Stefan Meller
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 4 lipca 1942 Lyon | |
Data i miejsce śmierci | 4 lutego 2008 Warszawa | |
Minister spraw zagranicznych | ||
Okres | od 31 października 2005 do 9 maja 2006 | |
Poprzednik | Adam Daniel Rotfeld | |
Następca | Anna Fotyga | |
Przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej | ||
Okres | od 31 października 2005 do 9 maja 2006 | |
Poprzednik | Marek Belka | |
Następca | Kazimierz Marcinkiewicz | |
Ambasador RP we Francji | ||
Okres | od 1996 do 2001 | |
Poprzednik | Jerzy Łukaszewski | |
Następca | Jan Tombiński | |
Ambasador RP w Rosji | ||
Okres | od 2002 do 2005 | |
Poprzednik | Andrzej Załucki | |
Następca | Jerzy Bahr | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() |
Stefan Meller (ur. 4 lipca 1942 w Lyonie, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) – polski dyplomata, historyk, publicysta, profesor nauk humanistycznych, w latach 2005–2006 minister spraw zagranicznych i przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do szkoły podstawowej im. Klementa Gottwalda, znajdującej się wówczas w budynku późniejszego XIV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Warszawie. Od wiosny 1957 uczył się w szkole w Genewie, gdzie przebywał w związku z objęciem tam przez ojca placówki dyplomatycznej, ale został z niej dyscyplinarnie relegowany w 1959[1]. Powrócił do Warszawy, gdzie – mieszkając u stryja – ukończył (tracąc rok nauki) edukację szkolną (w Liceum im. Króla Władysława IV) i zdał maturę. Zdawał na studia historyczne w Warszawie, ale nie zdał egzaminu wstępnego i nie został przyjęty; rok później dostał się na historię w Krakowie, ale po I roku studiów przeniósł się w 1962 do Warszawy. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1966. W 1974 uzyskał stopień doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii. W 1993 otrzymał tytuł naukowy profesora.
Podczas studiów działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. W 1965 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1966–1968 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z którego został usunięty po wydarzeniach marcowych. Wydalono go wówczas również z PZPR.
Otrzymał sześcioletni zakaz wykonywania zawodu. Przez ten czas utrzymywał się z pracy kasjera w Spółdzielni Kosmetycznej „Izis” oraz nauczyciela języka francuskiego. W tym czasie napisał i obronił pracę doktorską i w 1974 podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1975 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w latach 1981–1984 był prorektorem tej uczelni. W czasie stanu wojennego pomagał represjonowanym studentom. Współpracował ze środowiskami opozycyjnymi, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu.
Sprawował funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Mówią Wieki” (1990–1994), pracował również w Archiwum Państwowym, Spółdzielni Pracy „Lingwista” oraz redakcji tygodnika „Forum”.
W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w randze wicedyrektora, a później dyrektora Departamentu Europy I. W latach 1995–1996 sprawował funkcję podsekretarza stanu, następnie do 2001 ambasadora RP we Francji. Ponownie powierzono mu funkcję wiceministra w MSZ w lutym 2001. Od lutego 2002 do października 2005 był ambasadorem RP w Rosji.
Od 31 października 2005 do 9 maja 2006 zajmował stanowiska ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. W kwietniu 2006 zapowiedział gotowość do odejścia z rządu w przypadku jego rekonstrukcji po ewentualnym utworzeniu koalicji rządowej Prawa i Sprawiedliwości i Samoobrony RP. 28 kwietnia 2006 podał się do dymisji, odmawiając udziału w gabinecie z udziałem Andrzeja Leppera. Został odwołany 9 maja tego samego roku.
Był pracownikiem naukowym Zakładu Historii XIX wieku w Instytucie Historii na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Wykładał historię w Szkole Nauk Społecznych w Warszawie oraz historię stosunków międzynarodowych w Wyższej Szkole Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego, a także na uniwersytetach i szkołach wyższych za granicą, m.in. w École des hautes études en sciences sociales, w Instytucie Spraw Międzynarodowych w Hadze i w Emory University w Atlancie.
W swej działalności naukowej zajmował się historią powszechną XVIII i XIX wieku, historią myśli społecznej i politycznej. Szczególnie wiele uwagi poświęcił historii Francji. Był autorem kilku książek poświęconych historii, w tym przede wszystkim rewolucji francuskiej. Wspólnie z profesorem Janem Baszkiewiczem był konsultantem historycznym filmu Danton w reżyserii Andrzeja Wajdy (1982).
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 1995 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2]. W tym samym roku, za zasługi w popularyzowaniu kultury francuskiej, został odznaczony krzyżem komandorskim Orderem Palm Akademickich, najwyższym francuskim odznaczeniem akademickim. Posiadał też francuski krzyż komandorski Orderu Legii Honorowej i krzyż wielkiego oficera Orderu Narodowego Zasługi[3].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej z Ustrzyk Dolnych. Był synem Adama Mellera, działacza komunistycznego, uczestnika francuskiego ruchu oporu w trakcie II wojny światowej. Jego żoną była Beata Meller (z domu Galicka), długoletnia kierownik Działu Historii Warszawy 1795–1918 i wicedyrektor Muzeum Historycznego m.st. Warszawy[4], z którą miał troje dzieci. Starszy z ich synów, Marcin Meller, działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, a następnie został dziennikarzem (m.in. „Polityki”), redaktorem naczelnym polskiego wydania „Playboya” i prezenterem programu Dzień Dobry TVN. Młodszy syn, Andrzej Meller, jest reportażystą i korespondentem wojennym pisującym m.in. dla „Tygodnika Powszechnego”. Córka, Katarzyna Meller, w 2008 została rzecznikiem prasowym spółki PL.2012.
Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 210–4–4)[5][6].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Historia
- Kamil Desmoulins, Warszawa 1982
- Rewolucja francuska 1789–1794. Społeczeństwo obywatelskie, Warszawa 1983 (wspólnie z Janem Baszkiewiczem)
- Rewolucja w dolinie Loary. Miasto Chinon 1788–1798, Warszawa 1987
- Pożegnanie z rewolucją, Chotomów 1991
- Poezja
- Zaledwie minuta, Warszawa 2006
- Wywiad
- Świat według Mellera (t. I/II), Warszawa 2008 (rozmawiał Michał Komar)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Komar: Świat według Mellera. Tom 1. Życie i historia. Ku wolności. Warszawa: Rosner i Wspólnicy, 2008, s. 41. ISBN 978-83-60336-25-0.
- ↑ M.P. z 1996 r. nr 15, poz. 197
- ↑ Stefan Meller (fr.). whoswho.fr. [dostęp 2015-05-15].
- ↑ Jolanta Niklewska: Beata Meller. mazowsze.hist.pl, 2010. [dostęp 2015-05-13].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZOFIA NUDNA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-23] .
- ↑ Wyszukaj grób: Meller Stefan. mapa.um.warszawa.pl. [dostęp 2019-09-24].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zmarł Stefan Meller, były szef MSZ. gazeta.pl, 25 lutego 2008. [dostęp 2015-05-13].
- Prof. dr hab. Stefan Meller, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-05-13] .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Agnieszka Orzelska-Stączek. Uwarunkowania polskiej polityki zagranicznej w okresie urzędowania ministra Stefana Mellera (31 X 2005 – 9 V 2006). „Myśl Ekonomiczna i Polityczna”. Nr 2 (53), 2016. [dostęp 2018-08-06].
|
|
|
- Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej we Francji
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej w Federacji Rosyjskiej
- Działacze Związku Młodzieży Socjalistycznej
- Ludzie urodzeni w Lyonie
- Ministrowie spraw zagranicznych III Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Osoby pozbawione członkostwa w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Polacy – Komandorzy Legii Honorowej
- Polacy odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Francja)
- Polacy odznaczeni Orderem Palm Akademickich
- Polscy autorzy pamiętników i dzienników
- Polscy historycy
- Polscy Żydzi
- Pracownicy Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych
- Prorektorzy uczelni w Polsce
- Wiceministrowie spraw zagranicznych III Rzeczypospolitej
- Wykładowcy Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza
- Wykładowcy Uczelni Łazarskiego w Warszawie
- Wykładowcy Wydziału Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu w Białymstoku
- Urodzeni w 1942
- Zmarli w 2008