Przejdź do zawartości

Lara Gut-Behrami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lara Gut-Behrami
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1991
Sorengo

Klub

Sporting Gottardo

Wzrost

160 cm

Debiut w PŚ

28.12 2007, Lienz (DNF – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

2.02 2008, Sankt Moritz
(3. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
złoto Pekin 2022 Supergigant
brąz Soczi 2014 Zjazd
brąz Pekin 2022 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Cortina d’Ampezzo 2021 Gigant
złoto Cortina d’Ampezzo 2021 Supergigant
srebro Val d’Isère 2009 Superkombinacja
srebro Val d’Isère 2009 Zjazd
srebro Schladming 2013 Supergigant
brąz Vail/Beaver Creek 2015 Zjazd
brąz Sankt Moritz 2017 Supergigant
brąz Cortina d’Ampezzo 2021 Zjazd
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Altenmarkt 2007 Zjazd
srebro Formigal 2008 Zjazd
Puchar Świata
Kryształowa Kula
2015/2016
Kryształowa Kula
2023/2024
2. miejsce
2020/2021
2. miejsce
2022/2023
3. miejsce
2013/2014
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
2013/2014
Mała Kryształowa Kula
2015/2016
Mała Kryształowa Kula
2020/2021
Mała Kryształowa Kula
2022/2023
Mała Kryształowa Kula
2023/2024
2. miejsce
2017/2018
3. miejsce
2016/2017
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
2023/2024
2. miejsce
2022/2023
3. miejsce
2015/2016
Puchar Świata (Superkombinacja)
2. miejsce
2015/2016
Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce
2023/2024
3. miejsce
2016/2017
3. miejsce
2020/2021
Puchar Świata (PAR)
3. miejsce
2020/2021
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Lara Gut-Behrami (ur. 27 kwietnia 1991 w Sorengo[1]) – szwajcarska narciarka alpejska, wielokrotna medalistka mistrzostw świata, trzykrotna medalistka olimpijska, dwukrotna wicemistrzyni świata juniorek oraz dwukrotna zdobywczyni Pucharu Świata.

Od sezonu 2018/2019 występuje pod dwuczłonowym nazwiskiem Gut-Behrami. Jej mężem jest szwajcarski piłkarz, kapitan reprezentacji Szwajcarii Valon Behrami[2].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Specjalizuje się w konkurencjach szybkościowych. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawiła się 22 sierpnia 2006 roku w Las Leñas, gdzie w zawodach FIS Race zajęła drugie miejsce w slalomie. W 2007 roku startowała na mistrzostwach świata juniorów w Altenmarkt, zdobywając srebro w zjeździe, w którym wyprzedziła ją tylko Tina Weirather z Liechtensteinu. Srebrny medal przywiozła również z rozgrywanych rok później mistrzostw świata juniorów w Formigal. Drugie miejsce zajęła ponownie w zjeździe, ulegając Ilce Štuhec ze Słowenii. Startowała także w supergigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Ga-Pa w 2009 roku, jednak została zdyskwalifikowana.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 28 grudnia 2007 roku w Lienzu, gdzie nie ukończyła slalomu giganta. Pierwsze pucharowe punkty wywalczyła 2 lutego 2008 roku w Sankt Moritz, zajmując trzecie miejsce w zjeździe. Tym samym zdobywając pierwsze pucharowe punkty stanęła od razu na podium, plasując się za Słowenką Tiną Maze i Austriaczką Marią Holaus. Dziesięć miesięcy później, 20 grudnia 2008 roku w tej samej miejscowości odniosła pierwsze zwycięstwo. Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 2013/2014, kiedy zajęła trzecie w klasyfikacji generalnej, wyprzedziły ją jedynie Austriaczka Anna Fenninger oraz Niemka Maria Höfl-Riesch. Ponadto Gut zwyciężyła w klasyfikacji supergiganta, wyprzedzając Fenninger i Weirather.

W 2009 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Val d’Isère, zdobywając srebrne medale w zjeździe i superkombinacji. W pierwszym przypadku wyprzedziła ją jedynie Lindsey Vonn ze Stanów Zjednoczonych, a w drugim lepsza była Kathrin Zettel z Austrii. Z powodów zdrowotnych nie udało się jej wystartować podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver w 2010 roku, a z rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen wróciła bez medalu. Dwukrotnie otarła się o podium, zajmując czwarte miejsca w zjeździe i supergigancie. Swój trzeci srebrny medal w trzeciej konkurencji zdobyła na mistrzostwach świata w Schladming w 2013 roku, zajmując drugie miejsce za Tiną Maze w supergigancie. Brała też udział w igrzyskach w Soczi w 2014 roku. W superkombinacji po zjeździe zajmowała drugie miejsce, ustępując jedynie Amerykance Julii Mancuso o 0,47 s. Slalomu nie ukończyła, podobnie jak osiem innych zawodniczek i nie została sklasyfikowana.

Drugi występ olimpijski, w zjeździe, zakończył się zdobyciem przez Gut brązowego medalu. Przegrała tam z dwoma zdobywczyniami złotego medalu: Tiną Maze oraz Dominique Gisin o 0,10 s. Był to pierwszy przypadek w historii, gdy złoty medal olimpijski w narciarstwie alpejskim zdobyły dwie zawodniczki. Z mistrzostw świata w Vail/Beaver Creek w 2015 roku wróciła z brązowym medalem wywalczonym w zjeździe. Rozgrywany trzy dni wcześniej supergigant ukończyła na siódmej pozycji. Mistrzostwa świata w Sankt Moritz dwa lata później rozpoczęła od zajęcia trzeciego miejsca w supergigancie. Szybsze były tylko Nicole Schmidhofer z Austrii i Tina Weirather. Następnie wystąpiła w superkombinacji, w której po zjeździe zajmowała trzecią pozycję. W trakcie rozgrzewki przed slalomem do superkombinacji Szwajcarka doznała kontuzji, zrywając więzadło krzyżowe przednie w lewym kolanie[3]. Kontuzja ta nie tylko wykluczyła ją z dalszego udziału w mistrzostwach, ale przekreśliła szanse na zdobycie Kryształowej Kuli w sezonie 2016/2017 (Gut w momencie kontuzji zajmowała drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, 180 punktów za Mikaelą Shiffrin z USA).

Do rywalizacji powróciła w pierwszych zawodach sezonu 2017/2018, w Sölden, gdzie nie ukończyła giganta. Jednak już w piątych zawodach cyklu, 3 grudnia 2017 roku w Lake Louise stanęła na podium, kończąc supergigant na drugiej pozycji. W kolejnych startach wielokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, w tym dwukrotnie stając na podium: 13 stycznia 2018 roku w Bad Kleinkirchheim ponownie była druga w supergigancie, a osiem dni później w Cortinie d'Ampezzo w tej samej konkurencji była najlepsza. Ostatecznie sezon zakończyła na dwunastej pozycji w klasyfikacji generalnej i drugiej w klasyfikacji supergiganta. Podczas igrzysk olimpijskich w Pjongczangu zajęła czwarte miejsce w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Tiną Weirather o 0,01 sekundy. Z mistrzostw świata w Åre w 2019 roku wróciła bez medalu. Dwukrotnie znalazła się w czołowej dziesiątce: w zjeździe była ósma, a w supergigancie dziewiąta. W Pucharze Świata w sezonie 2018/2019 dwa razy stawała na podium, ostatecznie zajmując 21. miejsce w klasyfikacji generalnej, co było jej najsłabszym wynikiem od sezonu 2007/08.

W kolejnym sezonie na podium stawała trzykrotnie, odnosząc przy tym dwa zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej dało jej to siódme miejsce, jednocześnie była czwarta w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta. W lutym 2021 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Cortinie d'Ampezzo, zdobywając trzy medale. Najpierw zwyciężyła w supergigancie, wyprzedzając swą rodaczkę Corinne Suter i Mikaelę Shiffrin. Dwa dni później była trzecia w zjeździe, plasując się za Suter i Niemką Kirą Weidle. Ponadto zwyciężyła w gigancie, tym razem pokonując Shiffrin i Austriaczkę Katharinę Liensberger. W sezonie 2020/2021 dziesięć razy stawała na podium, z czego sześciokrotnie zwyciężała. W klasyfikacji generalnej była druga, klasyfikację supergiganta wygrała, a w klasyfikacjach zjazdu i PAR była trzecia.

Na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2022 roku dwukrotnie stawała na podium. W supergigancie zwyciężyła, co był pierwszym w historii złotym medalem dla Szwajcarii w tej konkurencji. Pozostałe miejsca na podium zajęły Austriaczka Mirjam Puchner i Michelle Gisin ze Szwajcarii. Zdobyła tam też brązowy medal w gigancie, plasując się za Sarą Hector ze Szwecji i Włoszką Federicą Brignone. W zawodach pucharowych sezonu 2021/2022 na podium stała pięć razy, dwukrotnie zwyciężając. W klasyfikacji generalnej była jedenasta, a w klasyfikacji supergiganta szósta. Sezon 2022/2023 ukończyła na drugiej pozycji, ulegając tylko Shiffrin. Na podium stawała dziewięciokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa. W klasyfikacji supergiganta była najlepsza, w klasyfikacji giganta była druga, a w klasyfikacji zjazdu zajęła szóste miejsce. Z rozgrywanych w lutym 2023 roku mistrzostw świata w Courchevel/Méribel wróciła bez medalu; najbliżej podium była w gigancie, który ukończyła na czwartej pozycji. Walkę o trzecie miejsce przegrała z Norweżką Ragnhild Mowinckel o 0,09 sekundy.

W sezonie 2023/2024 szesnaście razy stawała na podium zawodów Pucharu Świata, przy czym ośmiokrotnie zwyciężała. Ostatecznie zwyciężyła w klasyfikacji generalnej, klasyfikacji giganta oraz supergiganta, a w klasyfikacji zjazdu była druga. Została tym samym pierwszą Szwajcarką od 19 lat, która co najmniej dwukrotnie zdobyła Kryształową Kulę (w sezonach 1993/1994 i 1994/1995 zwyciężała Vreni Schneider).

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF2 10 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Superkombinacja 2:34,62 – Niemcy Maria Höfl-Riesch
3. 12 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Zjazd 1:41,57 +0,10 Słowenia Tina Maze
Szwajcaria Dominique Gisin
4. 15 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Supergigant 1:25,52 +0,73 Austria Anna Fenninger
9. 18 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Gigant 2:36,87 +1,77 Słowenia Tina Maze
DNF1 15 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Gigant 2:20,02 - Stany Zjednoczone Mikaela Shiffrin
4. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Supergigant 1:21,11 +0,12 Czechy Ester Ledecká
DNF 21 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Zjazd 1:39,22 - Włochy Sofia Goggia
3. 7 lutego 2022 Pekin Gigant 1:55,69 +0,72 Szwecja Sara Hector
1. 11 lutego 2022 Pekin Supergigant 1:13,51 - -
16. 15 lutego 2022 Pekin Zjazd 1:31,87 +2,16 Szwajcaria Corinne Suter

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
7. 3 lutego 2009 Francja Val d’Isère Supergigant 1:20,73 +1,61 Stany Zjednoczone Lindsey Vonn
2. 6 lutego 2009 Francja Val d’Isère Superkombinacja 2:20,13 +0,56 Austria Kathrin Zettel
2. 9 lutego 2009 Francja Val d’Isère Zjazd 1:30,31 +0,52 Stany Zjednoczone Lindsey Vonn
DNF1 12 lutego 2009 Francja Val d’Isère Gigant 2:03,49 – Niemcy Kathrin Hölzl
4. 8 lutego 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Supergigant 1:23,82 +0,44 Austria Elisabeth Görgl
DNF2 11 lutego 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Superkombinacja 2:43,23 – Austria Anna Fenninger
4. 13 lutego 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Zjazd 1:47,24 +0,94 Austria Elisabeth Görgl
20. 17 lutego 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:20,54 +2,29 Słowenia Tina Maze
2. 5 lutego 2013 Austria Schladming Supergigant 1:35,39 +0,38 Słowenia Tina Maze
DNF 2 8 lutego 2013 Austria Schladming Superkombinacja 2:39,92 – Niemcy Maria Höfl-Riesch
16. 10 lutego 2013 Austria Schladming Zjazd 1:50,00 +1,96 Francja Marion Rolland
7. 14 lutego 2013 Austria Schladming Gigant 2:08,06 +2,38 Francja Tessa Worley
7. 3 lutego 2015 Stany Zjednoczone Vail / Beaver Creek Supergigant 1:10,29 +1,28 Austria Anna Fenninger
3. 6 lutego 2015 Stany Zjednoczone Vail / Beaver Creek Zjazd 1:45,89 +0,34 Słowenia Tina Maze
3. 3 lutego 2017 Szwajcaria Sankt Moritz Supergigant 1:32,34 +0,36 Austria Nicole Schmidhofer
DNS2 10 lutego 2017 Szwajcaria Sankt Moritz Superkombinacja 1:58,88 - Szwajcaria Wendy Holdener
9. 5 lutego 2019 Szwecja Åre Supergigant 1:04,89 +0,48 Stany Zjednoczone Mikaela Shiffrin
DNS2 8 lutego 2019 Szwecja Åre Superkombinacja 2:02,13 - Szwajcaria Wendy Holdener
8. 10 lutego 2019 Szwecja Åre Zjazd 1:01,74 +0,78 Słowenia Ilka Štuhec
21. 14 lutego 2019 Szwecja Åre Gigant 2:01,97 +3,07 Słowacja Petra Vlhová
1. 11 lutego 2021 Włochy Cortina d’Ampezzo Supergigant 1:25,51 - -
3. 13 lutego 2021 Włochy Cortina d’Ampezzo Zjazd 1:34,27 +0,37 Szwajcaria Corinne Suter
DNQ 16 lutego 2021 Włochy Cortina d’Ampezzo Gigant równoległy - - Włochy Marta Bassino
Austria Katharina Liensberger
1. 18 lutego 2021 Włochy Cortina d’Ampezzo Gigant 2:30,66 - -
DNS2 6 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Kombinacja 1:57,47 - Włochy Federica Brignone
6. 8 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Supergigant 1:28,06 +0,37 Włochy Marta Bassino
9. 11 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Zjazd 1:28,03 +0,71 Szwajcaria Jasmine Flury
4. 17 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Gigant 2:07,13 +0,31 Stany Zjednoczone Mikaela Shiffrin

Mistrzostwa świata juniorów

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
2. 7 marca 2007 Austria Altenmarkt Zjazd 1:39,69 +0,07 Liechtenstein Tina Weirather
44. 8 marca 2007 Austria Altenmarkt Gigant 2:14,90 +9,49 Austria Nicole Schmidhofer
DNF1 9 marca 2007 Austria Altenmarkt Supergigant 1:19,34 – Austria Nicole Schmidhofer
4. 23 lutego 2008 Hiszpania Formigal Supergigant 1:40,19 +1,58 Niemcy Viktoria Rebensburg
2. 26 lutego 2008 Hiszpania Formigal Zjazd 1:50,13 +0,60 Słowenia Ilka Štuhec
DNF1 28 lutego 2008 Hiszpania Formigal Slalom 1:33,85 – Austria Bernadette Schild
8. 29 lutego 2008 Hiszpania Formigal Gigant 1:42,50 +0,86 Austria Anna Fenninger
DSQ1 4 marca 2009 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Supergigant 1:19,80 – Niemcy Viktoria Rebensburg

Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Statystyka miejsc na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
2007/2008 – – – –
2008/2009 1 – 2 3
2009/2010 – – – –
2010/2011 1 1 2 4
2011/2012 – – – –
2012/2013 1 – 1 4
2013/2014 7 1 1 9
2014/2015 2 – 1 2
2015/2016 6 4 2 12
2016/2017 5 2 2 9
2017/2018 1 2 – 3
2018/2019 – 1 1 2
2019/2020 2 – 1 3
2020/2021 6 3 1 10
2021/2022 2 2 1 5
2022/2023 3 2 4 9
2023/2024 8 4 4 16
Suma 45 22 23 90

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szwajcaria Sankt Moritz – 20 grudnia 2008 (supergigant)
  2. Austria Zauchensee – 9 stycznia 2011 (supergigant)
  3. Francja Val d’Isère – 14 grudnia 2012 (zjazd)
  4. Austria Sölden – 26 października 2013 (gigant)
  5. Stany Zjednoczone Beaver Creek – 29 listopada 2013 (zjazd)
  6. Stany Zjednoczone Beaver Creek – 30 listopada 2013 (supergigant)
  7. Kanada Lake Louise – 8 grudnia 2013 (supergigant)
  8. Włochy Cortina d’Ampezzo – 26 stycznia 2014 (supergigant)
  9. Szwajcaria Lenzerheide – 12 marca 2014 (zjazd)
  10. Szwajcaria Lenzerheide – 13 marca 2014 (supergigant)
  11. Kanada Lake Louise – 7 grudnia 2014 (supergigant)
  12. Szwajcaria Sankt Moritz – 24 stycznia 2015 (zjazd)
  13. Stany Zjednoczone Aspen – 27 listopada 2015 (gigant)
  14. Francja Val d’Isère – 18 grudnia 2015 (superkombinacja)
  15. Francja Val d’Isère – 19 grudnia 2015 (zjazd)
  16. Austria Lienz – 28 grudnia 2015 (gigant)
  17. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 7 lutego 2016 (supergigant)
  18. Włochy La Thuile – 19 lutego 2016 (zjazd)
  19. Austria Sölden – 22 października 2016 (gigant)
  20. Kanada Lake Louise – 4 grudnia 2016 (supergigant)
  21. Francja Val d’Isère – 18 grudnia 2016 (supergigant)
  22. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 22 stycznia 2017 (supergigant)
  23. Włochy Cortina d’Ampezzo – 28 stycznia 2017 (zjazd)
  24. Włochy Cortina d’Ampezzo – 21 stycznia 2018 (supergigant)
  25. Szwajcaria Crans-Montana – 21 lutego 2020 (zjazd)
  26. Szwajcaria Crans-Montana – 22 lutego 2020 (zjazd)
  27. Austria Sankt Anton – 10 stycznia 2021 (supergigant)
  28. Szwajcaria Crans-Montana – 24 stycznia 2021 (supergigant)
  29. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 30 stycznia 2021 (supergigant)
  30. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 2021 (supergigant)
  31. Włochy Val di Fassa – 26 lutego 2021 (zjazd)
  32. Włochy Val di Fassa – 27 lutego 2021 (zjazd)
  33. Szwajcaria Sankt Moritz – 11 grudnia 2021 (supergigant)
  34. Austria Zauchensee – 15 stycznia 2022 (zjazd)
  35. Stany Zjednoczone Killington – 26 listopada 2022 (gigant)
  36. Austria Sankt Anton – 15 stycznia 2023 (supergigant)
  37. Andora Soldeu – 16 marca 2023 (supergigant)
  38. Austria Sölden – 28 października 2023 (gigant)
  39. Stany Zjednoczone Killington – 25 listopada 2023 (gigant)
  40. Austria Zauchensee – 14 stycznia 2024 (supergigant)
  41. Włochy Cortina d’Ampezzo – 28 stycznia 2024 (supergigant)
  42. Włochy Kronplatz – 30 stycznia 2024 (gigant)
  43. Andora Soldeu – 10 lutego 2024 (gigant)
  44. Szwajcaria Crans-Montana – 16 lutego 2024 (zjazd)
  45. Norwegia Kvitfjell – 2 marca 2024 (supergigant)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
Lara Gut podczas pierwszego wjazdu (gigant) w Courchevel 20 grudnia 2015 roku, gdzie zajęła 2. miejsce
  1. Szwajcaria Sankt Moritz – 2 lutego 2008 (zjazd) – 3. miejsce
  2. Austria Semmering – 28 grudnia 2008 (gigant) – 3. miejsce
  3. Francja Val d’Isère – 18 grudnia 2010 (zjazd) – 3. miejsce
  4. Włochy Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 2011 (supergigant) – 3. miejsce
  5. Szwajcaria Lenzerheide – 16 marca 2011 (zjazd) – 2. miejsce
  6. Szwajcaria Lenzerheide – 17 marca 2013 (gigant) – 3. miejsce
  7. Francja Val d’Isère – 22 grudnia 2013 (gigant) – 2. miejsce
  8. Szwecja Are – 6 marca 2014 (gigant) – 3. miejsce[4]
  9. Francja Courchevel – 20 grudnia 2015 (gigant) – 2. miejsce[5]
  10. Austria Zauchensee – 10 stycznia 2016 (supergigant) – 2. miejsce
  11. Włochy Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 2016 (zjazd) – 3. miejsce
  12. Włochy La Thuile – 21 lutego 2016 (supergigant) – 2. miejsce
  13. Szwajcaria Lenzerheide – 13 marca 2016 (superkombinacja) – 3. miejsce
  14. Szwajcaria Sankt Moritz – 17 marca 2016 (supergigant) – 2. miejsce
  15. Szwajcaria Sankt Moritz – 20 marca 2016 (gigant) – 3. miejsce
  16. Kanada Lake Louise – 3 grudnia 2016 (zjazd) – 2. miejsce
  17. Włochy Sestriere – 10 grudnia 2016 (gigant) – 3. miejsce
  18. Słowenia Maribor – 7 stycznia 2017 (gigant) – 3. miejsce
  19. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 21 stycznia 2017 (zjazd) – 2. miejsce
  20. Kanada Lake Louise – 3 grudnia 2017 (supergigant) – 2. miejsce
  21. Austria Bad Kleinkirchheim – 13 stycznia 2018 (supergigant) – 2. miejsce
  22. Szwajcaria Sankt Moritz – 8 grudnia 2018 (supergigant) – 2. miejsce
  23. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 26 stycznia 2019 (supergigant) – 3. miejsce
  24. Bułgaria Bansko – 26 stycznia 2020 (supergigant) – 3. miejsce
  25. Austria Lech – 26 listopada 2020 (slalom równoległy) – 3. miejsce
  26. Szwajcaria Crans Montana – 23 stycznia 2021 (zjazd) – 2. miejsce
  27. Włochy Kronplatz – 26 stycznia 2021 (gigant) – 2. miejsce
  28. Włochy Val di Fassa – 28 lutego 2021 (supergigant) – 2. miejsce
  29. Austria Sölden – 23 października 2021 (gigant) – 2. miejsce
  30. Kanada Lake Louise – 5 grudnia 2021 (supergigant) – 2. miejsce
  31. Szwajcaria Lenzerheide – 5 marca 2022 (supergigant) – 3. miejsce
  32. Austria Semmering – 28 grudnia 2022 (gigant) – 2. miejsce
  33. Słowenia Kranjska Gora – 8 stycznia 2023 (gigant) – 3. miejsce
  34. Austria Sankt Anton – 14 stycznia 2023 (supergigant) – 3. miejsce
  35. Włochy Kronplatz – 24 stycznia 2023 (gigant) – 2. miejsce
  36. Norwegia Kvitfjell – 3 marca 2023 (supergigant) – 3. miejsce
  37. Andora Soldeu – 15 marca 2023 (zjazd) – 3. miejsce
  38. Kanada Mont-Tremblant – 3 grudnia 2023 (gigant) – 2. miejsce
  39. Szwajcaria Sankt Moritz – 8 grudnia 2023 (supergigant) – 3. miejsce
  40. Słowenia Kranjska Gora – 6 stycznia 2024 (gigant) – 2. miejsce
  41. Austria Zauchensee – 12 stycznia 2024 (supergigant) – 3. miejsce
  42. Włochy Cortina d’Ampezzo – 26 stycznia 2024 (zjazd) – 2. miejsce
  43. Szwajcaria Crans-Montana – 17 lutego 2024 (zjazd) – 3. miejsce
  44. Norwegia Kvitfjell – 3 marca 2024 (supergigant) – 2. miejsce
  45. Szwecja Are - 9 marca 2024 (gigant) - 3. miejsce

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Oficjalna strona zawodniczki (ang.)
  2. ↑ Lara Gut i Valon Behrami wzięli ślub. Radio Zet. [dostęp 2018-12-21]. (pol.).
  3. ↑ Injury to Lara Gut makes Mikaela Shiffrin big World Cup favourite (ang.)
  4. ↑ ex aequo z Evą-Marią Brem
  5. ↑ ex aequo z Niną Løseth

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzynie olimpijskie w narciarstwie alpejskim w supergigancie

Mistrzynie świata w narciarstwie alpejskim w supergigancie
Mistrzynie świata w narciarstwie alpejskim w slalomie gigancie
Zdobywczynie Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lara_Gut-Behrami&oldid=73228391”