Wojciech Zabłocki

Wojciech Zabłocki
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1930 ; Warszawa
	Profesor nauk technicznych
	Specjalność: architektura obiektów sportowych, projektowanie architektoniczne
Alma Mater	Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Doktorat	1968 ; Politechnika Warszawska
Habilitacja	1981 ; Politechnika Krakowska
Profesura	1999
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 23 gru 2016, była oparta na tej wersji.


Szermierka
Srebro	1956 Melbourne	Szabla drużynowo
Srebro	1960 Rzym	Szabla drużynowo
Brąz	1964 Tokio	Szabla drużynowo

Wojciech Zabłocki (ur. 6 grudnia 1930 w Warszawie) – polski architekt, szermierz (olimpijczyk), wychowanek węgierskiego szablisty Jánosa Keveya, znawca architektury sportowej, wykładowca w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury WSEiZ w Warszawie. Mąż aktorki, Aliny Janowskiej oraz ojciec poety i reżysera, Michała Zabłockiego.

Specjalista szabli, brał udział w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobył trzy medale – dwa srebrne i brązowy. Zdobył dziewięć medali mistrzostw świata, a także pięć tytułów mistrza Polski. W 1953 został indywidualnym mistrzem świata juniorów. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentował kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.

Kariera sportowa

Starty olimpijskie:

Helsinki 1952 – w drużynie zajął dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych
Melbourne 1956 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 6. miejsce
Rzym 1960 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 5. miejsce
Tokio 1964 – w drużynie zdobył medal brązowy, nie startował indywidualnie

Starty w mistrzostwach świata:

1953 – 3. miejsce (drużynowo)
1954 – 2. miejsce (drużynowo)
1955 – 4. miejsce (indywidualnie)
1957 – 3. miejsce (drużynowo)
1958 – 3. miejsce (drużynowo)
1959 – 1. miejsce (drużynowo)
1961 – 1. miejsce (drużynowo), 3. miejsce (indywidualnie)
1962 – 1. miejsce (drużynowo)
1963 – 1. miejsce (drużynowo)

Życie pozasportowe

Niezależnie od kariery sportowej pracował zawodowo jako architekt. W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 został członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1968 obronił doktorat, a w 1980 habilitował się. Zajmował się przede wszystkim budownictwem sportowym (niektóre jego projekty to m.in. sala gier Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, ośrodek sportowy w Puławach, ośrodek sportowy w Aleppo), jest także twórcą m.in. Pomnika Powstańców Śląskich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).

Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1], a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu^[2]. 29 maja 2011 za wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze został uhonorowany Orderem Ecce Homo^[3].

Pięciokrotnie otrzymał złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, był laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazł się na szóstym miejscu Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 był w tej klasyfikacji dziesiąty, a w 1955 – siódmy.

Autor książek, m.in.:

Z workiem szermierczym po świecie (1962)
Podróże z szablą (1965)
Piórkiem i szablą (1982)
Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968)
Cięcia prawdziwą szablą (1989)
Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001)
Walczę więc jestem (2006)
Architektura (2007)
Szable świata (2011)

W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku.

W 1987 brał udział w realizacji serialu dokumentalnego pt. Biała broń, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których brał udział razem ze swoim synem, Michałem.

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku^[4].

Zobacz

Alina Janowska

↑ M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175
↑ M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68
↑ Kawaler Orderu Wojciech Zabłocki. ecce-homo.pl. [dostęp 17 sierpnia 2011].
↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].

Bibliografia

Mała encyklopedia sportu, Warszawa 1987 (tom II)
Zygmunt Głuszek, Polscy olimpijczycy 1924–1984, Warszawa 1988
Kto jest kim w Polsce. Edycja 3, Warszawa 1993
Kazimierz Marciniak, Eryk Lipiński, Plebiscyty od Kuchara do Maliny, Warszawa 1988
Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 302.

Linki zewnętrzne

Polski Komitet Olimpijski: Wojciech Zabłocki – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 31 maja 2014]. (pol.).
Wojciech Zabłocki – strona w serwisie ArchINFORM (ang. • niem.)
Wojciech Zabłocki w bazie filmpolski.pl
{{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .

[1] M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175

[2] M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68

[3] Kawaler Orderu Wojciech Zabłocki. ecce-homo.pl. [dostęp 17 sierpnia 2011].

[4] Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].

[1]

[2]

[3]

[4]