Gemajn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gemajn (niem. gemein - zwyczajny, pospolity) – żołnierz, szeregowy w wojsku polskim autoramentu cudzoziemskiego w XVII i XVIII wieku. Uzbrojeni w pikę lub muszkiet rekrutowani byli przede wszystkim wśród chłopstwa i plebsu miejskiego. Miejscem werbunku była zazwyczaj Wielkopolska i Mazowsze[1]. Odpowiednik polskiego draba i węgierskiego hajduka[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stanisław Herbst i inni, Zarys dziejów wojskowości s. 365-384
  2. Kwaśniewicz 1993 ↓, s. 51.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Grabski, Stanisław Herbst i inni, Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864 T. 1. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1966.
  • Włodzimierz Kwaśniewicz: Od rycerza do wiarusa czyli słownik dawnych formacji, funkcji, instytucji i stopni wojskowych. Zielona Góra: Lubuska Oficyna Wydawnicza, 1993.