Język staroruski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| |||
Klasyfikacja genetyczna | |||
---|---|---|---|
{{{klasyfikacja}}} | |||
Status oficjalny | |||
UNESCO | język martwy | ||
Kody języka | |||
Kod ISO 639-3↗ | orv | ||
IETF | orv | ||
Glottolog | oldr1238 | ||
GOST 7.75–97 | дрр 188 | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język staroruski (star. rus.: рѹсьскъ ѩзыкъ, translit. russk yazyk, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rosyjskiego, rusińskiego i ukraińskiego. Powstał w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego i stał się językiem literackim po utworzeniu Rusi. Po podboju przez Litwę podzielił się na dwa języki: współczesny język rosyjski na który największy wpływ miał język cerkiewnosłowiański, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej, oraz język ruski używany w Wielkim Księstwie Litewskim, na który duży wpływ wywierał język polski.
Język staroruski

Dialekty oraz formy literackie języka staroruskiego w końcu XIV wieku.
|