Richard Coudenhove-Kalergi: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne techniczne |
m →Życiorys: drobne redakcyjne |
||
Linia 22: | Linia 22: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Był synem Henryka Jana Marii, dyplomaty [[Austro-Węgry|austro-węgierskiego]] i [[Japonia|Japonki]] Mitsu |
Był synem Henryka Jana Marii, dyplomaty [[Austro-Węgry|austro-węgierskiego]], i [[Japonia|Japonki]] Mitsu Aoyamy. Jego prababką ze strony ojca była [[Maria Kalergis|Maria Kalergis-Muchanow]] (ukochana [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]]), córka Tekli z Górskich herbu [[Nałęcz (herb szlachecki)|Nałęcz]]. Studiował filozofię w [[Monachium]] i [[Wiedeń|Wiedniu]], gdzie też doktoryzował się. Ożenił się z [[Żydzi|Żydówką]] Idą Roland, swego czasu wybitną aktorką. |
||
Rozpoczął wydawanie pisma „Paneuropa”, na łamach którego propagował utworzenie jednego państwa europejskiego. Głosił potrzebę zjednoczenia wszystkich państw europejskich „od Polski po Portugalię”, by stawić czoła wzmagającej presji [[Rosja|Rosji]] na Europę. W 1923 wydał książkę ''Pan-Europa'', będącą manifestem ruchu paneuropejskiego. Tezy te rozwinął w głównym dziele swojego życia, trzytomowej ''Walce o Paneuropę'' (1925-1928). Jego idee stały się inspiracją dla [[Aristide Briand]]a, w jego mowie w [[Liga Narodów|Lidze Narodów]] 8 września 1929. Po [[anschluss]]ie Austrii, Kalergi uciekł w 1938 do [[Francja|Francji]], a w 1940 do [[Stany Zjednoczone|USA]]. Tam wykładał na [[New York University]], w 1944 wydał ''Krucjatę dla Paneuropy''. W 1945 wrócił do Francji. Założył tu Europejską Unię Parlamentarną. Pod koniec życia przekazał stanowisko przewodniczącego Unii Paneuropejskiej [[Otto von Habsburg|Ottonowi von Habsburgowi]]. |
Rozpoczął wydawanie pisma „Paneuropa”, na łamach którego propagował utworzenie jednego państwa europejskiego. Głosił potrzebę zjednoczenia wszystkich państw europejskich „od Polski po Portugalię”, by stawić czoła wzmagającej presji [[Rosja|Rosji]] na Europę. W 1923 wydał książkę ''Pan-Europa'', będącą manifestem ruchu paneuropejskiego. Tezy te rozwinął w głównym dziele swojego życia, trzytomowej ''Walce o Paneuropę'' (1925-1928). Jego idee stały się inspiracją dla [[Aristide Briand]]a, w jego mowie w [[Liga Narodów|Lidze Narodów]] 8 września 1929. Po [[anschluss]]ie Austrii, Kalergi uciekł w 1938 do [[Francja|Francji]], a w 1940 do [[Stany Zjednoczone|USA]]. Tam wykładał na [[New York University]], w 1944 wydał ''Krucjatę dla Paneuropy''. W 1945 wrócił do Francji. Założył tu Europejską Unię Parlamentarną. Pod koniec życia przekazał stanowisko przewodniczącego Unii Paneuropejskiej [[Otto von Habsburg|Ottonowi von Habsburgowi]]. |
Wersja z 02:13, 28 lut 2021
Coudenhove-Kalergi w 1926 roku | |
Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 lipca 1972 |
Przewodniczący Unii Paneuropejskiej | |
Okres |
od 1923 |
Następca | |
Odznaczenia | |
Richard Nikolaus hrabia Coudenhove-Kalergi (ur. 17 listopada 1894 w Tokio, zm. 27 lipca 1972 w Schruns) – polityk austriacki, twórca paneuropeizmu.
Życiorys
Był synem Henryka Jana Marii, dyplomaty austro-węgierskiego, i Japonki Mitsu Aoyamy. Jego prababką ze strony ojca była Maria Kalergis-Muchanow (ukochana Norwida), córka Tekli z Górskich herbu Nałęcz. Studiował filozofię w Monachium i Wiedniu, gdzie też doktoryzował się. Ożenił się z Żydówką Idą Roland, swego czasu wybitną aktorką.
Rozpoczął wydawanie pisma „Paneuropa”, na łamach którego propagował utworzenie jednego państwa europejskiego. Głosił potrzebę zjednoczenia wszystkich państw europejskich „od Polski po Portugalię”, by stawić czoła wzmagającej presji Rosji na Europę. W 1923 wydał książkę Pan-Europa, będącą manifestem ruchu paneuropejskiego. Tezy te rozwinął w głównym dziele swojego życia, trzytomowej Walce o Paneuropę (1925-1928). Jego idee stały się inspiracją dla Aristide Brianda, w jego mowie w Lidze Narodów 8 września 1929. Po anschlussie Austrii, Kalergi uciekł w 1938 do Francji, a w 1940 do USA. Tam wykładał na New York University, w 1944 wydał Krucjatę dla Paneuropy. W 1945 wrócił do Francji. Założył tu Europejską Unię Parlamentarną. Pod koniec życia przekazał stanowisko przewodniczącego Unii Paneuropejskiej Ottonowi von Habsburgowi.
W 1950 został odznaczony jako pierwszy laureat Nagrodą Karola Wielkiego[1], a w 1966 Europejską Nagrodą Karola Ziomkostwa Sudeckoniemieckiego.
Odznaczenia
- 1954 – Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[2]
- 1962 – Wielka Srebrna Odznaka Honorowa na Wstędze za Zasługi (Austria)[3]
- 1966 – Wielka Wstęga Orderu Świętego Skarbu (Japonia)[4]
- 1970 – Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Włochy)[5]
- 1972 – Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi (Niemcy)[6]
Przypisy
- ↑ Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2015-10-24]. (fr.).
- ↑ Wilhelm Kosch: Deutsches Literatur-Lexikon. das 20. Jahrhundert. T. 5: Butenschön-Dedo. Walter de Gruyter, 2003, s. 374
- ↑ Aufstellung aller durch den Bundespräsidenten verliehenen Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich ab 1952, s. 133
- ↑ Morinosuke Kajima: The diplomatic theses and documents of Dr. Morinosuke Kajima. Tokio: Japan Times, 1969, s. 443
- ↑ Who was Who 1971-1980. T. 7, Londyn: A & C Black, 1989, s. 175
- ↑ Tabellarischer Lebenslauf: Richard Nikolaus Graf Coudenhove-Kalergi, kas.de
Linki zewnętrzne
- ISNI: 000000010891151X
- VIAF: 41867032
- LCCN: n50059462
- GND: 118677101
- NDL: 00436728
- LIBRIS: 53hkdf0p53cdg8n
- BnF: 120904608
- SUDOC: 029236274
- SBN: SBLV147451
- NLA: 36240529
- NKC: skuk0000265
- BNE: XX916112
- NTA: 070113106
- BIBSYS: 90699707
- CiNii: DA03396214
- Open Library: OL129349A
- PLWABN: 9810538197305606
- NUKAT: n98043915
- J9U: 987007260179705171
- LNB: 000025711
- NSK: 000161088
- CONOR: 48211299
- BNC: 000455120
- ΕΒΕ: 149553
- LIH: LNB:V*53834;=BJ
- WorldCat: lccn-n50059462
- Austriaccy politycy
- Austriaccy wolnomularze
- Geopolitycy
- Laureaci Międzynarodowej Nagrody Karola Wielkiego
- Odznaczeni Odznaką Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii
- Odznaczeni Orderem Świętego Skarbu
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Oficerowie Legii Honorowej
- Wykładowcy uczelni w Stanach Zjednoczonych
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1972
- Austriacy pochodzenia greckiego
- Ludzie urodzeni w Tokio