Zofia Gołubiew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zofia Gołubiew
Ilustracja
Zofia Gołubiew (2013)
Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1942
Kraków

Data i miejsce śmierci

9 marca 2022
Kraków

Dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie
Okres

od kwietnia 2000
do grudnia 2015

Poprzednik

Tadeusz Chruścicki

Następca

Andrzej Betlej

podpis
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Złoty za Długoletnią Służbę Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka Honorowa Województwa Małopolskiego – Krzyż Małopolski Odznaka „Honoris Gratia” Kawaler I Klasy Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Order Księżnej Olgi II klasy Order Księżnej Olgi III klasy

Zofia Anna Gołubiew (ur. 20 kwietnia 1942 w Krakowie, zm. 9 marca 2022[1][2] tamże[3]) – polska historyczka sztuki, muzealniczka, w latach 2000–2015 dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Zbigniewa i Aliny[3]. Ukończyła studia z historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pierwszą autorską wystawę zorganizowała na początku lat 70. w galerii ZPAP Pryzmat w Krakowie. Zaczęła też publikować teksty o sztuce w tygodniku „Kultura” i rozpoczęła pracę na etat w Polskim Wydawnictwie Muzycznym[4].

Dwa lata po ukończeniu studiów związała się zawodowo z Muzeum Narodowym w Krakowie. Pełniła tam funkcję redaktora wydawnictwa (1974–1980), kierownika działu nowoczesnego polskiego malarstwa i rzeźby (1980–1996) oraz zastępcy dyrektora ds. naukowych i oświatowych (1996–2000). Pod nadzorem Mieczysława Porębskiego w 1985 przygotowała wraz z zespołem pracowników Galerię Sztuki Polskiej XIX wieku, a w 1991 zorganizowała w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego Galerię Sztuki Polskiej XX wieku, która przez wiele lat była największą tego typu prezentacją sztuki współczesnej w Polsce i stanowiła bazę dla zorganizowanej na przełomie kilkanaście lat później nowoczesnej Galerii Sztuki Polskiej XX i XXI wieku[4].

W latach 2000–2015 Zofia Gołubiew była dyrektorem Muzeum Narodowego w Krakowie[5]. Uporządkowała sytuację prawną i lokalową muzeum[4]. Opracowała projekt przekształcenia czterech domów biograficznych – oddziałów Muzeum Narodowego: Domu Jana Matejki, Domu Józefa Mehoffera wraz z ogrodem, Muzeum Stanisława Wyspiańskiego oraz Muzeum Karola Szymanowskiego w willi „Atma” w Zakopanem[4]. Pod jej kierownictwem przeprowadzono remont konserwatorski Kamienicy Łozińskich, zakończono też czteroletni remont i modernizację Galerii Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach. W 2007 po zakończeniu wieloletniego remontu konserwatorskiego jako oddział Muzeum Narodowego prezentujący sztukę średniowieczną urządzony został pałac biskupa Erazma Ciołka. Odzyskano dla muzealnych celów zabytkowy spichlerz, w którym utworzono Ośrodek Kultury Europejskiej Europeum[4][1]. W 2013 po zakończeniu generalnego remontu pałacu Czapskich otworzono w nim Europejskie Centrum Numizmatyki Polskiej. Zainicjowano działania związane z budową położonego w jego sąsiedztwie Pawilonu Józefa Czapskiego.

W latach 2000–2003 Zofia Gołubiew była prezesem zarządu Fundacji Książąt Czartoryskich[6]. W latach 2000–2012 była członkiem Rady do Spraw Muzeów działającej przy ministrze kultury i dziedzictwa narodowego. W 2001 została członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa[7], od 2009 zasiadała w prezydium komitetu.

Była synową pisarza Antoniego Gołubiewa[8]. Pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[9]

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Nie żyje Zofia Gołubiew – wieloletnia dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie. radiokrakow.pl, 9 marca 2022. [dostęp 2022-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-09)].
  2. Zofia Gołubiew w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2022-03-09].
  3. a b Zofia Gołubiew. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2023-08-01].
  4. a b c d e Agnieszka Sural: Zofia Gołubiew. culture.pl, 17 marca 2014. [dostęp 2022-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-09)].
  5. Zofia Gołubiew rezygnuje z funkcji dyrektora Muzeum Narodowego w Krakowie. radiokrakow.pl, 16 lipca 2015. [dostęp 2015-07-17].
  6. Leszek Konarski: Z księciem nie było łatwo. tygodnikprzeglad.pl, 19 lutego 2017. [dostęp 2022-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-09)].
  7. Zofia Gołubiew. krakow.pl, 21 lutego 2011. [dostęp 2022-03-09].
  8. Zofia Gołubiew. wyborcza.pl, 11 marca 2022. [dostęp 2022-03-11].
  9. Bogdan Gancarz: Pogrzeb Zofii Gołubiew. gosc.pl, 17 marca 2022. [dostęp 2023-07-30].
  10. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 1999 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2000 r. nr 6, poz. 132).
  11. Указ Президента України № 491/2004 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 2004. [dostęp 2024-03-31]. (ukr.).
  12. Order Kniahini dla Zofii Gołubiew. gazeta.pl, 25 stycznia 2005. [dostęp 2012-05-25].
  13. Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-12-27].
  14. Laureaci Nagrody Miasta Krakowa. krakow.pl. [dostęp 2022-03-09].
  15. Указ Президента України № 812/2008 Про відзначення державними нагородами України громадян Республіки Польща. president.gov.ua, 9 września 2008. [dostęp 2012-05-25]. (ukr.).
  16. Nowe Sukiennice – dla Krakowa, Polski i świata. malopolskie.pl, 24 lipca 2007. [dostęp 2012-12-22].
  17. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2011 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 623).
  18. Zofia Gołubiew uhonorowana. radiokrakow.pl, 23 maja 2012. [dostęp 2012-05-24].
  19. Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 46–47. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
  20. a b Gala pożegnalna Zofii Gołubiew. mnk.pl, 10 grudnia 2015. [dostęp 2020-12-27].
  21. Laur dla Zofii Gołubiew. krakow.pl, 29 maja 2015. [dostęp 2015-05-29].
  22. Małopolanie Roku. sgpm.krakow.pl. [dostęp 2022-03-09].