Wojska Federacji Rosyjskiej na Krymie
Wojska Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej na Krymie – związki operacyjne, taktyczne, oddziały i sprzęt bojowy Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej stacjonujące na Krymie.
Militaryzacja Krymu[edytuj | edytuj kod]
Po aneksji Krymu Rosja uznała, że położenie geograficzne półwyspu oraz napięta sytuacja polityczno-militarna w regionie wymagają radykalnego wzmocnienia stacjonujących na Krymie jednostek podległych dowództwu Floty Czarnomorskiej[1]. Jednym z pierwszych ruchów było obsadzenie przesmyków Perekop i Czongar żołnierzami połączonego batalionu sił lądowych i wojsk powietrznodesantowych[2]. Stratedzy wojskowi opracowali Plan obrony Krymu, a w grudniu 2014 minister obrony Siergiej Szojgu ogłosił utworzenie samodzielnej grupy wojsk na Krymie. Rozbudowa rosyjskiego potencjału militarnego przebiegała dwutorowo. W pierwszej kolejności wykorzystano miejscowy personel i na bazie ukraińskich jednostek formowano podległe sobie oddziały. W drugiej, na teren półwyspu przegrupowywano jednostki wojskowe z głębi Rosji lub organizowano je od nowa. Militaryzacja półwyspu realizowana była także poprzez wymianę przestarzałego uzbrojenia i sprzętu na nowsze jego generacje[3].
Wojskowe zgrupowanie na Krymie tworzą trzy komponenty: lądowy, powietrzny i morski, do których należy dodać pododdziały innych resortów siłowych i formacji[a]. We wrześniu 2014 rozpoczęto formować 126 Brygadę Obrony Wybrzeża, samodzielny batalion obrony wybrzeża i 8 pułk artylerii Floty Czarnomorskiej. W grudniu 1916 pojawiły się informacje o formowaniu 22 Korpusu Armijnego. Nie wyklucza się, że na półwyspie rozmieszczono broń jądrową. Może ona znajdować się zarówno na lądzie, jak i na okrętach podwodnych. Na Krym przemieszczono pułk obrony przeciwlotniczej S-400 Triumf i stację radarową „Słonecznik”. System radarowy zapewnia wykrywanie celu w odległości do 600 kilometrów, a nowe pociski są zdolne do zestrzeliwania celów powietrznych w odległości do 400 kilometrów[4]. Do lutego 2014 na Krymie wykorzystywano tylko pięć lotnisk. Były to rosyjskie bazy lotnicze w Kaczy i Gwardiejskoje, oraz ukraińskie w Belbek, Dżankoj i Kirowskoje. Po aneksji Rosjanie przejęli lotniska ukraińskie i uruchomili trzy kolejne: Donuzław, Oktiabrskoje i Saki[2].
Według strony ukraińskiej, 4 lata po aneksji Krymu, Rosja rozmieściła na okupowanym półwyspie około 31 tysięcy żołnierzy, 71 okrętów bojowych, 7 okrętów podwodnych, 162 systemy artyleryjskie, 120 środków obrony przeciwlotniczej, 583 bojowe pojazdy opancerzone, 58 śmigłowców bojowych, 113 samolotów bojowych, 40 czołgów, 55 wyrzutni rakietowych, 16 nadbrzeżnych systemów rakietowych[5].
W marcu 2017 na Krym trafił system walki radioelektronicznej Murmańsk-BN. Sprowadzono też systemy rozpoznawcze typu Busoła-S i Fokus-D. Uzbrojenie rakietowe to Iskandery o zasięgu do 500 km i środki przeciwokrętowej obrony wybrzeża: K-300P Bastion-P i pociski sterowane P-800 Jachont, które dysponują zasięgiem do 300 km. Oprócz tego Rosja rozmieściła na półwyspie systemy rakietowe Bal. Dywizjon tych ostatnich został włączony w skład 15 Brygady Nadbrzeżnej Artylerii Rakietowej[6][7].
Przyłączenie Krymu znacząco zwiększyło także możliwości operacyjne i potencjał Floty Czarnomorskiej. Federacja Rosyjska uzyskała pełną swobodę w zakresie jej liczebności i rozmieszczenia na półwyspie. Anektując Krym Rosjanie zajęli ponad 30 okrętów wojennych i jednostek wsparcia ukraińskiej floty; część z nich po inspekcji wcielono do Floty Czarnomorskiej, część zwrócono Ukrainie. Na Morze Czarne wpłynął okręt podwodny typu Warszawianka „Rostów nad Donem”, uzbrojony w 3M-54 Kalibr NK w wersji dostosowanej do okrętów podwodnych[8].
Półwysep Krymski stał się rejonem oddziaływania rosyjskiej strategii, która polega na uniemożliwieniu przeciwnikowi dostępu do rejonu działań wojennych zarówno drogą powietrzną jak i morską, dzięki kombinacji systemów rakietowych i radarów[9]. Poprzez militaryzację Krymu Rosja dąży do wzmocnienia swojej pozycji w globalnym układzie sił przy użyciu różnych narzędzi. Jednym z kluczowych dla niej jest siła militarna[10].
Jednostki wojskowe na Krymie[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
| Nazwa jednostki | Miejsce stacjonowania |
|---|---|
| Wojska lądowe (w rejonie Sewastopola)[11][2] | |
| dowództwo 22 Korpusu Armijnego | Sewastopol |
| 810 Brygada Piechoty Morskiej | Sewastopol |
| 501 batalion piechoty morskiej[b] | Teodozja |
| 127 Brygada Rozpoznania (Wywiadu[2]) | Sewastopol |
| 5 Brygada Nadbrzeżnej Artylerii Rakietowej | Sewastopol |
| 126 (128) Brygada Obrony Wybrzeża[c] | Pieriewalne |
| 68 morski pułk inżynieryjny | Eupatoria |
| 8 pułk artylerii | Symferopol, Pieriewalne |
| 1096 pułk przeciwlotniczy | |
| 4 pułk opbmar. | Inkerman |
| Jednostki lotnicze | |
| 40 Ośrodek Kontroli i Telemetrii OP | Sewastopol |
| 43 morski pułk lotnictwa szturmowego | Saki |
| 318 mieszany pułk lotniczy | Kacza |
| 37 mieszany pułk lotniczy | Gwardiejskie |
| 38 pułk lotnictwa myśliwskiego | Belbek |
| 39 pułk śmigłowców | Dżankoj |
| Jednostki morskie[11] | |
| Dowództwo Floty Czarnomorskiej | Sewastopol |
| 30 Dywizja Okrętów Nawodnych | Sewastopol |
| 11 Brygada Okrętów | Sewastopol |
| 197 Brygada Okrętów Desantowych | Donuzław |
| 41 Brygada Kutrów Rakietowych | |
| 68 Brygada Okrętów Obrony Rejonu Wodnego | |
| 4 Brygada Okrętów Podwodnych | Sewastopol |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W skład systemu militarnego Krymu wchodzą również formacje nietypowe, jak na przykład obrona terytorialna, a także podległe innym resortom i formacjom siłowym: Straż Graniczna podporządkowana Federalnej Służbie Bezpieczeństwa oraz Wojska Wewnętrzne MSW. Na bazie tych ostatnich powołana została tzw. RosGwardija – Federalna Służba Wojsk Gwardii Narodowej Rosji.
- ↑ Został sformowana na bazie ukraińskich1. i 510 batalionu piechoty morskiej[2].
- ↑ w „źródłach” też jako 128 Brygada Obrony Brzegowej sformowana na bazie ukraińskiej 36 Brygady[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 117.
- ↑ a b c d e f Dejneka 2018 ↓, s. 110.
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 118.
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 218-219.
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 119.
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 120-121.
- ↑ Dejneka 2018 ↓, s. 110–111.
- ↑ Dejneka 2018 ↓, s. 111.
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 121.
- ↑ Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 122.
- ↑ a b Błażewicz, Krzykowski i Żyła 2018 ↓, s. 220.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Błażewicz, Piotr Krzykowski, Marek Żyła: Półwysep Krymski – strategiczny element relacji rosyjsko – ukraińskiej. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2018. ISBN 978-83-7523-694-1.
- Dariusz Dejneka: Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej w operacjach XXI wieku. W: Szymon Markiewicz (red.): Rosyjska wizja prowadzenia operacji militarnych. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2018. ISBN 978-83-7523-671-2.