Przejdź do zawartości

Resko: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
int., zm. mapy
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Zabytki: drobne merytoryczne
Linia 84: Linia 84:
* Pomnik Żołnierzy Polskich,
* Pomnik Żołnierzy Polskich,
* Zabytkowy Park Miejski,
* Zabytkowy Park Miejski,
* ruiny zamku z (XIV-XV w.) - pierwszy drewniany zamek zbudowano w latach 1260-1270. Pierwsza wzmianka o zamku w dokumencie wydanym z okazji podziału księstwa na dzielnice pojawiała się w 1295 roku. Wiadomo, że zamek był podzielony i jego właścicielami były rody Borków i Vidantów. W 1365 roku Vidanci sprzedali swoją część księciu pomorskiemu Bogusławowi V. Przypuszcza się, że w tym czasie nastąpiła przebudowa zamku na obiekt w pełni murowany. W 1447 roku zamek w całości powrócił do Borków. W 1774 r. na miejscu zniszczonego zamku Borkowie postawili dwór. W 1826 r. dwór został zburzony.
* ruiny zamku z (XIV-XV w.),
* [[Cmentarz żydowski w Resku]],
* [[Cmentarz żydowski w Resku]],



Wersja z 10:51, 3 sty 2018

Szablon:POL miasto infobox Resko (do 1945 r. niem. Regenwalde) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Resko. Ośrodek usługowy dla rolnictwa, drobny przemysł spożywczy i drzewny.

Według danych z 31 marca 2014 r., miasto miało 4361 mieszkańców[1].

Położenie

Most nad Regą w Resku

Resko położone jest w północno-zachodniej części województwa zachodniopomorskiego w powiecie łobeskim nad Regą. Miasto usytuowane na Równinie Gryfickiej i Wysoczyźnie Łobeskiej. W latach 1818 – 1945 miasto administracyjnie należało do Powiatu Regenwalde, początkowo z siedzibą w Resku, a od roku 1860 z siedzibą w Łobzie[2]. W latach 1946-1998 miasto administracyjnie należało do woj. szczecińskiego. W latach 1999-2001 należało do powiatu gryfickiego, a od 2002 r. należy do powiatu łobeskiego.

Według danych z 1 stycznia 2009 r. powierzchnia miasta wynosi 4,49 km²[3].

Resko leży przy drodze wojewódzkiej nr 152 (PłotyŚwidwin). Ok. 10 km od od Reska przebiega droga krajowa nr 6 (trasa Szczecin – Gdańsk). W 2013 roku rozebrana została linia kolejowa nr. 420 Worowo - Wysoka Kamieńska na odcinku Worowo - Resko Północne wraz z infrastrukturą stacji Resko Północne. Resko leży w dogodnej odległości od ważnych ośrodków w województwie:

Nazwa miasta

Pochodzenie nazwy miasta Reska nie jest do końca znane. Istnieje teza iż pochodzi ono od starosłowiańskiego słowa „reż” oznaczającego żyto. W zapiskach istnieje wzmianka iż w XIV w. miasto nazywało się tak jak przepływająca przez nie rzeka – Rega. W późniejszym okresie powstała niemiecka nazwa, używana do 1945 r. która brzmiała Regenwalde co w wolnym tłumaczeniu oznacza Deszczowy Las.

Po zakończeniu II wojny światowej miasto przez pewien czas nosiło nazwę Reskogród[4] oraz Ławiczka[5][6][7][8]. Nazwę Resko wprowadzono rozporządzeniem ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 roku[9].

Historia

Już w XI w. na wzgórzu nad Regą stanął gród książąt pomorskich, a wkrótce potem rozwinęła się wokół niego osada handlowo-rzemieślnicza. Pierwszy raz wspomniano o nim w 1255 r. Własnością połowy grodu od XIII w. stał się ród Borków. Druga połowa grodu pozostała we władaniu rodu Vidant. W latach 1260-1270 Jakub Borek, syn kasztelana kołobrzeskiego Borka z Łobza postawił zamek nad Regą. W 1277 r. nastąpiła lokacja Reska na prawie lubeckim. Borko z Łobza wraz z synami Jakubem, Janem i Mikołajem lokowali Resko w 1280 roku na prawie magdeburskim[10] Ok. 1400 r. nastąpiła budowa kościoła mariackiego dla mieszkańców miasta. W 1441 r. książę pomorski Eryk I przekazał resztę miasta rodowi von Borcke. Na długie lata, aż do 1808 r. Resko stało się prywatnym miastem rodziny Borcke. Podstawą rozwoju miasta było rolnictwo i częściowo rzemiosło (kowalstwo, młynarstwo i krawiectwo). W 1630 r. wojska cesarskie spaliły i zniszczyły miasto, a od 1648 r. Resko na mocy pokoju westfalskiego przeszło pod władanie Brandenburgii. Kres miastu przyniósł 1714 r. kiedy to w ogromnym pożarze spaleniu uległa większość miasta. Ocalało jedynie 11 domów i kościół. Kolejne działania wojenne w latach 1756-1763 również zniszczyły Resko, a miasto przez kilkanaście następnych lat było okupowane przez żołnierzy rosyjskich. W 1834 r. władze miejskie podjęły decyzję o rozbiórce murów obronnych Reska. Ponad 10 lat później, w 1842 r. Karol Sprengel zakłada w mieście Fabrykę Maszyn Rolniczych powstaje również młyn parowy i gorzelnia. W 1892 r. powstała stacja kolejowa na wąskotorowej linii Wyszogóra-Kołobrzeg. W kolejnych latach Resko uzyskało połączenia kolejowe z kolejnymi miastami: w 1905 r. z Łobzem, a w 1909 r. ze Świdwinem.

W 1945 r. miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie, a następnie przekazane Polsce. Zniszczenia wojenne w centrum miasta sięgały 60%[11]. Nastąpiła odbudowa i rozbudowa miasta, powstały nowe budynki użyteczności publicznej.

W 1968 r. z miasta został wydzielony obszar o powierzchni 384 ha z miejscowością Policko[12].

W roku 1971 urodził się tutaj minister Bartosz Arłukowicz.

Zabytki

Sanktuarium Matki Boskiej Reskiej

W Resku pomimo znaczących zniszczeń wojennych zachowało się kilka zabytków. Należą do nich:

  • Kościół gotycki pochodzący z XIV-XV w., obecnie Sanktuarium Matki Boskiej Reskiej,
  • Ratusz – pochodzi z 1841 r. wybudowany jest w stylu klasycystycznym. Cechuje go skromna sylwetka i niewielka wieżyczka z zegarem i kurantem,
  • Obelisk Karola Sprengla z 1881 r.,
  • Zabytkowa elektrownia wodna na rzece Redze,
  • Budynek Sądu Powiatowego pochodzący z 1900 r., mieszczący obecnie pocztę,
  • Gmach szkoły,
  • Pomnik Żołnierzy Polskich,
  • Zabytkowy Park Miejski,
  • ruiny zamku z (XIV-XV w.) - pierwszy drewniany zamek zbudowano w latach 1260-1270. Pierwsza wzmianka o zamku w dokumencie wydanym z okazji podziału księstwa na dzielnice pojawiała się w 1295 roku. Wiadomo, że zamek był podzielony i jego właścicielami były rody Borków i Vidantów. W 1365 roku Vidanci sprzedali swoją część księciu pomorskiemu Bogusławowi V. Przypuszcza się, że w tym czasie nastąpiła przebudowa zamku na obiekt w pełni murowany. W 1447 roku zamek w całości powrócił do Borków. W 1774 r. na miejscu zniszczonego zamku Borkowie postawili dwór. W 1826 r. dwór został zburzony.
  • Cmentarz żydowski w Resku,

Demografia

Według danych[13] z 30 czerwca 2007 r., miasto miało 4415 mieszkańców.

Rok   Liczba ludności
1815 1190
1850 2400
1880 3200
1900 3400
1925 4020
1939 5014
1960 3415[14]
1983 4137
1995 4749
2000 4585
2005 4410
  • Piramida wieku mieszkańców Reska w 2014 roku [15].


Klimat

W Resku znajduje się stacja hydrologiczno-meteorologiczna.

Średnie wartości temperatur i opadów w Resku[16]
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Czer Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Rocznie
Śr. wysoka temperatura [°C] 6 7 14 21 26 29 29 29 25 20 12 9 18
Śr. niska temperatura [°C] -14 -13 -9 -4 0 3 6 5 1 -1 -5 -11 -3
Opady [mm] 47 36 39 42 50 68 89 88 76 64 58 54 711

Administracja

Urząd Gminy i Miasta w Resku

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Mieszkańcy Reska wybierają do swojej rady miejskiej 8 radnych (8 z 15)[17]. Pozostałych 7 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Resko. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest ratusz przy Rynku.

Burmistrzowie Reska:

  • Jan Olszewski (2002–2006)[18]
  • Arkadiusz Czerwiński (od 2006)

Mieszkańcy Reska wybierają parlamentarzystów z okręgów wyborczych z siedzibą komisji w Szczecinie, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Wspólnoty wyznaniowe

  1. Główny Urząd Statystyczny. Baza Demografia. Stan i struktura ludności, dane na dzień 31.03.2014 [1]
  2. Regenwalde [2]
  3. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2013-07-26. ISSN 1505-5507.
  4. Pierwsza powojenna mapa Polski wydana przez WIG Sztabu Generalnego w roku 1945
  5. Dz.U. z 1945 r. nr 33, poz. 196
  6. Krótka historia powiatu łobeskiego. powiatlobeski.pl. [dostęp 28 sierpnia 2010]. (ang.).
  7. Ludwik Cwynar. 60 lat temu. „Prowincjonalny Okazjonalnik Literacki "Łabuź"”. 52/2005, marzec 2005. 
  8. Ze starej książki dochodzenie. „Miesięcznik "Łobeziak"”. 98, luty 2000. 
  9. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85, s. 1)
  10. Łukasz Michalski, Średniowieczne posiadłości Borków w ziemi sławieńskiej i białogardzkiej w kontekście udziału rodu w życiu politycznym, w: Historia i kultura ziemi sławieńskiej t. IV, Sławno 2005, s. 149.
  11. wirtualny sztetl [3]
  12. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 26 października 1968 r. (Dz.U. z 1968 r. nr 42, poz. 297)
  13. Lucyna Nowak, Joanna Stańczyk, Agnieszka Znajewska: Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 30 VI 2007 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2006. ISSN 1734-6118. (pol.).
  14. Władysław Nowotniak: Gryfice i okolica – Wycieczki po mieście i okolicy. Warszawa: Wydawnictwo "Sport i Turystyka", 1962, s. 48.
  15. Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie populacja2016
    BŁĄD PRZYPISÓW
  16. Historia pogody dla Reska, dane uśrednione z 38 lat. Weatherbase.com. [dostęp 2007-10-24]. (ang.).
  17. Rada Miejska w Resku. Państwowa Komisja Wyborcza, 2006. [dostęp 2009-09-30]. (pol.).
  18. I tura wyborów burmistrza gminy Resko. Państowa Komisja Wyborcza, 2002. [dostęp 2009-09-30]. (pol.).
  19. Dane według wyszukiwarki zborów na oficjalnej stronie Świadków Jehowy (www.jw.org), dostęp z 4 czerwca 2014.

Linki zewnętrzne