Sebastian Kawa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sebastian Kawa
Ilustracja
Sebastian Kawa, lot treningowy nad Aconcagua
Kraj

 Polska

Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1972
Zabrze

Obecna seria
Seria

Mistrzostwa Europy w Vinon i w Ostrowie Wlkp

Numer startowy

PL

Zespół

Reprezentacja Polski

Samolot

szybowiec ASG 29

Sukcesy

Mistrz Świata, Mistrz Europy

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Strona internetowa

Sebastian Piotr Kawa (ur. 15 listopada 1972 w Zabrzu[1]) – polski lekarz, pilot szybowcowy i żeglarz sportowy, osiemnastokrotny[2] mistrz świata w konkurencjach szybowcowych, wielokrotny rekordzista świata w szybownictwie, od wielu lat w czołówce światowego rankingu pilotów szybowcowych, najbardziej utytułowany pilot szybowcowy w historii. Początkowo uprawiał żeglarstwo (Cadet, Optymist i 420). Wielokrotny mistrz Polski, zwycięzca spartakiady młodzieżowej. Uczestniczył też w mistrzostwach świata i dwukrotnie Europy pływając w klasie Cadet.

Członek Aeroklubu Bielsko-Bialskiego. W latach 2003–2013 zdobył sześciokrotnie tytuł mistrza świata w szybownictwie (nie licząc mistrzostw Grand Prix), trzykrotnie (w kolejnych trzech pierwszych mistrzostwach Grand Prix) tytuł mistrza świata Grand Prix (wyścigi szybowcowe) i pięciokrotnie mistrza Europy. Wielokrotny lider światowej listy rankingowej pilotów[3]. Były rekordzista świata[4]. Obecny mistrz świata w klasie 15 m i Standard[5]. Znaczącą część tych sukcesów odniósł startując na szybowcach polskiej konstrukcji (PW-5, Brawo i Diana 2).

Sebastian Kawa jest także znany z wielu publikacji webowych[6] i filmów popularyzujących szybownictwo[7][8][9]. Współautor książki Polskie Szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju.

Autobiografia i zaawansowany podręcznik szybownictwa sportowego Niebo pełne Żaru (tytuł równolegle wydanej wersji angielskiej – Sky Full of Heat[10]) Sebastiana Kawy została opublikowana w grudniu 2012[11].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Samolot holujący i szybowce przed hangarem Górskiej Szkoły Szybowcowej „Żar”
Optymist – międzynarodowa klasa, w której Sebastian Kawa zaczął w wieku 8 lat swoją zawodniczą karierę żeglarską
Cadet – międzynarodowa klasa zawodnicza, naturalny krok w treningu młodszych żeglarzy w prowadzeniu i regatach w łodzi dwuosobowej z pełnym zestawem żagli – grot, fok, spinaker. W klasie rozgrywane są Mistrzostwa Świata (tylko juniorów)
420 – międzynarodowa klasa wysokowyczynowych jachtów regatowych dla juniorów, widziana też jako trening do startowania w olimpijskiej klasie 470
Szybowiec Pirat, typ na którym Sebastian Kawa zaczynał trening (1988) w samodzielnych lotach
Szybowiec PW-5, typ na którym Sebastian Kawa zdobył pierwszy medal (brązowy) Mistrzostw Świata (1999) jako senior
Szybowiec Diana 2, typ na którym Sebastian Kawa zdobył złoty medal Mistrzostw Świata 2012 w Uvalde

Rodzice Sebastiana Kawy (z zawodu lekarze) zamieszkali w Międzybrodziu Żywieckim, aby być jak najbliżej Górskiej Szkoły Szybowcowej „Żar”, z którą jego ojciec, Tomasz Kawa, związał się (społecznie) jako instruktor[12]. Górska Szkoła Szybowcowa „Żar”, ośrodek założony w okresie międzywojennym, jest jedną z kolebek polskiego szybownictwa. Tomasz Kawa jest także zawodnikiem sportów szybowcowych (m.in. reprezentował – w tym samym zespole co syn – Polskę w Mistrzostwach Świata w Nitrze w 2003 roku)[a].

Sebastian Kawa był wychowywany w środowisku szybowników Górskiej Szkoły Szybowcowej „Żar”, ale jego pierwszą aktywną działalnością sportową było żeglarstwo (klub sportowy „Neptun” przy Fabryce Samochodów Małolitrażowych). Od 8 do 18 roku życia był zawodnikiem w klasach Optymist, Cadet i 420. Jako żeglarz zdobył tytuły Mistrza Polski, wygrał Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży. Był też reprezentantem kraju w mistrzostwach Europy i świata. W swojej autobiografii Sebastian Kawa wspomina wręczenie mu pucharu[b] przez księżną Dianę w czasie zawodów mistrzostw świata rozgrywanych na Morzu Irlandzkim. Podróże związane ze startami w zawodach żeglarskich kolidowały z zajęciami szkolnymi.

Koniec sportowej kariery żeglarskiej wymusiło osiągnięcie wieku 18 lat (limit dla zawodników klasy 420) i brak w macierzystym klubie (przemiany ustrojowe 1990 r., utrata patronatu FSM Bielsko Biała) sprzętu do startów dla zawodników powyżej tego wieku. Gdyby nie problem ze sprzętem, Sebastian Kawa startowałby w klasie olimpijskiej 470[13].

W wieku 16 lat (minimalny wymagany wiek) Sebastian Kawa uzyskał III klasę[c] (podstawową) pilota szybowcowego[d]. Przez kolejne 2 lata uprawia równolegle żeglarstwo i przechodzi przez kolejne etapy szkolenia pilota szybowcowego, zdobywając do lipca 1992 roku 200 godzin nalotu. W 1989 roku wykonuje na szybowcu Pirat zamknięty przelot 300 km – co jest jednym z trzech „diamentów” do Odznaki Szybowcowej. W latach 1990–1991 intensywnie trenuje na szybowcach Pirat, Junior, Foka, Cobra. W tym okresie zdobył doświadczenie i uprawnienia do wykonywania lotów chmurowych (tzn. bez widoczności, w trudnych warunkach turbulencji) i nocnych. Zaczął wykonywać loty wysokościowe. Był to także okres intensywnego treningu w przelotach. We wspomnieniach podkreśla rolę ojca w przekazywaniu mu wiedzy i doświadczeń niezbędnych do rywalizacji w tym sporcie.

Od 1992 roku bierze udział w zawodach coraz wyższej rangi. W swojej autobiografii bardzo ciekawie opisuje proces stopniowego gromadzenia doświadczenia i wiedzy pozwalającej stopniowo na rywalizację z czołówką światowych pilotów. W wielu miejscach jednak podkreśla nigdy nie dającą się wyeliminować do końca rolę przypadku, krzyżującego (czasem tragicznie) dokładne przygotowania i kalkulacje, w duchu kultowej w środowisku lotniczym książki Ernesta Ganna Los jest myśliwym.

Sebastian Kawa ukończył liceum w Żywcu i studia medyczne na Śląskiej Akademii Medycznej, uzyskał specjalizację (ginekologia i położnictwo) i pracuje zawodowo (etat do 2011, obecnie wolontariusz) w Szpitalu Ogólnym w Bielsku-Białej[14]. Pracę tę podsumowuje: „Wydaje się, że wszystkie dzieci podejmują decyzję by rodzić się o północy”. Poza okresem zawodów, w wolnym czasie aktywnie uczestniczy w szkoleniu w Górskiej Szkole Szybowcowej „Żar”.

Jest żonaty, ma dwie córki[15].

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku[16]. W 2020 wziął udział w reklamie telewizyjnej banku Pekao SA[17].

Zawodnik[edytuj | edytuj kod]

Droga rozwoju[edytuj | edytuj kod]

Sebastian Kawa w książce „Niebo pełne Żaru” pisze, że dużą część podstawowych umiejętności potrzebnych do skutecznego konkurowania w szybownictwie zdobył w czasie „kariery” żeglarskiej (od 8 do 18 roku życia). Do takich umiejętności zalicza m.in. zrozumienie i wizualizację przepływu powietrza w obecności przeszkód terenowych i innych statków, sumienność i dokładność w przygotowaniu do konkurencji (kwestia sprzętu, zrozumienia formalnych przepisów specyficznych dla danych zawodów, poznania i zrozumienia terenu zawodów i zjawisk tam występujących) oraz ogólne psychiczne nastawienie wytrwałości w dążeniu do celu i odporności na przeciwności.

W tym samym źródle wspomina konieczność wielokrotnego ćwiczenia rozmaitych elementów techniki prowadzenia statku (wodnego czy powietrznego) niezbędnej do osiągnięcia perfekcji klasy mistrzowskiej. Wyraża opinię, że „1% różnicy w umiejętnościach niejednokrotnie decyduje czy zawodnik w ogóle liczy się w konkurencji, natomiast kolejność pierwszych trzech zawodników często zależy od czynników losowych”. Jednak wiele jego wspomnień pokazuje też, że w zawodach szybowcowych jest dużo miejsca na działania poza samą tylko perfekcyjną techniką i przygotowaniem do danych zawodów. We wspomnieniach z zawodów w Nowej Zelandii Kawa pisze „...samą tylko techniką nie mogłem liczyć na zwycięstwo przeciwko współzawodnikom na tym poziomie. Musiałem zrobić coś szalonego...”

W książce „Niebo pełne Żaru” Sebastian Kawa pisze o wadze pracy z kompetentnym trenerem w pełni poświęconym rozwojowi zawodnika. W żeglarstwie taką osobą był dla niego Zygmunt Leśniak, którego nazywa „Prawdziwy Trener” i pisze o nim m.in. „...nauczył mnie, że nie wolno odpuszczać...” Ilustracją tego podejścia był pierwszy wyścig w zawodach Grand Prix w Saint-Auban w 2005 roku. Lecąc w czołówce wyścigu Sebastian Kawa zauważa w górskiej bezludnej dolinie świeży wrak szybowca i „zatrzymuje się” na długi czas (krążąc) w celu przekazania informacji o wypadku i jego dokładnym położeniu służbom ratowniczym. Strata czasu tym spowodowana wydawała się kompletnie pozbawiać szans w tym wyścigu (wszyscy współzawodnicy daleko go wyprzedzili), tym niemniej Sebastian Kawa wyścig kontynuował, wygrywając go dzięki nieprawdopodobnemu połączeniu najwyższej jakości swojej maszyny (Diana 2)[e], znajomości terenu, perfekcyjnej umiejętności latania w górach i korzystnemu dla siebie rozwojowi sytuacji meteorologicznej.

Opinie o (braku) dopingu w sportach lotniczych[edytuj | edytuj kod]

W swoich wypowiedziach (m.in. „Niebo pełne Żaru”) Sebastian Kawa (który jest lekarzem) porusza kwestię (nie)używania środków farmakologicznych i używek w gronie pilotów klasy mistrzowskiej. Zauważa znaczące odejście w środowisku pilotów od (niegdyś częstego) używania alkoholu (sam go w ogóle nie używa, m.in. ze względu na subtelny negatywny wpływ na działanie psychiki). Ocenia, że ponieważ wejście i utrzymanie się na poziomie mistrzowskim wymaga ponad 10 lat ciągłego treningu i najwyższej sprawności umysłowej, a same zawody wymagają pozostawania na jednolicie wysokim poziomie sprawności przez około 14 dni z rzędu, codziennie przez długie godziny, każdy stymulant czy inny środek farmakologiczny zwiększający sprawność miałby skutek odwrotny do zamierzonego. Jeżeli używany sporadycznie, nie przez cały okres zawodów, pogrążyłby pilota w okresie nieużywania poprzez efekty odstawienia („down”). Przy ciągłym używaniu skutki uboczne takich preparatów (trwałe zmiany w kierunku chorób psychicznych) wyeliminowałyby pilota z drogi kariery. Sebastian Kawa twierdzi, że choć wiele razy zdarzało mu się przegrywać w zawodach, nie wierzy by kiedykolwiek – według niego – było to skutkiem jakiegokolwiek farmakologicznego dopingu stosowanego przez oponentów, co więcej sam nie wierzy by ktokolwiek z liczących się zawodników takie środki stosował.

Podejście do ryzyka[edytuj | edytuj kod]

W swoich wspomnieniach Sebastian Kawa dużo miejsca poświęca kwestii ryzyka w szybownictwie. Pisze o różnych rodzajach ryzyka: ryzyko przegrania konkurencji, ryzyko uszkodzenia maszyny, ryzyko dla życia pilota. Podkreśla, że „ryzyko” bardzo zależy od umiejętności i przygotowania pilota, ale też że właśnie dlatego każdy pilot może i powinien świadomie znać i dostosowywać odpowiedni dla siebie i sytuacji margines bezpieczeństwa. Sebastian Kawa pisze, że pomimo całego profesjonalizmu pilotów, nigdy nie można zapominać o czynniku losu. Warto w tym kontekście „świadomego marginesu bezpieczeństwa” zwrócić uwagę na fakt, że jedyna od 10 lat „przegrana” Sebastiana Kawy w zawodach wysokiej rangi (MŚ Rieti 2008) miała miejsce w zawodach, gdzie zniszczone zostało 10% startujących szybowców (jest to wyjątkowa liczba, Sebastian Kawa nie miał wypadku w tych zawodach).

Dominacja[edytuj | edytuj kod]

Oby zawsze można było na podium wchodzić z własnym pucharem pod pachą i zabierać go z powrotem.

Sebastian Kawa, po ostatniej konkurencji Chavez 2013, La copa vuelve a Polonia! (Puchar wraca do Polski!)

Od 2003 roku Sebastian Kawa zwyciężył w każdych zawodach (poza Mistrzostwami Świata klasy Standard w Rieti w 2008 roku)[18] najwyższej rangi w których startował.

Jest znany z ponadprzeciętnej zdolności koncentracji na współzawodnictwie w czasie zawodów[19], dużej odporności psychicznej i koleżeńskiego podejścia do konkurentów. O jego odporności na stres, zdolności do koncentracji i optymalnego wykorzystywania doświadczenia można się przekonać patrząc na wyniki zawodów – jest regułą, że w kolejnych dniach, w miarę poznawania lokalnych warunków, zdobywa coraz lepsze miejsca, z reguły wygrywając w ostatnich konkurencjach, czasem decydujących o wyniku całych zawodów.

Przykładem odporności Sebastiana Kawy jako zawodnika były Otwarte Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w Uvalde w 2002 roku w klasie światowej (PW-5). Sebastian Kawa w ostatniej chwili przed zawodami, w wyniku niedotrzymania umów przez osoby trzecie[20], został pozbawiony szybowca zarejestrowanego do startu w tych zawodach, co uniemożliwiło mu uczestnictwo w pierwszych dwu dniach zawodów (0 punktów za 2 konkurencje). Sebastian Kawa uczestniczył w tych zawodach dopiero od trzeciego dnia, na pożyczonym szybowcu, który musiał przebazować (pilotując) z innego lotniska. Nastąpiło to tak późno, że tego (trzeciego) dnia konkurencji startował w wyścigu bezpośrednio (bez lądowania, odpoczynku, przygotowania taktycznego i meteorologicznego, dowiadując się o trasie wyścigu przez radio) kontynuując – za niechętną zgodą sędziego zawodów – lot przebazowujący przecięciem startu i wejściem na trasę konkurencji (szybowiec nie musi tankować paliwa). Tego dnia zajął drugie miejsce. W sumie zdobył wystarczającą ilość punktów (wygrywając z nieraz miażdżącą przewagą[21] pięć na siedem konkurencji, w których startował), aby uplasować się na 2. miejscu w klasyfikacji końcowej[22].

Obecne/ostatnie istotne zawody[edytuj | edytuj kod]

Sebastian Kawa zdobył tytuł Mistrza Europy w Klasie 18m w 17. Szybowcowych Mistrzostwach Europy w Vinon-sur-Verdon[23][24][25].

  • Dzień 1: późny start (4 po południu do zadania 400 km, 50 minut po konkurentach) z niskiej (600m niżej od konkurentów) wysokości z powodu bardzo złej termiki w rejonie lotniska. Dzień uratowany bardzo dobrym lotem w drugiej połowie zadania (4. miejsce)[26].
  • Dzień 2: wymagające zaawansowanej wiedzy/doświadczenia warunki na początku zadania (bezchmurna fala podinwersyjna) wykorzystane tylko przez część zawodników. Głębokie wejścia w strefy AAT (druga długość dnia) dały Sebastianowi drugie miejsce[26].
  • Dzień 3: zdecydowane zwycięstwo (ponad 10 minut przed następnym zawodnikiem i dotychczasowym liderem Didlerem Hausem) w locie przed peletonem. Teoretyczna przewaga francuskich pilotów wynikająca z ich szczegółowej znajomości lokalnych prądów powietrznych została prawdopodobnie obrócona przeciwko nim na skutek nietypowej (mokrej) pogody. Wyjście na prowadzenie w klasyfikacji ogólnej[26].
  • Dzień 4: solidna wygrana (w czasie 5 minut krótszym od reszty zawodników) po początkowym gonieniu peletonu. Francuscy współzawodnicy wykorzystali kłopot Sebastiana ze zdobyciem wysokości na starcie i odeszli z 5 minutowym prowadzeniem. Sebastianowi udało się utrzymać kontakt wzrokowy i dogonił ich w wyższych partiach Alp, gdzie skumulowane doświadczenie i umiejętności pilotów zapewniły szybki lot całej grupie razem. Na dolocie Sebastian próbował się oderwać, ale przeciwnicy lepiej znali teren i cała grupa skończyła razem[26].
  • Dzień 5: wygrana w czasie bliskim do minimalnego. Słaba, zmienna i nieprzewidywalna pogoda. Relacja Sebastiana sugeruje duży czynnik losowy i ważność wykorzystania do maksimum każdej szansy – uzyskał istotną przewagę nad dużą częścią peletonu dzięki niewielkiej przewadze wysokości która umożliwiła mu prosty lot w miejscu gdzie pozostali byli zmuszeni omijać (brak wysokości) rozległe wzniesienie. Didier Hauss wszedł dużo dalej w obszary AAT wykorzystując znajomość terenu, ale obróciło się to przeciw niemu przez pogarszającą się pogodę[26].
  • Dzień 6: wyścig w górach i deszczu. Sebastian ostatni spośród tych co ukończyli trasę, ponad 30 minut po reszcie. Trudny dzień, połowa zawodników nie ukończyła. Miejscami decyzja walki o dobre miejsce oznaczała zdawanie się na los, z ryzykiem nieukończenia trasy i przymusowego lądowania w górach. Utrata prowadzenie w klasyfikacji generalnej[25][26].
  • Dzień 7: drugie miejsce w nieprzewidywalnej pogodzie. Jeden z zawodników zginął rozbijając szybowiec w górach. Ostatni zawodnik na mecie prawie 2 godziny po reszcie, około zachodu słońca[25][26].
  • 17 czerwca: dzień bez wyścigu z powodu śmiertelnego wypadku w dniu poprzednim[26].
  • 18 czerwca: wyścig w tym dniu odwołany w klasach 15 m i 18 m, otwarta rozegrane 200 km[25].
  • 19 czerwca: wyścig w tym dniu odwołany[25]
  • Dzień 8: trzeci, ale wyjście na prowadzenie w generalnej dzięki jeszcze słabszemu (ósmy) wynikowi Didiera Haussa. Hauss zaryzykował i zrestartował przelot w połowie pierwszej próby, mając nadzieję na lepszy wynik dzięki poprawie pogody[26].
  • Dzień 9: czwarty, co zapewniło tytuł. Obaj prowadzący w tabeli (Kawa i Hauss) polecieli samotnie i agresywnie (nie próbowali bronić swoich pozycji lecąc w peletonie). Dla obu zaowocowało to trudnościami, ale Hauss miał większe (przymusowe lądowanie na innym lotnisku) co pozbawiło go pozycji medalowej[24].

2013[edytuj | edytuj kod]

17. Szybowcowe Mistrzostwa Europy FAI (5 do 20 lipca 2013 w Ostrowie Wielkopolskim, lotnisko Michałków)[27]

Sebastian Kawa obronił tytuł Mistrza Europy w klasie Standard zdobyty w 2011 roku.

  • Dzień 1: Sebastian Kawa zajął 1. miejsce, Christophe Cousseau (Francja) drugie. Jest to dokładnie medalowa kolejność ME sprzed miesiąca w klasie 18m.
  • Dzień 2: polski zespół lecąc najdłuższą (w porównaniu do oponentów) trasą zadania AAT zdobył miejsca 1-3 (Sebastian Kawa, Paweł Wojciechowski, Łukasz Wójcik). Zespół utrzymał się razem i wygrał (trasa 458 km) lecąc na dwu różnych typach szybowców (Discus2a/ax i LS8)[28].
  • Dzień 3: powtórka dnia poprzedniego (miejsca 1-2-3 polskiego zespołu) z tym że Paweł Wojciechowski i Łukasz Wójcik zamienili się miejscami. Sebastian Kawa prowadzi w klasyfikacji ogólnej (Standard) z maksymalnym możliwym wynikiem 3000 pkt za 3 dni[28].
  • Dzień 4: drugie miejsce z 999 punktami z powodu przegrania o 7 sekund (na trasie 438 km) ze zwycięzcą, Łukaszem Wójcikiem. Polski zespół znowu zajął 3 pierwsze pozycje. Utrzymuje pierwszą pozycję w klasyfikacji generalnej[28].
  • Dzień 5: drugie miejsce za Radkiem Krejcirikiem z Czech. Polski zespół utrzymuje trzy pierwsze pozycje w klasyfikacji generalnej, z Sebastianem Kawą na czele[28].
  • Dzień 6: drugie miejsce za Peterem Millenaarem (Holandia)[28].
  • Dzień 7: pierwsze[28].
  • Dzień 8: drugie (polscy piloci w klasie Standard zajęli 3 pierwsze miejsca)[28].
  • Dzień 9: trzynaste. Sebastian Kawa otarł się o porażkę (był bliski – jak zdarzyło się połowie rywali – niedolecenia do mety). Utrzymana pierwsza pozycja w generalnej[28].
  • Dzień 10: piętnaste. Późny start z powodu problemów z instrumentami, część konkurentów zdołała wcześniej wykorzystać fenomen noszenia falowego – rzadkiego zjawiska w tej części Polski. Utrzymane prowadzenie i złoty medal Mistrzostw[28].

Himalaya Gliding Project[edytuj | edytuj kod]

Sebastian Kawa zaangażowany jest w Himalaya Gliding Project – projekt rekonesansu szybowcowego w Himalajach, który ma odbyć się w końcu roku 2013.

Projekt ma na celu poznanie praktycznych warunków uprawiania szybownictwa w rejonie najwyższych szczytów górskich. W ramach projektu podjęte zostaną próby pierwszych w historii lotów szybowcowych w pobliżu i ponad nepalskimi ośmiotysięcznikami[29].

Pionierski lot w Himalajach[edytuj | edytuj kod]

19 grudnia 2013 roku Sebastian Kawa za sterami szybowca Schleicher ASH 25Mi wykonał zapoznawczy lot, startując z lotniska komunikacyjnego w Pokharze. W czasie kilkudziesięciominutowego lotu odbywającego się w małej widoczności dokonano przelotu nad szczytem Sarangkot.

Lot nad Annapurną[edytuj | edytuj kod]

Dnia 21 grudnia odbył się lot, podczas którego dokonano przelotu nad najwyższymi szczytami masywu Annapurny na wysokości do 9600 m n.p.m. Start odbył się z lotniska w Pokharze, przy użyciu własnego napędu szybowca, a następnie skierowano się w kierunku Green Wall. W kolejnej fazie lotu, wykorzystując żagiel chmurowy oraz rotory, skierowano się nad szczyt Annapurna. Przy wykorzystaniu wiatru osiągającego 180 km/h przekroczono prędkość 400 km/h względem ziemi. Następnie dokonano oblotu wierzchołków Annapurna Południowa i Annapurna I, po czym podjęto decyzję o powrocie na lotnisko. Manewr podchodzenia do lądowania, który wiązał się z otwarciem pełnych hamulców w celu obniżenia wysokości[30] rozpoczęto 36 km od pasma gór.

Najważniejsze osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Nazwa zawodów Miejsce Rok Klasa Szybowiec Miejsce
Mistrzostwa świata Polska Leszno 1999 Światowa PW-5 Brąz
Mistrzostwa świata / 2. Światowe Igrzyska Lotnicze Hiszpania Lillo 2001 Światowa PW-5 Brąz
Mistrzostwa świata Słowacja Nitra 2003 Światowa PW-5 Złoto
Mistrzostwa świata Norwegia Elverum 2004 Klub Brawo Złoto
Mistrzostwa świata Francja St. Auban 2005 wyścigi (Grand Prix) Diana 2 Złoto[31]
Mistrzostwa Europy Słowacja Nitra 2005 Klub Brawo Złoto
Mistrzostwa świata Francja Vinon-sur-Verdon 2006 Klub Brawo Złoto
Mistrzostwa Europy Litwa Pociunai 2007 Klub Brawo Złoto
Mistrzostwa świata Nowa Zelandia Omarama 2007 wyścigi (Grand Prix) Diana 2 Złoto[32]
4. Światowe Igrzyska Lotnicze Włochy Turyn 2009 wyścigi (Grand Prix) Diana 2 Złoto
Mistrzostwa świata Chile Santiago 2010 wyścigi (Grand Prix) Diana 2 Złoto[33]
Mistrzostwa świata Słowacja Prievidza 2010 Standard Discus 2 Złoto
Mistrzostwa Europy Słowacja Nitra 2011 Standard Discus 2a Złoto
Mistrzostwa świata Stany Zjednoczone Uvalde 2012 15m Diana 2 Złoto
Mistrzostwa świata Argentyna Adolfo Gonzales Chaves 2013 Standard Discus 2a Złoto
Mistrzostwa Europy Francja Vinon-sur-Verdon 2013 18m ASG 29 Złoto
Mistrzostwa Europy Polska Ostrów Wielkopolski 2013 Standard Discus 2a Złoto
Mistrzostwa świata Francja Sisteron 2014 wyścigi (Grand Prix) Diana 2 Srebro[34]
Mistrzostwa świata Finlandia Räyskälä 2014 Standard Discus 2a Srebro
Mistrzostwa świata Polska Leszno 2014 15m Diana 2 Złoto
Mistrzostwa Europy Węgry Őcsény 2015 18m ASG 29 Złoto
Mistrzostwa świata Włochy Varese 2015 wyścigi (Grand Prix) ASG 29 Brąz
5. Światowe Igrzyska Lotnicze Zjednoczone Emiraty Arabskie Dubaj 2015 szybowcowy wyścig równoległy Discus 2C Złoto
Mistrzostwa świata Australia Benalla 2017 15m Diana 2 Złoto[35]
Mistrzostwa świata Węgry Szatymaz 2017 13,5m GP-14 VELO Złoto[36]
Mistrzostwa Europy Czechy Moravská Třebová 2017 dwumiejscowy ASG-32 Mi Złoto[37]
Mistrzostwa świata Chile Vitacura 2018 wyścigi (Grand Prix) JS1C-EVO Złoto[38]
Mistrzostwa świata Polska Ostrów Wielkopolski 2018 15m ASG 29 Złoto[39]
Mistrzostwa świata Czechy Hosin 2018 20m ASG 32 Mi Złoto[40]
Mistrzostwa Europy Polska Stalowa Wola 2019 18m Diana 3 Złoto[41]
Mistrzostwa świata Hiszpania Cerdanya 2019 wyścigi (Grand Prix) JS3 Srebro[42]
Mistrzostwa Europy Słowacja Prievidza 2019 15m Diana 2 Złoto[43]
Mistrzostwa świata Francja Montluçon-Guéret 2021 15m Diana 2 Złoto[44]
Mistrzostwa świata Francja Sait Auban 2021 15m AS 33 Złoto [57]
Mistrzostwa Europy Litwa Pociunai 2022 15m Diana 2-FES Złoto
Mistrzostwa świata Australia Narromine 2023 15m Diana 2-FES Złoto[45]
Ceremonia medalowa Uvalde 2012, Sebastian Kawa jest drugi od lewej

Wygrywając Mistrzostwa Świata w 2012 Sebastian Kawa pobił poprzedni rekord Ingo Rennera z Australii w liczbie zwycięstw konkurencji przelotowych na mistrzostwach świata[46].

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Sponsorzy[edytuj | edytuj kod]

Szybownictwo jak dotąd nie przyciąga znaczących funduszy od reklamodawców. Paradoksalnie, pomimo braku statusu „sportu olimpijskiego” (szybownictwo miało zostać sportem olimpijskim na olimpiadzie 1940 roku, przeszkodziła wojna) jest to jedna z niewielu niesprofesjonalizowanych dyscyplin sportu. Dla zawodników (nie tylko w Polsce), nawet na najwyższym światowym poziomie, istotnym problemem jest samo uczestniczenie w zawodach (sprzęt, transport, opłaty) czy wyrównanie strat zarobków (np. konieczne urlopy bezpłatne) w „normalnej” pracy. Koszty sprzętu są najczęściej pokrywane ze środków prywatnych i/lub przez aerokluby narodowe (czyli m.in. ze składek członków). Konsekwentnym sponsorem kariery zawodniczej Sebastiana Kawy i ogólnie lokalnym promotorem sportu i przemysłu lotniczego jest samorząd Bielska-Białej[57].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Tomasz Kawa w decydującym wyścigu tych Mistrzostw celowo poleciał niekorzystną trasą – w przelotach szybowcowych podążanie za przeciwnikiem daje taktyczną przewagę, konkurenci przyzwyczaili się, że para ojciec-syn wybiera trasy optymalne – ułatwiając tym synowi oderwanie się od konkurencji i zwycięstwo, ale rezygnując tym samym z miejsca na podium.
  2. Za 2. miejsce w wyścigach pokazowych, autobiografia Sebastiana Kawy op. cit.
  3. Pilot-uczeń uprawniony do samodzielnych lotów pod nadzorem – z ziemi – instruktora.
  4. Z uprawnieniami do startu za samolotem.
  5. Należy dodać, że Sebastian Kawa w tym locie pierwszy raz w życiu pilotował ten szybowiec z wypełnionymi zbiornikami balastowymi (co podwaja wagę Diany) a organizatorzy początkowo podstawili samolot holowniczy o znacząco mniejszej mocy niż używane w Polsce, co skutkowało dwukrotnie nieudanym startem do tego lotu i niemal zniszczeniem maszyny przy starcie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Krótki szkic osiągnięć Sebastiana Kawy. www.sebastiankawa.pl. [dostęp 2013-01-30].
  2. Aktualności. www.sebastiankawa.pl. [dostęp 2021-09-30].
  3. Obecny FAI ranking Sebastiana Kawy. igcrankings.fai.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-06)]..
  4. FAI world record ID 6072, odległość 591,2 km, ustanowiono 1999-05-05, rekord od tego czasu poprawiony.
  5. Witryna 32 Szybowcowych Mistrzostw Świata w Chavez.
  6. Wyprawa do Patagonii.
  7. Lot treningowy z uczniem-pilot na wymaganie – 50km – do srebrnej odznaki szybowcowej.
  8. „433 km” – lot treningowy przed Grand Prix World Championships.
  9. „Chile Sailplane Grand Prix”.
  10. Kawa Sebastian: Sky Full of Heat. ELAY & SCG, 2012, s. 346. ISBN 978-1-4811-4735-4.
  11. Kawa Sebastian: Niebo pełne Żaru. SCG, 2012, s. 269. ISBN 978-83-932826-1-6.
  12. WIELE ZAWDZIĘCZAM LENINOWI.
  13. „Niebo pełne Żaru”, s. 34.
  14. Dziennik Zachodni: Sebastian Kawa przygotowuje się do prestiżowych zawodów... dyżurując w szpitalu; 2005-12-30.
  15. Angelika Swoboda, Kim jest Sebastian Kawa, człowiek z memów po porażce Polaków na mundialu, gazeta.pl, 9 lipca 2018 [dostęp 2018-07-10].
  16. Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
  17. Wirtualne Media, Pilot Sebastian Kawa w kampanii reklamowej Banku Pekao „Bierz życie za rogi”
  18. Standard class, overall results after day 11: 30th FAI World Gliding Championships, July 2008, Rieti.
  19. „..Sebastian Kawa, he is a bit introvert during a competition, only concentrating on his soaring...” Uvalde… One more time, yeah... (ang.); soaringcafe.com.
  20. A long way to Texas.
  21. „...I don’t think these guys even get a chance to run with Sebastian. Today he smoked the fleet again...”World Class National Contest, August 21, 2002 – Spratt Report (ang.); Soaring Society of America.
  22. World Class National Contest, Contest Summary (ang.); Soaring Society of America.
  23. Witryna 17. Szybowcowych Mistrzostwach Europy w klasach klapowych. egc2013vinon.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-11)]..
  24. a b Relacja z ostatniego dnia zawodów 17. Szybowcowych Mistrzostwach Europy w klasach klapowych, autorstwa Tomasza Kawy (kapitan zespołu).
  25. a b c d e Wyniki 17. Szybowcowych Mistrzostwach Europy w klasach klapowych. soaringspot.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-13)]..
  26. a b c d e f g h i Relacje z 17. ME (2013) Sebastiana Kawa i Kapitana Zespołu Tomasza Kawy.
  27. Witryna 17. Szybowcowych Mistrzostw Europy FAI w Ostrowie Wielkopolskim.
  28. a b c d e f g h i Wyniki zawodów 17. Szybowcowych Mistrzostw Europy. soaringspot.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-07)]..
  29. Witryna Everest Gliding Team Sebastiana Kawy.
  30. Oficjalna Witryna Sebastiana Kawy.
  31. Sailplane Grand Prix, sgp.aero [dostęp 2017-11-26].
  32. Sailplane Grand Prix, sgp.aero [dostęp 2017-11-26].
  33. Sailplane Grand Prix, sgp.aero [dostęp 2017-11-26].
  34. Sailplane Grand Prix, sgp.aero [dostęp 2017-11-26].
  35. Soaring Spot :: 34th FAI World Gliding Championships, soaringspot.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  36. Soaring Spot :: 2nd FAI World 13.5m Class Gliding Championship and Alfold Cup, soaringspot.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  37. Soaring Spot :: 19th FAI European Gliding Championships, soaringspot.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  38. Sailplane Grand Prix, sgp.aero [dostęp 2018-01-24].
  39. Soaring Spot :: 35th FAI World Gliding Championships – Standard, 15m, Club, soaringspot.com [dostęp 2018-07-25] (ang.).
  40. Soaring Spot :: 35th World Gliding Championships, soaringspot.com [dostęp 2018-08-13] (ang.).
  41. Cztery medale Polaków na Szybowcowych Mistrzostwach Europy, aeroklub-polski.pl [dostęp 2019-05-26] (pol.).
  42. Sailplane Grand Prix, www.sgp.aero [dostęp 2019-06-23].
  43. Soaring Spot :: 20th FAI European Gliding Championship 2019, www.soaringspot.com [dostęp 2019-07-25] (ang.).
  44. WGC2021 Club/Std/15m.
  45. 37th FAI World Gliding Championships - 15m. soaringspot.com. [dostęp 2023-12-20]. (ang.).
  46. Nawet bez uwzględnienia tytułów w konkurencji wyścigów szybowcowych, rozgrywanej od 2005, które dają mu dodatkowe 3 złote medale.
  47. Monitor Polski 2013, Poz. 836.
  48. Dlapilota.pl artykuł z dn. 14.11.2014.
  49. Monitor Polski 2009, Poz. 340.
  50. Monitor Polski Nr 10/2005, Poz. 190.
  51. Uchwała Zarządu Aeroklubu Polskiego nr 131/38/XVIII/2010 z dn. 17 grudnia 2010 r.
  52. Nominacja Sebastiana Kawy w plebiscycie Przeglądu Sportowego 2012. plebiscyt.przegladsportowy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-03)]..
  53. Rekordowa Justyna. Kowalczyk sportowcem roku 2012. plebiscyt.przegladsportowy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-08)]..
  54. Nominowani w 79. Plebiscycie Przeglądu Sportowego.
  55. Wielka Honorowa Nagroda Sportowa
  56. Aleksander Ostrowski z Kolosem. radio.rzeszow.pl, 2015-07-16. [dostęp 2015-07-26].
  57. Sebastian Kawa: Cud zaczął się nad Białą.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]