Mikołaj II opawski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Mikołaj II Opawski)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Mikołaj II opawski
ilustracja
Wizerunek herbu
Herb Mikołaja II według Herbarza Geldrii
książę opawski
Okres

od 1318
do 1337

Poprzednik

wydzielenie księstwa z królestwa czeskiego

Następca

połączenie księstwa z księstwem raciborskim

książę opawsko-raciborski
Okres

od 1337
do 1365

Poprzednik

połączenie księstw

Następca

Jan I raciborski

książę prudnicki
Okres

od 1318
do 1336

Poprzednik

wydzielenie księstwa z królestwa czeskiego

Następca

Bolesław Pierworodny

książę prudnicki
ponownie
Okres

od 1361
do 1365

Poprzednik

Bolesław Pierworodny

Następca

Bolesław II niemodliński
Wacław niemodliński
Henryk I niemodliński

Dane biograficzne
Dynastia

Przemyślidzi

Data urodzenia

ok. 1288

Data śmierci

8 grudnia 1365

Ojciec

Mikołaj I opawski

Matka

Adelajda

Rodzeństwo

Wacław Przemyślida
Jan

Małżeństwo

Anna raciborska
od 1318
do ok. 1340

Dzieci

Jan I raciborski
Eufemia
Elżbieta
Małgorzata opawska

Małżeństwo

Jadwiga
od ok. 1358
do 1359

Dzieci

Mikołaj III opawski

Małżeństwo

Juta
od ok. 1360
do 1365

Dzieci

Wacław
Przemek I opawski
Anna

Mikołaj II opawski (Przemyślida) (ur. ok. 1288, zm. 8 grudnia 1365) – od 1318 książę opawski, od 1337 raciborski, 1318-1336 i od 1361 prudnicki[1][2].

Mikołaj II był najstarszym synem księcia Mikołaja I pochodzącego z bocznej linii dynastii Przemyślidów i Adelajdy, siostrzenicy króla Niemiec Rudolfa Habsburga lub Justyny Habsburżanki.

W roku 1312 Mikołaj II uczestniczył w buncie na Morawach przeciwko władzy Jana Luksemburskiego. Wkrótce jednak zdecydował się na lojalizm i stał się bliskim doradcą króla w sprawach Śląska, dzięki czemu otrzymał w 1318, jako dziedziczne lenno, Śląsk Opawski z miastami Opawą, Głubczycami, Bruntalem i Karniowem.

Dobra współpraca z suwerenem zaowocowała w 1337, kiedy bezpotomnie zmarł szwagier Mikołaja książę raciborski Leszek – Jan Luksemburski zdecydował się wtedy przekazać opróżnione lenno właśnie księciu opawskiemu. Czasowo Mikołaj musiał jedynie oddać okręg prudnicki innemu pretendentowi do spadku Bolkowi niemodlińskiemu. Współpracując z miejscową elitą raciborską pozostawił w swoim otoczeniu doradców zmarłego Leszka. Otaczał szczególną opieką klasztor dominikanek św. Ducha w Raciborzu i dominikanów św. Wacława w Opawie. W 1358 aktywnie włączył się w przyjęcie chrztu przez książąt litewskich[3]. Z czasów panowania Mikołaja II, pochodzą pierwsze wzmianki o wielu miejscowościach na ziemi raciborskiej i opawskiej, m.in. o Kileszowicach. Ziemia prudnicka wróciła zresztą do Mikołaja w 1361 dzięki małżeństwu z księżniczką niemodlińską.

Mikołaj przez cały okres po 1318 utrzymywał bliskie kontakty z dworem czeskim, ściśle współpracując najpierw z królem Janem, potem z Karolem IV. Wielokrotnie przez Luksemburgów był posyłany w misjach dyplomatycznych do Polski, na Litwę, Niemiec, czy Rzymu.

Mikołaj II był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była poślubiona ok. 1318 Anna raciborska (zm. ok. 1340), z którą doczekał się sześciorga potomstwa (byli to Jan, Eufemia wydana za Siemowita III mazowieckiego, Elżbieta dominikanka w Raciborzu, Anna wydana za Burcharda, hr. Hardeck, wreszcie Małgorzata opawska, późniejsza żona margrabiego morawskiego z rodu Luksemburgów Jana Henryka). Po raz drugi Mikołaj ożenił się ok. 1358 z Jadwigą (zm. 1359), córką Konrada I oleśnickiego, z którą miał jednego syna (był to Mikołaj III). Wreszcie po raz trzeci książę opawski ożenił się ok. 1360, tym razem z Jutą (zm. 1379), córką Bolesława niemodlińskiego. Dzięki trzeciemu małżeństwu władca doczekał się dwóch synów i córki (byli to: Wacław, Przemek i Anna, wydana za Piotra ze Szternberka).

Mikołaj II opawski zmarł 8 grudnia 1365 i zapewne został pochowany w którymś z kościołów opawskich.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Paweł Gołdyn, Miasta polskie w średniowieczu i czasach nowożytnych, Kraków 2008, ISBN 978-83-61033-17-2 [dostęp 2020-01-08].
  2. Przemyślidzi linia morawsko-śląska. Książęta opawscy, raciborscy, karniowscy, rybniccy i głubczyccy, www.s1354735-90700.home-whs.pl [dostęp 2020-01-08].
  3. Martin Čapský: Historia Górnego Śląska. Polityka, gospodarka i kultura europejskiego regionu. Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, 2011, s. 122. ISBN 978-83-60470-41-1.