MOJ 130
| |
| Producent | |
|---|---|
| Okres produkcji |
1937-1939 |
| Miejsce produkcji | |
| Napęd | |
| Silnik |
1-cyl. dwusuwowy |
| Pojemność |
128,2 cm³ |
| Stopień sprężania |
5,5:1 |
| Moc |
3,5 KM przy |
| Skrzynia biegów |
2 stopniowa |
| Ogumienie | |
| Rozmiar opon |
3,00-19" |
| Wymiary i masa | |
| Długość |
1950 mm |
| Szerokość |
750 mm |
| Wysokość |
900 mm |
| Rozstaw osi |
1350 mm[1] |
| Masa własna |
70 kg |
| Pojemność baku |
8,5 l[2] |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
65 km/h |
| Inne | |
| Modele podobne | |
MOJ 130 – polski motocykl, skonstruowany i produkowany w latach 1937-1939 w Fabryce Maszyn Odlewni Żelaza i Metali MOJ w Katowicach. Konstrukcja opracowana przez inż. Gustawa Różyckiego i Karola Zubera.
Konstrukcja motocykla, wzorowana częściowo na niemieckich motocyklach tego okresu, była opracowana w Polsce i był on produkowany prawie w całości z polskich podzespołów[1]. Importowane były łożyska i niemiecki gaźnik Greatzin, lecz stosowano też własny gaźnik[1][3]. Seria informacyjna została wyprodukowana na początku 1937 roku, a od sierpnia tego roku były one produkowane seryjnie[4]. Motocykl podlegał ulepszeniom, m.in. ręczną zmianę biegów zamieniono na nowoczesną nożną, a wiosną 1938 roku zbiornik paliwa typu siodłowego zamieniono na wpuszczony w ramę[1][2]. W drugiej połowie 1938 roku ulepszono silnik – pojedynczy wylot z cylindra z przodu zastąpiono przez dwa wyloty w jego tylnej części, prowadzące wprost do dwóch rur wydechowych[4]. Zmiany układu wydechowego oraz zastosowanie krótkiego króćca dolotowego spowodowały niewielki wzrost mocy, z 3 do 3,5 KM i prędkości maksymalnej z 60 do 65 km/h[1][4]. Motocykl był jednoosobowy, lecz na bagażniku można było zamontować drugie siodło[3].
Pod koniec 1937 roku motocykl był oferowany wojsku i w 1938 roku został uznany za przydatny do łączności garnizonowej[1]. Typ ten został zaakceptowany do sprzedaży oficerom z dofinansowaniem państwowym[1]. Wielkość produkcji do wybuchu wojny szacowana jest na prawdopodobnie ok. 600 sztuk[4]. Ocenia się, że przynajmniej kilkadziesiąt używane było w wojsku[1]. Podczas kampanii wrześniowej przynajmniej 4 motocykle używane były w zmotoryzowanej 10 Brygadzie Kawalerii[1]. Cena motocykla na rynku cywilnym była konkurencyjna i wynosiła 950 złotych[4]. Dodatkowo, podczas okupacji w latach 1941-1943 kilkanaście lub kilkadziesiąt motocykli zostało zmontowanych z części w fabryce, pozostającej pod zarządem niemieckim (część motocykli używana była do celów pomocniczych przez okupantów i armię niemiecką)[4].
Dane techniczno-eksploatacyjne[edytuj | edytuj kod]
- Silnik: jednocylindrowy, dwusuwowy, zblokowany ze skrzynią biegów, chłodzony powietrzem
- Pojemność skokowa: 128,2 cm³
- Średnica cylindra x skok tłoka: 55 × 52 mm[1]
- Stopień sprężania: 5,5:1.
- Moc maksymalna: 3,5 KM przy 3500 obr./min (pierwotnie 3 KM)[1]
- Sprzęgło: mokre, wielotarczowe.
- Skrzynia biegów: o 2 przełożeniach, sterowana nożnie (początkowo ręcznie)[1].
- Rama: podwójna, zamknięta, tłoczona z blachy stalowej.
- Zawieszenie przednie: tłoczony widelec trapezowy z centralną sprężyną[1]
- Zawieszenie tylne: sztywne.
- Ogumienie: opony 3,00-19" Stomil[1]
- Hamulce: szczękowe mechaniczne. Ręczny na koło przednie, nożny na koło tylne[1].
- Instalacja elektryczna: 6V, prądnica 18W, oświetlenie i sygnał dźwiękowy elektryczne[1]
- Masa własna: około 70 kg.
- Zużycie paliwa: do 2,5 l / 100 km[1].
- Prędkość maksymalna: 65 km/h.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Wojciech Feliński, Jacek Ogrodniczak: Sedina to samochód. Pojazdy w zbiorach Muzeum Techniki i Komunikacji Zajezdnia Sztuki w Szczecinie. Szczecin: Muzeum Techniki i Komunikacji Zajezdnia Sztuki w Szczecinie, 2010. ISBN 978-83-927576-1-0.
- Tomasz Szczerbicki: Niecodzienna fotografia, "Militaria XX Wieku" nr 5/2010 (38), ss.84-86
- Adam Jońca: Motocykle Wojska Polskiego. Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielki Leksykon Uzbrojenia. Wrzesień 1939. Tom 22. ISBN 978-83-7769-570-8.
- Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński: Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0847-3.