Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Język staroruski (star. rus. рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ, translit. rusĭskŭ językŭ, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rusińskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Powstał w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego i stał się językiem literackim na Rusi. Zapisywany pierwotnie alfabetem cyrylicznym, jednak w związku ze specyfiką języka staroruskiego i jego odmiennością od języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, dużo rzadziej stosowano litery: Ѣ, Ҁ (koppa) i jusy (Ѧ, Ѫ, Ѩ i Ѭ). Zabytki piśmiennicze w głagolicy występują rzadko, często reprezentując zachodniosłowiańskie naleciałości. Po litewskich podbojach podzielił się na dwa języki: współczesny język rosyjski (na który największy wpływ miał język cerkiewnosłowiański, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej), oraz język ruski (z którego wywodzą się współczesne języki białoruski, rusiński i ukraiński, używany w Wielkim Księstwie Litewskim, na który duży wpływ wywierał język polski i łacina). Endonim języka staroruskiego, ruskiego i współczesnego rosyjskiego jest identyczny.
Język staroruski
Dialekty oraz formy literackie języka staroruskiego w końcu XIV wieku.
