Grażyna Gęsicka: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
|||
Linia 18: | Linia 18: | ||
|2 do = [[10 kwietnia]] [[2010]] |
|2 do = [[10 kwietnia]] [[2010]] |
||
|2 poprzednik = [[Przemysław Gosiewski]] |
|2 poprzednik = [[Przemysław Gosiewski]] |
||
|2 następca = |
|2 następca = [[Marek Kuchciński]] (p.o.) |
||
|odznaczenia = [[Plik:POL Polonia Restituta Komandorski BAR.svg|40px|Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośm.)]] |
|odznaczenia = [[Plik:POL Polonia Restituta Komandorski BAR.svg|40px|Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośm.)]] |
||
}} |
}} |
Wersja z 11:43, 27 kwi 2010
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister rozwoju regionalnego | |
Okres |
od 31 października 2005 |
Przynależność polityczna | |
Następca | |
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości | |
Okres |
od 6 stycznia 2010 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Marek Kuchciński (p.o.) |
Odznaczenia | |
Grażyna Gęsicka z domu Dusyn (ur. 13 grudnia 1951 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polska socjolog i polityk, minister rozwoju regionalnego w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, poseł na Sejm VI kadencji.
Życiorys
Działalność zawodowa
W 1974 ukończyła studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1985 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w dziedzinie socjologii[1].
Pracowała jako adiunkt w Instytucie Socjologii UW (1985–1993). Była członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego oraz członkiem Association Internationale des Sociologues de Langue Francaise. Była autorką i współautorką książek oraz ponad 30 artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych. Opublikowała m.in. Regionalne fundusze inwestycyjne (1997), Partnerstwo w rozwoju lokalnym (1996).
Działalność polityczna
W 1980 wstąpiła do "Solidarności", była współzałożycielką struktur tego związku w Instytucie Socjologii UW. W 1981 wykładała we Wszechnicy Robotniczej Solidarności. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmowała się organizacją i wykładami w niejawnej Wszechnicy Robotniczej Regionu Mazowsze NSZZ "S". Od 1983 inwigilowana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa[2].
W 1989 uczestniczyła w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. górnictwa. W latach 1989–1991 była koordynatorem naukowym Ośrodka Badań Związkowych NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze.
W latach 1990–1997 doradzała i wykonywała ekspertyzy z zakresu problematyki rozwoju lokalnego i regionalnego na rzecz m.in. Komisji Europejskiej, Banku Światowego, rządu, Sejmu RP, władz lokalnych i regionalnych. Od września do grudnia 1991 była doradcą Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.
W latach 1993–1994 uczestniczyła w grupie ekspertów ds. Europy Środkowej i Wschodniej w Programie LEDA (Local Employment Development Action) Komisji Europejskiej. W 1995 była stałym doradcą w nadzwyczajnej Komisji Sejmowej ds. zasad polityki regionalnej państwa. W latach 1995–1996 zajmowała stanowisko zastępcy kierownika Programu Phare "Inicjatywy lokalne na rzecz rozwoju społeczno-ekonomicznego". Pracowała jako zastępca dyrektora generalnego w Polskiej Fundacji Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw (1996-1998).
Od 1998 do 2001 była podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Była odpowiedzialna za programy wspierające zatrudnienie, finansowane ze źródeł zagranicznych (Phare, Bank Światowy), sprawy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz za wdrożenie w Polsce Europejskiego Funduszu Społecznego. W sierpniu 2001 została wiceprezesem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości.
W kampanii parlamentarnej w 2005 doradzała Platformie Obywatelskiej, reprezentowała PO w negocjacjach koalicyjnych z PiS w ramach zespołu zajmującego się wykorzystaniem funduszy UE.
31 października 2005 została ministrem rozwoju regionalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. 14 lipca 2006 objęła to stanowisko w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września 2007 został odwołana z urzędu ministra rozwoju regionalnego z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego, jest kierownikiem tego resortu. 11 września tego roku ponownie powołana na ministra rozwoju regionalnego.
W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu rzeszowskim i otrzymując 28 982 głosy.
6 stycznia 2010 objęła stanowisko przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS[3].
Zginęła w katastrofie samolotu prezydenckiego w Smoleńsku 10 kwietnia 2010[4]. 16 kwietnia 2010 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
25 kwietnia została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[6].
- ↑ {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) . . [dostęp 10 kwietnia 2010].
- ↑ Informacje w BIP IPN. [dostęp 10 kwietnia 2010].
- ↑ Gęsicka oficjalnie szefem klubu. rp.pl, 6 stycznia 2010. [dostęp 6 stycznia 2010].
- ↑ Komunikat Nr 152/VI kad.. sejm.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 10 kwietnia 2010].
- ↑ Komunikat Nr 163/VI kad.. sejm.gov.pl, 16 kwietnia 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
- ↑ Pożegnanie Grażyny Gęsickiej. interia.pl, 25 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
Źródła
- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 10 kwietnia 2010].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności [dostęp 18 kwietnia 2010].
Linki zewnętrzne
- Grażyna Gęsicka – strona prywatna. [dostęp 10 kwietnia 2010].
- Absolwenci Uniwersytetu Warszawskiego
- Ministrowie rozwoju regionalnego III RP
- Politycy Prawa i Sprawiedliwości
- Polscy socjolodzy
- Posłowie z okręgu Rzeszów
- Uczestnicy Okrągłego Stołu
- Wiceministrowie i urzędnicy III Rzeczypospolitej
- Ofiary katastrof lotniczych
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Urodzeni w 1951
- Zmarli w 2010
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)