Język starosaksoński
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
 |
Ten artykuł od 2010-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| |||
| Obszar | Westfalia i Dolna Saksonia | ||
| Liczba mówiących | język wymarły | ||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
|---|---|---|---|
| |||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-3↗ | osx | ||
| IETF | osx | ||
| Glottolog | olds1250 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język starosaksoński, język starosaski – język, którym posługiwali się Sasi i Anglowie we wczesnym średniowieczu. Bardzo wcześnie rozpadł się na dwie formy, które rozwinęły się w Anglii w język staroangielski, a w północnych Niemczech w język dolnoniemiecki.
Był bardzo blisko spokrewniony z językiem staroniderlandzkim, część językoznawców uważa nawet iż mógł być to jeden i ten sam język. Do dziś ich współczesne formy wykazują między sobą największą liczbę podobieństw wśród języków zachodniogermańskich.
Najstarsza poświadczona forma dolnoniemieckiego. Pierwszy raz poświadczony z IX wieku, przeszedł w język średnio-dolno-niemiecki po XII wieku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Saskia Pronk-Tiethoff: The Germanic loanwords in Proto-Slavic. Rodopi, 2013-10-25, s. 12. ISBN 94-012-0984-7.