Fluorek uranu(VI)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
UF6 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
352,02 g/mol | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
białe ciało stałe[1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS |
7783-81-5 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Podobne związki | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne aniony | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne kationy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Podobne związki | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Fluorek uranu(VI), UF6 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków. Wykorzystywany jest w procesie wzbogacania uranu.
Występuje w formie szarych kryształów. Wysoce toksyczny, reaguje z wodą (tworząc żrący i toksyczny kwas fluorowodorowy), wykazuje właściwości korodujące w kontakcie z wieloma metalami. W reakcji z glinem (aluminium) tworzy podobnie jak tlen warstwę pasywną fluorku AlF3, która zabezpiecza przed dalszą korozją metalu.
Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]
Sproszkowana ruda uranu – U3O8 (uraninit) lub Yellowcake – jest poddawana działaniu kwasu azotowego tworząc azotan uranylu UO2(NO3)2. Mieszaninę poddaje się ekstrakcji w celu wydzielenia czystego związku, który następnie poddany działaniu amoniaku tworzy sól kwasu uranowego – uranian amonu (NH4)2U2O7. Pod wpływem wodoru zachodzi redukcja do tlenku uranu (UO2), który pod wpływem fluorowodoru tworzy fluorek uranu(IV) (UF4). Utleniając tetrafluorek fluorem uzyskuje się produkt końcowy – fluorek uranu(VI) (UF6).
Zastosowanie w wzbogacaniu paliwa jądrowego[edytuj | edytuj kod]
Uran wzbogacany jest przy użyciu dwóch podstawowych metod: wirowanie frakcjonujące przy użyciu szybkoobrotowych wirówek wzbogacających działających na zasadzie sił odśrodkowych oraz w procesie dyfuzji frakcjonującej wykorzystującej błony półprzepuszczalne.
Koszt energetyczny wzbogacania[edytuj | edytuj kod]
Dyfuzja frakcjonująca zużywa około 60 razy więcej energii niż wirowanie frakcjonujące, jednak nawet wtedy koszt energii zużytej przez dyfuzję to zaledwie 4% uzyskiwanej energii podczas reakcji rozszczepienia jąder uranu U235 w reaktorze atomowym.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Lide 2009 ↓, s. 4-97
- ↑ a b Lide 2009 ↓, s. 6-53
- ↑ a b związki uranu, z wyjątkiem związków wymienionych w innym miejscu niniejszego załącznika (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-03-28].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).