Jerzy Dymkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Dymkowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1926
Rembertów

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1979
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944–1979

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal „Za udział w walkach o Berlin” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”
Grób gen. Jerzego Dymkowskiego i jego żony Krystyny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jerzy Dymkowski (ur. 14 listopada 1926 w Rembertowie, zm. 6 kwietnia 1979 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Piotra (1893-1942), pracownika PKP, zabitego przez żandarmów niemieckich i Władysławy Heleny ze Skłodowskich (1893-1957). Od 1933 uczył się w szkole powszechnej w Rembertowie. Od 1941 uczęszczał do Państwowej Szkoły Ślusarsko-Mechanicznej w Warszawie, równocześnie pracując w fabryce samolotów "Junkers". Z powodu zagrożenia aresztowaniem wyjechał do Lublina. Tam, 14 sierpnia 1944 wstąpił ochotniczo do ludowego WP. Został wcielony jako strzelec w 6 Pułku Piechoty 2 Dywizji Piechoty 1 Armii WP. Walczył na przyczółku warecko-magnuszewskim (od 16 sierpnia do 12 września 1944), na przyczółku żoliborskim (15 - 22 września 1944) i pod Żeraniem w październiku 1944, gdzie został ciężko ranny w lewe kolano i szyję. Po wyleczeniu w Szpitalu Polowym w Wiązownej pod koniec grudnia 1944 powrócił do służby i został skierowany do batalionu wyzdrowieńców w 3 Zapasowym Pułku Piechoty. Od 13 stycznia 1945 służył w 10 Pułku Piechoty 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego, brał udział w walkach o wyzwolenie Warszawy (16-17 stycznia 1945), na Wale Pomorskim (29 stycznia - 11 lutego 1945) i pod Kołobrzegiem (7-16 marca 1945), gdzie był ponownie ciężko ranny. Przebywał początkowo w szpitalu w Wałczu, a następnie w Złotowie. Po wyleczeniu ran został w maju 1945 skierowany na Punkt Przesyłkowy nr 1 do Warszawy. W czerwcu i lipcu 1945 uczestniczył w walkach z podziemiem niepodległościowym na Białostocczyźnie.

W lipcu 1945 rozpoczął służbę w 3 Pułku Piechoty 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty, jako starszy pisarz kwatermistrzostwa pułku i pełniący obowiązki szefa kancelarii. Od sierpnia 1946 służył w stopniu chorążego w korpusie oficerów administracji i był szefem pułkowego magazynu żywnościowego. W listopadzie 1946 został szefem kancelarii kwatermistrzostwa 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty. Od końca lutego 1947 oficer mundurowo-taborowy w 2 Pułku Piechoty w Legionowie. Wiosną 1947 brał udział w akcji „Wisła” przeciwko oddziałom ukraińskiego podziemia zbrojnego. W 1949 przebywał na Wyższym Kursie Kwatermistrzostwa w Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego, po ukończeniu którego pracował w Departamencie Organizacji i Planowania MON, na stanowisku starszego pomocnika kierownika sekcji organizacyjnej wydziału organizacyjno-mobilizacyjnego. Od 1950 służył w Sztabie Głównego Kwatermistrzostwa, gdzie był kolejno pomocnikiem szefa wydziału organizacyjnego (1950-1952), pomocnikiem szefa wydziału organizacji tyłów Oddziału I Organizacyjnego (1952) i szefem wydziału organizacyjnego Oddziału Organizacyjnego (1952-1955). W latach 1955-1957 przebywał na Kursie Operacyjnym Kwatermistrzostwa Akademii Sztabu Generalnego WP, który ukończył we wrześniu 1957 z oceną bardzo dobrą. Jednocześnie uzupełnił wykształcenie ogólne zdając w 1958 egzaminy maturalne w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Rembertowie. Od października 1957 szef wydziału organizacji i planowania w Sztabie Kwatermistrzostwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, a od maja 1959 szef Oddziału I Organizacyjnego w Sztabie Głównego Kwatermistrzostwa WP (przekształconego w 1961 w Oddział I Operacyjno-Organizacyjny). W 1965 awansował na pułkownika, a w lipcu 1966 został zastępcą szefa Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa WP ds. operacyjno-organizacyjnych. Od stycznia 1967 był kwatermistrzem - zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

9 października 1968 na mocy uchwały Rady Państwa awansowany na generała brygady - nominację otrzymał 12 października 1968 w Belwederze od przewodniczącego Rady Państwa Mariana Spychalskiego. Od września 1970 szef Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa WP, a od października 1972 zastępca Głównego Kwatermistrza WP. W 1971 przebywał na dwumiesięcznym Kursie Operacyjno-Strategicznym w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Od lipca 1974 do sierpnia 1977 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w ZSRR. Od maja 1978 roku szef Zarządu Organizacyjnego w Sztabie Generalnym WP. Podczas służby otrzymywał bardzo dobre opinie i oceny.

Zmarł na zawał. Pochowany z honorami 10 kwietnia 1979 na Cmentarzu Komunalnym (d. Wojskowy) na Powązkach (kwatera A4-tuje-17)[1], pożegnany przez delegację MON z wiceministrami obrony gen. broni Józefem Urbanowiczem, gen. broni Mieczysławem Obiedzińskim i gen. broni Zbigniewem Nowakiem. W imieniu kierownictwa MON mowę pogrzebową wygłosił z-ca szefa Sztabu Generalnego WP gen. dyw. Antoni Jasiński.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Od 1946 był żonaty z Krystyną Janiną z domu Kaczyńską (1928-2005). Małżeństwo miało dwie córki[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online] [dostęp 2019-11-14] (pol.).
  2. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 371-374
  3. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 371-374
  4. ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 371-374
  • Stefan Zwoliński, Z żałobnej karty: gen. bryg. Jerzy Tadeusz Dymkowski 1926-1979 /w/ Wojskowy Przegląd Historyczny, 1979, nr 2, s. 394-396
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Dymkowski&oldid=71994661”