koszykarza NBA, dając wspólnie drużynie osiem takich tytułów[9].

Historia[edytuj]

1946-1959 – Dominacja Mikana[edytuj]

Zespół powstał w 1946 w Detroit pod nazwą Detroit Gems. Występował przez jeden sezon w lidze NBL i osiągnął fatalny bilans 4-40. W 1947 klub został sprzedany, a nowi właściciele przenieśli go do Minneapolis. Tam otrzymał nową nazwę Lakers – Jeziorowcy, od nazwy stanu Minnesota – „Krainy 10 000 jezior”. Jako najgorszy w lidze, klub miał pierwsze miejsce w drafcie 1947 i skorzystał z tego, wybierając centra George’a Mikana. Mikan i nowy trener John Kundla poprowadzili zespół do mistrzostwa już w pierwszym roku po przenosinach. W następnym sezonie drużyna przeniosła się do ligi BAA, gdzie także zdobyła mistrzostwo. Liga BAA rok później przekształciła się w NBA, więc mistrzostwo z 1949 liczy się jako pierwsze w historii Lakers.

W nowej lidze zespół, prowadzony przez Mikana, Verna Mikkelsena i Jima Pollarda, zdobył cztery następne tytuły: w latach 1950 oraz 1952-1954. 22 listopada 1950 mecz Lakers z Fort Wayne Pistons zakończył się najniższym wynikiem w historii ligi: 19-18. Nowe przepisy (24-sekundowy czas na rzut, limit 6 fauli) oraz zakończenie kariery przez Mikana ograniczyły dominację Lakers, w sezonie 1956-57 zespół zajął nawet ostatnie miejsce w lidze. Efektem był jednak pierwsze miejsce w drafcie i znów bardzo trafny wybór skrzydłowego Elgina Baylora. Nowy zawodnik, wraz z Mikkelsenem, ożywił zespół, który znów wystąpił w finałach. Tam przegrał z, wchodzącymi na mistrzowską ścieżkę, Boston Celtics, rozpoczynając wieloletnią rywalizację obu zespołów.

1960-1978 – Rywalizacja z Celtics[edytuj]

W 1960, aby uratować finanse, poważnie nadwątlone po odejściu Mikana, drużyna przeniosła się do Los Angeles. Jednocześnie przybył następny wielki gracz – obrońca Jerry West. Lakers wciąż osiągali sukcesy, ale przez całą dekadę nie mogli zdobyć mistrzostwa, powstrzymywani przez niepokonanych Celtów. W 1965 do zespołu dołączył Gail Goodrich, a w 1968 Wilt Chamberlain, który miał powstrzymać Billa Russella. Bez powodzenia – Lakers grali w latach 60. w siedmiu z dziewięciu kolejnych finałów, ale wszystkie przegrali. W finałach 1969 MVP został Jerry West – jedyny raz w historii, kiedy tytuł trafił do rąk zawodnika przegranej drużyny.

W 1971 na emeryturę odszedł filar zespołu Elgin Baylor, a nowym trenerem został Bill Sharman. Pod jego kierownictwem zespół osiągnął historyczny wynik – na przełomie lat 1971-1972 odniósł kolejne 33 zwycięstwa – do dziś najwięcej w historii wszystkich amerykańskich lig zawodowych. Sezon skończył się również rekordowym bilansem 69-13, a rok uwieńczyło upragnione mistrzostwo, pierwsze od 18 lat. Po następnym finale, przegranym z New York Knicks, zespół opuścił następny wielki gracz – Wilt Chamberlain. Dwa lata później znalazł się jego następca – trzykrotny MVP ligi, Kareem Abdul-Jabbar. W nowej drużynie Jabbar zdobędzie następne trzy tytuły najwartościowszego gracza ligi.

Magic Johnson oaz Kareem Abdul-Jabbar poprowadzili „Showtime” Lakers do pięciu tytułów NBA

1979-1996 – Era Magica[edytuj]

W 1979 właścicielem Lakers został Jerry Buss, a do zespołu trafiła następna wielka gwiazda, Magic Johnson. Już w pierwszym roku Magic poprowadził Lakersów do tytułu mistrza NBA, pierwszego ale nie ostatniego w latach 80., a sam zdobył swój pierwszy tytuł MVP Finałów. W 1982 trenerem został niedawny gracz Pat Riley, który doprowadził zespół do mistrzowskiego tytułu w pierwszym roku swojej pracy. Był to zarazem pierwszy z czterech występów w finałach ligi z rzędu, kolejny tytuł Lakers zdobyli w 1985 Po roku przerwy w występach finałowych Jeziorowcy wrócili w 1987, silniejsi niż kiedykolwiek, zdobywając dwa tytuły z rzędu. Drużynę tę ocenia się jako jeden z najsilniejszych teamów wszech czasów, w składzie którego występowali: Magic Johnson, James Worthy, Kareem Abdul-Jabbar, Michael Cooper, Byron Scott, A.C. Green, Mychal Thompson i Kurt Rambis. Lansowany przez nich „Showtime” do dziś pozostaje wzorem radosnej, ofensywnej i efektownej, a zarazem skutecznej gry dla wielu zespołów NBA. W tym czasie Magic trzykrotnie został wybrany MVP ligi oraz trzykrotnie MVP finałów.

Następny rok, szumnie zapowiadany jako „Three-peat” (skrót od three repeat), przyniósł jednak porażkę w finałach z Detroit Pistons i koniec kariery Abdul-Jabbara. Po następnej klęsce, w play-offach 1990 z Phoenix Suns, Riley zrezygnował z prowadzenia zespołu. Paradoksalnie, otrzymał wtedy swój pierwszy tytuł trenera roku. Nowym centrem został Serb Vlade Divac, a trenerem Mike Dunleavy. W 1991 Magic Johnson zaszokował świat, oznajmiając o swoim zakażeniu wirusem HIV i przedwczesnym zakończeniu kariery sportowej. Zespół nie mógł podnieść się po odejściu swych frontmanów przez połowę dekady. Nie pomagały nawet desperacki kroki, jak zatrudnienie Magica na stanowisku trenera. Jasne punkty w tym okresie to sezon 1994-95, kiedy pod wodzą Dela Harrisa zespół dotarł do finału konferencji, przynosząc swemu trenerowi tytuł coacha roku, a menedżerowi Jerry'emu Westowi tytuł menedżera roku.

1996-do dziś – Shaq & Kobe[edytuj]

Shaquille O’Neal i Kobe Bryant

Właśnie Jerry West w następnym roku wykonał dwa ruchy, które przywróciły wielkość zespołowi: zatrudnił perspektywicznego centra Shaquille’a O’Neala, oraz wymienił Divaca za 18-letniego rzucającego obrońcę Kobego Bryanta. Jako jedyna drużyna w lidze Lakers nie mieli wtedy gracza powyżej 30 roku życia. Młody zespół, mający w składzie m.in. Roberta Horry'ego, Dereka Fishera i Ricka Foksa, odnosił umiarkowane sukcesy w play-offach. W 1999 do drużyny dołączyli Glen Rice i, na krótko, charyzmatyczny Dennis Rodman, ale decydująca zmiana przyszła rok później, z zatrudnieniem na stanowisku trenera Phila Jacksona. W nowej hali Staples Center Lakers zdominowali ligę w nowym millenium. Zdobyli kolejne trzy tytuły mistrzowskie z rzędu, w latach 2000/02, a O’Neal trzykrotnie otrzymał tytuł MVP finałów, w 2000 dokładając tytuł MVP ligi i MVP Meczu Gwiazd. Phil Jackson zdobywając dziewiąty tytuł mistrza w ciągu dwunastu lat, dogonił legendarnego Reda Auerbacha. Oprócz wymienionych w mistrzowskiej drużynie prym wiedli Ron Harper i Brian Shaw, a po jednym sezonie zaliczyli weterani: John Salley, A.C. Green, Horace Grant i Mitch Richmond.

Następne lata to schyłek potęgi Lakersów, spowodowany w dużej mierze gwiazdorskimi kaprysami liderów. Mimo pozyskania takich gwiazd jak Karl Malone czy Gary Payton, zespół nie osiągnął niczego ponad mistrzostwo konferencji i przegrany finał w 2004 Po tym sezonie zespół opuścili Phil Jackson i Shaquille O’Neal, a efektem było niezakwalifikowanie się do fazy play-off. Kolejne sezony to właściwie tylko indywidualne popisy Kobego Bryanta, które jednak nie dawały niczego zespołowi. Dopiero sezon 2007/08 przyniósł pozytywne zmiany. Pozyskano młodego centra z Hiszpanii Pau Gasola, a Bryant stał się prawdziwym liderem zespołu. Swoją grą zasłużył na pierwszy w karierze tytuł NBA MVP, ale drużyna przegrała w finałach ze znakomitymi Boston Celtics. W sezonie 2008/09 Lakers skończyli sezon zasadniczy z bilansem 65-17 i tym samym zajęli pierwsze miejsce w Konferencji Zachodniej. Po zwycięstwie nad Utah Jazz w pierwszej rundzie playoffów 4-1, drużyna z Los Angeles potrzebowała aż siedmiu meczów żeby zwyciężyć z Houston Rockets i sześciu aby pokonać Denver Nuggets w finale Konferencji Zachodniej. W finałach NBA drużyna prowadzona przez Phila Jacksona wygrała w pięciu meczach z Orlando Magic i tym samym zdobyła mistrzostwo NBA piętnasty raz w swojej historii. Kobe Bryant zdobył tytuł MVP Finałów.

W sezonie 2009/10 Lakers w finałach NBA ponownie zmierzyli się z Celtics – w siedmiomeczowej serii Lakers ostatecznie zwyciężyli 4:3, zdobywając swoje 16. mistrzostwo NBA. Tytuł MVP finałów ponownie zdobył Kobe Bryant.

W kolejnym sezonie Lakers zakończyli sezon na drugim miejscu w konferencji. W pierwszej rundzie play-offów, Lakers spotkali się z New Orleans Hornets i pokonali ich 4-2[10]. Jednak ich droga po kolejne mistrzostwo została przerwana w kolejnej rundzie przez przyszłych mistrzów, Dallas Mavericks, którzy pokonali ich 4-0[11]. W przerwie między sezonowej ze stanowiska trenera odszedł Phil Jackson, a na jego miejscu pojawił się młody Mike Brown[12]. W związku z zablokowaną przez Davida Sterna wymianą Chrisa Paula do Lakers[13], z zespołu odszedł też najlepszy rezerwowy poprzedniego sezonu, Lamar Odom[14]. Lakers, po zakończeniu sezonu na trzecim miejscu, natrafili w pierwszej rundzie na Denver Nuggets. Po czterech meczach, prowadząc 3-1[15], Lakers przegrali kolejne dwa, wyrównując stan serii 3-3[16]. Zdołali jednak wygrać mecz nr 7 i awansowali do półfinałów Konferencji Zachodniej[17], gdzie czekali na nich Oklahoma City Thunder. Mimo bardzo dobrej postawy Bryanta, który w tej serii zdobywał średnio 31,2 punktu na mecz, Lakers udało się ostatecznie wygrać tylko jedno spotkanie, odpadając ponownie w drugiej rundzie play-offów[18]. Po zakończeniu kolejnego nieudanego sezonu nic w obozie Lakers nie wskazywało na poważne zmiany kadrowe. Brak środków potrzebnych do zaangażowania najlepszych wolnych agentów na rynku oraz zawodników, którzy mogliby być atrakcyjni w wymianie z innym zespołem wskazywało na to, że Lakers przystąpią do sezonu 2012/2013 z jedynie kosmetycznymi zmianami w składzie. Wbrew tym oczekiwaniom, już 11 czerwca 2012 roku, Lakers pozyskali na zasadzie sign-and-trade 38-letniego rozgrywającego Phoenix Suns Steve’a Nasha. W zamian do klubu z Arizony powędrowały przyszłe wybory w drafcie należące do Lakers. W dniu 10 sierpnia, w wymianie obejmującej również Denver Nuggets oraz Philadelphia 76ers, do Lakers trafił gwiazdor Orlando Magic Dwight Howard. Uzupełniając skład podpisanymi jako wolni agenci Jodie Meeksem oraz Antawnem Jamisonem, Lakers zostali okrzyknięci głównym, obok broniących tytułu Miami Heat, faworytem do zdobycia mistrzostwa w 2013 roku.

W drafcie 2014 roku, Lakers wybrali z siódmym numerem Juliusa Randle'a. Rok później do drużyny dołączyli Lou Williams, D'Angelo Russell i Larry Nance Jr..

13 kwietnia 2016 roku karierę zakończył Kobe Bryant a po sezonie 2015/2016 pracę trenera przejął od Byrona Scotta Luke Walton. Latem 2016 roku do drużyny dołączyli wybrani w drafcie Brandon Ingram i Ivica Zubac oraz wolni agenci Timofiej Mozgow oraz Luol Deng. Pierwszy sezon pracy Waltona zespół z Los Angeles zakończył bilansem 26-56, zajmując przedostatnie miejsce w konferencji zachodniej. Przed sezonem 2017/2018 kontrakt z zespołem podpisał Kentavious Caldwell-Pope. Russell i Mozgow zostali wymienieni za Brooka Lopeza z Brooklyn Nets. Graczem Lakers został również wybrany w drafcie z drugim numerem Lonzo Ball.

Rywalizacje[edytuj]

Boston Celtics[edytuj]

Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers a Boston Celtics obejmuje dwa najbardziej utytułowane zespoły w historii National Basketball Association. Została ona wybrana najlepszą rywalizacją w historii ligi[19]. Obie drużyny spotykały się rekordową liczbę razy (12) w Finałach NBA, poczynając od pierwszego spotkania, które odbyło się w 1959 roku. Lakers z Celtics zdominowali ligę w latach 60. i 80. XX wieku, stając naprzeciw siebie sześć razy w latach 60. i trzy razy w latach 80.

Ich rywalizacja osłabła na początku lat 90., po odejściu na emeryturę Magica Johnsona i Larry’ego Birda, ale w 2008 roku została odbudowana, gdyż Lakers i Celtics spotkali się w finałach NBA, po raz pierwszy od 1987 roku[20]. Celtics wygrali tą serie 4-2, zostając mistrzami NBA. Ich kolejne spotkanie w Finałach NBA miało miejsce w 2010 roku, wtedy jednak Lakers wygrali w siedmiu meczach. Oba zespoły zdobyły największą liczbę mistrzostw, spośród wszystkich drużyn: Celtics 17, Lakers 16. Razem zdobyli 33 tytuły, co daję równo połowę wszystkich możliwych do zdobycia mistrzostw (66).

Los Angeles Clippers[edytuj]

Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers a Los Angeles Clippers jest wyjątkowa, ponieważ są to dwie jedyne drużyny w NBA, które korzystają z tej samej hali – Staples Center. Jest również jednym z dwóch pojedynków, w którym biorą udział dwie drużyny z tego samego miasta, obok New York Knicks i Brooklyn Nets.

Fani z Los Angeles historycznie kibicowali Lakers[21][22]. Niektórzy twierdzą ze termin rywalizacja jest nieodpowiedni, do momentu, gdy Clippers zostaną bardziej zwycięską drużyną[23]. Jednakże, po dołączeniu do Clippers Chrisa Paula i Blake’a Griffina, stali się oni pretendentami do playoffs, a ich wspólna rywalizacja przybrała znacznie wyższej skali ważności. Ich niedawny pojedynek transmitowany przez stację ESPN osiągnął najwyższą oglądalność transmisji w historii obu drużyn w sezonie zasadniczym[24].

San Antonio Spurs[edytuj]

San Antonio Spurs i Los Angeles Lakers to dwie drużyny Konferencji Zachodniej, które grały ze sobą od lat 70. Pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku ich rywalizacja nabrała rozmachu. Od 1999 roku obie drużyny spotykały się w playoffs pięć razy, wymieniając się w siedmiu kolejnych występach w finałach NBA od 1999 do 2005 roku. Dodatkowo oba zespoły podzieliły pomiędzy siebie wszystkie mistrzostwa NBA od 1999 do 2003 roku. Spurs zdobywali tytuł w 1999, 2003, 2005 i 2007 roku, zaś Lakers w 2000, 2001, 2002, 2009 i 2010. Od 1999 do 2004 roku rywalizacja obu zespołów była uznawana za czołowe pojedynki NBA, i z każdym razem stawali oni naprzeciw siebie w finałach konferencji[25]. Rywalizacja zagasła w latach 2005-2007, gdy Lakers nie awansowali do playoffs w 2005 roku i w dwóch kolejnych latach ulegali w pierwszej rundzie Phoenix Suns. Ich rywalizacja odnowiła się w 2008 roku, gdy mierzyli się ze sobą w Finale Konferencji Zachodniej.

Najsłynniejszy kibic Lakers, aktor Jack Nicholson.

Kibice[edytuj]

Los Angeles Lakers to najpopularniejsza drużyna koszykarska w Stanach Zjednoczonych[26]. Dzięki niedalekiemu położeniu od hali Hollywood, fanami Lakers są liczne gwiazdy, do których zaliczają się przedstawiciele baraży filmowej (Dyan Cannon[27], Andy García[27], Denzel Washington[27][28][29], Penny Marshall[27], Leonardo DiCaprio[27][29], Arsenio Hall[27], Doris Day[27], Chris Rock[30], Tobey Maguire[30], Jessica Alba[30], Matthew Perry[30], Michael Clarke Duncan[30], Cuba Gooding Jr.[30], Adam Sandler[30], Edward Norton[30], Demi Moore[30], Charlize Theron[30], Antonio Banderas[30], Jim Carrey[30], Jaden Smith[30], Will Ferrell[30], Jonah Hill[30] czy Cameron Diaz[30]), muzycznej (Ice Cube[31], Kanye West[32], Anthony Kiedis[27] czy Snoop Dogg[33], jak i również celebryci (jak siostry Kholé i Kim Kardashian[32]). Do fanów Lakers zaliczają się również sportowcy uprawiający inne dyscypliny: David Beckham[29], czy Robbie Keane[34]. Za najsłynniejszego kibica Lakers uznaje się Jacka Nicholsona[35][36], który jest posiadaczem sezonowego karnetu od lat 70. XX wieku[27].

Nazwa, logo i stroje[edytuj]

Nazwa Lakers na koszulkach

Nazwa Lakers pochodzi od pseudonimu stanu Minnesota – „Kraina 10 000 Jezior”[5]. Kolorami drużyny są purpura, złoto i biel[37]. Logo Lakers składa się z purpurowego napisu nazwy drużyny, „Los Angeles Lakers” na górze złotej piłki do koszykówki. Purpurowe stroje są używane w meczach wyjazdowych, a złote w meczach u siebie. Drużyna posada także białe stroje, które zawodnicy przywdziewają podczas spotkań odbywających się w niedzielę i święta[38] oraz od sezonu 2013/2014 czarne w których zagrają w kilku wybranych meczach tzw. „Hollywódzkich wieczorach” jest to hołd dla gwiazd filmów, które od wielu lat wspierają drużynę.

Zawodnicy[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Koszykarze Los Angeles Lakers.

Kadra w sezonie 2017/2018[edytuj]

Stan na 3 sierpnia 2017[39]
Los Angeles Lakers
Nr Poz. Nar. Nazwisko i imię Data urodzenia Wzrost Masa ciała
2 PG Stany Zjednoczone Ball, Lonzo 1997–10–27 198 cm 86 kg
3 SF Stany Zjednoczone Brewer, Corey 1986-03-05 206 cm 84 kg
31 C Stany Zjednoczone Bryant, Thomas 1997-07-31 208 cm 111 kg
1 G Stany Zjednoczone Caldwell-Pope, Kentavious 1993-02-18 196 cm 93 kg
4 G Stany Zjednoczone Caruso, Alex 1994-02-28 193 cm 83 kg
6 G Stany Zjednoczone Clarkson, Jordan 1992-06-07 196 cm 88 kg
9 SF Wielka Brytania Deng, Luol 1985-04-16 206 cm 100 kg
10 G Kanada Ennis, Tyler 1994-08-24 191 cm 88 kg
5 G Stany Zjednoczone Hart, Josh 1995-03-06 196 cm 93 kg
14 SF Stany Zjednoczone Ingram, Brandon 1997-09-02 206 cm 86 kg
0 F Stany Zjednoczone Kuzma, Kyle 1995-07-24 206 cm 101 kg
11 C Stany Zjednoczone Lopez, Brook 1988-04-01 206 cm 101 kg
7 PF Stany Zjednoczone Nance Jr., Larry 1993-01-01 206 cm 104 kg
30 PF Stany Zjednoczone Randle, Julius 1994-11-29 206 cm 113 kg
40 C Bośnia i Hercegowina Zubac, Ivica 1997-03-18 216 cm 109 kg
Trener: Stany Zjednoczone Luke Walton
Asystenci: Jesse Mermuys • Mark Madsen • Brian Keefe • Jud Buechler • Theo Robertson

Trenerzy[edytuj]

Legenda
 S  Liczba sezonów  M  Liczba meczów  Z  Liczba zwycięstw  P  Liczba porażek
Los Angeles Lakers: Osiągnięcia trenerskie
imię nazwisko od do Sezon zasadniczy Play-off Mistrz
S M Z P S M Z P Div Conf NBA
John Kundla 1949 1959 11 725 423 302 10 95 60 35 6 5
George Mikan 1958 1958 1 39 9 30
John Castellani 1960 1960 1 36 11 25
Jim Pollard 1960 1960 1 39 14 25 1 9 5 4
Fred Schaus 1961 1967 7 560 315 245 7 71 33 38 4
Butch Van Breda Kolff 1968 1969 2 164 107 57 2 33 21 12 2
Joe Mullaney 1970 1971 2 164 94 70 2 30 16 14 1 1
Bill Sharman 1972 1976 5 410 246 164 3 37 22 15 3 2 1
Jerry West 1977 1979 3 246 145 101 3 22 8 14 1
Jack McKinney 1980 1980 1 14 10 4
Paul Westhead 1980 1982 3 161 111 50 2 19 13 6 1 1 1
Pat Riley 1982 1990 9 727 533 194 9 149 102 47 9 7 4
Mike Dunleavy 1991 1992 2 164 101 63 2 23 13 10 1
Randy Pfund 1993 1994 2 146 66 80 1 5 2 3
Bill Bertka 1994 1999 2 3 2 1
Magic Johnson 1994 1994 1 16 5 11
Del Harris 1995 1999 5 340 224 116 4 36 17 19
Kurt Rambis 1999 1999 1 37 24 13 1 8 3 5
Rudy Tomjanovich 2005 2005 1 43 24 19
Frank Hamblen 2005 2005 1 39 10 29
Phil Jackson 2000 2011 11 902 610 292 11 181 118 63 7 7 5
Mike Brown 2011 2012 2 71 42 29 1 12 5 7 1
Bernie Bickerstaff 2012 2012 1 5 4 1
Mike D’Antoni 2012 2014 2 154 67 87 1 4 0 4
Byron Scott 2014 2016 2 164 38 126
Luke Walton 2016 - 1 82 26 56

Zastrzeżone numery[edytuj]

Koszulki zawieszone pod kopułą hali Staples Center.
Los Angeles Lakers zastrzeżone numery
Nr Imię i nazwisko Pozycja Lata gry
13 Wilt Chamberlain C 1968–1973
22 Elgin Baylor F 1958–1971
25 Gail Goodrich PG 1965–1968, 1970–1976
32 Magic Johnson PG 1979–1991, 1996
33 Kareem Abdul-Jabbar C 1975–1989
34 Shaquille O’Neal C 1996–2004
42 James Worthy SF 1982–1994
44 Jerry West SG 1960–1974
52 Jamaal Wilkes SF 1977–1985
Exquisite-microphone.png Chick Hearn Spiker 1961–2002

Włączeni do Basketball Hall of Fame[edytuj]

Areny[edytuj]

Nagrody indywidualne[edytuj]

Sezon[edytuj]

Najbardziej wartościowy zawodnik NBA[40]

Najbardziej wartościowy zawodnik finałów NBA[40]

Obrońca roku[41]

Rezerwowy roku[42]

Debiutant roku[43]

Trener roku[44]

Najlepszy menedżer ligi[45]

Za działalność charytatywną[46]

NBA IBM Award[47]

All-NBA First Team[48]

All-NBA Second Team[48]

All-NBA Third Team[48]

NBA All-Defensive First Team[49]

NBA All-Defensive Second Team[49]

Pierwsza piątka najlepszych debiutantów[50]

Druga piątka najlepszych debiutantów[50]

NBA All-Star Weekend[edytuj]

MVP All-Star Game[51]

MVP Rookie Challenge[52]

Zwycięzcy konkursu wsadów[53]

Zwycięzcy Shooting Stars

Powołani do All-Star Game[54]

Uczestnicy Rookie Challenge[55]

Statystyczni liderzy NBA[edytuj]

Liderzy strzelców[56]

Liderzy w zbiórkach[57]

Liderzy w asystach[58]

Liderzy w przechwytach[59]

Liderzy w blokach[60]

Liderzy w skuteczności rzutów z gry[61]

Liderzy w skuteczności rzutów wolnych[62]

Liderzy w skuteczności rzutów za 3 punkty[63]

Sukcesy[edytuj]

Tytuł Liczba Rok
Mistrz NBA Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 16 1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002, 2009, 2010
Mistrz konferencji NBA 31 1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1959, 1962, 1963, 1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1989, 1991, 2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010
Mistrz dywizji NBA 32 1950, 1951, 1953, 1954, 1962, 1963, 1965, 1966, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 2000, 2001, 2004, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012
Występy w play-off 59 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012, 2013

Poszczególne sezony[edytuj]

Wyniki ze wszystkich sezonów Los Angeles Lakers
jako Minneapolis Lakers
Konferencja Zachodnia
  • 1948/49: 44-16; awans do fazy play-off, mistrzostwo
  • 1949/50: 51-17; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1950/51: 44-24; mistrzostwo dywizji, porażka w finale konf.
  • 1951/52: 40-26; awans do fazy play-off, mistrzostwo
  • 1952/53: 48-22; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1953/54: 46-26; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1954/55: 40-32; awans do fazy play-off, porażka w finale konf.
  • 1955/56: 33-39; awans do fazy play-off, porażka w 2. rundzie
  • 1956/57: 34-48; awans do fazy play-off, porażka w finale konf.
  • 1957/58: 19-53; brak awansu do fazy play-off
  • 1958/59: 33-39; awans do fazy play-off, wicemistrzostwo
  • 1959/60: 25-50; awans do fazy play-off, porażka w finale konf.
jako Los Angeles Lakers
  • 1960/61: 36-43; awans do fazy play-off, porażka w finale konf.
  • 1961/62: 54-26; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1962/63: 53-27; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1963/64: 42-38; mistrzostwo dywizji, porażka w 1. rundzie
  • 1964/65: 49-31; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1965/66: 53-27; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1966/67: 36-45; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 1967/68: 52-30; awans do fazy play-off, wicemistrzostwo
  • 1968/69: 55-27; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1969/70: 46-36; awans do fazy play-off, wicemistrzostwo
Konferencja Zachodnia, Pacific Division
  • 1970/71: 48-34; mistrzostwo dywizji, porażka w finale konf.
  • 1971/72: 69-13; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1972/73: 60-22; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1973/74: 47-35; mistrzostwo dywizji, porażka w 1. rundzie
  • 1974/75: 30-52; brak awansu do fazy play-off
  • 1975/76: 40-42; brak awansu do fazy play-off
  • 1976/77: 53-29; mistrzostwo dywizji, porażka w finale konf.
  • 1977/78: 45-37; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 1978/79: 47-35; awans do fazy play-off, porażka w 2. rundzie
  • 1979/80: 60-22; awans do fazy play-off, mistrzostwo
  • 1980/81: 54-28; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 1981/82: 57-25; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1982/83: 58-24; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1983/84: 54-28; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1984/85: 62-20; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1985/86: 62-20; mistrzostwo dywizji, porażka w finale konf.
  • 1986/87: 65-17; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1987/88: 62-20; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 1988/89: 57-25; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 1989/90: 63-19; mistrzostwo dywizji, porażka w 2. rundzie
  • 1990/91: 58-24; awans do fazy play-off, wicemistrzostwo
  • 1991/92: 43-39; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 1992/93: 39-43; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 1993/94: 33-49; brak awansu do fazy play-off
  • 1994/95: 48-34; awans do fazy play-off, porażka w 2. rundzie
  • 1995/96: 53-29; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 1996/97: 56-26; awans do fazy play-off, porażka w 2. rundzie
  • 1997/98: 61-21; awans do fazy play-off, porażka w finale konf.
  • 1998/99: 31-19; awans do fazy play-off, porażka w 2. rundzie
  • 1999/00: 67-15; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 2000/01: 56-26; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 2001/02: 58-24; awans do fazy play-off, mistrzostwo
  • 2002/03: 50-32; awans do fazy play-off, porażka w 2. rundzie
  • 2003/04: 56-26; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 2004/05: 34-48; brak awansu do fazy play-off
  • 2005/06: 45-37; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 2006/07: 42-40; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 2007/08: 57-25; mistrzostwo dywizji, wicemistrzostwo
  • 2008/09: 65-17; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 2009/10: 57-25; mistrzostwo dywizji, mistrzostwo
  • 2010/11: 57-25; mistrzostwo dywizji, porażka w 2. rundzie
  • 2011/12: 41-25; mistrzostwo dywizji, porażka w 2. rundzie
  • 2012/13: 45-37; awans do fazy play-off, porażka w 1. rundzie
  • 2013/14: 27-55; brak awansu do fazy play-off
  • 2014/15: 21-61; brak awansu do fazy play-off
  • 2015/16: 17-65; brak awansu do fazy play-off
  • 2016/17: 26-56; brak awansu do fazy play-off
Na podstawie:[64]. Stan na koniec sezonu 2016/17

Przypisy

  1. ↑ About STAPLES Center (ang.). staplescenter.com. [dostęp 1 września, 2008].
  2. ↑ Kurt Badenhausen: L.A. Lakers Top 2012 List Of The NBA's Most Valuable Teams (ang.). W: Forbes [on-line]. 25 stycznia, 2012. [dostęp 28 stycznia, 2012].
  3. ↑ Jeff Zillgitt: Forbes' ranks Knicks, Lakers atop annual valuations list (ang.). usatoday.com, 2013-01-23. [dostęp 2013-01-24].
  4. ↑ NBA. Knicks najbardziej wartościowym klubem według „Forbesa” (pol.). sport.pl, 2013-01-23. [dostęp 2013-01-24].
  5. ↑ a b Reavis, Tracey in Sacchare (ed) (2000). p. 95
  6. ↑ Dan Barreiro: George Mikan: The First Icon (ang.). W: From the Official NBA Encyclopedia, Third Edition [on-line]. NBA.com. [dostęp 20 listopada, 2010].
  7. ↑ All-Time Winning Streaks (ang.). NBA.com, 19 marca, 2008. [dostęp 28 października, 2008].
  8. ↑ Laker winning streak comes to an end (ang.). History.com. [dostęp 5 lipca, 2012].
  9. ↑ Most Valuable Player Award Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 7 lipca, 2008].
  10. ↑ Kobe Bryant scores 24 points as Lakers eliminate Hornets in six games (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  11. ↑ Jason Terry ties NBA playoff record as Mavs sweep defending champions (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  12. ↑ Mike Brown Becomes 22nd Head Coach in Lakers History (ang.). nba.com/lakers. [dostęp 2012-07-15].
  13. ↑ Chris Paul trade to Lakers off (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  14. ↑ LAKERS ACQUIRE FIRST ROUND DRAFT PICK FROM DALLAS IN EXCHANGE FOR LAMAR ODOM & SECOND ROUND DRAFT PICK (ang.). nba.com/lakers. [dostęp 2012-07-15].
  15. ↑ Supporting cast helps Lakers get past Nuggets and within one win of advancing (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  16. ↑ Nuggets dominate ill Kobe Bryant, Lakers to force Game 7 (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  17. ↑ Pau Gasol-led Lakers top Nuggets in Game 7; Metta World Peace adds 15 points in return (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  18. ↑ Thunder power past Kobe Bryant's 42 points, eliminate Lakers (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  19. ↑ NBA;s Best Rivalries (ang.). Sports Illustrated. [dostęp 3 czerwca, 2011].
  20. ↑ NBA Finals: All-Time Champions (ang.). NBA.com. [dostęp 13 czerwca, 2011].
  21. ↑ Jon Gold: Clippers Becoming Relevant in Los Angeles (ang.). 29 stycznia, 2011. [dostęp 1 listopada, 2012].
  22. ↑ Joan Niesen: NBA's Western Conference hard to figure (ang.). Foxsportswest.com. [dostęp 2 listopada, 2012].
  23. ↑ Andy Kamenetzky: Lakers vs. Clippers: What to watch – Los Angeles Lakers Blog – ESPN Los Angeles (ang.). W: ESPN.com [on-line]. [dostęp 1 listopada, 2012].
  24. ↑ Brian Kamenetzky: Lakers vs. Clippers sets local TV record (ang.). W: ESPN.com [on-line]. 8 listopada, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (9 listopada, 2012)].
  25. ↑ Ricardo Aparicio: Glamour vs. Grit: The perfect NBA rivalry (ang.). W: InsideHoops.com [on-line]. 23 kwietnia, 2004. [dostęp 14 kwietnia, 2007].
  26. ↑ Joshua Casey: Los Angeles Lakers: The NBA’s No. 1 Social Media Team (ang.). rantsports.com. [dostęp 2012-12-30].
  27. ↑ a b c d e f g h i Top 10 Celebrity Lakers Fans (ang.). nba.com. [dostęp 2012-12-31].
  28. ↑ 13. Denzel Washington: New York Yankees, New York Jets, Los Angeles Lakers (ang.). http://bleacherreport.com.+[dostęp 2012-12-31].
  29. ↑ a b c Gwiazdy kibicują LA Lakers (pol.). se.pl, 2008-10-30. [dostęp 2012-12-31].
  30. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Media Circus, czyli celebryci wśród fanów i fani wśród celebrytów (pol.). [dostęp 2012-12-31].
  31. ↑ 16. Ice Cube: Oakland Raiders, Los Angeles Lakers (ang.). http://bleacherreport.com.+[dostęp 2012-12-31].
  32. ↑ a b Kanye West, Kim Kardashian i Khloe na meczu... (pol.). [dostęp 2012-12-31].
  33. ↑ 18. Snoop Dogg: L.A. Dodgers, L.A. Lakers, USC Trojans, Pittsburgh Steelers (ang.). [dostęp 2012-12-31].
  34. ↑ Gwiazdor piłki „niezidentyfikowanym fanem” (pol.). [dostęp 2012-12-30].
  35. ↑ Media Circus, czyli celebryci wśród fanów i fani wśród celebrytów (pol.). [dostęp 2012-12-31].
  36. ↑ Los Angeles Lakers: 5 Greatest Celebrity Fans – Jack Nicholson (ang.). bleacherreport.com. [dostęp 2012-12-31].
  37. ↑ Laker Jerseys (ang.). imageg.net. [dostęp 17 sierpnia, 2008]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 marca, 2007)].
  38. ↑ Los Angeles Lakers Logo – Design and History (ang.). dinesh.com. [dostęp 17 sierpnia, 2008].
  39. ↑ 2017-18 Lakers Roster (ang.). [dostęp 2017-08-03].
  40. ↑ a b NBA Championships: Year by Year Champions (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  41. ↑ NBA Defensive Player of the Year Award Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  42. ↑ NBA Sixth Man of the Year Award Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  43. ↑ NBA Rookie of the Year Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  44. ↑ NBA Coach of the Year Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  45. ↑ NBA Executive of the Year Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  46. ↑ NBA Sportsmanship Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  47. ↑ IBM Award Recipients (ang.). basketball.realgm.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  48. ↑ a b c All-NBA Teams (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  49. ↑ a b All-Defensive Teams (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  50. ↑ a b All-Rookie Teams (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  51. ↑ NBA All-Star Game MVP's (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  52. ↑ Rookie Game Year-by-Year Results/MVPs (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  53. ↑ NBA Slam Dunk Contest Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  54. ↑ Los Angeles Lakers All-Star Game Selections (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 5 czerwca 2015].
  55. ↑ NBA ALL-STAR ROOKIE ROSTERS (ang.). nba-allstar.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  56. ↑ NBA Scoring Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  57. ↑ NBA Rebounds Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  58. ↑ NBA Assists Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  59. ↑ NBA Steals Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  60. ↑ NBA Blocks Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  61. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Field Goal Pct (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  62. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Free Throw Pct (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  63. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for 3-Pt Field Goal Pct (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  64. ↑ Los Angeles Lakers Franchise Index (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2017-04-30].

Bibliografia[edytuj]

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Los_Angeles_Lakers&oldid=50110033”