Język staroruski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Obszar | Europa Wschodnia | |
| Liczba mówiących | martwy | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie
| |
| Pismo/alfabet | cyrylica | |
| Status oficjalny | ||
|---|---|---|
| UNESCO | język martwy | |
| Kody języka | ||
| ISO 639-1 | {{{iso1}}} | |
| ISO 639-2 | sla | |
| ISO 639-3 | orv | |
| IETF | orv | |
| Glottolog | oldr1238 | |
| GOST 7.75–97 | дрр 188 | |
| SIL | {{{sil}}} | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata
| ||
Język staroruski – język słowiański, który na przestrzeni wieków rozwinął się w trzy języki narodowe: rosyjski, ukraiński i białoruski. Jako język literacki używany był na Rusi i w krajach, które rozwinęły się po jej upadku.
Staroruski Ewangeliarz Ostromira z XI wieku.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kontrola autorytatywna (język wymarły):
