Arnaud Clément
 Arnaud Clément (Australian Open 2012) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1977 |
| Wzrost |
173 cm |
| Gra |
praworęczna, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1996 |
| Zakończenie kariery |
19 czerwca 2012 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
4 |
| Najwyżej w rankingu |
10 (2 kwietnia 2001) |
| Australian Open |
F (2001) |
| Roland Garros |
4R (2003) |
| Wimbledon |
QF (2008) |
| US Open |
QF (2000) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
12 |
| Najwyżej w rankingu |
8 (28 stycznia 2008) |
| Australian Open |
F (2008) |
| Roland Garros |
SF (2001) |
| Wimbledon |
W (2007) |
| US Open |
QF (2006) |
Arnaud Marcel Maurice Clément (ur. 17 grudnia 1977 w Aix-en-Provence) – francuski tenisista, finalista Australian Open 2001 w grze pojedynczej, zwycięzca Wimbledonu 2007 w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Występy w gronie tenisistów zawodowych Clément rozpoczął w 1996 roku.
W 1999 roku po raz pierwszy wystąpił w finale turnieju rangi ATP World Tour, w Marsylii, przegrywając jednak decydujący mecz z rodakiem Fabrice'em Santoro; dotarł także do IV rundy US Open. Rok później odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe. W finale turnieju w Lyonie pokonał Patricka Raftera. Awansował także do ćwierćfinału US Open. Największy sukces w karierze singlowej odniósł w styczniu 2001 roku, docierając do finału Australian Open (pierwszy Francuz od czasu Jeana Borotry w 1928), pokonując po drodze m.in. Rogera Federera, Grega Rusedskiego, Jewgienija Kafielnikowa i Sébastiena Grosjeana. Clément w pojedynku przeciwko Grosjeanowi obronił piłkę meczową. W spotkaniu finałowym Francuz nie sprostał Andre Agassiemu[1]. Wynik uzyskany w Australian Open zapewnił mu wysokie miejsce w rankingu światowym – w styczniu 2001 był na pozycji wicelidera rankingu sezonu bieżącego Champions Race, a w klasyfikacji obejmującej wyniki z ostatnich 12 miesięcy – na pozycji nr 10.
W kolejnych latach, w roku 2003 dotarł do finałów turniejowych w ’s-Hertogenbosch i Lyonie oraz wygrał turniej w Metzu, pokonując w finale Fernando Gonzáleza; w ’s-Hertogenbosch dotarł do finału również w 2002 roku. Trzeci w karierze turniej Clément wygrał w lutym 2006 roku w Marsylii, pokonując w finale Mario Ančicia, a w kolejnych miesiącach wygrał rozgrywki w Waszyngtonie. W meczu o tytuł pokonał Andy’ego Murraya. Kolejny turniejowy finał osiągnął w sezonie 2007 w Nottingham, gdzie poniósł porażkę w finale z Ivo Karloviciem). W 2008 roku Francuz doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu. Pojedynek o dalszą rundę przegrał z Rainerem Schüttlerem. Dwa lata później, w styczniu 2010 roku, Clément doszedł do finału turnieju w Auckland, jednak pojedynek finałowy przegrał z Johnem Isnerem.
Clément miał w swoim dorobku wiele sukcesów deblowych. Do jego największych osiągnięć zalicza się wygranie Wimbledonu w 2007 roku. Wspólnie z rodakiem Michaëlem Llodrą zostali rozstawieni w turnieju z nr 10. W meczu finałowym para Clément–Llodra pokonała Boba i Mike Bryanów 6:7(5), 6:3, 6:4, 6:4[2]. Ponadto Clément to finalista deblowego Australian Open z 2008 roku. W parze z Llodrą mecz finałowy przegrali 5:7, 6:7(4) z duetem Jonatan Erlich–Andy Ram. Łącznie w rozgrywkach ATP World Tour w grze podwójnej wygrał 12 turniejów oraz 10 razy grał w finałach. Najwyżej sklasyfikowany w indywidualnym rankingu deblistów Francuz był pod koniec stycznia 2008 na 8. miejscu.
W latach 2000–2010 Clément reprezentował Francję w Pucharze Davisa. W 2001 był podstawowym singlistą zespołu narodowego i przyczynił się do końcowego sukcesu Francji, chociaż w meczu finałowym z Australią, na nawierzchni trawiastej, nie wystąpił. Miał także swój wkład w awans do finału Pucharu Davisa w 2002 oraz 2010 roku, gdzie grał głównie jako deblista.
Pomimo swojego nie najwyższego wzrostu Clément grę opierał głównie na przygotowaniu kondycyjnym, dobrej pracy nóg i precyzji minięć. Należały do niego dwa rekordy związane z długością meczu tenisowego; w I rundzie French Open z 2004 roku zmierzył się z Fabrice’em Santoro i uległ mu ostatecznie 4:6, 3:6, 7:6, 6:3, 14:16. Mecz trwał 6 godzin i 33 minuty i był rozgrywany przez dwa dni – walkę na korcie przerwał zmierzch. W trakcie spotkania Clément nie wykorzystał dwóch piłek meczowych[3]. Innym długim pojedynkiem z udziałem Francuza był mecz przeciwko Marcowi Rossetowi w ramach rozgrywek Pucharu Davisa z kwietnia 2001 roku. Clément wygrał mecz 6:3, 3:6, 7:6, 6:7, 15:13 po 5 godzinach i 46 minutach, Francja pokonała Szwajcarię ostatecznie 3:2, a jesienią sięgnęła po trofeum.
Dnia 19 czerwca 2012 roku, po odpadnięciu w I rundzie kwalifikacji do Wimbledonu z Kennym de Schepperem Clément zakończył tenisową karierę.
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (4–7)[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 7 lutego1999 | Marsylia | Twarda (hala) |  Fabrice Santoro
|
3:6, 6:4, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 12 listopada 2000 | Lyon | Dywanowa (hala) |  Patrick Rafter
|
7:6(2), 7:6(5) |
| Finalista | 2. | 28 stycznia 2001 | Australian Open, Melbourne | Twarda |  Andre Agassi
|
4:6, 2:6, 2:6 |
| Finalista | 3. | 23 czerwca 2002 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta |  Sjeng Schalken
|
6:3, 3:6, 2:6 |
| Finalista | 4. | 22 czerwca 2003 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Sjeng Schalken
|
3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 2. | 5 października 2003 | Metz | Twarda (hala) |  Fernando González
|
6:3, 1:6, 6:3 |
| Finalista | 5. | 12 października 2003 | Lyon | Dywanowa (hala) |  Rainer Schüttler
|
5:7, 3:6 |
| Zwycięzca | 3. | 19 lutego 2006 | Marsylia | Twarda (hala) |  Mario Ančić
|
6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 4. | 6 sierpnia 2006 | Waszyngton | Twarda |  Andy Murray
|
7:6(3), 6:2 |
| Finalista | 6. | 23 czerwca 2007 | Nottingham | Trawiasta | Ivo Karlović
|
6:3, 4:6, 4:6 |
| Finalista | 7. | 16 stycznia 2010 | Auckland | Twarda | John Isner
|
3:6, 7:5, 6:7(2) |
Gra podwójna (12–10)[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik finału |
| Zwycięzca | 1. | 16 kwietnia 2000 | Casablanca | Ceglana | Sébastien Grosjean
|
Lars Burgsmüller Andrew Painter
|
7:6(4), 6:4 |
| Finalista | 1. | 14 października 2001 | Lyon | Dywanowa (hala) | Sébastien Grosjean
|
 Daniel Nestor Nenad Zimonjić
|
1:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 2. | 17 lutego 2002 | Marsylia (1) | Twarda (hala) | Nicolas Escudé
|
Julien Boutter Maks Mirny
|
6:4, 6:3 |
| Finalista | 2. | 11 stycznia 2004 | Adelaide | Twarda | Michaël Llodra
|
Bob Bryan Mike Bryan
|
5:7, 3:6 |
| Zwycięzca | 3. | 14 marca 2004 | Indian Wells | Twarda | Sébastien Grosjean
|
 Wayne Black Kevin Ullyett
|
6:3, 4:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 4. | 17 października 2004 | Metz | Twarda (hala) | Nicolas Mahut
|
Ivan Ljubičić Uros Vico
|
6:2, 7:6(8) |
| Zwycięzca | 5. | 31 października 2004 | Petersburg | Dywanowa (hala) | Michaël Llodra
|
 Dominik Hrbatý Jaroslav Levinský
|
6:3, 6:2 |
| Finalista | 3. | 16 stycznia 2005 | Sydney | Twarda | Michaël Llodra
|
 Mahesh Bhupathi Todd Woodbridge
|
3:6, 3:6 |
| Finalista | 4. | 6 lutego 2005 | Mediolan | Dywanowa (hala) | Jean-François Bachelot
|
Daniele Bracciali Giorgio Galimberti
|
7:6(8), 6:7(6), 4:6 |
| Finalista | 5. | 19 czerwca 2006 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta |  Chris Haggard
|
Martin Damm Leander Paes
|
1:6, 6:7(3) |
| Zwycięzca | 6. | 29 października 2006 | Lyon | Dywanowa (hala) | Julien Benneteau
|
František Čermák Jaroslav Levinský
|
6:2, 6:7(3), 10-7 |
| Zwycięzca | 7. | 5 listopada 2006 | Paryż | Dywanowa (hala) | Michaël Llodra
|
Fabrice Santoro Nenad Zimonjić
|
7:6(4), 6:2 |
| Zwycięzca | 8. | 18 lutego 2007 | Marsylia (2) | Twarda (hala) | Michaël Llodra
|
 Mark Knowles Daniel Nestor
|
7:5, 4:6, 10-8 |
| Zwycięzca | 9. | 7 lipca 2007 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Michaël Llodra
|
Bob Bryan Mike Bryan
|
6:7(5), 6:3, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 10. | 7 października 2007 | Metz (1) | Twarda (hala) | Michaël Llodra
|
 Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski
|
6:1, 6:4 |
| Finalista | 6. | 14 października 2007 | Sztokholm | Twarda (hala) | Michaël Llodra
|
 Jonas Björkman Maks Mirny
|
4:6, 4:6 |
| Finalista | 7. | 26 stycznia 2008 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Michaël Llodra
|
 Jonatan Erlich Andy Ram
|
5:7, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 11. | 5 października 2008 | Metz (2) | Twarda (hala) | Michaël Llodra
|
Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski
|
5:7, 6:3, 10-8 |
| Zwycięzca | 12. | 22 lutego 2009 | Marsylia (3) | Twarda (hala) | Michaël Llodra
|
 Julian Knowle Andy Ram
|
3:6, 6:3, 10-8 |
| Finalista | 8. | 27 września 2009 | Metz | Twarda (hala) | Michaël Llodra
|
Colin Fleming Ken Skupski
|
6:2, 4:6, 5-10 |
| Finalista | 9. | 1 listopada 2009 | Lyon | Twarda (hala) | Sébastien Grosjean
|
Julien Benneteau Nicolas Mahut
|
4:6, 6:7(6) |
| Finalista | 10. | 7 lutego 2010 | Zagrzeb | Twarda (hala) |  Olivier Rochus
|
Jürgen Melzer Philipp Petzschner
|
6:3, 3:6, 8-10 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ American wins second consecutive Australian Open title. sportsillustrated.cnn.com, 8 lutego 2001. [dostęp 2012-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-29)]. (ang.).
- ↑ Clement, Llodra stun Bryan brothers in Wimbledon doubles final. sports.espn.go.com, 8 lipca 2007. [dostęp 2012-06-19]. (ang.).
- ↑ Jim Halley: Santoro, Clement make history with six-hour match at French Open. usatoday.com, 25 maja 2004. [dostęp 2012-06-19]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-08-13] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2014-08-13] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2014-08-13] (ang.).