Los Angeles Lakers

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy klubu koszykówki. Zobacz też: Rapperswil-Jona Lakers – szwajcarski klub hokeja na lodzie.
Los Angeles Lakers
Ilustracja
Pełna nazwa Detroit Gems 1946–1947
Minneapolis Lakers 1947–1960
Los Angeles Lakers od 1960
Przydomek Jeziorowcy
Barwy żółte, purpurowe, białe i czarne.
                   
Data założenia 1947 (do NBA dołączyli w 1948)
Liga NBA
Konferencja Zachodnia
Dywizja Pacyficzna
Państwo  Stany Zjednoczone
Adres Los Angeles, Kalifornia
Hala sportowa Staples Center
(18 997 miejsc)
Właściciel rodzina Buss,
Philip Anschutz,
Edward P. Roski,
Patrick Soon-Shiong
Prezes Jeanie Buss
Menedżer Rob Pelinka
Trener Frank Vogel
Asystent trenera Quinton Crawford
Phil Handy
Lionel Hollins
Jason Kidd
Mike Penberthy
Miles Simon
Kit body lalakers association.png
Kit shorts lalakers association.png
Stroje
domowe
Kit body lalakers icon.png
Kit shorts lalakers icon.png
Stroje
wyjazdowe
Kit body lalakers statement.png
Kit shorts lalakers statement.png
Trzeci
strój
Kit body lalakers city2021.png
Kit shorts lalakers city2021.png
Czwarty
strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Los Angeles Lakers – amerykański klub koszykarski, mający siedzibę w Los Angeles, w stanie Kalifornia. Występują w Dywizji Pacyficznej, Konferencji Zachodniej w National Basketball Association (NBA). Swoje domowe spotkania Lakers rozgrywają w Staples Center, którą dzielą z lokalnym rywalem z NBA, Los Angeles Clippers, z Los Angeles Kings z ligi NHL i drużyną Los Angeles Sparks występującą w WNBA[1]. Lakers są jedną z najbardziej utytułowanych drużyn w historii NBA. Mają na swoim koncie 17 tytułów mistrzowskich, a ostatnie z nich zdobyli w 2020 roku. W 2012 roku Lakers zostali wybrani przez magazyn Forbes najdroższą drużyną NBA, a ich wartość wyszacowano na 900 milionów dolarów[2]. Rok później magazyn Forbes oszacował ich wartość na miliard dolarów, jednakże kwota ta dała im dopiero drugie miejsce za New York Knicks[3][4]. W 2018 dziennikarze magazynu Forbes wycenili wartość klubu na 3,3 mld dolarów[5].

Początki zespołu sięgają 1947 roku, gdy zakupiono rozwiązany klub Detroit Gems. Nowa drużyna miała swoją siedzibę w Minneapolis, w stanie Minnesota, i przyjęła nazwę „Lakers” („Jeziorowcy”), na cześć przydomku stanu, w którym grali – „Kraina 10 000 Jezior”[6]. W Minneapolis Lakers zdobyli pięć tytułów mistrzowskich, mając w swoim składzie centra George’a Mikana, który przez NBA został nazwany jej „pierwszą supergwiazdą”[7]. Wkrótce po zakończeniu kariery przez Mikana, przed sezonem 1960/61 drużyna przeniosła swoją siedzibę do Los Angeles.

Prowadzeni przez członków Koszykarskiej Galerii Sław, Elgina Baylora i Jerry Westa, Los Angeles sześć razy w latach 60. awansowali do finałów NBA, ale za każdym razem przegrywali z Boston Celtics, rozpoczynając długą i legendarną już rywalizację między obydwoma klubami. W 1968 roku Lakers pozyskali czterokrotnego MVP rozgrywek Wilta Chamberlaina, który grał na pozycji centra. Po kolejnych porażkach w finałach 1969 i 1970 roku prowadzeni przez nowego trenera Billa Sharmana Lakers wygrali sześć kolejnych tytułów mistrzowskich. Po zakończeniu kariery przez Westa i Chamberlaina, drużyna sprowadziła innego centra, Kareema Abdula-Jabbara, który wygrał wcześniej kilka tytułów MVP ligi, ale pod koniec lat 70. nie był w stanie awansować ze swoją poprzednią drużyną do finałów NBA. Lata 80. w wykonaniu Lakers zostały okrzyknięte mianem „Showtime'u”, głównie dzięki duetowi Magic Johnson i Abdul-Jabbar, którzy prowadzali w Lakers szybką ofensywną grę i wygrali w przeciągu dziewięciu lat pięć tytułów mistrzowskich, w tym pokonując w 1985 roku po raz pierwszy w finale Celtics. Drużynę prowadził Pat Riley, a oprócz Johnsona i Abdul-Jabbara w zespole czołową rolę odgrywał James Worthy – wszyscy zostali później członkami Koszykarskiej Galerii Sław. Po zakończeniu kariery przez Abdul-Jabbara i Magica zespół przez wiele lat borykał się z problemami, do czasu, gdy w 1996 roku do drużyny trafili Shaquille O’Neal i Kobe Bryant. Prowadzeni przez innego członka Galerii Sław, trenera Phila Jacksona, Lakers wygrali trzy kolejne tytuły mistrzowskie w latach 2000 – 2002, zdobywając po raz drugi w historii zespołu tzw. „three-peat”. Po porażkach w latach 2004 – 2008 Lakers wrócili na tron w latach 2009 i 2010, pokonując w finałach kolejno Orlando Magic i, po raz kolejny, Boston Celtics.

Lakers są posiadaczami rekordu w liczbie zwycięstw z rzędu (33), który ustanowili w sezonie 1971/72, co jest również najdłuższą zwycięską passą w historii amerykańskiego zawodowego sportu[8][9]. Zawodnikami Lakers było szesnastu obecnych członków Galerii Sław, jak również czterech trenerów. Czterech koszykarzy Lakers: Kareem Abdul-Jabbar, Magic Johnson, Shaquille O’Neal i Kobe Bryant zdobywało nagrodę dla najbardziej wartościowego koszykarza NBA, dając wspólnie drużynie osiem takich tytułów[10].

Historia[edytuj | edytuj kod]

1946–1959 – Dominacja Mikana[edytuj | edytuj kod]

Zespół powstał w 1946 w Detroit pod nazwą Detroit Gems. Występował przez jeden sezon w lidze NBL i osiągnął fatalny bilans 4-40. W 1947 klub został sprzedany, a nowi właściciele przenieśli go do Minneapolis. Tam otrzymał nową nazwę – Lakers od nazwy stanu Minnesota – „Krainy 10 000 jezior”. Jako najgorszy w lidze, klub miał pierwsze miejsce w drafcie 1947 i skorzystał z tego, wybierając centra George’a Mikana. Mikan i nowy trener John Kundla poprowadzili zespół do mistrzostwa już w pierwszym roku po przenosinach. W następnym sezonie drużyna przeniosła się do ligi BAA, gdzie także zdobyła mistrzostwo. Liga BAA rok później przekształciła się w NBA, więc mistrzostwo z 1949 liczy się jako pierwsze w historii Lakers.

W nowej lidze zespół, prowadzony przez Mikana, Verna Mikkelsena i Jima Pollarda, zdobył cztery następne tytuły: w latach 1950 oraz 1952/54. 22 listopada 1950 mecz Lakers z Fort Wayne Pistons zakończył się najniższym wynikiem w historii ligi: 19 – 18. Nowe przepisy (24-sekundowy czas na rzut, limit 6 fauli) oraz zakończenie kariery przez Mikana ograniczyły dominację Lakers, w sezonie 1956/57 zespół zajął nawet ostatnie miejsce w lidze. Efektem był jednak pierwsze miejsce w drafcie i znów bardzo trafny wybór skrzydłowego Elgina Baylora. Nowy zawodnik, wraz z Mikkelsenem, ożywił zespół, który znów wystąpił w finałach. Tam przegrał z, wchodzącymi na mistrzowską ścieżkę, Boston Celtics, rozpoczynając wieloletnią rywalizację obu zespołów.

1960–1978 – Rywalizacja z Celtics[edytuj | edytuj kod]

Jerry West w 1972 roku. Jego sylwetka znajduje się w logo NBA.

W 1960, aby uratować finanse, poważnie nadwątlone po odejściu George’a Mikana, drużyna przeniosła się do Los Angeles. Jednocześnie przybył następny wielki gracz – obrońca Jerry West. Lakers wciąż osiągali sukcesy, ale przez całą dekadę nie mogli zdobyć mistrzostwa, powstrzymywani przez niepokonanych Celtów. W 1965 do zespołu dołączył Gail Goodrich, a w 1968 Wilt Chamberlain, który miał powstrzymać Billa Russella. Bez powodzenia – Lakers grali w latach 60. w siedmiu z dziewięciu kolejnych finałów, ale wszystkie przegrali. W finałach 1969 MVP został Jerry West – jedyny raz w historii, kiedy tytuł trafił do rąk zawodnika przegranej drużyny.

W 1971 na emeryturę odszedł filar zespołu Elgin Baylor, a nowym trenerem został Bill Sharman. Pod jego kierownictwem zespół osiągnął historyczny wynik – na przełomie lat 1971–1972 odniósł kolejne 33 zwycięstwa – do dziś najwięcej w historii wszystkich amerykańskich lig zawodowych. Sezon skończył się również rekordowym bilansem 69-13, a rok uwieńczyło upragnione mistrzostwo, pierwsze od 18 lat. Po następnym finale, przegranym z New York Knicks, zespół opuścił następny wielki gracz – Wilt Chamberlain. Dwa lata później znalazł się jego następca – trzykrotny MVP ligi, Kareem Abdul-Jabbar. W nowej drużynie Jabbar zdobędzie następne trzy tytuły najwartościowszego gracza ligi.

Magic Johnson oaz Kareem Abdul-Jabbar poprowadzili „Showtime” Lakers do pięciu tytułów NBA

1979–1996 – Era Magica[edytuj | edytuj kod]

W 1979 właścicielem Lakers został Jerry Buss, a do zespołu trafiła następna wielka gwiazda, Magic Johnson. Już w pierwszym roku Magic poprowadził Lakersów do tytułu mistrza NBA, pierwszego, ale nie ostatniego w latach 80., a sam zdobył swój pierwszy tytuł MVP finałów. W 1982 trenerem został niedawny gracz, Pat Riley, który doprowadził zespół do mistrzowskiego tytułu w pierwszym roku swojej pracy. Był to zarazem pierwszy z czterech występów w finałach ligi z rzędu, kolejny tytuł Lakers zdobyli w 1985 Po roku przerwy w występach finałowych Jeziorowcy wrócili w 1987, silniejsi niż kiedykolwiek, zdobywając dwa tytuły z rzędu. Drużynę tę ocenia się jako jeden z najsilniejszych teamów wszech czasów, w składzie którego występowali: Magic Johnson, James Worthy, Kareem Abdul-Jabbar, Michael Cooper, Byron Scott, A.C. Green, Mychal Thompson i Kurt Rambis. Lansowany przez nich „Showtime” do dziś pozostaje wzorem radosnej, ofensywnej i efektownej, a zarazem skutecznej gry dla wielu zespołów NBA. W tym czasie Magic trzykrotnie został wybrany MVP ligi oraz trzykrotnie MVP finałów.

Następny rok, szumnie zapowiadany jako „Three-peat” (skrót od three repeat), przyniósł jednak porażkę w finałach z Detroit Pistons i koniec kariery Abdul-Jabbara. Po następnej klęsce, w play-offach 1990 z Phoenix Suns, Riley zrezygnował z prowadzenia zespołu. Paradoksalnie, otrzymał wtedy swój pierwszy tytuł trenera roku. Nowym centrem został Serb – Vlade Divac, a trenerem Mike Dunleavy. W 1991 Magic Johnson zaszokował świat, oznajmiając o swoim zakażeniu wirusem HIV i przedwczesnym zakończeniu kariery sportowej. Zespół nie mógł podnieść się po odejściu swych frontmanów przez połowę dekady. Nie pomagały nawet desperacki kroki, jak zatrudnienie Magica na stanowisku trenera. Jasne punkty w tym okresie to sezon 1994/1995, kiedy pod wodzą Dela Harrisa zespół dotarł do finału konferencji, przynosząc swemu trenerowi tytuł coacha roku, a menedżerowi Jerry’emu Westowi tytuł menedżera roku.

1996–2016 – Shaq & Kobe[edytuj | edytuj kod]

Shaquille O’Neal i Kobe Bryant

Właśnie Jerry West w następnym roku wykonał dwa ruchy, które przywróciły wielkość zespołowi: zatrudnił perspektywicznego centra Shaquille’a O’Neala, oraz wymienił Divaca za 18-letniego rzucającego obrońcę Kobego Bryanta. Jako jedyna drużyna w lidze Lakers nie mieli wtedy gracza powyżej 30 roku życia. Młody zespół, mający w składzie m.in. Roberta Horry'ego, Dereka Fishera i Ricka Foksa, odnosił umiarkowane sukcesy w play-offach. W 1999 do drużyny dołączyli Glen Rice i, na krótko, charyzmatyczny Dennis Rodman, ale decydująca zmiana przyszła rok później, z zatrudnieniem na stanowisku trenera Phila Jacksona. W nowej hali Staples Center Lakers zdominowali ligę w nowym millenium. Zdobyli kolejne trzy tytuły mistrzowskie z rzędu, w latach 2000–2002, a O’Neal trzykrotnie otrzymał tytuł MVP finałów, w 2000 dokładając tytuł MVP ligi i MVP Meczu Gwiazd. Phil Jackson zdobywając dziewiąty tytuł mistrza w ciągu dwunastu lat, dogonił legendarnego Reda Auerbacha. Oprócz wymienionych w mistrzowskiej drużynie prym wiedli Ron Harper i Brian Shaw, a po jednym sezonie zaliczyli weterani: John Salley, A.C. Green, Horace Grant i Mitch Richmond.

Następne lata to schyłek potęgi Lakersów, spowodowany w dużej mierze gwiazdorskimi kaprysami liderów. Mimo pozyskania takich gwiazd jak Karl Malone czy Gary Payton, zespół nie osiągnął niczego ponad mistrzostwo konferencji i przegrany finał w 2004. Po tym sezonie zespół opuścili Phil Jackson i Shaquille O’Neal, a efektem było niezakwalifikowanie się do fazy play-off. Kolejne sezony, mimo powrotu Phila Jacksona, to właściwie tylko indywidualne popisy Kobego Bryanta, które jednak nie dawały niczego zespołowi.

Dopiero sezon 2007/08 przyniósł pozytywne zmiany. Pozyskano młodego centra z Hiszpanii Pau Gasola, a Kobe Bryant stał się prawdziwym liderem zespołu. Swoją grą zasłużył na pierwszy w karierze tytuł MVP NBA, ale drużyna przegrała w finałach ze znakomitymi Boston Celtics. W sezonie 2008/09 Lakers skończyli sezon zasadniczy z bilansem 65-17 i tym samym zajęli pierwsze miejsce w Konferencji Zachodniej. Po zwycięstwie nad Utah Jazz w pierwszej rundzie playoffów 4-1, drużyna z Los Angeles potrzebowała aż siedmiu meczów żeby zwyciężyć z Houston Rockets i sześciu aby pokonać Denver Nuggets w finale Konferencji Zachodniej. W finałach NBA drużyna wygrała w pięciu meczach z Orlando Magic i tym samym zdobyła mistrzostwo NBA piętnasty raz w swojej historii. Kobe Bryant zdobył tytuł MVP finałów. W sezonie 2009/10 Lakers w finałach ponownie zmierzyli się z Celtics – w siedmiomeczowej serii Lakers ostatecznie zwyciężyli 4:3, zdobywając swoje 16. mistrzostwo NBA. Tytuł MVP finałów ponownie zdobył Kobe Bryant. Dla coacha Phila Jacksona były to kolejne, dziesiąty i jedenasty, pierścienie mistrzowskie, co uczyniło go najbardziej utytułowanym trenerem w historii NBA.

W kolejnym sezonie Lakers zakończyli sezon na drugim miejscu w konferencji. W pierwszej rundzie play-offów, Lakers spotkali się z New Orleans Hornets i pokonali ich 4-2[11]. Jednak ich droga po kolejne mistrzostwo została przerwana w kolejnej rundzie przez przyszłych mistrzów, Dallas Mavericks, którzy pokonali ich 4-0[12]. W przerwie międzysezonowej ze stanowiska trenera odszedł Phil Jackson, a na jego miejscu pojawił się młody coach, Mike Brown[13]. W związku z zablokowaną przez komisarza NBA, Davida Sterna wymianą Chrisa Paula do Lakers[14], z zespołu odszedł też najlepszy rezerwowy poprzedniego sezonu, Lamar Odom[15]. Lakers, po zakończeniu sezonu na trzecim miejscu, natrafili w pierwszej rundzie na Denver Nuggets. Po czterech meczach, prowadząc 3-1[16], Lakers przegrali kolejne dwa, wyrównując stan serii 3-3[17]. Zdołali jednak wygrać mecz nr 7 i awansowali do półfinałów Konferencji Zachodniej[18], gdzie czekali na nich Oklahoma City Thunder. Mimo bardzo dobrej postawy Bryanta, który w tej serii zdobywał średnio 31,2 punktu na mecz, Lakers udało się ostatecznie wygrać tylko jedno spotkanie, odpadając ponownie w drugiej rundzie play-offów[19].

Po zakończeniu kolejnego nieudanego sezonu nic w obozie Lakers nie wskazywało na poważne zmiany kadrowe. Brak środków potrzebnych do zaangażowania najlepszych wolnych agentów na rynku oraz zawodników, którzy mogliby być atrakcyjni w wymianie z innym zespołem wskazywało na to, że Lakers przystąpią do sezonu 2012/2013 z jedynie kosmetycznymi zmianami w składzie. Wbrew tym oczekiwaniom, już 11 czerwca 2012 roku, Lakers pozyskali na zasadzie sign-and-trade 38-letniego wybitnego rozgrywającego Phoenix Suns, Steve’a Nasha[20]. W zamian do klubu z Arizony powędrowały przyszłe wybory w drafcie należące do Lakers. W dniu 10 sierpnia, w wymianie obejmującej również Denver Nuggets oraz Philadelphia 76ers, do Lakers trafił również gwiazdor Orlando Magic – Dwight Howard[21]. Uzupełnienie składu podpisanymi jako wolni agenci Jodie Meeksem[22] oraz Antawnem Jamisonem[23] sprawiło, że Lakers zostali okrzyknięci głównym, obok broniących tytułu Miami Heat, faworytem do zdobycia mistrzostwa w 2013 roku. Trenerem początkowo był Mike Brown, ale wkrótce zastąpił go Mike D’Antoni. Sezon okazał się jednak dość przeciętny, drużyna zakończyła go bilansem 45-37. Lakers startując z 7. miejsca w play-offach zostali zdecydowanie pokonani przez San Antonio Spurs w pierwszej rundzie. 18 lutego 2013 zmarł w wieku 80 lat właściciel Lakers Jerry Buss.

Przez kolejne 6 sezonów drużyna nie zdołała awansować nawet do fazy play-off. Z Los Angeles do Houston odszedł Dwight Howard, zaś Kobe Bryant przez serię kontuzji rozegrał tylko 6 meczów w sezonie. W kwietniu 2014 po sezonie zakończonym bilansem 27-55 ze stanowiska głównego trenera zrezygnował Mike D'Antoni. W lipcu nowym trenerem został były zawodnik Lakersów, Byron Scott.

Przed kolejnym sezonem z drużyny odeszli Pau Gasol do Chicago i Jodie Meeks do Detroit. W drafcie 2014 roku, Lakers wybrali z siódmym numerem Juliusa Randle'a, który szybko odniósł poważną kontuzję i nie mógł wspomóc drużyny w trakcie sezonu. Po kolejnej pladze kontuzji (w tym Bryanta) i zakończeniu kariery przez Steve’a Nasha, Lakersi zakończyli sezon bijąc niechlubny rekord nieskuteczności: 21–61 i zajmując ostatnie miejsce w swojej dywizji.

W sezonie 2015-2016 do drużyny dołączyli Lou Williams, Larry Nance Jr. i, wybrany w drafcie z nr 2., rozgrywający Ohio State D’Angelo Russell[24]. Zespół opuścił play-offy trzeci rok z rzędu. 13 kwietnia 2016 roku po 20 latach karierę zakończył Kobe Bryant. W swoim ostatnim meczu w karierze zdobył 60 punktów i poprowadził Los Angeles Lakers do zwycięstwa nad Utah Jazz 101:96[25]. Niestety, w przekroju całego sezonu drużyna osiągnęła najgorszy wynik w swojej historii, kończąc sezon z bilansem 17–65 i zajmując ostatnie miejsce w całej konferencji.

2016 – dziś[edytuj | edytuj kod]

LeBron James

24 kwietnia 2016 władze Lakers rozstały się z trenerem Byronem Scottem po najgorszym w historii klubu sezonie – z 82 meczów wygrali zaledwie 17[26]. Stanowisko pierwszego trenera objął były zawodnik Lakersów, Luke Walton[27]. Zmiany dotknęły także pion zarządzający – z zespołem pożegnali się prezes ds. koszykarskich, Jim Buss i generalny menedżer, Mitch Kupchak. Zastąpili ich legenda drużyny, Magic Johnson i Rob Pelinka. W tym sezonie ogłoszono, że głównym właścicielem drużyny została córka byłego właściciela Jerry’ego Bussa, Jeanie Buss[28]. Lakers w drafcie 2016 wybrali z 2. numerem skrzydłowego Duke – Brandona Ingrama oraz z 32. sięgnęli po Chorwata, Ivicę Zubaca[29]. Oprócz dwójki zawodników wybranych w drafcie do zespołu dołączyła dwójka wolnych agentów, Timofiej Mozgow oraz Luol Deng. Zespół rozpoczął sezon od bilansu 10-10, niestety dalsza część sezonu nie wyglądała już tak dobrze – w wyniku urazów z gry wypadali kolejni zawodnicy. 23 lutego 2017 oddano do Houston Rockets Lou Williamsa i Marcelinho Huertas w zamian za Coreya Brewera i Tylera Ennisa oraz wybór w pierwszej rundzie draftu 2017. W trakcie sezonu odsunięto od gry nowe nabytki, Mozgova i Denga, stawiając na młodych zawodników i ostatecznie Lakers skończyli sezon jako trzecia najgorsza drużyna w lidze z bilansem 26–56.

Nowi włodarze klubu latem wysłali D’Angelo Russella i Timofieja Mozgowa do Brooklyn Nets w zamian za Brooka Lopeza i 27. wybór w pierwszej rundzie draftu Kyle’a Kuzmę[30] oraz związali się roczną umową z utalentowanym 24-latkiem, Kentaviousem Caldwellem-Pope. W drafcie Jeziorowcy wybrali Lonzo Balla, Josha Harta oraz Thomasa Bryanta[31]. W przedsezonowych zmaganiach Los Angeles Lakers wygrali turniej Ligi Letniej NBA w Las Vegas, w finale pokonując Portland Trail Blazers 110:98. Statuetkę dla MVP Ligi w Vegas otrzymał Lonzo Ball[32]. Niemniej w sezonie 2017/18 po raz piąty z rzędu Lakers nie zakwalifikowali się do play-off, kończąc z bilansem 35–47.

9 lipca 2018 Lakers podpisali kontrakt z trzykrotnym mistrzem NBA, LeBronem Jamesem[33][34] w nadziei, że zagrają po raz pierwszy od 2013 w fazie play-off. Do zespołu dołączyli także Rajon Rondo i Tyson Chandler. Do świąt Bożego Narodzenia drużyna legitymowała się z przyzwoitym bilansem 20 wygranych i 14 porażek. W ciągu sezonu doszło do kilku kontuzji, w tym Jamesa[35], Rajona Rondo[36], Lonzo Balla[37], Brandona Ingrama[38], a Lakers tuż przed przerwą na Weekend Gwiazd, mieli 28 wygranych i 29 porażek. W marcu zostali ostatecznie wyeliminowani z rywalizacji o fazę play-off.

10 kwietnia, po zakończeniu sezonu, Magic Johnson zrezygnował z funkcji prezesa[39], zaś trzy dni później z drużyną rozstał się trener Luke Walton[40]. W maju 2019 nowym szkoleniowcem został Frank Vogel, a jego asystentem były znakomity rozgrywający, Jason Kidd[41]. 6 lipca Jeziorowcy dokonali wymiany z New Orleans Pelicans, na mocy której do Kalifornii powędrował Anthony Davis w zamian za Lonzo Balla, Brandona Ingrama oraz Josha Harta[42]. Sezon 2019–2020 Lakers zakończyli rekordem 52-19, wchodząc do playoffów po raz pierwszy od 2013 i jako pierwszy rozstawiony zespół po raz pierwszy od 2010 roku. W fazie play-off pokonali kolejno: Portland Trail Blazers, Houston Rockets i Denver Nuggets w finale konferencji – wszystkie pojednynki w pięciu meczach, i awansowali do finałów NBA po raz pierwszy od 2010. W finale pokonali Miami Heat 4–2, zdobywając swoje 17. mistrzostwo w historii, wyrównując rekord Boston Celtics jako najbardziej utytułowanej drużyny wszech czasów. LeBron James został MVP finałów po raz czwarty w swojej karierze.

Rywalizacje[edytuj | edytuj kod]

Boston Celtics[edytuj | edytuj kod]

Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers a Boston Celtics obejmuje dwa najbardziej utytułowane zespoły w historii National Basketball Association. Została ona wybrana najlepszą rywalizacją w historii ligi[43]. Obie drużyny spotykały się rekordową liczbę razy (12) w Finałach NBA, poczynając od pierwszego spotkania, które odbyło się w 1959 roku. Lakers z Celtics zdominowali ligę w latach 60. i 80. XX wieku, stając naprzeciw siebie sześć razy w latach 60. i trzy razy w latach 80.

Ich rywalizacja osłabła na początku lat 90., po odejściu na emeryturę Magica Johnsona i Larry’ego Birda, ale w 2008 roku została odbudowana, gdyż Lakers i Celtics spotkali się w finałach NBA, po raz pierwszy od 1987 roku[44]. Celtics wygrali tą serie 4-2, zostając mistrzami NBA. Ich kolejne spotkanie w Finałach NBA miało miejsce w 2010 roku, wtedy jednak Lakers wygrali w siedmiu meczach. Oba zespoły zdobyły największą liczbę mistrzostw, spośród wszystkich drużyn – po 17. Razem zdobyli 34 tytuły, co daję blisko połowę wszystkich możliwych do zdobycia mistrzostw (74).

Los Angeles Clippers[edytuj | edytuj kod]

Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers a Los Angeles Clippers jest wyjątkowa, ponieważ są to dwie jedyne drużyny w NBA, które korzystają z tej samej hali – Staples Center. Jest również jednym z dwóch pojedynków, w którym biorą udział dwie drużyny z tego samego miasta, obok New York Knicks i Brooklyn Nets.

Fani z Los Angeles historycznie kibicowali Lakers[45][46]. Niektórzy twierdzą ze termin „rywalizacja” jest nieodpowiedni, gdyż Clippers od lat prezentowali niższy poziom[47], jednakże, po dołączeniu do drużyny Chrisa Paula i Blake’a Griffina, stali się oni pretendentami do playoffs, a ich wspólna rywalizacja przybrała znacznie wyższej skali ważności. Ich pojedynek z 2012, transmitowany przez stację ESPN osiągnął najwyższą oglądalność transmisji w historii obu drużyn w sezonie zasadniczym[48].

San Antonio Spurs[edytuj | edytuj kod]

San Antonio Spurs i Los Angeles Lakers to dwie drużyny Konferencji Zachodniej, które grały ze sobą od lat 70. Pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku ich rywalizacja nabrała rozmachu. Od 1999 roku obie drużyny spotykały się w playoffs pięć razy, wymieniając się w siedmiu kolejnych występach w finałach NBA od 1999 do 2005 roku. Dodatkowo oba zespoły podzieliły pomiędzy siebie wszystkie mistrzostwa NBA od 1999 do 2003 roku. Spurs zdobywali tytuł w 1999, 2003, 2005 i 2007 roku, zaś Lakers w 2000, 2001, 2002, 2009 i 2010. Od 1999 do 2004 roku rywalizacja obu zespołów była uznawana za czołowe pojedynki NBA, i z każdym razem stawali oni naprzeciw siebie w finałach konferencji[49]. Rywalizacja zagasła w latach 2005–2007, gdy Lakers nie awansowali do playoffs w 2005 roku i w dwóch kolejnych latach ulegali w pierwszej rundzie Phoenix Suns. Ich rywalizacja odnowiła się w 2008 roku, gdy mierzyli się ze sobą w Finale Konferencji Zachodniej.

Kibice[edytuj | edytuj kod]

Najsłynniejszy kibic Lakers, aktor Jack Nicholson podczas meczu

Los Angeles Lakers to najpopularniejsza drużyna koszykarska w Stanach Zjednoczonych[50]. Dzięki niedalekiemu położeniu od hali Hollywood, fanami Lakers są liczne gwiazdy, do których zaliczają się przedstawiciele baraży filmowej (Dyan Cannon[51], Andy García[51], Denzel Washington[51][52][53], Penny Marshall[51], Leonardo DiCaprio[51][53], Arsenio Hall[51], Doris Day[51], Chris Rock[54], Tobey Maguire[54], Jessica Alba[54], Matthew Perry[54], Michael Clarke Duncan[54], Cuba Gooding Jr.[54], Adam Sandler[54], Edward Norton[54], Demi Moore[54], Charlize Theron[54], Antonio Banderas[54], Jim Carrey[54], Jaden Smith[54], Will Ferrell[54], Jonah Hill[54] czy Cameron Diaz[54]), muzycznej (Ice Cube[55], Kanye West[56], Anthony Kiedis[51] czy Snoop Dogg[57], jak i również celebryci (jak siostry Kholé i Kim Kardashian[56]). Do fanów Lakers zaliczają się również sportowcy uprawiający inne dyscypliny: David Beckham[53] czy Robbie Keane[58]. Za najsłynniejszego kibica Lakers uznaje się Jacka Nicholsona[59][60], który jest posiadaczem sezonowego karnetu od lat 70. XX wieku[51].

Nazwa, logo i stroje[edytuj | edytuj kod]

Napis LAKERS (fragment logotypu) w kolorze fioletowym na złotym tle, noszony na koszulce domowej Los Angeles Lakers.

Nazwa

Po przeniesieniu zespołu do Minneapolis postanowiono że klub otrzyma nową nazwę. Max Winter menedżer zespołu i zarazem udziałowiec klubu miał skandynawskie korzenie, więc chciał, aby zespół nazywał się Minneapolis Vikings. Posunął się nawet do tego, że zamówił materiały z zaprojektowanym przez siebie logo Vikings. Nie zdołał jednak przekonać do swojego pomysłu pozostałych udziałowców, więc postanowiono, że to kibice wybiorą nazwę. W lokalnej stacji radiowej KSTP urządzono oficjalny konkurs. Nagrodą był karnet na inauguracyjny sezon albo obligacje oszczędnościowe o wartości 100$. Wśród wielu pomysłów były tak zaskakujące nazwy, jak Aquacagers i Millcitians. Ben Frank właściciel lokalnej firmy zadzwonił i zasugerował Lakers. I wygrał. Nowa nazwa odzwierciedlała stan Minnesota, który znany jest jako „Kraina 10 000 jezior”[6]. Lakers to potoczna nazwa statków, które przewoziły rudę żelaza, wapień i inny ładunek z Minnesoty do portów wokół Wielkich Jezior. Zwycięski wpis został ogłoszony w Minneapolis Times 2 października 1947 roku[61].

Logo

Pierwsza wersja została stworzona w 1948 roku, kiedy zespół miał siedzibę w Minneapolis i nosił nazwę Minneapolis Lakers. Najstarsze logo Lakersów zawierało białą mapę stanu Minnesota, na tle złotej piłki do koszykówki. Na mapie stanu została umieszczona żółta gwiazda w pobliżu miejsca, gdzie znajduje się Minneapolis. Nad piłką znajdował się napis „MPLS.” z gwiazdą na początku i na końcu.

W 1960 roku, kiedy zespół przeprowadził się z Minneapolis do Los Angeles, pojawiło się zapotrzebowanie na nowe logo. W następnym roku powstało całkowicie nowe godło. Zawierał on słowa „Lakers” i „Los Angeles” napisane czerwoną purpurą na złotej piłce do koszykówki. Po raz pierwszy pojawiły się charakterystyczne smugi na logo.

W sezonie 1976/1977 symbol Lakers został odświeżony. Piłka została obrócona i uzyskała czarny zarys, dzięki czemu projekt był wyraźniejszy. Ponadto odcienie zostały nieznacznie zmodyfikowane. Złoty kolor piłki zbliżył się do żółtego, a purpurowy napis został zastąpiony jasnofioletowym bzem.

W sezonie 2001/2002 ponownie logo zostało odświeżone. Napis „Los Angeles Lakers” został rozciągnięty i zastąpiony ciemny fioletem. W porównaniu z poprzednią wersją kolory są mocniejsze, dzięki czemu emblemat się wyróżnia. Jednak kształt napisu i piłki jest dokładnie taki sam.

Stroje

Kolorami drużyny są purpura, złoto i biel[62]. Purpurowe stroje są używane w meczach wyjazdowych, a złote w meczach u siebie. Drużyna posiada także białe stroje, które zawodnicy przywdziewają podczas spotkań odbywających się w niedzielę i święta[63]. Od sezonu 2013/14 do sezonu 2016/17 Lakers występowali również w czarnych strojach w których grali wybranych meczach tzw. „Hollywódzkich wieczorach” był to hołd dla gwiazd filmów, które od wielu lat wspierają drużynę.

Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Koszykarze Los Angeles Lakers.

Kadra w sezonie 2020/21[edytuj | edytuj kod]

Stan na 8 kwietnia 2021[64]

Los Angeles Lakers
Nr Poz. Nar. Nazwisko i imię Data urodzenia Wzrost Masa ciała
37 PF Grecja Andetokunmbo, Kostas 1997–11–20 208 cm 91 kg
12 PF Stany Zjednoczone Cacok, Devontae 1996–10–08 203 cm 109 kg
1 SG Stany Zjednoczone Caldwell-Pope, Kentavious 1993–02–18 196 cm 93 kg
4 SG Stany Zjednoczone Caruso, Alex 1994–02–28 196 cm 84 kg
3 F/C Stany Zjednoczone Davis, Anthony 1993–03–11 208 cm 115 kg
2 C Stany Zjednoczone Drummond, Andre 1993–08–10 208 cm 127 kg
10 SF Stany Zjednoczone Dudley, Jared 1985–07–10 198 cm 108 kg
14 SG Hiszpania Gasol, Marc 1985–01–29 211 cm 116 kg
15 F/C Stany Zjednoczone Harrell, Montrezl 1994–01–26 201 cm 109 kg
5 SG Stany Zjednoczone Horton-Tucker, Talen 2000–11–25 193 cm 106 kg
23 SF Stany Zjednoczone James, LeBron 1984–12–30 206 cm 113 kg
0 PF Stany Zjednoczone Kuzma, Kyle 1995–07–24 203 cm 100 kg
9 SG Stany Zjednoczone Matthews, Wesley 1986–10–14 193 cm 100 kg
28 SF Stany Zjednoczone McKinnie, Alfonzo 1992–09–17 201 cm 98 kg
7 SG Stany Zjednoczone McLemore, Ben 1993–02–11 191 cm 88 kg
88 PF Stany Zjednoczone Morris, Markieff 1989–09–02 203 cm 111 kg
17 PG Niemcy Schröder, Dennis 1993–09–15 185 cm 78 kg
Trener: Stany Zjednoczone Frank Vogel
Asystenci: Quinton Crawford • Phil Handy • Lionel Hollins • Jason Kidd • Mike Penberthy • Miles Simon

Międzynarodowe prawa[edytuj | edytuj kod]

Draft Runda Wybór Zawodnik Poz. Nar. Aktualny zespół Adnotacje Przyp.
2009 2 59 Elonu, ChinemeluChinemelu Elonu C Nigeria Pallacanestro Reggiana (Włochy) [65]
2007 2 54 Newley, BradBrad Newley SF Australia Sydney Kings (Australia) [66]

Trenerzy[edytuj | edytuj kod]

Legenda
 S  Liczba sezonów  M  Liczba meczów  Z  Liczba zwycięstw  P  Liczba porażek

Stan na koniec 2019/20

Los Angeles Lakers: Osiągnięcia trenerskie
Imię i nazwisko od do Sezon zasadniczy Play-off Mistrz
S M Z P S M Z P Div Conf NBA
John Kundla 1949 1959 11 725 423 302 10 95 60 35 6 Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 5
George Mikan 1958 1958 1 39 9 30
John Castellani 1960 1960 1 36 11 25
Jim Pollard 1960 1960 1 39 14 25 1 9 5 4
Fred Schaus 1961 1967 7 560 315 245 7 71 33 38 4
Butch Van Breda Kolff 1968 1969 2 164 107 57 2 33 21 12 2
Joe Mullaney 1970 1971 2 164 94 70 2 30 16 14 1 1
Bill Sharman 1972 1976 5 410 246 164 3 37 22 15 3 2 Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 1
Jerry West 1977 1979 3 246 145 101 3 22 8 14 1
Jack McKinney 1980 1980 1 14 10 4
Paul Westhead 1980 1982 3 161 111 50 2 19 13 6 1 1 Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 1
Pat Riley 1982 1990 9 727 533 194 9 149 102 47 9 7 Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 4
Mike Dunleavy 1991 1992 2 164 101 63 2 23 13 10 1
Randy Pfund 1993 1994 2 146 66 80 1 5 2 3
Bill Bertka 1994 1999 2 3 2 1
Magic Johnson 1994 1994 1 16 5 11
Del Harris 1995 1999 5 340 224 116 4 36 17 19
Kurt Rambis 1999 1999 1 37 24 13 1 8 3 5
Rudy Tomjanovich 2005 2005 1 43 24 19
Frank Hamblen 2005 2005 1 39 10 29
Phil Jackson 2000 2011 11 902 610 292 11 181 118 63 7 7 Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 5
Mike Brown 2011 2012 2 71 42 29 1 12 5 7 1
Bernie Bickerstaff 2012 2012 1 5 4 1
Mike D’Antoni 2012 2014 2 154 67 87 1 4 0 4
Byron Scott 2014 2016 2 164 38 126
Luke Walton 2016 2019 3 246 98 148
Frank Vogel 2019 - 1 71 52 19 1 21 16 5 1 1 Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg1

Zastrzeżone numery[edytuj | edytuj kod]

Koszulki zawieszone pod kopułą hali Staples Center.
Los Angeles Lakers zastrzeżone numery
Nr Imię i nazwisko Pozycja Lata gry Data ceremonii
8 Kobe Bryant SG 1996–2016 18 grudnia 2017[67]
13 Wilt Chamberlain C 1968–1973 9 listopada 1983
22 Elgin Baylor F 1958–1971 9 listopada 1983
24 Kobe Bryant SG 1996–2016 18 grudnia 2017[68]
25 Gail Goodrich PG 1965–1968, 1970–1976 20 listopada 1996
32 Magic Johnson PG 1979–1991, 1996 16 lutego 1992
33 Kareem Abdul-Jabbar C 1975–1989 20 marca 1989
34 Shaquille O’Neal C 1996–2004 2 kwietnia 2013
42 James Worthy SF 1982–1994 10 grudnia 1995
44 Jerry West SG 1960–1974 19 listopada 1983
52 Jamaal Wilkes SF 1977–1985 28 grudnia 2012
Exquisite-microphone.png Chick Hearn Spiker 1961–2002 2 grudnia 2002

Ponadto kilku zawodników i trenerów, którzy przyczynili się do sukcesu, podczas gdy drużyna miała swoją siedzibę w Minneapolis została uhonorowana banerem, lecz ich numery nie zostały zastrzeżone. Ceremonia odbyła się w przerwie meczu z Minnesotą 11 kwietnia 2002 roku[69].

Włączeni do Koszykarskiej Galerii Sław[edytuj | edytuj kod]

35 osób związanych z Lakers zostało włączonych do Basketball Hall of Fame. (27 graczy, 4 trenerów, 1 asystent trenera i 3 współpracowników.)

Los Angeles Lakers: Galeria Sław
Zawodnicy
Numer Imię i nazwisko Pozycja Lata gry Rok włączenia Numer Imię i nazwisko Pozycja Lata gry Rok włączenia
4 Adrian Dantley SF 1977–1979 2008 25 Gail Goodrich SG/PG 1965–1968
1970–1976		 1996
10 Steve Nash PG 2012–2015 2018 31 Spencer Haywood PF 1979–1980 2015
11 Bob McAdoo PF/C 1981–1985 2000 31 Zelmo Beaty C 1974–1975 2016
11 Karl Malone PF 2003–2004 2010 32 Magic Johnson PG 1979–1991
1996		 2002
11 Charlie Scott SG 1977–1978 2018 33 Kareem Abdul-Jabbar C 1975–1989 1995
12 Vlade Divac C 1989–1996
2004–2005		 2019 34 Clyde Lovellette PF/C 1953–1957 1988
13 Wilt Chamberlain C 1968–1973 1979 34 Shaquille O’Neal C 1996–2004 2016
17 Jim Pollard SF 1948–1955 1978 42 Connie Hawkins PF/SF 1973–1975 1992
19 Vern Mikkelsen PF 1949–1959 1995 42 James Worthy SF/PF 1982–1994 2003
20 Gary Payton PG 2003–2004 2013 44 Jerry West SG/PG 1960–1974 1980
22 Elgin Baylor SF 1958–1971 1977 52 Jamaal Wilkes SF/PF 1977–1985 2012
22 Slater Martin PG 1949–1956 1982 73 Dennis Rodman SF/PF 1999 2011
23 Mitch Richmond SG 2001–2002 2014 99 George Mikan C 1948–1954
1955–1956		 1959
24 Kobe Bryant SG 1996–2016 2020
Trenerzy
– Imię i nazwisko Stanowisko Lata pracy Rok włączenia – Imię i nazwisko Stanowisko Lata pracy Rok włączenia
– John Kundla Trener 1948–1957
1958–1959		 1995 – Phil Jackson Trener 1999–2004
2005–2011		 2007
– Bill Sharman Trener 1971–1976 2004 – Tex Winter Asystent trenera 1999–2008 2011
– Pat Riley Asystent trenera/Trener 1979–1981 (Asystent)
1981–1990 (Trener)		 2008
Pozostali
– Imię i nazwisko Stanowisko Lata pracy Rok włączenia – Imię i nazwisko Stanowisko Lata pracy Rok włączenia
– Jerry Buss Właściciel 1979–2013 2010 Exquisite-microphone.png Chick Hearn Spiker 1961–2002 2003
– Pete Newell Dyrektor generalny 1972–1976 1979

Włączeni do Koszykarskiej Galerii Sław FIBA[edytuj | edytuj kod]

Los Angeles Lakers: Galeria Sław
Zawodnicy
Numer Imię i nazwisko Pozycja Lata gry Rok włączenia
12 Vlade Divac C 1989–1996
2004–2005		 2010
34 Shaquille O’Neal C 1996–2004 2017

Areny[edytuj | edytuj kod]

Nagrody indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Sezon[edytuj | edytuj kod]

Najbardziej wartościowy zawodnik NBA[70]

Najbardziej wartościowy zawodnik finałów NBA[70]

Obrońca roku[71]

Rezerwowy roku[72]

Debiutant roku[73]

Trener roku[74]

Najlepszy menedżer ligi[75]

Za działalność charytatywną[76]

NBA IBM Award[77]

All-NBA First Team[78]

All-NBA Second Team[78]

All-NBA Third Team[78]

NBA All-Defensive First Team[79]

NBA All-Defensive Second Team[79]

Pierwsza piątka najlepszych debiutantów[80]

Druga piątka najlepszych debiutantów[80]

NBA All-Star Weekend[edytuj | edytuj kod]

Statystyczni liderzy NBA[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Liczba Rok
Mistrz NBA Larry O'Brien Championship Trophy icon.svg 17 1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002, 2009, 2010, 2020
Mistrz Konferencji 32 1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1959, 1962, 1963, 1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1989, 1991, 2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010, 2020
Mistrz dywizji 24 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 2000, 2001, 2004, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2020
Występy
w play-off 		61 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2020

Poszczególne sezony[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie:[94]. Stan na koniec sezonu 2019/20

Sezon Liga Konferencja Miejsce
w konferencji 		Dywizja Miejsce
w dywizji 		Sezon regularny Playoffs
Wygrane Porażki
Minneapolis Lakers
1948/49 NBA Zachodnia 2 – – 44 16 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Chicago Stags (2-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Rochester Royals (2-0)
Zwycięstwo w finale NBA z Washington Capitols (4-2)
1949/50 NBA Zachodnia 1 – – 51 17 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Chicago Stags (2-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Fort Wayne Pistons (2-0)
Zwycięstwo w półfinale NBA z Anderson Packers (2-0)
Zwycięstwo w finale NBA z Syracuse Nationals (4-2)
1950/51 NBA Zachodnia 1 – – 44 24 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Indianapolis Olympians (2-1)
Porażka w finale Konferencji z Rochester Royals (1-3)
1951/52 NBA Zachodnia 2 – – 40 26 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Indianapolis Olympians (2-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Rochester Royals (3-1)
Zwycięstwo w finale NBA z New York Knicks (4-3)
1952/53 NBA Zachodnia 1 – – 48 22 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Indianapolis Olympians (2-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Fort Wayne Pistons (3-2)
Zwycięstwo w finale NBA z New York Knicks (4-1)
1953/54 NBA Zachodnia 1 – – 46 26 Zwycięstwo w finale Konferencji z Rochester Royals (2-1)
Zwycięstwo w finale NBA z Syracuse Nationals (4-3)
1954/55 NBA Zachodnia 2 – – 40 32 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Rochester Royals (2-1)
Porażka w finale Konferencji z Fort Wayne Pistons (1-3)
1955/56 NBA Zachodnia 2 – – 33 39 Porażka w półfinale Konferencji z Saint Louis Hawks (1-2)
1956/57 NBA Zachodnia 2 – – 34 48 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Fort Wayne Pistons (2-0)
Porażka w finale Konferencji z Saint Louis Hawks (0-3)
1957/58 NBA Zachodnia 4 – – 19 53
1958/59 NBA Zachodnia 2 – – 33 39 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Detroit Pistons (2-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Saint Louis Hawks (4-2)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (0-4)
1959/60 NBA Zachodnia 3 – – 25 50 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Detroit Pistons (2-0)
Porażka w finale Konferencji z Saint Louis Hawks (3-4)
Los Angeles Lakers
1960/61 NBA Zachodnia 2 – – 36 43 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Detroit Pistons (3-2)
Porażka w finale Konferencji z Saint Louis Hawks (3-4)
1961/62 NBA Zachodnia 1 – – 54 26 Zwycięstwo w finale Konferencji z Detroit Pistons (4-2)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4)
1962/63 NBA Zachodnia 1 – – 53 27 Zwycięstwo w finale Konferencji z Saint Louis Hawks (4-3)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (2-4)
1963/64 NBA Zachodnia 3 – – 42 38 Porażka w półfinale Konferencji z Saint Louis Hawks (2-3)
1964/65 NBA Zachodnia 1 – – 49 31 Zwycięstwo w finale Konferencji z Baltimore Bullets (4-2)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (1-4)
1965/66 NBA Zachodnia 1 – – 53 27 Zwycięstwo w finale Konferencji z Saint Louis Hawks (4-3)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4)
1966/67 NBA Zachodnia 3 – – 36 45 Porażka w półfinale Konferencji z San Francisco Warriors (0-3)
1967/68 NBA Zachodnia 2 – – 52 30 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z San Francisco Warriors (4-0)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (2-4)
1968/69 NBA Zachodnia 1 – – 55 27 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z San Francisco Warriors (4-2)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Atlanta Hawks (4-1)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4)
1969/70 NBA Zachodnia 2 – – 46 36 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Phoenix Suns (4-3)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Atlanta Hawks (4-0)
Porażka w finale NBA z New York Knicks (3-4)
1970/71 NBA Zachodnia 2 Pacific 1 48 34 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (4-3)
Porażka w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (1-4)
1971/72 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 69 13 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (4-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-2)
Zwycięstwo w finale NBA z New York Knicks (4-1)
1972/73 NBA Zachodnia 2 Pacific 1 60 22 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (4-3)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Golden State Warriors (4-1)
Porażka w finale NBA z New York Knicks (1-4)
1973/74 NBA Zachodnia 2 Pacific 1 47 35 Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (1-4)
1974/75 NBA Zachodnia 9 Pacific 5 30 52
1975/76 NBA Zachodnia 6 Pacific 4 40 42
1976/77 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 53 29 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Golden State Warriors (4-3)
Porażka w finale Konferencji z Portland Trail Blazers (0-4)
1977/78 NBA Zachodnia 5 Pacific 4 45 37 Porażka w pierwszej rundzie z Seattle SuperSonics (1-2)
1978/79 NBA Zachodnia 5 Pacific 3 47 35 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Denver Nuggets (2-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Seattle SuperSonics (1-4)
1979/80 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 60 22 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Phoenix Suns (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Seattle SuperSonics (4-1)
Zwycięstwo w finale NBA z Philadelphia 76ers (4-2)
1980/81 NBA Zachodnia 3 Pacific 2 54 28 Porażka w pierwszej rundzie z Houston Rockets (1-2)
1981/82 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 57 25 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Phoenix Suns (4-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z San Antonio Spurs (4-0)
Zwycięstwo w finale NBA z Philadelphia 76ers (4-2)
1982/83 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 58 24 Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Portland Trail Blazers (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z San Antonio Spurs (4-2)
Porażka w finale NBA z Philadelphia 76ers (0-4)
1983/84 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 54 28 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Kansas City Kings (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Dallas Mavericks (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Phoenix Suns (4-2)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4)
1984/85 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 62 20 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Phoenix Suns (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Portland Trail Blazers (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Denver Nuggets (4-1)
Zwycięstwo w finale NBA z Boston Celtics (4-2)
1985/86 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 62 20 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z San Antonio Spurs (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Utah Jazz (4-3)
Porażka w finale Konferencji z Houston Rockets (1-4)
1986/87 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 65 17 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Denver Nuggets (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Golden State Warriors (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Seattle SuperSonics (4-0)
Zwycięstwo w finale NBA z Boston Celtics (4-2)
1987/88 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 62 20 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z San Antonio Spurs (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Utah Jazz (4-3)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Dallas Mavericks (4-3)
Zwycięstwo w finale NBA z Detroit Pistons (4-3)
1988/89 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 57 25 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Seattle SuperSonics (4-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Phoenix Suns (4-0)
Porażka w finale NBA z Detroit Pistons (0-4)
1989/90 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 63 19 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Houston Rockets (3-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Phoenix Suns (1-4)
1990/91 NBA Zachodnia 3 Pacific 2 58 24 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Houston Rockets (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Golden State Warriors (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Portland Trail Blazers (4-2)
Porażka w finale NBA z Chicago Bulls (1-4)
1991/92 NBA Zachodnia 8 Pacific 6 43 39 Porażka w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (1-3)
1992/93 NBA Zachodnia 8 Pacific 5 39 43 Porażka w pierwszej rundzie z Phoenix Suns (2-3)
1993/94 NBA Zachodnia 9 Pacific 5 33 49
1994/95 NBA Zachodnia 5 Pacific 3 48 34 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Seattle SuperSonics (3-1)
Porażka w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (2-4)
1995/96 NBA Zachodnia 4 Pacific 2 53 29 Porażka w pierwszej rundzie z Houston Rockets (1-3)
1996/97 NBA Zachodnia 4 Pacific 2 56 26 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (3-1)
Porażka w półfinale Konferencji z Utah Jazz (1-4)
1997/98 NBA Zachodnia 3 Pacific 2 61 21 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (3-1)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Seattle SuperSonics (4-1)
Porażka w finale Konferencji z Utah Jazz (0-4)
1998/99 NBA Zachodnia 4 Pacific 2 31 19 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Houston Rockets (3-1)
Porażka w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (0-4)
1999/00 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 67 15 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Sacramento Kings (3-2)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Phoenix Suns (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Portland Trail Blazers (4-3)
Zwycięstwo w finale NBA z Indiana Pacers (4-2)
2000/01 NBA Zachodnia 2 Pacific 1 56 26 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Sacramento Kings (4-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z San Antonio Spurs (4-0)
Zwycięstwo w finale NBA z Philadelphia 76ers (4-1)
2001/02 NBA Zachodnia 3 Pacific 2 58 24 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (3-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Sacramento Kings (4-3)
Zwycięstwo w finale NBA z New Jersey Nets (4-0)
2002/03 NBA Zachodnia 5 Pacific 2 50 32 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Minnesota Timberwolves (4-2)
Porażka w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (2-4)
2003/04 NBA Zachodnia 2 Pacific 1 56 26 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Houston Rockets (4-1)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (4-2)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Minnesota Timberwolves (4-2)
Porażka w finale NBA z Detroit Pistons (1-4)
2004/05 NBA Zachodnia 11 Pacific 4 34 48
2005/06 NBA Zachodnia 7 Pacific 3 45 37 Porażka w pierwszej rundzie z Phoenix Suns (3-4)
2006/07 NBA Zachodnia 7 Pacific 2 42 40 Porażka w pierwszej rundzie z Phoenix Suns (1-4)
2007/08 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 57 25 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Denver Nuggets (4-0)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Utah Jazz (4-2)
Zwycięstwo w finale Konferencji z San Antonio Spurs (4-1)
Porażka w finale NBA z Boston Celtics (2-4)
2008/09 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 65 17 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Utah Jazz (4-1)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Houston Rockets (4-3)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Denver Nuggets (4-2)
Zwycięstwo w finale NBA z Orlando Magic (4-1)
2009/10 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 57 25 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Oklahoma City Thunder (4-2)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Utah Jazz (4-0)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Phoenix Suns (4-2)
Zwycięstwo w finale NBA z Boston Celtics (4-3)
2010/11 NBA Zachodnia 2 Pacific 1 57 25 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Orleans Hornets (4-2)
Porażka w półfinale Konferencji z Dallas Mavericks (0-4)
2011/12 NBA Zachodnia 3 Pacific 1 41 25 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Denver Nuggets (4-3)
Porażka w półfinale Konferencji z Oklahoma City Thunder (1-4)
2012/13 NBA Zachodnia 7 Pacific 3 45 37 Porażka w pierwszej rundzie z San Antonio Spurs (0-4)
2013/14 NBA Zachodnia 14 Pacific 5 27 55
2014/15 NBA Zachodnia 14 Pacific 5 21 61
2015/16 NBA Zachodnia 15 Pacific 5 17 65
2016/17 NBA Zachodnia 15 Pacific 4 26 56
2017/18 NBA Zachodnia 10 Pacific 3 35 47
2018/19 NBA Zachodnia 10 Pacific 4 37 45
2019/20 NBA Zachodnia 1 Pacific 1 52 19 Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Portland Trail Blazers (4-1)
Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Houston Rockets (4-1)
Zwycięstwo w finale Konferencji z Denver Nuggets (4-1)
Zwycięstwo w finale NBA z Miami Heat (4-2)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ About STAPLES Center (ang.). staplescenter.com. [dostęp 1 września 2008].
  2. ↑ Kurt Badenhausen: L.A. Lakers Top 2012 List Of The NBA’s Most Valuable Teams (ang.). W: Forbes [on-line]. 25 stycznia 2012. [dostęp 28 stycznia 2012].
  3. ↑ Jeff Zillgitt: Forbes' ranks Knicks, Lakers atop annual valuations list (ang.). usatoday.com, 2013-01-23. [dostęp 2013-01-24].
  4. ↑ NBA. Knicks najbardziej wartościowym klubem według „Forbesa” (pol.). sport.pl, 2013-01-23. [dostęp 2013-01-24].
  5. ↑ Kurt Badenhausen: NBA Team Values 2018: Every Club Now Worth At Least $1 Billion (ang.). forbes.com, 2018-02-07. [dostęp 2018-02-07].
  6. ↑ a b Reavis, Tracey in Sacchare (ed) (2000). p. 95
  7. ↑ Dan Barreiro: George Mikan: The First Icon (ang.). W: From the Official NBA Encyclopedia, Third Edition [on-line]. NBA.com. [dostęp 20 listopada 2010].
  8. ↑ All-Time Winning Streaks (ang.). NBA.com, 19 marca 2008. [dostęp 28 października, 2008].
  9. ↑ Laker winning streak comes to an end (ang.). History.com. [dostęp 5 lipca 2012].
  10. ↑ Most Valuable Player Award Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 7 lipca 2008].
  11. ↑ Kobe Bryant scores 24 points as Lakers eliminate Hornets in six games (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  12. ↑ Jason Terry ties NBA playoff record as Mavs sweep defending champions (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  13. ↑ Mike Brown Becomes 22nd Head Coach in Lakers History (ang.). nba.com/lakers. [dostęp 2012-07-15].
  14. ↑ Chris Paul trade to Lakers off (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  15. ↑ LAKERS ACQUIRE FIRST ROUND DRAFT PICK FROM DALLAS IN EXCHANGE FOR LAMAR ODOM & SECOND ROUND DRAFT PICK (ang.). nba.com/lakers. [dostęp 2012-07-15].
  16. ↑ Supporting cast helps Lakers get past Nuggets and within one win of advancing (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  17. ↑ Nuggets dominate ill Kobe Bryant, Lakers to force Game 7 (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  18. ↑ Pau Gasol-led Lakers top Nuggets in Game 7; Metta World Peace adds 15 points in return (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  19. ↑ Thunder power past Kobe Bryant's 42 points, eliminate Lakers (ang.). espn.go.com. [dostęp 2012-07-15].
  20. ↑ Lakers to acquire PG Nash in sign-and-trade, „ESPN.com” [dostęp 2018-02-20].
  21. ↑ Howard blockbuster trade to Lakers finalized, „ESPN.com” [dostęp 2018-02-20].
  22. ↑ Lakers ink guard Meeks, keep forward Ebanks, „ESPN.com” [dostęp 2018-02-20].
  23. ↑ Jamison: 'Great' to be part of Lakers' tradition, „ESPN.com” [dostęp 2018-02-20].
  24. ↑ Eric Pincus, Lakers sign rookies D’Angelo Russell and Larry Nance Jr., latimes.com [dostęp 2018-02-20].
  25. ↑ By GREG BEACHAM | The Associated Press, Kobe scores 60 points in unbelievable farewell victory, „NBA.com” [dostęp 2016-04-28] (ang.).
  26. ↑ Associated Press, Byron Scott fired as Lakers coach after worst season in franchise history, the Guardian, 25 kwietnia 2016 [dostęp 2018-02-20] (ang.).
  27. ↑ Luke Walton trenerem Lakers, „Przegląd Sportowy”, 30 kwietnia 2016 [dostęp 2018-02-20] (pol.).
  28. ↑ Why Lakers' Jeanie Buss fired Jim Buss, Mitch Kupchak, „USA TODAY” [dostęp 2017-02-21] (ang.).
  29. ↑ 2016 Lakers Draft Hub, Los Angeles Lakers [dostęp 2016-06-24] (ang.).
  30. ↑ Lakers Acquire Brook Lopez, Kyle Kuzma In Trade With Brooklyn | Los Angeles Lakers, „Los Angeles Lakers” [dostęp 2017-06-22] (ang.).
  31. ↑ 2017 NBA Draft | Team Profile | Los Angeles Lakers | NBA.com, NBA.com [dostęp 2018-02-20] (ang.).
  32. ↑ Los Angeles Lakers mistrzami Ligi Letniej, „SzóstyGracz.pl” [dostęp 2018-07-18] (pol.).
  33. ↑ Lakers Sign LeBron James (ang.). Los Angeles Lakers, 2018-07-09. [dostęp 2018-11-05].
  34. ↑ LeBron James agrees to four-year, $154-million contract with Los Angeles Lakers (ang.). NBA.com, 2018-07-01. [dostęp 2018-11-05].
  35. ↑ NBA: Kontuzja LeBrona Jamesa!, probasket.pl [dostęp 2018-12-26] (pol.).
  36. ↑ Lakersi mają problem. Kolejna długa przerwa Rondo, eurosport.tvn24.pl [dostęp 2018-12-28] (pol.).
  37. ↑ W Lakers kontuzja goni kontuzję. Lonzo Ball wypada z gry, wp.pl [dostęp 2019-01-21] (pol.).
  38. ↑ Olbrzymie kłopoty LA Lakers. Brandon Ingram wypada do końca sezonu, to samo może czekać Lonzo Balla, wp.pl [dostęp 2019-03-09] (pol.).
  39. ↑ NBA. Magic Johnson zrezygnował z funkcji prezydenta Lakers, interia.pl [dostęp 2019-04-10] (pol.).
  40. ↑ NBA: Los Angeles Lakers zwolnili trenera. Luke Walton odchodzi po trzech latach, wp.pl [dostęp 2019-04-13] (pol.).
  41. ↑ Media: Los Angeles Lakers mają nowego trenera! Frank Vogel poprowadzi LeBrona Jamesa, wp.pl [dostęp 2019-05-12] (pol.).
  42. ↑ nba advanced stats, nba.com [dostęp 2019-07-06] (ang.).
  43. ↑ NBA;s Best Rivalries (ang.). Sports Illustrated. [dostęp 3 czerwca, 2011].
  44. ↑ NBA Finals: All-Time Champions (ang.). NBA.com. [dostęp 13 czerwca, 2011].
  45. ↑ Jon Gold: Clippers Becoming Relevant in Los Angeles (ang.). 29 stycznia, 2011. [dostęp 1 listopada 2012].
  46. ↑ Joan Niesen: NBA’s Western Conference hard to figure (ang.). Foxsportswest.com. [dostęp 2 listopada 2012].
  47. ↑ Andy Kamenetzky: Lakers vs. Clippers: What to watch – Los Angeles Lakers Blog – ESPN Los Angeles (ang.). W: ESPN.com [on-line]. [dostęp 1 listopada 2012].
  48. ↑ Brian Kamenetzky: Lakers vs. Clippers sets local TV record (ang.). W: ESPN.com [on-line]. 8 listopada 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (9 listopada 2012)].
  49. ↑ Ricardo Aparicio: Glamour vs. Grit: The perfect NBA rivalry (ang.). W: InsideHoops.com [on-line]. 23 kwietnia 2004. [dostęp 14 kwietnia 2007].
  50. ↑ Joshua Casey: Los Angeles Lakers: The NBA’s No. 1 Social Media Team (ang.). rantsports.com. [dostęp 2012-12-30].
  51. ↑ a b c d e f g h i Top 10 Celebrity Lakers Fans (ang.). nba.com. [dostęp 2012-12-31].
  52. ↑ 13. Denzel Washington: New York Yankees, New York Jets, Los Angeles Lakers (ang.). bleacherreport.com. [dostęp 2012-12-31].
  53. ↑ a b c Gwiazdy kibicują LA Lakers (pol.). se.pl, 2008-10-30. [dostęp 2012-12-31].
  54. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Media Circus, czyli celebryci wśród fanów i fani wśród celebrytów (pol.). [dostęp 2012-12-31].
  55. ↑ 16. Ice Cube: Oakland Raiders, Los Angeles Lakers (ang.). bleacherreport.com. [dostęp 2012-12-31].
  56. ↑ a b Kanye West, Kim Kardashian i Khloe na meczu... (pol.). [dostęp 2012-12-31].
  57. ↑ 18. Snoop Dogg: L.A. Dodgers, L.A. Lakers, USC Trojans, Pittsburgh Steelers (ang.). [dostęp 2012-12-31].
  58. ↑ Gwiazdor piłki „niezidentyfikowanym fanem” (pol.). [dostęp 2012-12-30].
  59. ↑ Media Circus, czyli celebryci wśród fanów i fani wśród celebrytów (pol.). [dostęp 2012-12-31].
  60. ↑ Los Angeles Lakers: 5 Greatest Celebrity Fans – Jack Nicholson (ang.). bleacherreport.com. [dostęp 2012-12-31].
  61. ↑ Los Angeles Lakers Logos.
  62. ↑ Laker Jerseys (ang.). imageg.net. [dostęp 17 sierpnia 2008]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 marca 2007)].
  63. ↑ Los Angeles Lakers Logo – Design and History (ang.). dinesh.com. [dostęp 17 sierpnia 2008].
  64. ↑ Lakers Roster 2019-20 (ang.).
  65. ↑ Meet Chinemelu Elonu (ang.). NBA.com. [dostęp 15 kwietnia 2014].
  66. ↑ Lakers acquire draft rights to Brad Newley (ang.). NBA.com. [dostęp 24 stycznia 2017].
  67. ↑ Los Angeles Lakers retire Kobe Bryant's No8 and No24 jerseys in NBA first (ang.). theguardian.com. [dostęp 19 grudnia 2017].
  68. ↑ Los Angeles Lakers retire Kobe Bryant's No8 and No24 jerseys in NBA first (ang.). theguardian.com. [dostęp 19 grudnia 2017].
  69. ↑ L.A. to Honor Great Minneapolis Lakers Teams and Players (ang.).
  70. ↑ a b NBA Championships: Year by Year Champions (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  71. ↑ NBA Defensive Player of the Year Award Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  72. ↑ NBA Sixth Man of the Year Award Winners (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  73. ↑ NBA Rookie of the Year Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  74. ↑ NBA Coach of the Year Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  75. ↑ NBA Executive of the Year Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  76. ↑ NBA Sportsmanship Award Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  77. ↑ IBM Award Recipients (ang.). basketball.realgm.com. [dostęp 17 czerwca 2014].
  78. ↑ a b c All-NBA Teams (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  79. ↑ a b All-Defensive Teams (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  80. ↑ a b All-Rookie Teams (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  81. ↑ NBA All-Star Game MVP's (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  82. ↑ Rookie Game Year-by-Year Results/MVPs (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  83. ↑ NBA Slam Dunk Contest Winners (ang.). nba.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  84. ↑ Los Angeles Lakers All-Star Game Selections (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 5 czerwca 2015].
  85. ↑ NBA ALL-STAR ROOKIE ROSTERS (ang.). nba-allstar.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  86. ↑ NBA Scoring Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  87. ↑ NBA Rebounds Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  88. ↑ NBA Assists Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  89. ↑ NBA Steals Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  90. ↑ NBA Blocks Leaders Year by Year (ang.). landofbasketball.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  91. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Field Goal Pct (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  92. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Free Throw Pct (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  93. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for 3-Pt Field Goal Pct (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2 lipca 2014].
  94. ↑ Los Angeles Lakers Franchise Index (ang.). basketball-reference.com. [dostęp 2019-04-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Los_Angeles_Lakers&oldid=62946648”