Kwas asparaginowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Asparaginian)
Kwas asparaginowy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C4H7NO4

Masa molowa

133,10 g/mol

Wygląd

biały lub prawie biały krystaliczny proszek lub bezbarwne kryształy[1]

Identyfikacja
Numer CAS

56-84-8 (L-izomer)
1783-96-6 (D-izomer)
617-45-8 (racemat)

PubChem

424

DrugBank

DB00128

Podobne związki
Podobne związki

asparagina, homoseryna, kwas glutaminowy, kwas jabłkowy, kwas bursztynowy

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Kwas asparaginowy (łac. Acidum asparticum; skróty: Asp lub D; skróty „Asx” lub „B” oznaczają „kwas asparaginowy lub asparagina”, czyli Asx = [Asp lub Asn]) – organiczny związek chemiczny z grupy aminokwasów białkowych o charakterze kwasowym. Anion karboksylowy tego kwasu (forma anionowa przeważa w warunkach fizjologicznych) to asparaginian.

Rola w organizmach[edytuj | edytuj kod]

Zapotrzebowanie na asparaginian w organizmie człowieka jest w całości pokrywane przez biosyntezę, zatem jest to aminokwas endogenny[4]. Powstaje w reakcji transaminacji ze szczawiooctanu i glutaminianu[5] oraz w cyklu ornitynowym[6]. Uczestniczy w biosyntezie puryn[7] i pirymidyn[8], jest produktem pośrednim w cyklu Krebsa[9].

Zastosowanie w medycynie[edytuj | edytuj kod]

Kwas asparaginowy w postaci soli potasowej jest stosowany w zaburzeniach rozwoju dzieci z opóźnionym wzrostem, stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego, rekonwalescencji po chorobach i zabiegach chirurgicznych; również jako składnik wielu preparatów odżywczych, w zaburzeniach intelektualnych u osób w podeszłym wieku, w leczeniu zespołu odstawienia opioidów.[10]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Farmakopea Polska IX, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2011, s. 4574, ISBN 978-83-88157-77-6.
  2. a b c d e L-aspartic acid. [martwy link] The Chemical Database. Wydział Chemii Uniwersytetu w Akronie. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).[niewiarygodne źródło?]
  3. a b Aspartic acid, [w:] DrugBank, University of Alberta, DB00128 (ang.).
  4. Stryer 1986 ↓, s. 505.
  5. Stryer 1986 ↓, s. 506–507.
  6. Stryer 1986 ↓, s. 443–444.
  7. Stryer 1986 ↓, s. 531.
  8. Stryer 1986 ↓, s. 536–540.
  9. Stryer 1986 ↓, s. 453.
  10. Jan K. Podlewski, Alicja Chwalibogowska - Podlewska, Leki współczesnej terapii, wyd. XX, t. I, Medical Tribune Polska Sp. z o.o., 2010, s. 468, ISBN 978-83-60135-93-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]