Stefan Bogusław Rupniewski

Stefan Bogusław Rupniewski

Data i miejsce urodzenia	1671 Bidziny
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1731 Torczyn
Miejsce pochówku	Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła, Grodzka 52a w Krakowie
biskup diecezjalny kamieniecki
Okres sprawowania	1716–1721
biskup diecezjalny łucki
Okres sprawowania	1721–1731
Wyznanie	katolickie
Kościół	łaciński
Nominacja biskupia	23 grudnia 1716
Sakra biskupia	brak danych

{{Duchowny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | faksymile = | imię i nazwisko org = | opis grafiki = | miejsce pochówku = | kraj działania = | opis faksymile = Nieznane pola: "imię przybrane oryginalne", "imię i nazwisko oryginalne" oraz "państwo".

Stefan Bogusław Rupniewski (ur. 1671 w Bidzinach, zm. 21 kwietnia 1731 w Torczynie) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy lwowski w latach 1713–1716, biskup diecezjalny kamieniecki w latach 1716–1721, biskup diecezjalny łucki 1721–1731.

Życiorys

Urodził się w kalwińskiej rodzinie szlacheckiej. W młodości zapewne pod wpływem wuja Stefana Bidzińskiego przeszedł na katolicyzm, którego stał się fanatycznym wyznawcą na resztę życia. Wykształcony w kolegiach jezuickich w 1697 uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Święcenia kapłańskie przyjął 2 lutego 1698. Następnie podjął działalność duszpasterską jako kanonik poznański, archidiakon warszawski, kanonik w Krakowie i Sandomierzu oraz scholastyk (później dziekan) kolegiaty w Stanisławowie. Pracował także jako proboszcz w Bidzinach i Goźlicach.

W tym czasie zasłynął z tego, że umierającą matkę razem z przebywającą z nią córką pastora przemocą zamknął w klasztorze benedyktynek w Sandomierzu i zmusił obie do zmiany wyznania (matka zmarła w klasztorze). W 1691 wytoczył proces pastorowi Petroselinowi z Chmielnika, doprowadzając do zamknięcia zboru i szkoły w tej miejscowości. W 1715 dzięki jego staraniom siłą przejęto zbór w Radzięcinie oraz wytoczono proces o remont zboru w Piaskach Wielkich koło Lublina. Tego ostatniego nie udało się mu znieść, gdyż w jego obronie wystąpił przekupiony przez kalwinistów biskup.

23 grudnia 1716 został prekonizowany przez papieża Klemensa XI na biskupa pomocniczego archidiecezji lwowskiej i biskupa tytularnego Lycopolis. W archidiecezji lwowskiej piastował także godność dziekana kapituły katedralnej. W 1716 został przeniesiony do diecezji kamienieckiej, a w 1721 objął diecezją łucką.

W 1724 otrzymał od króla Augusta II Mocnego przywilej lokacji Skrzeszewa jako miasta. 10 stycznia 1723 konsekrował kościół jezuitów w Drohiczynie, odbudował zniszczoną przez pożar katedrę, którą też konsekrował 23 października 1726 i ukończył budowę kolegiaty Przenajświętszej Trójcy w Janowie Podlaskim.

W 1726 przeprowadził synod diecezjalny, którego skutkiem był podział diecezji łuckiej na 2 archidiakonaty (łucki i brzeski). Przeciwstawił się też grzebaniu zmarłych w niepoświęconej ziemi.

26 września 1727 przekazał paulinom jasnogórskim sanktuarium Matki Bożej w Leśnej Podlaskiej. Dokonał koronacji obrazów maryjnych w Kodniu i Podkamieniu.

Został pochowany w jezuickim kościele Świętych Piotra i Pawła w Krakowie.

Bibliografia

• Prokop K.R.: Sylwetki biskupów łuckich. Biały Dunajec: Ostróg : „Wołanie z Wołynia”, 2001. ISBN 83-911918-7-7. Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org  (ang.).data dostępu?{{Catholic-hierarchy}} Brakujące pola: id, tytuł oraz data dostępu. Nieznane pola: 1 oraz 2. [dostęp 2012-02-19]