Zajął drugie miejsce (za Michaelem Jordanem) w plebiscycie ESPN na największych koszykarzy w historii NBA[3]. Ta sama stacja na swojej stronie internetowej uznała go za najlepszego środkowego w historii ligi[4]. W 1996 został wyróżniony jako członek grona 50 najlepszych koszykarzy w historii NBA.
Ferdinand Lewis Alcindor Jr. urodził się w Nowym Jorku. Przed zmianą nazwiska był znany jako Lew Alcindor. Studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, gdzie z drużyną akademicką zdobył 3-krotnie mistrzostwo (1967–1969). W sprzeciwie wobec niesprawiedliwego traktowania Afroamerykanów w Stanach Zjednoczonych zbojkotował nominację do reprezentacji USA na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1968 w Meksyku. Podczas studiów przeszedł na islam. Uczył się sztuk walki u Bruce'a Lee, z którym kilka lat później wystąpił w filmie Gra śmierci[5].
Po ukończeniu studiów, mimo oferty ze strony Harlem Globetrotters, zdecydował się zgłosić do draftu NBA 1969, w którym został wybrany z pierwszym numerem przez Milwaukee Bucks. W pierwszym sezonie wywalczył nagrodę najlepszego debiutanta roku. W sezonie 1970/71 otrzymał nagrodę najbardziej wartościowego zawodnika sezonu zasadniczego. W 1971 zdobył swój pierwszy tytuł mistrzowski, pokonując w finale Baltimore Bullets 4:0. Dzień po wywalczeniu tytułu zmienił imię i nazwisko na Kareem Abdul-Jabbar, podkreślając tym samym swoje przywiązanie do Islamu. W 1972 i 1974 ponownie wywalczył statuetki MVP[6].
W 1975 został oddany do Los Angeles Lakers. Występował tam obok takich zawodników, jak Magic Johnson i James Worthy. W pierwszym sezonie w barwach Jeziorowców wywalczył czwartą w swojej karierze statuetkę MVP. Zebrał wówczas 1111 zbiórek defensywnych, co do dziś pozostaje rekordem ligi[7]. Pomimo świetnej formy Abdul-Jabbara Lakers nie udało się awansować do fazy play-off. W sezonie 1976/77 został drugi raz z rzędu wybrany najlepszym zawodnikiem w lidze, a Lakers odpadli w finałach konferencji, przegrywając 0-4 z Portland Trail Blazers. W serii przeciwko Blazers notował średnio 30,3 punktu i 16 zbiórek na mecz. Rok później, Lakers odpadli w pierwszej rundzie po porażce 1-2 z Seattle SuperSonics, a Abdul-Jabbar został wybrany do drugiego składu All-NBA Team. W kolejnym sezonie powtórzył to osiągnięcie, a Lakers ponownie musieli uznać wyższość Supersonics w półfinałach konferencji[8].
Przybycie wybranego z pierwszym numerem draftu 1979 Magica Johnsona pomogło Jeziorowcom wrócić na szczyt. W sezonie 1979/80 Lakers awansowali do finału ligi, w którym mierzyli się z Philadelphia 76ers. W trzeciej kwarcie meczu nr 5 Abdul-Jabbar skręcił kostkę. Pomimo bólu pozostał na parkiecie, przyczyniając się w dużym stopniu do zwycięstwa, które wysunęło Lakers na prowadzenie 3-2 w serii. Abdul-Jabbar nie poleciał na wyjazdowy mecz nr 6 w Filadelfii, a na pozycji środkowego zastąpił go Johnson[9]. Lakers wygrali to spotkanie 123-107, dzięki czemu wywalczyli pierwszy tytuł od ośmiu lat.
Mimo że nie dominował już tak na parkiecie jak w latach 70., Abdul-Jabbar nadal pozostawał jednym z najlepszych zawodników w lidze. W 1980 zdobył szóstą, a zarazem ostatnią, statuetkę MVP. W latach najwyżej świetności Lakers wywalczył jeszcze cztery tytuły mistrzowskie: w 1982, 1985, 1987 i 1988. W 1984 pobił rekord Wilta Chamberlaina pod względem ilości zdobytych punktów w karierze. Jego dorobek 38387 punktów nadal pozostaje najlepszym wynikiem w historii ligi[10].
Po finałach 1989, przegranych 0-4 z Detroit Pistons, w wieku 42 lat postanowił zakończyć karierę. Na tamten moment był zawodnikiem z największą ilością rozegranych spotkań w historii; rekord ten został pobity przez Roberta Parisha. Był również pierwszym graczem w NBA, który rozegrał 20 sezonów. Jego numer 33 został zastrzeżony przez Los Angeles Lakers i Milwaukee Bucks. W 2012 roku przed halą Los Angeles Lakers stanął jego pomnik[11]. Jego imieniem została nazwana nagroda dla najlepszego akademickiego koszykarza grającego na pozycji środkowego.
Słynął ze świetnej gry pod koszem; jego specjalnością był „podniebny hak”, którym potrafił operować znajdując się nawet kilka metrów od kosza. To zagranie było szczególnie trudne do obrony, ponieważ zawodnicy musieli się strzec pod popełnieniem błędu nielegalnego dotknięcia piłki znajdującej się w locie opadającym do kosza. Był jednym z najlepszych obrońców w lidze, nominowany jedenastokrotnie do pierwszego lub drugiego składu defensywnego NBA. Od połowy lat 70. nosił charakterystyczne gogle chroniące oczy podczas gry[12][13].
Jest jednym z ponad 40 zawodników w historii, którzy zdobyli zarówno mistrzostwo NCAA, jak i NBA w trakcie swojej kariery sportowej[14]. Jego dominacja w rozgrywkach NCAA była tak widoczna, że władze związku zakazywały wykonywania wsadów przez kolejne dziesięć lat.
Został uznany za jedną z największych gwiazd koszykówki ulicznej w historii przez kilka wydawnictw oraz portali internetowych[15][16].
6-krotny mistrz NBA (1971, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988)[17]