Księżyc planetoidy: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne techniczne |
|||
Linia 45: | Linia 45: | ||
|- align="center" |
|- align="center" |
||
| [[617 Patroclus]] || [[Trojańczycy|Trojańczyk na orbicie Jowisza]] || 105 |
| [[617 Patroclus]] || [[Trojańczycy|Trojańczyk na orbicie Jowisza]] || 105 |
||
| [[ |
| [[Menoetius]] || 95 || 610 |
||
|- align="center" |
|- align="center" |
||
| [[762 Pulcova]] || [[Pas planetoid|Pas główny planetoid]] || 137,1±3,2 |
| [[762 Pulcova]] || [[Pas planetoid|Pas główny planetoid]] || 137,1±3,2 |
Wersja z 08:42, 13 wrz 2009
Księżyce planetoid lub moonletki (ang. moonlets) to ciała o rozmiarach do kilkunastu czy kilkudziesięciu kilometrów - w przypadku planetoid z pasa głównego, po nawet kilkaset w przypadku obiektów transneptunowych, obiegające centralną planetoidę, tak jak ma to miejsce w przypadku satelitów planet.
O tym, czy dane ciało może uchodzić za „księżyc” jakiejś asteroidy, decyduje stosunek rozmiarów obydwu składników układu. Jeśli ciała są zbliżone rozmiarami, uważa się taki układ za podwójny.
Pierwszym odkrytym naturalnym satelitą asteroidy (nie licząc odkrywanych pośrednio w wyniku analizy krzywych zmian jasności tych ciał niebieskich) był Daktyl - księżyc planetoidy Idy. Obecnie znanych jest już ponad sto trzydzieści (maj 2007) planetoid posiadających księżyce. Są wśród nich asteroidy wszystkich rodzajów - od pasa głównego, poprzez Trojańczyków po obiekty z pasa Kuipera. Ilość odkrywanych księżyców lawinowo rośnie.
Niektóre planetoidy posiadające naturalne satelity
- Osobny artykuł:
Zobacz też