Język staroruski

рѹсьскъ ѩзыкъ
Obszar	Europa Wschodnia
Liczba mówiących	martwy
Klasyfikacja genetyczna	Języki indoeuropejskie Języki słowiańskie Wschodniosłowiańskie Język staroruski
Pismo/alfabet	cyrylica
Status oficjalny
UNESCO	język martwy
Kody języka
Kod ISO 639-1↗, ISO 639-1	{{{iso1}}}
Kod ISO 639-2↗, ISO 639-2	sla
Kod ISO 639-3↗	orv
IETF	orv
Glottolog	oldr1238
GOST 7.75–97	дрр 188
SIL	{{{sil}}}
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język staroruski (star. rus.: рѹсьскъ ѩзыкъ, translit. russk yazyk, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rosyjskiego, rusińskiego i ukraińskiego. Powstał w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego i stał się językiem literackim po utworzeniu Rusi. Po podboju przez Litwę podzielił się na dwa języki: współczesny język rosyjski na który największy wpływ miał język cerkiewnosłowiański, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej, oraz język ruski używany w Wielkim Księstwie Litewskim, na który duży wpływ wywierał język polski.

Język staroruski

Dialekty oraz formy literackie języka staroruskiego w końcu XIV wieku.

Najstarszy zachowany napis w języku staroruskim..

Staroruski Ewangeliarz Ostromira z XI wieku.