Chlorek polonu(IV)
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
PoCl | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
350,80 g/mol | ||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
żółte kryształy | ||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||||
Chlorek polonu(IV), tetrachlorek polonu, PoCl
4 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i polonu na IV stopniu utlenienia.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Chlorek polonu w temperaturze pokojowej tworzy jednoskośne lub trójskośne żółte kryształy. W temperaturze 300 °C (temperaturze topnienia) zmienia kolor na jasnożółty, a w temperaturze 350 °C na czerwony (prawdopodobnie w wyniku rozkładu[4]). Wrze w temperaturze 390 °C, tworząc fioletowo-brązowy gaz[5][2][1]. Roztwory chlorku polonu(IV) w kwasie solnym są wyraźnie żółte nawet przy bardzo niskim stężeniu (>0,00005 M)[1].
Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]
Chlorek polonu(IV) może zostać uzyskany poprzez reakcję tlenku polonu(IV) (PoO
2) z pentachlorkiem fosforu, chlorkiem tionylu, gazowym chlorowodorem lub gazowym tetrachlorometanem, a także poprzez reakcję metalicznego polonu z gazowym chlorem[4][5][2].
PoCl
4 może również zostać otrzymany poprzez utlenienie chlorku polonu(II) nadtlenkiem wodoru[6].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
W temperaturze 200 °C oraz przy kontakcie z dwutlenkiem siarki[1] chlorek polonu(IV) zaczyna ulegać redukcji do czerwonego chlorku polonu(II) (PoCl
2) i gazowego chloru[5]:
- PoCl
4 → PoCl
2 + Cl
2
Ogrzewanie tetrachlorku polonu w tlenie lub powietrzu w temperaturze 300 °C tworzy tlenek polonu(IV) (PoO
2). Reakcja ta zachodzi również bez ogrzewania po długim kontakcie PoCl
4 w czystym tlenie[7].
Tetrachlorek polonu reaguje również z rozcieńczonym kwasem azotowym (0,1 M[1]) i tetratlenkiem diazotu, tworząc białą nierozpuszczalną substancję będącą najprawdopodobniej azotanem polonu(IV) (Po(NO
3)
4) – w przypadku reakcji z N
2O
4 powstaje związek o wzorze Po(NO
3)
4·N
2O
4, która jednak łatwo rozkłada się do Po(NO
3)
4[7][8][9].
W reakcji z chlorkiem cyny(II), chlorkiem tytanu(II) lub roztworem ditioninu sodu w kwasie chlorowodorowym PoCl
4 rozkłada się do metalicznego polonu[10].
W niskiej temperaturze reaguje z bezwodnym amoniakiem, tworząc pomarańczową substancję będącą najprawdopodobniej aminą lub efektem częściowej redukcji do chlorku polonu(II). Przy dłuższym kontakcie z tym gazem sól redukowana jest do metalicznego polonu[11].
Jest substancją silnie higroskopijną[2][3]. W wilgotnym powietrzu wodzie hydrolizuje[1][3].
Roztwór PoCl
4 w kwasie solnym reaguje z roztworem chlorku cezu w etanolu, który wytrąca żółtozielony heksachloropolonian(IV) cezu (Cs
2[PoCl
6]). Po dodaniu wodorotlenku sodu lub wody amoniakalnej wytrąca się brązowy kłaczkowaty osad o rozpuszczalności 7,5 µg/100 g H
2O w temperaturze pokojowej. Po podgrzaniu substancja ta staje się żółtobrązowa, a jej rozpuszczalność wzrasta do 1,2 mg/100 g H
2O. Osad ten jest najprawdopodobniej hydroksytlenkiem polonu[1].
Chlorek polonu(IV) w roztworze redukowany jest do chlorku polonu(II) przez zimny dwutlenek siarki i hydrazynę, a także tlenek arsenu(III) po podgrzaniu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Polonium oxides, hydroxides, and hydrides, [w:] Susan A. Brown, Paul L. Brown, The Aqueous Chemistry of Polonium and the Practical Application of Its Thermochemistry, San Diego: Elsevier, 2019, s. 18–25, DOI: 10.1016/B978-0-12-819308-2.00002-4, ISBN 0-12-819309-3, OCLC 1120694547 (ang.).
- ↑ a b c d e f K.W. Bagnall, Selenium, Tellurium and Polonium, [w:] The Chemistry of Sulphur, Selenium, Tellurium and Polonium, W. Siebert (red.), Oxford: Pergamon Press, 1975 (Pergamon Texts in Inorganic Chemistry, t. 15), s. 959, DOI: 10.1016/B978-0-08-018856-0.50008-0, ISBN 978-1-4831-5865-5, OCLC 256448056 (ang.).
- ↑ a b c Haissinsky 1964 ↓, s. 52.
- ↑ a b c d Haissinsky 1964 ↓, s. 51.
- ↑ a b c d e f Polonium, [w:] Egon Wiberg, Nils Wiberg, A.F. Holleman, Inorganic chemistry, San Diego: Academic Press, 2001, s. 593–594, ISBN 0-12-352651-5, OCLC 48056955 [dostęp 2022-01-02] (ang.).
- ↑ P.E. Figgins, The Radiochemistry of Polonium, National Academies, 1961, s. 13, DOI: 10.2172/4034029 (ang.).
- ↑ a b K.W. Bagnall, Chemistry of the Rare Radioelements: Polonium-actinium, Butterworths Scientific Publications, 1957, s. 65 (ang.).
- ↑ H.J. Emeléus, A.G. Sharpe, Advances in Inorganic Chemistry and Radiochemistry, Academic Press, 1964, s. 127, ISBN 978-0-08-057855-2 (ang.).
- ↑ Haissinsky 1964 ↓, s. 57–58.
- ↑ T.F. Connolly, Bibliography on Nuclear Reactor Fuel Reprocessing and Waste Disposal: Fission Product, Poison and Radioisotope Removal, t. 2, United States Atomic Energy Commission, Division of Technical Information, 1960, s. 67 (ang.).
- ↑ Haissinsky 1964 ↓, s. 53.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- M. Haissinsky, Polonium, wyd. 23, Mound Laboratory, 1964 [dostęp 2022-01-04].