Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Język staroruski (star. rus.: рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ, translit. rusĭskŭ językŭ, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rusińskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Powstał w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego i stał się językiem literackim na Rusi. Zapisywany pierwotnie alfabetem cyrylicznym, jednak w związku ze specyfiką języka staroruskiego i jego odmiennością od języka starocerkiewnosłowiańskiego, dużo rzadziej stosowano litery: Ђ, Ҁ (koppa) i jusy (Ѧ, Ѫ, Ѩ i Ѭ). Zabytki piśmiennicze w głagolicy występują rzadko, często reprezentując zachodniosłowiańskie naleciałości. Po litewskich podbojach podzielił się na dwa języki: współczesny język rosyjski na który największy wpływ miał język cerkiewnosłowiański, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej, oraz język ruski, z którego wywodzą się współczesne języki białoruski, rusiński i ukraiński, używany w Wielkim Księstwie Litewskim, na który duży wpływ wywierał język polski i łacina. Endonim języka staroruskiego, ruskiego i współczesnego rosyjskiego jest identyczny.
Język staroruski
Dialekty oraz formy literackie języka staroruskiego w końcu XIV wieku.
