Miranda (księżyc)
|
||
 Mozaika zdjęć przekazanych przez sondę Voyager 2 |
||
| Planeta | Uran | |
| Odkrył | Gerard Kuiper | |
| Data odkrycia | 16 lutego 1948 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 129 900[1] km | |
| Mimośród | 0,0013[1] | |
| Okres obiegu | 1,413[1] d | |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 4,338[1]° | |
| Długość węzła wstępującego | 326,438[1]° | |
| Argument perycentrum | 68,312[1]° | |
| Anomalia średnia | 311,330[1]° | |
| Własności fizyczne | ||
| Średnica równikowa | 471 km | |
| Powierzchnia | 7,00 × 105 km2 | |
| Objętość | 5,48 × 107 km3 | |
| Masa | (6,6 ± 0,7) × 1019 kg | |
| Średnia gęstość | 1,20 g/cm3 | |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,079 m/s2 | |
| Prędkość ucieczki | 0,19 km/s | |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny | |
| Albedo | 0,32 | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
15,3m | |
| Temperatura powierzchni | 59 K | |
Miranda (Uran V) – najmniejszy spośród pięciu głównych księżyców Urana. Miranda posiada najbardziej złożone struktury geologiczne spośród wszystkich satelitów tej planety. Została odkryta przez Gerarda Kuipera w 1948 roku.
Do tej pory jedyne zdjęcia Mirandy w zbliżeniu pochodzą z sondy Voyager 2, która dokonała obserwacji księżyca w styczniu 1986 roku. Południowa półkula była wtedy skierowana w stronę Słońca, więc tylko ta część została sfotografowana. Sonda minęła Mirandę w odległości około 29 000 km, co było największym zbliżeniem do jakiegokolwiek księżyca w trakcie całej misji i pozwoliło na uzyskanie zdjęć powierzchni w wysokiej rozdzielczości[2].
Charakterystyka fizyczna[edytuj]
Powierzchnię Mirandy może pokrywać lód z małą ilością skał tworzonych przez krzemiany oraz związki organiczne zawierające metan. Licznie występują kaniony o głębokości dochodzącej do 20 kilometrów oraz regiony świadczące o wzmożonej w przeszłości aktywności geologicznej. Rozległe wyżłobione struktury mogą być wynikiem ogrzewania się lodu. Niska gęstość wskazuje, że lód jest głównym składnikiem wnętrza Mirandy, zatem zalicza się ona do księżyców lodowych.
Wydaje się[komu?], że tak silna aktywność tego stosunkowo niewielkiego księżyca, spowodowana była przyciąganiem Urana. Zapewne w przeszłości Miranda znajdowała się w rezonansie orbitalnym 1:3 z Umbrielem, a jej orbita była bardziej ekscentryczna, co powodowało ogrzewanie wnętrza księżyca przez siły pływowe. W miarę ewolucji układu księżyc opuścił rezonans, a jego orbita stała się bliska kołowej, zachowując jednak nietypowe nachylenie[3]. Inna, mniej prawdopodobna teoria, sugeruje, że Miranda została w pewnym miejscu uderzona przez masywny obiekt, który zniszczył jej powierzchnię. Fragmenty osiadły ponownie w innych miejscach, tworząc obecną, dziwną strukturę powierzchni.
Verona Rupes[edytuj]
Miranda zawiera największy uskok w Układzie Słonecznym – Verona Rupes. Jego wysokość oszacowano na 5 km.
Zobacz też[edytuj]
- ukształtowanie powierzchni Mirandy
- największe księżyce Urana: Ariel, Oberon, Tytania, Umbriel
- chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-08-29].
- ↑ Voyager Mission Description (ang.). Planetary Data System, 1997-02-19. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ W. C. Tittemore, Wisdom, J.. Tidal evolution of the Uranian satellites III. Evolution through the Miranda-Umbriel 3:1, Miranda-Ariel 5:3, and Ariel-Umbriel 2:1 mean-motion commensurabilities. „Icarus”. 85, s. 394–443, 06 1990. DOI: 10.1016/0019-1035(90)90125-S.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Miranda. W: Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-20)].
- Miranda (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2016-02-11].
|
|||||||||||||||||||||
