Cybill Shepherd

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Cybill Shepherd
Ilustracja
Cybill Shepherd (2007)
Imię i nazwisko

Cybill Lynne Shepherd

Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1950
Memphis

Zawód

aktorka, piosenkarka

Współmałżonek

David Ford
(1978–1982; rozwód)
Bruce Oppenheim
(1987–1990; rozwód)

Lata aktywności

od 1970

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
2010

Cybill Lynne Shepherd[1] (ur. 18 lutego 1950 w Memphis) – amerykańska aktorka, modelka i piosenkarka. Trzykrotna laureatka Złotego Globu dla najlepszej aktorki w serialu komediowym lub musicalu[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Memphis w stanie Tennessee jako córka Patty (z domu Shobe) Shepherd Micci i Williama „Billa” Jenningsa Shepherda, menadżera biznesu artykułów gospodarstwa domowego[3]. Jej imię Cybill powstało od imienia jej dziadka Cy i jej ojca Billa[4]. W 1966, w wieku 16 lat zdobyła tytuł Miss Nastolatek Memphis w konkursie Miss Nastolatek Ameryki, gdzie zdobyła nagrodę[5]. W 1968, mając 18 lat wzięła udział w konkursie „Modelka roku”, gwiazdy mody lat 60. XX wieku i uczestniczyła w zajęciach z modelkami w szkole średniej i później[6].

W 1968 ukończyła Memphis East High School[7]. Naukę kontynuowała w College of New Rochelle[8] w New Rochelle, w stanie Nowy Jork, a następnie w Hunter College[7] w Nowym Jorku. Studiowała na Uniwersytecie Nowojorskim[7] i Uniwersytecie Południowej Kalifornii[8] w Los Angeles.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1970 reklamowała L’Oréal, gdy zwróciła uwagę reżysera Petera Bogdanovicha[9]. Jego ówczesna żona, Polly Platt, twierdziła, że widziała okładkę w sklepie spożywczym Ralphs w południowej Kalifornii, powiedziała „To Jacy”, odnosząc się do postaci w filmie Bogdanovicha - i ostatecznie została zaangażowana do roli Jacy Farrow w dramacie obyczajowym Ostatni seans filmowy (1971) u boku Timothy’ego Bottomsa i Jeffa Bridgesa. Za rolę była nominowana do Złotego Globu dla najbardziej obiecującej nowej aktorki. Wkrótce zagrała postać manipulującej ludzkimi uczuciami Kelly Corcoran w mrocznej komedii romantycznej Elaine May Kid złamane serce (The Heartbreak Kid, 1972) z Charlesem Grodinem[10].

W 1972 była modelką firmy Kodak[11]. Była na okładkach magazynów takich jak „Glamour” (w czerwcu 1970, w lipcu 1971, w maju 1973, w październiku 1986), „Life” (w grudniu 1971), „Vogue” (w marcu 1972), „People” (w maju 1974, w grudniu 1987), „Ekran” (w lipcu 1976), „Esquire” (w styczniu 1986), „McCall’s” (w marcu 1986), „Newsweek” (we wrześniu 1986), „Harper’s Bazaar” (we wrześniu 1986, w lutym 1991), „Rolling Stone” (w październiku 1986), „Interview” (w listopadzie 1986), „Entertainment Weekly” (we wrześniu 1990) i „TV Guide” (w kwietniu 1996)[12].

Spotkała się ponownie z Peterem Bogdanovichem na planie melodramatu Daisy Miller (1974) na podstawie powieści Henry’ego Jamesa, gdzie wystąpiła w głównej roli jako Annie P. „Daisy” Miller oraz komedii muzycznej Ostatnia miłość (At Long Last Love, 1975) jako Brooke Carter z Burtem Reynoldsem. W kultowym filmie Martina Scorsese Taksówkarz (Taxi Driver, 1976) z główną rolą Roberta De Niro zebrała dobre recenzje za swoją rolę eterycznej Betsy[13]. W czarnej komedii Dama zniknęła (The Lady Vanishes, 1979), remake’u filmu Alfreda Hitchcocka z 1938 Starsza pani znika, z Angelę Lansbury i Elliottem Gouldem zagrała spadkobierczynię, dziedziczkę Amandę Kelly, która w pociągu ekspresowym jadącym przez przedwojenne Niemcy (przed II wojną światową) poznaje podróżującą tym samym pociągiem tytułową nianię, która zniknęła.

Uczyła się aktorstwa w klasie prowadzonej przez Stellę Adler, gdy otrzymał ofertę pracy w Dinner Theatre w Norfolk i zwróciłem się o radę do przyjaciela, Orsona Wellesa[14]. Zachęcał ją do zdobycia doświadczenia scenicznego przed publicznością, z dala od surowych krytyków wielkomiejskich z Nowego Jorku czy Los Angeles. W rezultacie powróciła do rodzinnego Memphis, by pracować w regionalnym teatrze[15].

W 1982 Shepherd powróciła do Nowego Jorku i niedługo potem wystąpiła na scenie w przedstawieniu Lunch Hour. Wystąpiła jako Colleen Champion w operze mydlanej - westernie NBC The Yellow Rose (1983) z Samem Elliottem, Davidem Soulem i Edwardem Albertem. W komediowym serialu kryminalnym ABC Na wariackich papierach (Moonlighting, 1985-1989) jako Madeline „Maddie” Hayes wspólnie z Bruce’em Willisem tworzyła parę wspólników, prywatnych detektywów. Za rolę otrzymała dwa Złote Globy i nominację do Emmy[14].

Po występie w komedii romantycznej Emile’a Ardoliny Wszystko jest możliwe (Chances Are, 1989) u boku Roberta Downeya Jr. i Ryana O’Neala, po 20. latach, powróciła na ekran w roli Jacy Farrow w dramacie Petera Bogdanovicha Texasville (1990). Wystąpiła w komedii romantycznej fantasy Woody’ego Allena Alicja (Alice, 1990) i czarnej komedii Eugene’a Levy’ego Była sobie zbrodnia (Once Upon a Crime, 1992) z Johnem Candy. Kreacja Cybill Sheridan, aktorki zmagająca się z przesadną grą aktorską w filmach klasy B i operach mydlanych, w sitcomie CBS Cybill (1995–1998) przyniosła jej Złoty Glob i trzy nominacje do Emmy[14].

W 2012 zadebiutowała na Broadwayu jako Alice Russel w spektaklu Gore’a Vidala Ten najlepszy[16] w Gerald Schoenfeld Theatre, gdzie wystąpili także: James Earl Jones, John Stamos, John Larroquette, Kristin Davis i Elizabeth Ashley[17].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 70. spotykała się z Elvisem Presleyem[14] i opiekowała się nim, ale nie mogła poradzić sobie z jego uzależnieniem od narkotyków i ostatecznie wybrała swojego chłopaka, reżysera Petera Bogdanovicha, zamiast Presleya. Zgodziła się umówić się z Jackiem Nicholsonem, aby Bogdanovich był zazdrosny. Później odwołała randkę, a Nicholson nie odezwał się ponownie, z wyjątkiem powiedzenia „Cześć” na imprezie wiele lat później. Robert De Niro chciał się z nią związać podczas kręcenia Taksówkarza (1976), jednak odrzuciła go, a De Niro nie rozmawiał z nią prywatnie przez resztę zdjęć.

W 1978, po powrocie do domu w Memphis, poznała i zaczęła się spotkać z Davidem M. Fordem, lokalnym dealerem części samochodowych i artystą nocnego klubu. W tym samym roku zaszła w ciążę i 19 listopada 1978 wyszła za mąż[14]. Ich córka, Clementine Ford, urodziła się 29 czerwca 1979[14]. Małżeństwo zakończyło się rozwodem 23 września 1982.

Podczas kręcenia miniserialu telewizyjnego NBC Długie, gorące lato (The Long Hot Summer, 1985), gdzie występowała jako Eula Varner, romansowała z Donem Johnsonem[7]. 1 marca 1987 poślubiła chiropraktyka Bruce’a Oppenheima. Mieli bliźniaki: syna Cyrusa Zachariaha i córkę Molly Ariel (ur. 6 października 1987). Jednak 20 marca 1990 doszło do rozwodu[14].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

  • Cybill Does It...To Cole Porter (wyd. Paramount Records, 1974)
  • Mad About the Boy (wyd. Tombstone, 1976)
  • Cybill Getz Better (wyd. Inner City Records, 1976)
  • Vanilla (wyd. Gold Castle, 1979)
  • Somewhere Down the Road (wyd. Gold Castle, 1990)
  • Talk Memphis to Me (wyd. Drive Archive, 1997)
  • Songs from The Cybill Show (1999)
  • Live at the Cinegrill (2001)
  • At Home With Cybill (2004)
  • Jazz Baby Volumes 1–3 (2005)

gościnnie

  • At Long Last Love (soundtrack) (1975)
  • Moonlighting Soundtrack (1987)

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Personalidade: Cybill Shepherd (EUA) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2019-07-18].
  2. ↑ Cybill Shepherd Awards (ang.). AllMovie. [dostęp 2021-05-22].
  3. ↑ Cybill Shepherd Biography (1950-) (ang.). Film Reference. [dostęp 2019-07-18].
  4. ↑ Cybill Shepherd (cz.). ČSFD.cz. [dostęp 2019-07-18].
  5. ↑ Cybill Shepard, Miss Congeniality 1966 (ang.). Pageantopolis. [dostęp 2019-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-18)].
  6. ↑ UPI (1973-08-20): Cybill Shepherd relaxes with her success (ang.). Sarasota Herald-Tribune. [dostęp 2019-07-18].
  7. ↑ a b c d Cybill Shepherd - Actor (rum.). CineMagia.ro. [dostęp 2019-07-18].
  8. ↑ a b Cybill Shepherd Pictures (ang.). FanPix.Net. [dostęp 2019-07-18].
  9. ↑ Cybill Shepherd (18 de Fevereiro de 1950) (port.). Filmow. [dostęp 2019-07-18].
  10. ↑ Hal Erickson: Cybill Shepherd Biography (ang.). AllMovie. [dostęp 2021-05-22].
  11. ↑ Nancy Martha West: Kodak and the Lens of Nostaglia London (ang.). University Press of Virginia, 2000, p. 53. ISBN 0-8139-1959-2. [dostęp 2019-07-18].
  12. ↑ Cybill Shepherd Magazines (ang.). FamousFix. [dostęp 2021-05-22].
  13. ↑ Cybill Shepherd (wł.). MYmovies. [dostęp 2019-07-18].
  14. ↑ a b c d e f g Cybill Shepherd Actor, Singer, Producer (ang.). „TV Guide”. [dostęp 2012-08-07].
  15. ↑ Cybill Shepherd (ang.). TV.com. [dostęp 2012-08-07].
  16. ↑ Cybill Shepherd (ang.). Internet Broadway Database. [dostęp 2019-07-18].
  17. ↑ Playing politics remains Vidal (ang.). „New York Post”. [dostęp 2012-08-07].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Złoty Glob dla najlepszej aktorki w serialu komediowym lub musicalu
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Golden Globe icon.svg

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cybill_Shepherd&oldid=66741413”