Język staroruski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie
| |
| Pismo/alfabet | cyrylica, głagolica | |
| Status oficjalny | ||
|---|---|---|
| UNESCO | język martwy | |
| Kody języka | ||
| Kod ISO 639-3↗ | orv | |
| IETF | orv | |
| Glottolog | oldr1238 | |
| GOST 7.75–97 | дрр 188 | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata | ||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||
Język staroruski (star. rus.: рѹсьскъ ѩзыкъ, translit. russk yazyk, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rosyjskiego, rusińskiego i ukraińskiego. Powstał w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego i stał się językiem literackim po utworzeniu Rusi. Po podboju przez Litwę podzielił się na dwa języki: współczesny język rosyjski na który największy wpływ miał język cerkiewnosłowiański, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej, oraz język ruski używany w Wielkim Księstwie Litewskim, na który duży wpływ wywierał język polski.
Język staroruski
Dialekty oraz formy literackie języka staroruskiego w końcu XIV wieku.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
