Elwood Cooke
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 lipca 1913 |
| Data i miejsce śmierci |
16 kwietnia 2004 |
| Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1947 |
| Zakończenie kariery |
1949 |
| Gra pojedyncza | |
| Najwyżej w rankingu |
8 (1939) |
| Roland Garros |
SF (1939) |
| Wimbledon |
F (1939) |
| US Open |
SF (1945) |
| Gra podwójna | |
| Wimbledon |
W (1939) |
Elwood Thomas Cooke (ur. 5 lipca 1913 w Ogden, zm. 16 kwietnia 2004 w Apopce) – amerykański tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze podwójnej.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
W latach 1939–1941 i 1945 Cooke był klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, najwyżej w 1945 – nr 4[1]. W rankingu światowym, prowadzonym przez The Daily Telegraph, zajmował w 1939 8. miejsce. W tym właśnie sezonie odniósł największe sukcesy w turnieju wimbledońskim. W singlu wyeliminował m.in. znanego Brytyjczyka Bunny’ego Austina i Niemca Hennera Henkla (nr 5. rozstawienia), a w finale przegrał z rodakiem Bobbym Riggsem w pięciu setach (6:2, 6:8, 6:3, 3:6, 2:6), nie wykorzystując szansy na objęcie prowadzenia 2:0 w setach (prowadził 6:2, 4:1)[2]. W parze z Riggsem odniósł triumf w deblu, po finałowym zwycięstwie nad Brytyjczykami Charlesem Hare i Frankiem Wilde 6:3, 3:6, 6:3, 9:7.
Również w 1939 był w finale gry mieszanej na mistrzostwach USA. W decydującym meczu Cooke i Sarah Palfrey Cooke ulegli Harry’emu Hopmanowi i Alice Marble 7:9, 1:6. Także z Palfrey Cooke triumfował w konkurencji miksta na mistrzostwach Francji, pokonując w finale Simone Mathieu i Franja Kukuljevicia (4:6, 6:1, 7:5). W 1940 Cooke wygrał w parze z Riggsem halowe mistrzostwa USA. Był również zwycięzcą wielu amerykańskich turniejów regionalnych (w singlu i deblu), m.in. zdobył mistrzostwo Oregonu w 1935 w grze pojedynczej oraz w 1935 i 1936 w grze podwójnej[1].
W czasie II wojny światowej służył w marynarce wojennej. W 1941 poślubił swoją dawną partnerkę mikstową Sarah Palfrey. W 1945 na turnieju w Cincinnati małżeństwo Cooke stworzyło parę, która została dopuszczona do konkurencji debla mężczyzn. Przegrali dopiero w finale z parą Bill Talbert i Hal Surface. Na tej samej imprezie Elwood Cooke doszedł do finału gry pojedynczej, w którym uległ Talbertowi.
Finały w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (0–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 7 lipca 1939 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Bobby Riggs
|
6:2, 6:8, 6:3, 3:6, 2:6 |
Gra podwójna (1–0)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 7 lipca 1939 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Bobby Riggs
|
 Charles Hare Frank Wilde
|
6:3, 3:6, 6:3, 9:7 |
Gra mieszana (1–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 17 czerwca 1939 | French Championships, Paryż | Ceglana | Sarah Palfrey Cooke
|
 Simone Mathieu Franjo Kukuljević
|
4:6, 6:1, 7:5 |
| Finalista | 1. | 17 września 1939 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Sarah Palfrey Cooke
|
Alice Marble Harry Hopman
|
7:9, 1:6 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Elwood Cooke – OREGON TENNIS HISTORY [online], oregontennishistory.com [dostęp 2018-03-31] (ang.).
- ↑ player – Tennisarchives [online], www.tennisarchives.com [dostęp 2018-03-31] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).