Kapitan Żbik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kapitan Żbik
Ilustracja
Palemka – naszywka noszona na kołnierzach mundurów MO była charakterystycznym elementem logo serii komiksów ze Żbikiem
Scenariusz

różni

Rysunki

różni

Kraj wydania

Polska

Język

polski

Data pierwszego wydania

1967

Wydawca

Sport i Turystyka

Tomów

53

Kapitan Żbik – seria polskich komiksów, których głównym bohaterem był Jan Żbik, kapitan Milicji Obywatelskiej. Ukazywała się pierwotnie w latach 1968–1982. W 2006 roku ukazała się kontynuacja serii pt. Komisarz Żbik, której bohaterem jest komisarz Michał Żbik, wnuk Jana.

O serii[edytuj | edytuj kod]

W latach 1967–1982 w ramach tej serii ukazały się 53 zeszyty, wszystkie nakładem Wydawnictwa „Sport i Turystyka”, w łącznej liczbie ponad 11 milionów egzemplarzy[1]. Pomysłodawcą serii i twórcą postaci kapitana Żbika był Władysław Krupka. Komiksy o Żbiku były pierwszymi w dorobku Grzegorza Rosińskiego, najwięcej – 27 części – narysował Jerzy Wróblewski, który jest dotąd twórcą największej liczby wydanych oficjalnie komiksów w Polsce. Scenariusze do serii pisały m.in. dziennikarki „Polityki” Wanda Falkowska i Barbara Seidler, autorka poczytnych tzw. powieści milicyjnych Anna Kłodzińska. W resortowych konkursach na scenariusz startował też Leszek Moczulski, w latach 70. dziennikarz tygodnika „Stolica”[2][3].

Genezą serii było przekonanie szefostwa MO, że potrzebne jest przybliżenie młodzieży pracy milicji.

W 1967 r. generał Tadeusz Pietrzak, komendant Milicji Obywatelskiej, stwierdził, że trzeba poprawić wizerunek milicji w oczach młodego pokolenia. Posługując się przystępną formą pokazać jak trudna i niebezpieczna jest taka robota. Na Bazarze Różyckiego pokazały się wtedy komiksy (...). Komiksy były nowością, która spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem

– wspominał w wywiadzie prasowym Władysław Krupka[3]. Kolorowe zeszyty zdobyły wielu czytelników, których początkowo przyciągała atrakcyjna forma i treść, później coraz silniej po prostu zżycie się z głównym bohaterem i chęć śledzenia jego perypetii. Piętnaście lat później na zawieszenie serii miało wpływ wyczerpywanie się formuły wychowywania młodzieży poprzez lekturę komiksu, wobec rozwoju kultury masowej i zmian społecznych oraz rozdźwięk między propagandową misją a dość powszechną negatywną oceną milicji przez społeczeństwo w kontekście stanu wojennego.

W 1982 Mijał rok od wprowadzenia stanu wojennego. Całkowicie zmieniło się nastawienie dowództwa. Generał Józef Beim[4], komendant MO, powiedział, że młodzież wcale nie musi kochać milicji. Musi ją szanować. Musi się jej bać. Zabrakło też po prostu na „Żbika” pieniędzy. Zakończenie druku wywołało duże zaskoczenie. Mówiliśmy, że będziemy go robili z powrotem za dwa, trzy lata. Kiedy wydawnictwo podniesie się trochę z finansowego dołka

– wyjaśniał Krupka[3]. Oficjalne wznowienie nastąpiło po 24 latach, kiedy nowe komiksy o Żbiku zaczęło wydawać wydawnictwo Mandragora. Głównym bohaterem nowej serii noszącej oficjalną nazwę Komisarz Żbik miał być komisarz policji Michał Żbik, wnuk słynnego kapitana.

Zawartość[edytuj | edytuj kod]

Każdy zeszyt zawierał 32-stronicową historię. Sprawy prowadzone przez Żbika miały najróżniejszy charakter. Od klasycznych śledztw w sprawach morderstw (zeszyt Kryształowe okruchy), kradzieży („Złoty” Mauritius), czy porwań (Gdzie jest jasnowłosa?) do spraw o charakterze szpiegostwa gospodarczego (Wodorosty i pasożyty) i wojskowego (Tajemniczy nurek). Rozgrywały się na terenie Polski, jeśli akcja przenosiła się za granicę to najczęściej do tzw. demoludów, epizodycznie również do RFN (np. pięciozeszytowa miniseria rozpoczynająca się Zapalniczką z pozytywką). Stricte wychowawczy charakter serii realizowały te zeszyty, w których kapitan np. incognito był nauczycielem WF w szkole (Wyzwanie dla silniejszego), lub prowadził śledztwo zahaczające o środowisko gitowców (SP-139-WA zaginął!). Wiele spraw, którymi zajmował się Żbik, było przez dzieci inicjowanych (np. w zeszycie Kto zabił Jacka? rodzeństwo pisze list do kapitana, chcąc zainteresować go działalnością kłusowników).

Na drugiej stronie okładki drukowany był list od kapitana Żbika do młodych czytelników, tytułowanych Drogimi Przyjaciółmi. Listy były najbardziej wychowawczym elementem każdego zeszytu: kapitan napominał aby być praworządnym, przestrzegać zasad dobrego wychowania, angażować się w życie społeczne. Dla przykładu odwoływał się do własnej biografii. Aby czytelnikom umożliwić kontakt z redakcją podany został adres, na który można było pisać listy do kapitana (Warszawa, ul. Puławska 150[a], pokój 342)[5].

Trzecią stronę okładki zajmował jednostronicowy komiks Za ofiarność i odwagę o zwykłych ludziach, odznaczonych tym medalem za ratowanie życia innych[6]. Tył okładki zajmowała zapowiedź kolejnego zeszytu oraz odcinek Kroniki MO. Jeżeli główny komiks zajmował 31 stron, dodatkową stronę przeznaczano na prezentację cyklu Nauka i technika w służbie MO lub rysunkowego kursu sztuki samoobrony jiu-jitsu.

Stały układ: komiks – list – Za ofiarność... – Kronika MO – teksty oświatowe, nadawał zeszytom ze Żbikiem pożądany przez mocodawców serii charakter wychowawczego magazynu komiksowego, bardziej niż klasycznego seryjnego komiksu, skupionego tylko na przygodach bohatera.

Bohater[edytuj | edytuj kod]

Doszliśmy do wniosku, że dla bohatera, którego zamierzaliśmy powołać do życia kapitan byłby najlepszym stopniem służbowym. To już bardzo przyzwoita szarża, a jednocześnie taki oficer może być jeszcze młody, a już dojrzały. (...) Oryginalnego wzoru nie mieliśmy. Postanowiliśmy dopasować fizjonomię najprzystojniejszego oficera. (...) Natomiast osobowość Żbika to połączenie cech wielu oficerów, których znałem i z którymi współpracowałem

– wyjaśnił okoliczności „narodzin” Żbika Krupka[3]. Nazwisko bohatera miało budzić skojarzenia z cechami żbika, takimi jak drapieżność i zwinność; przypadkowo stało się również nawiązaniem do przedwojennej postaci inspektora Policji Państwowej Bernarda Żbika z powieści Adama Nasielskiego[7]. Dzięki wspomnieniom Żbika zawartym w listach do czytelników można ułożyć w miarę dokładną biografię kapitana (np. że urodził się w 1937, a milicjantem został ponieważ w dzieciństwie milicjanci uratowali mu życie, gdy przypadkiem wyśledził ukrywającego się po wojnie SS-mana). W fabule komiksów Żbik odgrywa główną rolę, ale jako bohater pozostaje nieokreślony. Nie ma życia prywatnego, nie prezentuje żadnych poglądów, zdradza tylko nałóg nikotynowy (pali niemal w każdym odcinku; dzięki precyzji rysunków Bogusława Polcha dostrzec można, że były to papierosy Caro). Wynikało to ze świadomego zabiegu, aby Żbik prezentował pewne postawy i wzorce, a nie wypełniał sobą treść historii.

Postanowiliśmy stworzyć bohatera jednoznacznie dobrego. Faktycznie wyszła z tego postać nieco oficjalna i dziś żałuję, że nie uczyniliśmy go bardziej zwyczajnym. Bardzo często zastanawialiśmy się na przykład, czy Żbik nie powinien założyć rodziny albo chociaż mieć dziewczynę

– mówił Władysław Krupka, autor wszystkich listów do Drogich Przyjaciół[3][8]. W zeszycie Granatowa Cortina Żbik awansował na stopień majora. I jako major pożegnał się z Czytelnikami w Smutnym finale, zapowiadając przerwę w wydawaniu kolorowych zeszytów z uwagi na swoje przejście do innej odpowiedzialnej służby.

Współpracownicy[edytuj | edytuj kod]

W komiksie przełożonym Żbika jest pułkownik Czeladka. Do grona jego współpracowników należą w różnych okresach panie porucznik: Ola (Aleksandra Malicka), Marzena i Iwona oraz porucznik Michał (awansuje na kapitana, gdy Żbik zostaje majorem). W Jaskini zbójców pracuje razem z kpt. Ulfem Jakobsenem, kolegą po fachu z duńskiej policji.

Przedstawienie kolektywnej pracy milicjantów miało również niebagatelny wydźwięk propagandowy, niedwuznacznie sugerując, że socjalistyczne społeczeństwo może prawidłowo funkcjonować jedynie przy zaangażowaniu się każdej jednostki w imię nadrzędnej idei. Stanisław Barańczak zauważył, że przedstawianie stróżów prawa w takim kontekście jest wyróżniającą cechą polskich powieści kryminalnych:

Konieczna obecność milicji w powieści sprawia, że świat przedstawiony w tej ostatniej nie jest nigdy światem zamkniętym, (...) milicjant ma przecież swoich zwierzchników, od których otrzymuje wytyczne, sam musi składać im raporty, jego poczynaniom towarzyszą równoległe akcje dziesiątków i setek współpracowników. Działanie milicji nie jest bowiem nigdy działaniem odizolowanej jednostki, ale działaniem całego aparatu, który jednostka reprezentuje[9].

Fenomen kapitana Żbika[edytuj | edytuj kod]

Serię przyjęło się również nazywać Kolorowymi zeszytami (od lansowanego oficjalnie synonimu nazwy komiks[3]) lub po prostu Żbikami. W opinii krytyka i recenzenta „Gazety Wyborczej” Wojciecha Orlińskiego:

Żbik to najbardziej udana kreacja milicjanta w peerelowskiej popkulturze. Nie ma w nim chamstwa Borewicza, ani fajtłapowatości kapitana Sowy. Żbik – zwłaszcza rysowany przez Rosińskiego – miał w sobie skromną elegancję PRL-owskiego inteligenta, nienaganną, ale pozbawioną ekstrawagancji. Żbik stoi na straży prawa, ale nie waha się go łamać w dobrej wierze – np. w komiksie „Porwanie” nielegalnie przekracza granicę, gdy wymaga tego sprawa. Choć otaczają go piękne kobiety (zwłaszcza porucznik Ola), Żbik jest zbyt pochłonięty swoją pracą, by mieć jakiekolwiek życie osobiste[10].

Serii udało się spełnić podstawowe założenie: była dla młodych czytelników źródłem informacji o MO, wskazówką, jak postępować w życiu, wskazówką przy wyborze drogi zawodowej kariery. Świadczy o tym treść listów nadsyłanych do pokoju 342 przy ulicy Puławskiej 150, które cytował Żbik – dając konkretne porady co trzeba zrobić, by wstąpić do MO, jak postępować w przypadku dostrzeżenia łamania prawa.[11]

W kulturze masowej pokolenie wychowane na przygodach kapitana daje świadectwo pamięci o swoim bohaterze. W jednej ze scen komedii kryminalnej Chłopaki nie płaczą Olafa Lubaszenki, Oskar, bohater filmu, referuje swojej przyjaciółce treść zeszytu Zapalniczka z pozytywką. Parodystycznie o takiej fascynacji komiksową postacią opowiada piosenka Kapitan Żbik z debiutanckiego albumu zespołu Big Cyc[12]. Z kolei w odcinku sitcomu Świat według Kiepskich „Tajemnicza historia” Paździoch do wyjaśnienia sprawy tajemniczego dusiciela wynajmuje policjanta o nazwisku Żbik, na co Walduś sarkastycznie pyta, czy to ten z „tego komiksariatu”[13]. W jednym odcinku komiksu Jeż Jerzy podstarzały Żbik zostaje nasłany przez generalnego inspektora policji (będącego jego fanem od dzieciństwa) do schwytania tytułowego bohatera[14].

Typowym przykładem zjawiska określanego mianem fan art były wydane w 2002 dwa albumy komiksowe I co dalej kapitanie?[15] oraz Wesoły finał[16], w których młodzi twórcy przedstawiali swoje wariacje rysunkowe na temat dalszych losów kapitana lub alternatywne wersje jego życiorysu. Była to również jedna z niewielu prób zdyskontowania popularności kapitana w wymiarze materialnym. Wokół Żbika nie rozwinął się przemysł pamiątkarski, co było dość oczywiste w PRL, a w XXI wieku może być podyktowane skomplikowaną kwestią praw autorskich do postaci czy wydanych komiksów. Pierwsze części przygód kapitana na kolekcjonerskich giełdach czy w internetowych serwisach aukcyjnych z reguły osiągają ceny nawet kilkuset złotych.[potrzebny przypis]

W 2020 roku na deskach Teatru Syrena w Warszawie wystawiono musical Kapitan Żbik i żółty saturator w reżyserii Wojciecha Kościelniaka na 75-lecie teatru. W rolę Żbika wcielił się Łukasz Szczepanik[17]. W czerwcu 2023 roku Andrzej Saramonowicz ogłosił, że ruszyły zdjęcia do reżyserowanej przez niego ekranizacji komiksu pt. Grzech to za mało, a w rolę Żbika miał wcielić się Grzegorz Małecki[18]. Jednak wkrótce Saramonowicz zdementował poprzednie informacje, mówiąc że to był jego żart z okazji urodzin Małeckiego[19].

Wydane komiksy ze Żbikiem[edytuj | edytuj kod]

W prasie[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Scenariusz Rysownik Gazeta Rok wydania
Pięć błękitnych goździków Władysław Krupka Zbigniew Sobala „Kurier Szczeciński”

„Wieczór Wrocławia”

1967/1968[20]

1968[21]

Dziękuję kapitanie Władysław Krupka Zbigniew Sobala „Wieczór Wrocławia”

„Słowo Ludu”
„Gazeta Białostocka”

1968[22]

1968[23] 1968[24]

Gdzie jest Wybrzeże w Pourville?[25] Władysław Krupka Bogusław Polch tusz, kolor, liternictwo, korekta; Wojciech Bem ołówek[26] „Bezpłatny Tygodnik Poznański” 2003-2004[27]

Kapitan Żbik – pierwsza seria i jej wznowienia[edytuj | edytuj kod]

W latach 1967–1982 ukazały się 53 zeszyty:

Tytuł I wydanie II wydanie III wydanie IV wydanie V wydanie VI wydanie Rysownik Scenariusz
Ryzyko (1)[28] 1968[29] 2014     Zbigniew Sobala Romuald Teyszerski, Krzysztof Pol, Władysław Krupka
Ryzyko (2) 1968 2014     Zbigniew Sobala Romuald Teyszerski, Krzysztof Pol, Władysław Krupka
Ryzyko (3) 1968 2015     Zbigniew Sobala Romuald Teyszerski, Krzysztof Pol, Władysław Krupka
Dziękuję, kapitanie 1969 2015     Jan Rocki Zbigniew Safjan[30], Władysław Krupka
Diadem Tamary 1969 2018     Grzegorz Rosiński Zbigniew Bryczkowski
Wzywam 0-21 1969 2015 2019   Zbigniew Sobala Władysław Krupka, Krzysztof Pol
Śledzić Fiata 03-17 WE 1970 2015     Mieczysław Wiśniewski Ryszard Doński
Tajemnica ikony 1970 2018   Grzegorz Rosiński Stanisław Szczepaniak
Kryształowe okruchy 1970 2015     Zbigniew Sobala Anna Kłodzińska, Jan Tomaszewski
Zapalniczka z pozytywką (1) 1970 1974 2019   Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Spotkanie w „Kukerite” (2) 1970 1974 2019   Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Podwójny mat (3) 1970 1974 2019   Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Porwanie (4) 1971 1974 2019   Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Błękitna serpentyna (5) 1971 1974 2020   Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Kocie oko 1971 2016     Zbigniew Sobala Stanisław Szczepaniak
Czarna Nefretete 1971 2022     Grzegorz Rosiński Anna Kłodzińska, Jan Tomaszewski
„Złoty” Mauritius 1971 1980 2002 2008 2016 Bogusław Polch Władysław Krupka
Czarny parasol (1) 1971 2016     Andrzej Kamiński Zbigniew Gabiński
Studnia (2) 1971 2016     Andrzej Kamiński Zbigniew Gabiński
Strzał przed północą 1971 2017     Zbigniew Sobala Władysław Krupka
Człowiek za burtą (1) 1972 2022     Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Gotycka komnata (2) 1972 2022     Grzegorz Rosiński Władysław Krupka
Nocna wizyta (1) 1972 1980 2002 2008 2017 Bogusław Polch Władysław Krupka
Wąż z rubinowym oczkiem (2) 1972 1980 2002 2008 2017 Bogusław Polch Władysław Krupka
Pogoń za lwem (3) 1972 1981 2002 2008 2017 Bogusław Polch Władysław Krupka
Salto śmierci (4) 1972 1982 2002 2008 2017 Bogusław Polch Władysław Krupka
Skoda TW 6163 1973 2022     Grzegorz Rosiński Jerzy Bednarczyk, Zbigniew Gabiński
Wieloryb z peryskopem (1) 1973 1978 2017   Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Wiszący rower (2) 1973 1978 2018   Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Tajemniczy nurek (3) 1973 1978 2018   Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Na zakręcie (1) 1973 1981 2002 2008 2018 2022 Bogusław Polch Władysław Krupka
Niewygodny świadek (2) 1975 1981 2002 2008 2018 Bogusław Polch Władysław Krupka
Dwanaście kanistrów (1) 1974 2018     Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Zakręt śmierci (2) 1974 2018     Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
W pułapce (3) 1974 2019     Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Kryptonim „Walizka” 1975 1978 2020   Jerzy Wróblewski Zbigniew Gabiński
Gdzie jest jasnowłosa? 1975 1978 2020   Jerzy Wróblewski Wanda Falkowska, Barbara Seidler
SP-139-WA zaginął! 1975 1978 2021   Jerzy Wróblewski Jerzy Bednarczyk
Wyzwanie dla silniejszego 1975 1978 2021   Jerzy Wróblewski Wanda Falkowska, Barbara Seidler
Wodorosty i pasożyty (1) 1976 1977 2021   Jerzy Wróblewski Jerzy Bednarczyk, Zbigniew Gabiński
Wodorosty i pasożyty (2) 1976 1978 2021   Jerzy Wróblewski Jerzy Bednarczyk, Zbigniew Gabiński
Jaskinia zbójców 1976 1981 2023   Jerzy Wróblewski Stanisław Milc
Kto zabił Jacka? (1) 1976 1979 2023   Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Tajemnicze światło (2) 1977 1980 2023   Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
W potrzasku (3) 1977 1980 2023   Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Zerwana sieć 1977 1981     Jerzy Wróblewski Stanisław Milc
Granatowa cortina (1) 1978       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Skok przez trzy granice (2) 1979       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Zatrzymać niebieskiego fiata (3) 1980       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
„St. Marie” wychodzi w morze... (1) 1982       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Nie odebrany telegram (2) 1982       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Ślady w lesie (3) 1982       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka
Smutny finał (4) 1982       Jerzy Wróblewski Władysław Krupka

Akcja zeszytów Nocna wizyta, Wąż z rubinowym oczkiem, Pogoń za lwem i Salto śmierci pokrywa się z piętnastym odcinkiem serialu 07 Zgłoś się pt. Skok śmierci.

Komisarz Żbik – druga seria[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej dekadzie XXI wieku wydawnictwo Mandragora zapowiedziało czterozeszytową mini-serię, której publikacja zakończyła się na jednym zeszycie.

Tytuł Rysownik Scenariusz Rok wydania
Kim jest „Biała Mewa”? Michał Śledziński Władysław Krupka 2006

Poza serią i wydawnictwa nieoficjalne[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Wydawca Rok wydania Zawartość
Pięć błękitnych goździków Wydawnictwo „Kultura kolekcjonera” 2001 Pięć błękitnych goździków i Dziękuję kapitanie – historie opublikowane w prasie w 1968.
I co dalej kapitanie? Wydawnictwo „Kultura Wesołych Podskakiwaczy” 2002 18 kilkuplanszowych historii: wariacje na temat losów kapitana Żbika po zakończeniu publikowania oficjalnych komiksów z nim, alternatywne wersje życiorysu bohatera itp.
Wesoły finał Wydawnictwo „Kultura Wesołych Podskakiwaczy” 2002 22 krótkie historie, tematyka jw.
Tajemnica „Plaży w Pourville” Wydawnictwo „Kultura Gniewu” 2013 Historia stworzona przez twórców oryginalnej serii: Władysława Krupkę i Bogusława Polcha[31].

Wznowienie przez Wydawnictwo Ongrys[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2014 roku nakładem wydawnictwa Ongrys ukazało się nowe wydanie zeszytu Ryzyko cz. 1[32]. Wydawnictwo zamierza wydać wznowienia całej serii, jednak uzależnione to będzie od tego, czy uda się wykupić prawa autorskie od poszczególnych autorów. Jak na razie wydawnictwo wydało: Ryzyko cz. 1 (IX 2014), Ryzyko cz. 2 (XI 2014), Ryzyko cz. 3 (I 2015), Śledzić fiata 03-17WE (III 2015), Dziękuję kapitanie (VI 2015), Wzywam 0-21 (VII 2015), Kryształowe okruchy (X 2015), Pięć błękitnych goździków (XII 2015), Kocie oko (III 2016) „Złoty” Mauritius (VIII 2016) oraz Strzał przed północą (II 2017). W latach 2017–2018 wydano pozostałe numery z rysunkami Bogusława Polcha.

Ze względu na prawa autorskie zdjęcie z okładki zeszytu Wzywam 0-21 zostało w najnowszym wydaniu z roku 2015 zastąpione ilustracją Anny Heleny Szymborskiej. W roku 2018 wydawnictwo Ongrys wydało jednak ten tytuł w wersji ze zdjęciem na okładce. Zeszyt oznaczony został jako wydanie drugie podobnie jak ten z okładką „zastępczą” wydany w roku 2015. Tytuł ten pojawił się ponownie w roku 2019 jako wydanie trzecie, w trzech wersjach okładkowych. Dwie alternatywne wykonane pierwotnie przez Zbigniewa Sobalę jako okładki do książek i trzecia z ilustracją Anny Heleny Szymborskiej, ze zmienionym tyłem okładki (jest zapowiedź kolejnego zeszytu, a nie informacja „dotychczas ukazały się...”). Wznowienie zeszytu Wzywam 0-21 posiada rekordową liczbę sześciu różnych okładek. Zeszyt Pięć błękitnych goździków został wydany w trzech wersjach, jedna ma okładkę stworzoną przez Rafała Szłapę, druga – Daniela Grzeszkiewicza, trzecia jest biała (w środku zmieniony układ kadrów).

W 2018 roku ogłoszono, że zostaną wznowione zeszyty narysowane przez Grzegorza Rosińskiego, przygotowane na podstawie oryginalnych plansz będących w posiadaniu Rosińskiego[33]. W 2018 roku wydano: Diadem Tamary i Tajemnice ikony, a w latach 2019–2020 5-częściową Zapalniczkę z pozytywką.

W 2020 roku wydawnictwo Ongrys wydało 1. tom wydania zbiorczego Kapitana Żbika zbierającego 9 pierwszych zeszytów głównej serii i komiksy prasowe[34].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wówczas adres Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej; obecnie pod tym adresem mieści się Komenda Główna Policji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Spis tytułów.. [dostęp 2006-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)].
  2. ↑ Informację o tym ujawnił Wojciech Tochman w 1994 w reportażu opublikowanym w „Gazecie Wyborczej”, a potwierdził Władysław Krupka w rozmowie z „Przekrojem” w 2002. Sam zainteresowany zaprzeczył w rozmowie z Tochmanem. Por.: Wojciech Tochman, Gdzie jesteś, kapitanie, „Gazeta Wyborcza”, 20 sierpnia 1994, nr 193.
  3. ↑ a b c d e f Alex Kłoś, Akuszer Żbika, Tygodnik „Przekrój”, 12 maja 2002, nr 19/2968.
  4. ↑ Tak wydrukowano w „Przekroju”, chodzi jednak o Józefa Beima.
  5. ↑ W pierwszych 9 zeszytach, zanim zaczęto drukować listy, na II stronie okładki pojawiały się jednostronicowe komiksy przestrzegające przed zabawą zapałkami, ostrzegające przed niewybuchami itp.
  6. ↑ Zwykle rysowany przez autora całości, ale historie i co za tym idzie autorów zmieniano przy drugich wydaniach. Dwa razy Za ofiarność... narysował Szymon Kobyliński, który nie był autorem żadnego komiksu z tej serii. W niektórych drugich wydaniach zamiast Za ofiarność... pojawiły się reklamy innych tytułów z oferty Wydawnictwa Sport i Turystyka. Jeden raz z łamów skorzystał także gen. dyw. Zygmunt Huszcza, ówczesny wiceminister oświaty i wychowania, zwracający czytelnikom uwagę na rolę milicji nie tylko w pilnowaniu przestrzegania prawa, ale również w rozwiązywaniu społecznych problemów (w Wyzwaniu dla silniejszego – młodzieżowych gangów).
  7. ↑ O książce Człowiek z Kimberley A. Nasielskiego. warlock.mfirma.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-26)]..
  8. ↑ Ponieważ komisarz Michał Żbik ma być wnukiem Jana Żbika, jest jasnym, że przynajmniej jedna z kwestii życia prywatnego kapitana będzie wyjaśniona.
  9. ↑ Stanisław Barańczak, Polska powieść milicyjna [w] W kręgu literatury Polski Ludowej, praca zbiorowa pod redakcją Mariana Stępnia, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1975, s. 285.
  10. ↑ Wojciech Orliński, Kapitan Jan Żbik, „Gazeta Wyborcza”, 17 maja 2004.
  11. ↑ „BIBiK Biuletyn Informacji Bibliotecznych i Kulturalnych” (Rok 13, Numer 6 (72)), Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Łodzi, marzec 2009.
  12. ↑ Big Cyc: Kapitan Żbik. YouTube, 2019-03-27. [dostęp 2021-09-23]. (pol.).
  13. ↑ Tajemnicza historia. Okił Khamidov (reż.), Robert Lewandowski (scen.). Świat według Kiepskich. Polsat. 7 listopada 2001. Odcinek 5, seria 3. [dostęp 23 września 2021].
  14. ↑ Rafał Skarżycki, Tomasz Lew Leśniak: Jeż Jerzy: Dzieła zebrane. T. 1. Warszawa: Kultura Gniewu, 2018, s. 89-91. ISBN 978-83-66128-00-2. (pol.).
  15. ↑ Kapitan Żbik (Fani) - 2 - I co dalej Kapitanie? [online], Gildia.pl - księgarnia internetowa - komiksy, filmy, książki, muzyka, rpg [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  16. ↑ Kapitan Żbik (Fani) - 3 - Wesoły finał. [online], Gildia.pl - księgarnia internetowa - komiksy, filmy, książki, muzyka, rpg [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  17. ↑ Malwina Głowacka: Kapitan Żbik ratuje stolicę. Teatralny.pl, 2020-06-05. [dostęp 2021-10-18]. (pol.).
  18. ↑ Kapitan Żbik w kinach. Będzie film o polskim Jamesie Bondzie [online], naEKRANIE.pl, 20 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-21] (pol.).
  19. ↑ Brutalny żart znanego reżysera. Pokazał nawet zdjęcie Kapitana Żbika z papieżem. Kronika Tygodnia, 2023-06-23. [dostęp 2023-06-28]. (pol.).
  20. ↑ Pierwszy odcinek ukazał się 30/31 grudnia 1967; całość w numerach od 305/1967 do 25/1968.
  21. ↑ Pierwszy odcinek ukazał się 11 stycznia 1968; całość w numerach od 9 do 39.
  22. ↑ W numerach 182-212/1968.
  23. ↑ W numerach 217-257/1968.
  24. ↑ W numerach 189-247/1968.
  25. ↑ Wybrzeże w Pourville to obraz Claude’a Monet, skradziony w 2000 z Muzeum Narodowego w Poznaniu. Tutaj o poszukiwanym obrazie, i o komiksie.
  26. ↑ Wojciech Bem - Artist dodał(a)... - Wojciech Bem - Artist [online], www.facebook.com [dostęp 2023-01-11] (pol.).
  27. ↑ 23 odcinki, 1 września 2003 – 6 lutego 2004.
  28. ↑ Cyfry pojawiające się w nawiasach przy tytułach oznaczają fabularne połączenie kolejnych komiksów w mini-serię.
  29. ↑ Adam Rusek, Leksykon Polskich bohaterów i serii komiksowych, Poznań: Centrala, 2010.
  30. ↑ Tego autora zarejestrowało Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, pomimo że autorem scenariusza-pomysłu był Władysław Krupka.
  31. ↑ Informacja na stronie wydawnictwa.
  32. ↑ Informacja o zeszycie na stronie wydawcy.
  33. ↑ Leszek Kaczanowski: Diadem Tamary – pierwszy zeszyt przygotowany na podstawie ORYGINALNYCH PLANSZ!. Facebook, 2018-09-07. [dostęp 2020-02-27]. (pol.).
  34. ↑ Leszek Kaczanowski: Wysłane do drukarni cz. 4. Facebook. [dostęp 2020-02-27]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Kapitan Żbik
Główna seria
Pozostałe
wydawnictwa
Autorzy
scenariuszy
Autorzy
rysunków
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kapitan_Żbik&oldid=73093101”