Baranowicze

Kościół katolicki w stylu zakopiańskim z 1924 roku

Rozgłośnia Polskiego Radia z 1938 roku

Budynek z lat 30. XX wieku (przebudowany)

Cerkiew z lat 20. XX wieku

Cmentarz katolicki

Mapa Baranowicz z 1934 r.

Baranowicze (biał. Баранавічы) – miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu baranowickiego, do 1945 w Polsce, w województwie nowogródzkim, siedziba powiatu baranowickiego.

Baranowicze są ośrodkiem przemysłu metalowego i włókiennictwa.

Geografia

Baranowicze mają powierzchnię 50,22 km², w tym 3,18 km² stanowią lasy, 0,12 km² – bagna, a 0,40 km² – obiekty wodne.

Historia

Do 1914 roku

Wieś Baranowicze po raz pierwszy wzmiankowano w 1706 jako prywatną własność rodziny Rozwadowskich. W 1870 przez miejscowość przeprowadzono linie kolejowe Brześć nad Bugiem–Moskwa i Równe–Wilno, co doprowadziło do gospodarczego ożywienia wioski. W 1897 Baranowicze (jidysz באראנאוויטש, Baranowicz) liczyły 4 tysiące mieszkańców (w tym 50% Żydów).

Między I i II wojną światową

W czerwcu 1916 pod Baranowiczami stoczona została jedna z najkrwawszych bitew I wojny światowej, w której zginęło prawie 100 000 żołnierzy.

18 marca 1919 polski oddział kawalerii pod dowództwem mjr. Władysława Dąbrowskiego dokonał rajdu i przejściowo odbił Baranowicze z rąk bolszewików. Polacy zdobyli duże zapasy broni, amunicji i materiału wojennego oraz wzięli wielu bolszewickich jeńców, po czym wycofali się. 18 kwietnia 1919 siły polskie ponownie zaatakowały Baranowicze, tym razem z zamiarem trwałego opanowania miasta. Zgrupowanie płk. Aleksandra Boruszczaka przez całą noc prowadziło walki o miasto z bolszewikami, w tym przy użyciu bagnetów. Wreszcie wczesnym świtem 19 kwietnia dokonano szturmu i do godziny 7:00 całkowicie oczyszczono miasto z nieprzyjaciela.

W 1919 Baranowiczom nadano prawa miejskie. W okresie międzywojennym były ważnym ośrodkiem gospodarczym II Rzeczypospolitej, największym miastem województwa nowogródzkiego, siedzibą Garnizonu Baranowicze i oddziału Korpusu Ochrony Pogranicza. W 1924 roku w mieście zbudowany został drewniany kościół katolicki p.w. Podwyższenia Krzyża. W okresie międzywojennym w Baranowiczach istniał też, drugi po warszawskim, Grób Nieznanego Żołnierza. W 1926 do lokalnej cerkwi przeniesiono elementy wyposażenia rozebranego soboru św. Aleksandra Newskiego w Warszawie. W 1938 roku otwarto tam lokalną rozgłośnię Polskiego Radia, Polskie Radio Baranowicze.

W Baranowiczach stacjonowała Nowogródzka Brygada Kawalerii, którą od 1937 roku dowodził gen. Władysław Anders.

15 września 1939 miasto i radiostacja zostały zbombardowane przez Luftwaffe.

Obrona Baranowicz 17 września 1939 roku

17 września 1939 roku, w dniu napaści ZSRR na Polskę, na teren powiatu baranowickiego wkroczyła Armia Czerwona. W tym samym czasie na terenie powiatu rozpoczęły się mordy i grabieże. Ich ofiarami padali zamożniejsi mieszkańcy, urzędnicy, policjanci i żołnierze Wojska Polskiego (zazwyczaj Polacy), sprawcami natomiast były zbrojne grupy skomunizowanych chłopów i kryminalistów, działające z inspiracji ZSRR (zazwyczaj Białorusini i Żydzi).

Na wieść o sowieckiej napaści, 17 września 1939 roku we wczesnych godzinach rannych, kierownik baranowickiego magistratu Jan Węgrzyn podjął decyzję o utworzeniu milicji (tzn. Straży Obywatelskiej), w celu obrony miasta oraz zapobieżenia rozprzestrzeniania się anarchii i bezprawia z terenów wiejskich. Składała się ona ze 186 Polaków, których Jan Węgrzyn znał osobiście. Zostali oni wyposażeni w niebieskie opaski i karabiny. Tymczasem z terenu powiatu do Baranowicz zaczęły napływać tłumy białoruskich chłopów, a pod budynkiem magistratu zgromadził się tłum wznoszący antypaństwowe okrzyki. Około godziny 10. do budynku wtargnęła grupa robotników – członków Polskiej Partii Socjalistycznej, której przewodził mężczyzna o nazwisku Machaj. Grupa zażądała likwidacji milicji z niebieskimi opaskami. W wyniku burzliwych negocjacji osiągnięto porozumienie, w myśl którego służba porządkowa miała zostać utrzymana, jednak niebieskie opaski miały został zastąpione czerwonymi. W tym momencie jednak do magistratu wtargnęła grupa ok. 30 miejscowych komunistów, krzyczących "Dość waszych rządów, precz". Również ich, pomimo dużego napięcia, udało się przekonać, że służby porządkowe są w mieście niezbędne do ochrony przed rabunkami i samosądami, przynajmniej do momentu wkroczenia wojsk sowieckich. W tej sytuacji jedynym żądaniem komunistów było aresztowanie przywódcy socjalistów, Machaja. O godzinie 14. miasto Baranowicze zostało zajęte przez Armię Czerwoną. Milicja Jana Węgrzyna, pomimo, iż nie podjęła walki z Sowietami, uratowała Baranowicze przed falą mordów i grabieży, które w tym czasie miały miejsce w powiecie i na całych ziemiach północno-wschodnich II Rzeczypospolitej.

Od 1939 roku

W październiku 1939 roku Baranowicze weszły w skład Zachodniej Białorusi – marionetkowego bytu państwowego utworzonego przez sowieckie władze okupacyjne. 2 listopada zostały włączone do Białoruskiej SRR. 4 grudnia 1939 roku stały się centrum administracyjnym nowo utworzonego obwodu baranowickiego. W czasie okupacji niemieckiej 1941–1944 istniało tu getto, przez które przewinęło się ok. 13 tysięcy lokalnych Żydów (ocalało zaledwie ok. 250 z nich). Miasto zostało ponownie zajęte przez Armię Czerwoną 6 lipca 1944 r. Po opanowaniu Nowogródczyzny, Sowieci wznowili wywózki do Kazachstanu i na Syberię. W wyniku polsko-sowieckiej umowy z 16 sierpnia 1945 r. całe województwo nowogródzkie przeszło pod władanie Białoruskiej SRR.

W drugiej połowie lat 40. XX wieku partyjne władze Białoruskiej SRR utrudniały proces przesiedleń osób narodowości polskiej z Baranowicz do Polski w jej nowych granicach. Wprowadziły one pojęcie "osób urodzonych na terenie Białorusi". Osoby takie automatycznie uznawano za etnicznych Białorusinów, tym samym odmawiając im prawa do decydowania o swojej przynależności narodowej ze względu na używany język czy wyznanie. W konsekwencji uniemożliwiało to ich ekspatriację. Polscy członkowie komisji mieszanej w Baranowiczach pisali w sprawozdaniu:

Strona białoruska (…) nie zważając na to, co sama widzi i słyszy (…) bezapelacyjnie orzeka, że oni są Białorusinami, ponieważ są tu urodzeni.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.

Od 1991 Baranowicze są częścią niepodległej Białorusi.

Zabytki

• Kościół katolicki p.w. Podwyższenia Krzyża – zbudowany w 1924 roku, nieprzerwanie czynny w okresie sowieckim, zachowany do dnia dzisiejszego. W czasach II Rzeczypospolitej i ZSRR stanowił główny ośrodek baranowickich Polaków.
• Domy Kolonii urzędniczej z około 1925 roku, proj. arch. Teodor Bursze
• Budynek rozgłośni Polskiego Radia uruchomionej 1 lipca 1938 roku w stylu funkcjonalistycznym.
• Budynek Ogniwa Polskiego z około 1935 roku
• Budynek Poczty Polskiej z około 1935 roku
• Budynek Banku Polskiego z 1929 roku
• Remiza strażacka z okresu II RP
• Cerkiew prawosławna z okresu II RP
• Rzeźnia miejska "Kres-Eksport" z 1927 roku
• Kino Apollo z okresu II RP (zburzone)
• Grób Nieznanego Żołnierza z okresu II RP (zburzony)

Transport

Ważny węzeł kolejowy, stacja Baranowicze Centralne. Baranowicze mają połączenia kolejowe bezpośrednie z wieloma miastami:

• Baranowicze – Mińsk – Moskwa
• Baranowicze – Brześć – Warszawa
• Baranowicze – Równe – Kijów
• Baranowicze – Wilno
• Baranowicze – Lida – Grodno

Przez miasto przebiega też trasa międzynarodowa M1 Brześć nad Bugiem – Mińsk.

Demografia

Ludzie związani z Baranowiczami

• Maja Berezowska - polska malarka, graficzka, karykaturzystka i scenografka
• Walery Bubień - polski historyk, doktor
• Elżbieta Dołęga-Wrzosek - polska działaczka społeczna na Białorusi
• Alina Jaroszewicz - polska działaczka społeczna i oświatowa na Białorusi, prezes Klubu Polskiego w Brześciu oraz oddziału brzeskiego ZPB, redaktor naczelna Ech Polesia, wiceprzewodnicząca Rady Naczelnej Związku Polaków na Białorusi
• Janina Klawe - polska tłumaczka literatury pięknej, historyk literatury
• Grzegorz Kołosowski - polski ksiądz katolicki, niestrudzony orędownik wiary podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu, podczas przymusowych przesiedleń z ojczystej ziemi do Polski Ludowej ks. Kołosowski pozostał wierny swojemu kościołowi i pozostał na polskich kresach
• Lidia Korsakówna - polska aktorka teatralna i filmowa
• Jerzy Mazur - polski duchowny katolicki, biskup diecezji ełckiej
• Zygmunt Młot-Przepałkowski - polski dowódca wojskowy, rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego II RP, urzędnik administracji państwowej, zamordowany przez Rosjan w Katyniu
• Andrzej Różycki - polski reżyser filmowy, fotografik, artysta współczesny, artysta multimedialny, scenarzysta, teoretyk sztuki
• Teresa Sieliwończyk - polska działaczka społeczności polskiej na Białorusi, wiceprezes ZPB ds. kontaktów z zagranicą, szefowa oddziału ZPB w Baranowiczach
• Tomasz Szalewicz - polski działacz społeczny i samorządowiec związany z Nowogródczyzną, poseł na Sejm IV kadencji (1935–1938)
• Kazimierz Świątek - polski kardynał Kościoła rzymskokatolickiego, emerytowany arcybiskup metropolita mińsko-mohylewski
• Ludwik Wolnik - polski inżynier i samorządowiec, prezydent Nowogródka i Baranowicz

Galeria

• 
  Rakieta balistyczna pomnik
• 
  Lokomotywa pomnik Э^M 270-30
• 
  Dawny cmentarz żydowski
• Cerkiew
  Cerkiew

Bibliografia

• Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. T. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 696. ISBN 978-83-11-11934-5.
• Marek A. Koprowski: Białoruś. Uparte trwanie polskości. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2006, s. 270. ISBN 978-83-7441-409-8.

Linki zewnętrzne

• Strona przedstawiająca przedwojenne Baranowicze
• Baranowicze. Wirtualne Muzeum (ros.)
• Historia Żydów w Baranowiczach na portalu Wirtualny Sztetl