Język staroruski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Obszar | Europa Wschodnia | |
| Liczba mówiących | martwy | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie
| |
| Pismo/alfabet | cyrylica | |
| Status oficjalny | ||
|---|---|---|
| UNESCO | język martwy | |
| Kody języka | ||
| Kod ISO 639-1↗, ISO 639-1 | {{{iso1}}} | |
| Kod ISO 639-2↗, ISO 639-2 | sla | |
| Kod ISO 639-3↗ | orv | |
| IETF | orv | |
| Glottolog | oldr1238 | |
| GOST 7.75–97 | дрр 188 | |
| SIL | {{{sil}}} | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata
| ||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||
Język staroruski – język wschodniosłowiański, protoplasta języka ruskiego. Jako język literacki używany był na Rusi Kijowskiej i w krajach, które rozwinęły się po jej upadku. Język staroruski pozostawał pod wpływem języka staro–cerkiewno–słowiańskiego, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej. Na przestrzeni wieków język mówiony (język ruski – dialekty) przekształcił się w języki: rosyjski, ukraiński, białoruski i rusiński.
Staroruski Ewangeliarz Ostromira z XI wieku.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
