Grażyna Gęsicka
| ||
Grażyna Gęsicka (2009) | ||
Data i miejsce urodzenia | 13 grudnia 1951 Warszawa | |
Data i miejsce śmierci | 10 kwietnia 2010 Smoleńsk | |
Minister rozwoju regionalnego | ||
Okres | od 31 października 2005 do 7 września 2007 i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007 | |
Przynależność polityczna | Prawo i Sprawiedliwość | |
Następca | Elżbieta Bieńkowska | |
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości | ||
Okres | od 6 stycznia 2010 do 10 kwietnia 2010 | |
Przynależność polityczna | Prawo i Sprawiedliwość | |
Poprzednik | Przemysław Gosiewski | |
Następca | Marek Kuchciński (p.o.) | |
Odznaczenia | ||
![]() |

Grażyna Gęsicka z domu Dusyn (ur. 13 grudnia 1951 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polska socjolog i polityk, doktor nauk humanistycznych, minister rozwoju regionalnego w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, posłanka na Sejm VI kadencji.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W 1974 ukończyła studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1985 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie socjologii[1]. Rozprawę doktorską zatytułowaną Związki zawodowe w systemach społecznych wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych na przykładzie Francji i Wielkiej Brytanii napisała pod kierunkiem Włodzimierza Wesołowskiego.
Pracowała jako adiunkt w Instytucie Socjologii UW (1985–1993). Była członkinią Polskiego Towarzystwa Socjologicznego oraz członkinią Association Internationale des Sociologues de Langue Française. Była autorką i współautorką książek oraz około 30 artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych. Opublikowała m.in. Regionalne fundusze inwestycyjne (1997), Partnerstwo w rozwoju lokalnym (1996).
Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]
W 1980 wstąpiła do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, była współzałożycielką struktur związku w Instytucie Socjologii UW. W 1981 wykładała we Wszechnicy Robotniczej Solidarności. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmowała się organizacją i wykładami w niejawnej Wszechnicy Robotniczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”. Od 1983 inwigilowana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.
W 1989 uczestniczyła w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. górnictwa. W latach 1989–1991 była koordynatorką naukową Ośrodka Badań Związkowych NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze.
W latach 1990–1997 doradzała i wykonywała ekspertyzy z zakresu problematyki rozwoju lokalnego i regionalnego na rzecz m.in. Komisji Europejskiej, Banku Światowego, rządu, Sejmu RP, władz lokalnych i regionalnych. Od września do grudnia 1991 była doradcą ministra pracy i polityki socjalnej.
W latach 1993–1994 uczestniczyła w grupie ekspertów ds. Europy Środkowej i Wschodniej w programie LEDA (Local Employment Development Action) Komisji Europejskiej. W 1995 była stałym doradcą w nadzwyczajnej Komisji Sejmowej ds. zasad polityki regionalnej państwa. W latach 1995–1996 zajmowała stanowisko zastępcy kierownika programu Phare „Inicjatywy lokalne na rzecz rozwoju społeczno-ekonomicznego”. Pracowała jako zastępczyni dyrektora generalnego w Polskiej Fundacji Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw (1996–1998).
Od 1998 do 2001 była podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Była odpowiedzialna za programy wspierające zatrudnienie, finansowane ze źródeł zagranicznych (Phare, Bank Światowy), sprawy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz za wdrożenie w Polsce Europejskiego Funduszu Społecznego. W sierpniu 2001 została wiceprezesem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości.
W kampanii wyborczej w 2005 doradzała Platformie Obywatelskiej, reprezentowała PO w negocjacjach koalicyjnych z Prawem i Sprawiedliwością w ramach zespołu zajmującego się wykorzystaniem funduszy Unii Europejskiej.
31 października 2005 została ministrem rozwoju regionalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. 14 lipca 2006 objęła to stanowisko w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września 2007 została odwołana z urzędu ministra rozwoju regionalnego z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego. 11 września tego samego roku ponownie powołana na urząd ministra.
W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu rzeszowskim i otrzymując 28 982 głosy. 6 stycznia 2010 objęła stanowisko przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS[2].
W 2007 otrzymała Nagrodę im. Władysława Grabskiego przyznaną przez Konfederację Lewiatan[3].
Zginęła 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej[4]. 25 kwietnia tegoż roku została pochowana w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Córka Jana i Adeli. Jej mężem był socjolog Janusz Gęsicki, mieli córkę Klarę[6]. Mieszkała w Warszawie.
Odznaczenia, upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
16 kwietnia 2010 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. W tym samym roku pośmiertnie uhonorowano ją odznaką honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”[8].
Imieniem Grażyny Gęsickiej nazwano skwer u zbiegu ulic Jana III Sobieskiego i Stefana Okrzei w Rzeszowie (2010)[9] oraz ulicę w Warszawskiej dzielnicy Mokotów (2017, uprzednio nazwanej imieniem Heleny Kozłowskiej)[10]. W 2016 na fasadzie gmachu Ministerstwa Rozwoju została odsłonięta tablica upamiętniająca Grażynę Gęsicką[11], a sali dawnego kina „Śląsk”, mieszczącego się w gmachu Ministerstwa Rozwoju przy ul. Wspólnej 2/4, nadano imię Grażyny Gęsickiej[12].
Powołano Fundusz stypendialny im. Grażyny Gęsickiej (utworzony przez Akademię Rozwoju Filantropii w Polsce[13]) oraz Ruch Kobiet im. Grażyny Gęsickiej na Podkarpaciu[14], a Forum Kobiet Podkarpacia przyjęło do swojej nazwy patronat Grażyny Gęsickiej[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grażyna Gęsicka w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Gęsicka oficjalnie szefem klubu. rp.pl, 2010-01-06. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2017-07-20].
- ↑ Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 2010-04-10. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Pożegnanie Grażyny Gęsickiej. interia.pl, 2013-10-30. [dostęp 2010-04-25].
- ↑ Grażyna Gęsicka. wyborcza.pl, 2013-10-27. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587.
- ↑ Odznaka Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego. podkarpackie.pl. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Uchwała Nr LXXXII/1457/2010. bip.erzeszow.pl, 2010-11-05. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Zarządzenie zastępcze Wojewody Mazowieckiego z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie nadania nazwy ulicy, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, Warszawa, dnia 10 listopada 2017 r., poz. 10117.
- ↑ Tablica upamiętniająca ś.p. minister Grażynę Gęsicką. mr.gov.pl, 2016-04-10. [dostęp 2016-04-11].
- ↑ Sala imienia minister Grażyny Gęsickiej. mr.gov.pl, 13 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-17].
- ↑ Młodzieżowy Animator – zgłoszenia tylko do 13 marca!. stowarzyszeniewarka.pl, 2011-03-03. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Ruch Kobiet im. Grażyny Gęsickiej. gazeta.pl, 2011-07-30. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Forum Kobiet Podkarpacia dr Grażyny Gęsickiej. glospowiatu.eu, 2013-10-27. [dostęp 2013-10-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2013-10-30].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności [dostęp 2013-10-30].
|
|
|
|
- Absolwenci Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ministrowie rozwoju regionalnego III Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni odznaką honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”
- Ofiary katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku
- Pochowani w Kwaterze Smoleńskiej Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie
- Politycy Prawa i Sprawiedliwości
- Polscy socjolodzy
- Posłowie z okręgu Rzeszów
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona solidarnościowa)
- Wiceministrowie i urzędnicy III Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1951
- Zmarli w 2010