Katedra Wniebowzięcia Matki Bożej w Hildesheimie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Katedra w Hildesheim)
Katedra Mariacka i kościół Św. Michała w Hildesheimie[1][a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Państwo

 Niemcy

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

I, II, III

Numer ref.

187

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1985
na 9. sesji

Położenie na mapie Dolnej Saksonii
Mapa konturowa Dolnej Saksonii, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Katedra Mariacka i kościół Św. Michała w Hildesheimie”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Katedra Mariacka i kościół Św. Michała w Hildesheimie”
Ziemia52°08′56″N 9°56′50″E/52,148889 9,947222
Plan katedry
Wnętrze katedry

Katedra Wniebowzięcia Matki Bożej[2] (również Katedra Mariacka w Hildesheimie[1][3]) – rzymskokatolicki kościół katedralny zbudowany w stylu romańskim, znajdujący się w Hildesheimie, w Dolnej Saksonii, w środkowych Niemczech. Odbudowany po ogromnych zniszczeniach wojennych w latach 1950–1960, wpisany na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO w 1985 r.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Kamień węgielny pod budowę katedry w Hildesheimie położył w 852 r. biskup Altfrid. Trójnawowa bazylika krzyżowa z transeptem została poświęcona w 872. Spłonęła w wielkim pożarze, odbudowana w 1046 przez biskupa Hazilo. Z niewielkimi przebudowaniami w XI-XIV w. oraz barokizacją wnętrza, przetrwała do II wojny światowej.

Zniszczenia wojenne[edytuj | edytuj kod]

W czasie nalotów II wojny światowej katedra została praktycznie zrównana z ziemią. Odbudowa trwała 10 lat (1950-60) i ograniczyła się do stylu wczesnoromańskiego[4].

Wyposażenie wnętrza[edytuj | edytuj kod]

Katedra słynie ze świetnie zachowanych obiektów z brązu z czasów biskupa Bernwarda (993–1022):

Inne obiekty:

  • Ołtarz główny: relikwiarz św. Epifaniusza z Pawii, patrona katedry (pierwsza poł. XII w.)
  • Prawy filar przed ołtarzem głównym: Madonna z kałamarzem (niem. Tintenfassmadonna) (ok. 1430)- drewniana figura Madonny z Dzieciątkiem (ok. 180 cm), wygięta w charakterystyczną dla gotyku literę s. Madonna prawą ręką podtrzymuje kałamarz, a nagi Jezus trzyma w rękach pióro. Motyw piszącego Jezusa jest bardzo rzadki w sztuce sakralnej.
  • Krypta: relikwiarz św. Gotarda z Hildesheimu

Muzeum katedralne[edytuj | edytuj kod]

W muzeum diecezjalnym znajdują się drugie pod względem znaczenia zbiory sztuki sakralnej w Niemczech, obejmujące obiekty ze skarbca katedralnego (niem. Domschatz) wpisane w 1985 na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

  • krzyż św. Bernwarda (niem. Bernwardskreuz) (ok. 1150)- długo wierzono, że krzyż został wykonany przez samego św. Bernwarda, co jest jednak mało prawdopodobne. Krzyż ma ok. 50 cm wysokości, jest wykonany ze złota i bogato zdobiony kamieniami szlachetnymi. Pośrodku znajduje się miniaturowy relikwiarz, zawierający fragmenty drewna z krzyża Chrystusa. Relikwie Św. Krzyża odnalazła w Jerozolimie i przywiozła do Europy matka cesarza Konstantyna, święta Helena.
  • Złota Madonna (przed 1022)- drewniana rzeźba madonny pokryta złotą folią
  • ewangeliarz św. Bernwarda (ok. 1000)- bogato zdobiona księga liturgiczna
  • srebrne świeczniki św. Bernwarda (przed 1022)
  • ornat św. Bernwarda (ok. 1000)
  • relikwiarz NMP (początek IX w.)
  • krzyż Henryka Lwa
  • trzy krucyfiksy w kształcie tarczy (niem. Scheibenkreuz)
  • relikwiarz św. Oswalda
  • kielich św. Bernwarda (XV w.)

Tysiącletni krzew różany[edytuj | edytuj kod]

Tysiącletni krzew dzikiej róży (niem. Tausendjährige Rosenstock)

Przy budynku kościoła od strony apsydy rośnie tzw. tysiącletni krzew różany (niem. Tausendjährige Rosenstock). Jego dokładny wiek nie jest znany. Jest to krzew dzikiej róży, która może przetrwać wiele lat, o ile jej korzenie pozostają nie naruszone. Dokumenty historyczne poświadczają, że róża rośnie w tym miejscu od ok. 400 lat.

Wedle legendy róża rośnie tu przynajmniej od 815 kiedy to cesarz Ludwik I Pobożny, jeden z synów Karola Wielkiego, zgubił się w lesie w trakcie polowania i kazał odprawić mszę w intencji odnalezienia drogi. Było to w pobliżu Hildwins Heim (domu chłopa Hildwina). Relikwiarz maryjny z kaplicy królewskiej zawieszono na czas mszy na gałązce dzikiej róży. Po mszy jednak nie dawał się zdjąć, co cesarz odczytał jako znak, że właśnie w tym miejscu, a nie jak planowano wcześniej w Elze, ma powstać nowe biskupstwo poświęcone Marii, której symbolem jest róża.

W czasie II wojny światowej róża została zniszczona wraz z katedrą. Pomimo zwęglonych łodyg, zaczęła odrastać i zakwitła, stając się symbolem miasta Hildesheim.

Róża z Hildesheim uważana jest za najstarszą żywą różę na świecie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bernhard Gallistl: Der Dom zu Hildesheim und sein Weltkulturerbe, Bernwardstür und Christussäule. Hildesheim: Bernward Mediengesellschaft mbH, 2000. ISBN 3-89366-500-5. (niem.).
  • Ulrich Knopp (Wyd.): Der Hildesheimer Dom – Zerstörung und Wiederaufbau. Petersberg: Michael Imhof Verlag, 1999. ISBN 3-932526-48-1. (niem.).
  • Ulrich Knopp (Wyd.): EGO SUM HILDENSEMENSIS – Bischof, Domkapitel und Dom in Hildesheim 815 bis 1810. Petersberg: Michael Imhof Verlag, 2000. ISBN 3-932526-74-0. (niem.).
  • Karl Bernhard Kruse (Wyd.): Der Hildesheimer Dom – Von der Kaiserkapelle und den Karolingischen Kathedralkirchen bis zur Zerstörung 1945 (Grabungen und Bauuntersuchungen auf dem Domhügel 1988 bis 1999). Hannover: Verlag Hahnsche Buchhandlung, 2000. ISBN 3-7752-5644-X. (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]