Przejdź do zawartości

Ulica Długa w Bydgoszczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Edk (dyskusja | edycje) o 09:11, 16 wrz 2015. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Długa
{{{nazwa oryginalna}}}
{{{jednostki}}}
Ilustracja
{{{opis zdjęcia}}}
Państwo PL
Miejscowość

{{{miejscowość}}}

Długość

650 m

Poprzednie nazwy

{{{poprzednie nazwy}}}

Plan
[[Plik:{{{plan}}}|240x240px|alt=Plan przebiegu ulicy|]]
Przebieg
Zbożowy Rynek
← Plac Kościeleckich, ul. Pod Blankami →
ul. Podwale
ul. Jana Kazimierza
ul. Stefana Batorego
ul. Jezuicka
ul. Przyrzecze
ul. Pod Blankami
ul. Wąska
Wełniany Rynek
Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}
Multimedia w Wikimedia Commons
Ulica Długa słonecznego dnia
Ulica wieczorem z widokiem na zabytkowy tramwaj
Ulica Długa podczas jarmarku
Za skrzyżowaniem z ul. Jana Kazimierza
U wylotu ul. Pod Blankami
O zmierzchu
Szczegóły architektoniczne
Szczyt (Długa 17)
Mansarda (Długa 12)
Szczyt (Długa 22)
Postacie alegoryczne (Długa 24)
Tympanon, gzymsy, pilastry (Długa 31)
Kapitele (Długa 31)
"Wole oko", pilastry (Długa 41, bud. 1798 r.)
Gzymsy, fryzy (Długa 53)
Wystrój (Długa 6)
Zdobienia (Długa 32)
Pilastry i gzymsy wokół okien z lat 80. XIX w. (Długa 37)
Płaskorzeźba (Długa 58)
Klasyczny wystrój okien (Długa 62)
Typowy wystrój fasad dla kamienic przy ul. Długiej
Szczyt (Długa 74)
Podpis Lecha Wałęsy w Alei Autografów na ul. Długiej

Ulica Długa w Bydgoszczy – najdłuższa ulica miasta lokacyjnego Bydgoszczy. Najważniejsza pod względem historycznym i funkcjonalnym ulica Starego Miasta. Należy obok ul. Gdańskiej i Dworcowej do najważniejszych, śródmiejskich ulic handlowych Bydgoszczy[1].

Położenie

Ulica znajduje się w południowej części Starego Miasta. Rozciąga się na kierunku wschód-zachód, od skrzyżowania z Wałami Jagiellońskimi do skrzyżowania z Wełnianym Rynkiem. Jej długość wynosi 650,3 m[2].

Historia

Okres staropolski

Ulica Długa została wytyczona w połowie XIV wieku podczas kształtowania bydgoskiego miasta lokacyjnego. Do początku XIX wieku była najdłuższą ulicą miasta, jego główną osią komunikacyjną, łączącą dwie bramy wtopione w ciąg murów miejskich Bydgoszczy: Kujawską na wschodzie i Poznańską na zachodzie[3].

Granice wytyczonych wzdłuż ulicy Długiej działek budowlanych określały biegnące równolegle do niej ulice tylne: od południa ul. Pod Blankami, a od północy ul. Zaułek. Uliczkami tymi dowożono zaopatrzenie oraz lokalizowano stajnie dla koni[4]. Pierwsze budynki mieszkalne w ulicy Długiej wykonywano z drewna oraz w konstrukcji szachulcowej. Zabudowa murowana analogicznie do innych miast porównywalnych z Bydgoszczą, pojawiła się nie wcześniej, niż w XV wieku[4].

Pierwsze wzmianki w źródłach pisanych o ulicy Długiej pochodzą z połowy XVI wieku. W latach 1559-1561 występuje jako „longa platea” i „longa platea civili”. Z tego okresu pochodzą liczne wzmianki o stojących przy ulicy murowanych kamienicach, domach, domostwach, pustych placach i browarach. Zachowane wpisy z XVI-XVII w. dotyczące sporów sąsiadów, rozliczeń finansowych oraz wzmianek o dostawach cegieł na budowę i obdukcji budowy domów, świadczą o ożywionej w tym czasie działalności budowlanej na ulicy Długiej. W latach 1619-1622 wzmiankowano 18 murowanych kamienic stojących przy ulicy. Właścicielem jednej z nich był pełniący wówczas obowiązki landwójta mieszczanin Wojciech Łochowski. Domy wzdłuż ulicy zamieszkiwali również rzemieślnicy: m.in. szewc, krawiec, murarz, ślusarz, a także przedstawiciele szlachty.

Brak badań archeologiczno-architektonicznych istniejącej mieszkalnej, murowanej zabudowy na terenie Starego Miasta w Bydgoszczy, nie pozwala dotychczas na dokładne określenie, które z istniejących dziś piwnic mogły powstać w XVI-XVII wieku[4]. Większość z nich powstała nie później, niż w końcu XVIII w.[5], a najstarsza wzmiankowana jest w 1623 r. Przeprowadzone do 2008 r. badania archeologiczne pozwalają określić na XVI-XVIII w. pozostałości murowanej kamienicy przy ul. Jana Kazimierza 5/Długa 52, a na koniec wieku XVII piwnicę z ul. Długiej 9. Pozostałe badane piwnice powstały w przeciągu XVIII-XIX w.[4]

W pierwszej połowie XVI wieku wybudowano wzdłuż ul. Długiej drewniany wodociąg zaopatrujący mieszkających przy niej obywateli. Nadzory archeologiczne nad pracami ziemnymi prowadzonymi w rejonie ulicy przyniosły odkrycie na całej długości ulicy drewnianych rur wodociągowych, przebiegających na głębokości od 0,6 do 1,5 m. Średnica drewna użytego do budowy rur wynosiła od 40 do 65 cm, a średnica otworów od 10 do 15 cm[6]. Nie odkryto natomiast do tej pory sposobu utwardzania nawierzchni ulicy, choć wiadomo, że ulica Długa jako reprezentacyjna, musiała być często czyszczona i tym samym łatwo przejezdna. Utwardzenie nawierzchni sosnowymi półokrąglakami położonymi na poprzecznie do nich usytuowanych legarach zaobserwowano natomiast w sąsiednich ulicach: Zaułek i Pod Blankami[4].

Jednego z ciekawszych odkryć, związanego z historią ul Długiej i zamieszkujących tu niegdyś bydgoszczan dokonano w marcu 2004 r. w trakcie rozbiórki kamienicy pod numerem 9. Odkryto tam ozdobny strop drewniany z 1730 r. z inicjałami właściciela Macieja Rychlickiego, rajcy, landwójta i kamlarza miejskiego. Belki stropowe wyeksponowane są w nowo otwartej w tym miejscu restauracji „Długa 9”[4].

Najstarsza zabudowa frontowa ulicy Długiej została zniszczona w następnych stuleciach, z apogeum tego procesu przypadającym na koniec XVIII wieku. Przyczyną tego była lawinowo postępująca, szczególnie w XVIII/XIX w. murowana zabudowa, przeważnie podpiwniczona, niszcząca w ten sposób bezpowrotnie relikty pierwszych domów mieszkalnych[4].

Okres zaboru pruskiego

Po przejściu Bydgoszczy pod władzę Królestwa Prus w 1772 r. rozpoczął się nowy etap w historii miasta, jak i również ulicy Długiej, który zaważył na jej obecnym wyglądzie architektonicznym. Plan miasta Bydgoszczy wykonany w 1774 r. przez Gretha przedstawia na ulicy Długiej 95 posesji, z tego 45 w tym czasie zabudowanych.

Do ok. 1820 r., gdy rozwój urbanistyczny Bydgoszczy obejmował niemal wyłącznie miasto lokacyjne wraz ze starymi przedmieściami, ulica Długa pozostawała nadal jedną z głównych miejskich arterii komunikacyjnych. W końcu XVIII wieku przy ulicy istniały dwa zajazdy z hotelem: hotel de Pologne i de Varsovie, umieszczone w piętrowych kamienicach krytych spadzistymi dachami, wzniesionych w II połowie XVIII w.[7] W XIX wieku istniały przy ulicy następujące hotele[7]:

  • Hotel Rio’s – Długa 31, róg ul. Batorego, wzniesiony w końcu XVIII w., istniejący do 1939 r.,
  • Hotel Garni – Długa 22, wzniesiony na początku XIX w.,
  • Hotel Lengning – Długa 37, od 1882 r., obecnie Hotel Ratuszowy,
  • Hotel de Rome – u zbiegu Długiej, Podwale i Placu Kościeleckich, wzniesiony na początku XIX wieku, istniejący do 1869 r.

W latach 1815-1840 władze pruskie przystąpiły do rozbiórki wielu zrujnowanych obiektów miejskich, których metryka sięgała w większości XVI wieku. Usunięto m.in. stary ratusz, kościoły: karmelitów, św. Stanisława, Św. Trójcy i Św. Krzyża oraz fragmenty murów miejskich. Likwidacji uległy też bramy, dotychczas zamykające wyloty ulicy Długiej. W 1817 r. rozebrano Bramę Kujawską, a w 1828 r. Bramę Poznańską.

Od połowy XIX wieku, osiedlający się w mieście Żydzi stworzyli swoją enklawę na środkowym odcinku ulicy Długiej (od ul. Jana Kazimierza do ul. Stefana Batorego). Tutaj mieli swe sklepy i większość kamienic. Na lewo i prawo od tego odcinka ulicy przeważały sklepy i lokale polskie[8]. W 1834 r. naprzeciw ul. Długiej, przy ul. Pod Blankami wznieśli synagogę, a także budynek szkoły żydowskiej. W 1882 r. powstała kolejna synagoga, która należała do okazalszych budowli sakralnych w mieście.

W kamienicy przy ul. Długiej 15, róg ul. Jana Kazimierza, przez 19 lat mieszkał Alfred Cohn, żydowskiego pochodzenia, który po latach napisał książkę o okresie „nieprzemijającego szczęścia”, jaki przeżył w ukochanym przez siebie mieście Bydgoszczy. Dzięki wspomnieniom Cohna można dokładnie przedstawić sklepy, lokale i właścicieli małej dzielnicy żydowskiej na ul. Długiej na początku XX w. Po południowej stronie ulicy znajdowały się m.in.[8]:

  • siedziba polskiego „Dziennika Bydgoskiego” (od 1908 r. w kamienicy przy ul. Długiej 52),
  • piwiarnia szczecińska Kocka (na zachód od ul. Jana Kazimierza),
  • zakład krawiecki Berndta,
  • sklep Jonasa z męskimi kapeluszami i futrami,
  • sklep z nasionami Sarkowskłego,
  • salon sprzedaży antyków Lewina,
  • sklep kawowy Nachtigalla, później Berenda (istniał do roku 1945),
  • sklep bielizny i konfekcji damskiej Georgsa,
  • sklep z kapeluszami damskimi na rogu ul. Długiej i Przesmyk,
  • siedziba loży masońskiej.

W samym budynku nr 15 w 1907r. mieściła się restauracja "Falstaf II"[9].

Po stronie północnej znajdowały się m.in.[8]:

  • sklepy: cukierniczy i zegarmistrzowski Kraegerów[10] (na zachód od ul. Batorego pod numerem 29),
  • hotel Rio’s (obecny numer 31),
  • sklep tytoniowy Janowskiego (na wschód od ul. Batorego),
  • sklep artykułów skórzanych Zadka,
  • hotel Lengning,
  • salon jubilera Schrotera,
  • sklep kolonialny Chaskela,
  • posterunek policji i siedziba nadburmistrza Bydgoszczy (Długa 41, róg ul. Jana Kazimierza),
  • sklep galanteryjny Gronowskiego i Wolffa (na rogu ul. Jana Kazimierza).

Ulica Długa od 1888 r. odgrywała dużą rolę w ruchu tramwajów: początkowo konnych, a później elektrycznych (od 1896 r.). Trasa dwóch z trzech istniejących wtedy w Bydgoszczy linii tramwajowych przebiegała właśnie na tym terenie. „Linia czerwona” biegła od Dworca Głównego do dworca Bydgoszcz Wąskotorowa przy ul. Grunwaldzkiej, a „zielona” od ul. Gdańskiej do Strzelnicy przy ul. Toruńskiej. Tramwaje obu linii wjeżdżały w ulicę Stefana Batorego - jeden skręcając w prawo, drugi w lewo. Oba wracały ulicą Jana Kazimierza. Tramwaj „czerwony” skręcał w lewo, a „zielony” - w prawo. W związku z tym, że tory były pojedyncze, ruch wymagał specjalnych urządzeń i dużej uwagi motorniczych. Przy przystanku tramwajowym na rogu Długiej i Jana Kazimierza umieszczono na słupie reflektor, który sam się włączał, jeśli wolna była trasa w stronę Strzelnicy. Istniała też konieczność ciągłego zmieniania zwrotnicy, którą musiał obsługiwać specjalny pracownik. Stopniowo te utrudnienia likwidowano, ale w pewnym stopniu dodawały one uroku ulicy Długiej[8].

Okres międzywojenny

Po powrocie Bydgoszczy w granice państwa polskiego w 1920 r. przywrócono ulicy staropolską nazwę. W 1931 r. dokonano renumeracji posesji przy ul. Długiej. Ulicę wydłużono wówczas w kierunku wschodnim, włączając w jej obręb dawną ul. Szpitalną wiodącą do Zbożowego Rynku. Nazwa tej ulicy nawiązywała do istniejącego w latach 1583-1817 r. kościoła szpitalnego pw. św. Stanisława, stojącego w południowej pierzei tej ulicy. W 1939 r. i ponownie w 1945 r. uległ zniszczeniu most Teatralny, co spowodowało przerwanie komunikacji tramwajowej na ulicy Długiej.

Księga adresowa miasta Bydgoszczy z 1934 podaje, że na ulicy znajdowało się 21 składów (sklepów) "towarów krótkich" (kalka z niem. kurze Waren), tj. z art. galanteryjnymi, pasmanteryjnymi, spożywczymi itp. Ponadto znajdowało się tutaj 12 zakładów krawieckich, 11 składów bławatów, 8 punktów usług cholewkarskich, 7 sklepów z konfekcją damską, 6 sklepów meblowych, 4 biura pisania podań, 4 restauracje, po 3 sklepy papiernicze papiernicze, bieliźniarskie i rzeźnickie, a ponadto wytwórnia biczysk, rytownik, obsługa rewizyjna ksiąg, pośrednictwo majątkowe, artykuły podróżne, siodlarstwo, detektyw oraz usługi hafciarskie. Położone przy tej ulicy 64 kamienice mieściły 112 składów i 56 punktów usługowych[11].

Okres po 1945 r.

Do połowy XX wieku ulica Długa posiadała charakter kupiecko-handlowy. W jej otoczeniu kwitł handel, rozwijały się warsztaty rzemieślnicze oraz gastronomia. W latach 50. XX w. upaństwowiono prywatne przedsiębiorstwa rzemieślnicze i handlowe, do tej pory odgrywające dużą rolę na terenie ulicy. W 1945 r. po odbudowie mostu Staromiejskiego przywrócono ruch tramwajów na ulicy Mostowej, Starym Rynku i ul. Długiej. W 1969 roku usunięto trakcję tramwajową w ciągu ulicy Długiej na zachód od ulicy Batorego. W 1973 r. w ramach rewaloryzacji Starego Miasta, ul. Mostową w części przekształcono w deptak oraz zlikwidowano trakcję tramwajową na pozostałej części Starego Miasta. Przystąpiono jednocześnie do remontów niektórych kamienic i ich adaptacji na cele usługowo-handlowe i mieszkalne (1976-1982).

W latach 90. XX w. funkcja ulicy zaczęła się zmieniać z typowo handlowej na handlowo-rozrywkową. W 1997 r. dokonano modernizacji nawierzchni ulicy od Wełnianego Rynku do ul. Jana Kazimierza. Przy tej okazji ulicę przekształcono na deptak, zamknięty dla ruchu kołowego. W kilku miejscach: u wylotu ul. Jezuickiej, Stefana Batorego i Jana Kazimierza ustawiono zdroje uliczne. Podobne prace modernizacyjne na odcinku ul. Jana Kazimierza – ul. Podwale przeprowadzono w 2005 r. W 2007 r. rozpoczęto tworzenie Bydgoskiej Alei Autografów, którą stanowią wmurowane w nawierzchnię ulicy tabliczki z podpisami znanych osobistości życia publicznego. Natomiast w czerwcu 2008 r. przy skrzyżowaniu z ul. Jana Kazimierza ustawiono zabytkowy tramwaj, który spełnia rolę Centrum Informacji Turystycznej[12].

W 2005 r., po ukończeniu remontu ulicy zainicjowano Święto ulicy Długiej[13]. Zwykle odbywa się ono w czerwcu każdego roku. W kolejnych latach zintensyfikowano imprezy handlowe jak: „Długi Jarmark”, „Jarmark Wielkanocny”, „Jarmark Świąteczny” i inne. W 2009 r. dokonano przebudowy zamykającego ulicę od zachodu Wełnianego Rynku, wraz z ustawieniem na nim pomnika przedwojennego prezydenta Bydgoszczy Leona Barciszewskiego.

Nazwy

Ulica w przekroju historycznym posiadała następujące nazwy[14]:

Charakterystyka

Architektura

Ulica Długa w Bydgoszczy jest niemal w całości zabudowana stylowymi kamienicami. Zabudowa ulicy odpowiada jej znaczeniu, jako reprezentacyjnego, kupieckiego traktu Starego Miasta.

Pierzeje ulicy Długiej stanowią w większości kamienice wzniesione w XVIII i XIX wieku. Ich fasady zostały przebudowane w stylach: neoklasycznym, eklektyzmu oraz neorenesansu włoskiego i północnoeuropejskiego. W wielu fasadach widoczne są wpływy starożytne[15]. Brakuje tu natomiast na ogół fasad w stylu klasycyzującego baroku oraz zrywających z historyzmem, charakterystycznych dla zabudowy Śródmieścia Bydgoszczy (ul. Gdańska, Dworcowa, Cieszkowskiego, Mickiewicza): secesji i modernizmu klasycyzującego[16].

Starsze budynki cechuje z reguły surowość formy, ograniczona dekoracja oraz wymieszanie stylów (eklektyzm), charakterystyczne dla II połowy XIX wieku. Historyzujące fasady skrywają podobne na ogół konstrukcje budynków. Podstawowe znaczenie ma podział elewacji poprzez gzymsy poziome, z których najważniejszy jest gzyms koronujący. Są one często zdobione ornamentami klasycznymi jak: astragal, kimationy, ornamenty ząbkowe, meander, fryzy palmetowe oraz tryglifowe. Pionowa artykulacja fasad zachodzi poprzez kolumny, filary i pilastry. Niektóre kamienice zwieńczają naczółki z tondami lub rzeźbami alegorycznymi[15]. Kolumny i pilastry występują również jako element obramień otworów okiennych i drzwiowych, zazwyczaj dopełniony naczółkiem. Szczególną oprawę posiadają otwory wejściowe, zdobione fryzami, a niekiedy kolumnami lub pilastrami[15].

Budynki wznoszone lub przebudowywane od lat 70. XIX wieku posiadają bogatsze dekoracje, głównie w stylu neorenesansowym. Antykizujące elementy zdobnicze łączono wówczas z elementami o proweniencji renesansowej jak boniowanie, czy balustrady. Opaski okienne zastępowano pilastrami i półkolumnami podtrzymującymi trójkątne lub łukowe naczółki. Wśród tak opracowanych kamienic wyróżniają się m.in. kamienice nr 32 i 35[17]. Najbardziej popularna forma neorenesansu, widoczna w fasadach niektórych kamienic przy ul. Długiej nawiązywała do stylu popularnego wówczas we Niemczech, Francji i całej północnej Europie. W fasadach używano czerwonej lub żółtej cegły licówki, kontrastującej z jasnym, tynkowanym detalem, imitującym kamienną dekorację. W kompozycjach dominowała symetria oraz podziały horyzontalne. W połaci dachu występowały facjaty, ze szczytami ozdobionymi wolutami, zakończone sterczynami lub figurami. Przykładem połączenia tego stylu z elementami antykizującymi są kamienice przy ul. Długiej przebudowane przez Carla Stampehla (nr 12, 24, 34, 46)[17]

Wiele kamienic na ulicy Długiej zostało przebudowanych w II połowie XX wieku. Niektóre zostały rozebrane i wzniesione na nowo. W latach 1976-1982 odrestaurowano m.in. domy nr 13-21 (od Jezuickiej do Wełnianego Rynku)[1], zaś z większym nasileniem proces ten nastąpił po 2000 r. W 2014 r. Prezydent Miasta Bydgoszczy zaczął wydawać decyzje administracyjne nakazujące właścicielom budynków przeprowadzenie remontów. Decyzje takie objęły m.in. domy przy ul. Długiej 13, 15 i 17, a wcześniej 1, 10, 14, 16 i 58.

Z uwagi na starą, chociaż wielokrotnie przekształcaną zabudowę, wiele nieruchomości zostało uznanych za obiekty zabytkowe. W 2015 r. w rejestrze zabytków znajdowało się 12 obiektów położonych przy ulicy Długiej[18].

Do ważniejszych budynków użyteczności publicznej położonych przy ulicy należą:

Rewitalizacja

Ulica Długa między 1896 a 1969 rokiem

Ulica Długa stanowi najdłuższą ulicę Bydgoszczy lokacyjnej oraz reprezentacyjny trakt Starego Miasta. Jednak podobnie, jak inne główne miejskie trakty handlowe, od lat 90. XX w. przeżywa trudności restrukturyzacyjne. Niekorzystnie dla wizerunku ulicy przyczynił się zwłaszcza rozwój sieci centrów handlowych i związana z tym migracja klientów ze strefy śródmiejskiej. W ostatnich latach na korzyść ulicy przemawia jednak wzrost atrakcyjności turystycznej bydgoskiej Starówki i Wyspy Młyńskiej, co przydaje ulicy spacerowiczów.

Pomysłodawcą reaktywacji ulicy jest mające swoją siedzibę przy ul. Długiej 32 stowarzyszenie „Bydgoska Starówka”. Jest ono organizatorem wielu imprez popularyzujących ulicę Długą. Sposobem na ożywienie ulicy jest według jego przedstawicieli: poprawa wizerunku ulicy (remonty kamienic), organizacja jarmarków, rozwój sieci galerii i kawiarni oraz budowa parkingów. Do ciekawszych pomysłów należą również m.in.: zaznaczenie w bruku zarysów bram miejskich: Kujawskiej i Poznańskiej, wprowadzenie rzeźb i innych elementów małej architektury oraz zadaszenie fragmentu ulicy[19].

Bydgoska Aleja Autografów

 Osobny artykuł: Bydgoska Aleja Autografów.

Na ulicy Długiej, na odcinku między ulicami Jana Kazimierza i Stefana Batorego znajduje się zbiór płaskorzeźb wmurowanych w nawierzchnię ulicy. Przedstawiają one podpisy osób zasłużonych dla Bydgoszczy, które odwzorowuje bydgoski artysta Michał Kubiak. Uroczystość odsłonięcia odbywa się corocznie od 2007 r., zazwyczaj 6 grudnia, w dniu święta patrona miasta, św. Mikołaja.

Niektóre kamienice

Nr Adres Lata budowy Styl architektoniczny Wpisany do rej. zabytków Uwagi Zdjęcie
1. Długa 1 koniec XIX w.[20] N W 2014 przeprowadzono remont elewacji
2. Długa 2 1892[18] T W kamienicy znajduje się piekarnia o kilkudziesięcioletniej tradycji, posiadająca piec piekarniczy z czasów I wojny światowej
3. Długa 3 poł. XIX w.[20] klasycyzm N
4. Długa 4 1775 N Kamienica na rogu ul. Pod Blankami. Barokowa z gotyckimi sklepieniami beczkowymi z XV w. w piwnicach. Odrestaurowana w latach 1967-1969 według proj. Stefana Klajbora. Od 1969 r. zajmuje ją Bydgoskie Towarzystwo Naukowe[1].
5. Długa 5 XIX w. klasycyzm, motywy starożytne N Kamienica przebudowana w latach 1925-1930[20]
6. Długa 9 poł. XIX w.[20] N Piwnica kamienicy pochodzi z XVII wieku. Właścicielem posesji w połowie XVIII w. był rajca, landwójt i kamlarz (skarbnik) miejski Maciej Rychlicki. Jego syn Wojciech w latach 1784-1802 gruntownie przebudował kamienicę. W 2004 r. podczas rozbiórki odkryto profilowany strop z 1730 r., który częściowo wyeksponowano w wyremontowanej kamienicy[21].
7. Długa 11 N Przy kamienicy znajduje się przejście do ul. Przyrzecze
8. Długa 12 1866-1878 neorenesans północnoeuropejski T Kamienica przebudowana w 1879 r. według projektu Carla Stampehla[17]. W dachu facjata zdobiona sterczyną[17]. W sąsiedniej kamienicy nr 10 w 1907r. mieściła się winiarnia "Goerdel".
9. Długa 17 poł. XIX w.[20] N Na szczycie kamienicy znajdują się płaskorzeźby alegoryczne z wizerunkami 2 postaci ludzkich w pozycji siedzącej.
10. Długa 18 poł. XIX w.[20] N
11. Długa 21 1895-1896 neorenesans północnoeuropejski N Kamienica wzniesiona według projektu A. Jenischa i Scheithauera[17]
12. Długa 22 XVII wiek eklektyzm T Posiada dwupiętrową piwnicę. Dom rodzinny artysty malarza Maksymiliana A. Piotrowskiego (1813-75) profesora Akademii Sztuk Pięknych w Królewcu. Znajduje się tu tablica pamiątkowa (1950, Piotr Triebler). W miejscu kamienicy znajdowała się miodosytnia, w której w 1676 r. miał gościć król Jan III Sobieski, a na początku XIX w. znajdował się tu pierwszy polski dom towarowy w Bydgoszczy[1]. Kamienicę przebudowano w I ćwierci XIX w.[20]
13. Długa 23 1776[20] N Kamienica narożna z ul. Jezuicką
14. Długa 24 1770 neorenesans północnoeuropejski T Kamienica przebudowana w 1885 r. według projeku Carla Stampehla. Trójkątny szczyt facjaty, ozdobiony sterczynami i kompozycją figuralną[17]. Mieści się w niej m.in. pub "Zamek" oraz biuro europosła Kongresu Nowej Prawicy, Michała Marusika.
15. Długa 26 1780[20] N Kamienica zbudowana na przełomie XVIII i XIX w. W wejściu zachowały się rokokowe drzwi z 2. poł. XVIII w.[22]
16. Długa 27 1782[20] N
17. Długa 28 1833[20] N
18. Długa 29 1778-1781 neorenesans T Kamienica przebudowana w 1865 r.[1]
19. Długa 30 1783[20] N Kamienica przebudowana w XIX w.
20. Długa 31 koniec XVIII w. neorenesans włoski T Kamienica na rogu ul. Stefana Batorego (6). Wzniesiona w końcu XVIII wieku, przebudowana w 1862 r., posiada cechy neorenesansowe włoskiej willi[17]. Do 1939 r. mieścił się w niej hotel Rio’s.
21. Długa 32 1792[20] neorenesans antykizujący N Kamienica wzniesiona według projektu Carla Stampehla[17]. Przebudowana w latach 1877-1878. Siedziba stowarzyszenia „Bydgoska Starówka”.
22. Długa 33 1782[20] N Kamienica na rogu ul. Stefana Batorego
23. Długa 34 1860[20] neorenesans północnoeuropejski N Kamienica przebudowana w 1878 r. według projektu Carla Stampehla[17]. Okna I i II piętra połączone w całość i oddzielone tralkową balustradą od parteru
24. Długa 35 1783[20] neorenesans antykizujący N Kamienica przebudowana w latach 1877-1878 według projektu Carla Stampehla[17]
25. Długa 37 XVIII w. neoklasycyzm, eklektyzm T Kamienica przebudowana w 1830-1833, 1880 i 1908 r. Podczas przebudowy w 1880 r. (proj. G. Weihe), zastosowano klasyczne ornamenty. Meander pod oknami poddasza, na gzymsie koronującym fryzy: kostkowy, jajownik i astragal[23]. Siedziba magistratu Bydgoszczy od 1831 do 1879 r., następnie Hotel Lengning, obecnie Hotel Ratuszowy[1]
26. Długa 39 II poł. XIX w.[20] klasycyzm T
27. Długa 40 1779[20] klasycyzm N
28. Długa 41 1798[20] klasycyzm T Kamienica na rogu ul. Jana Kazimierza. Sąd Nadworny w latach 1798-1905, Święcicki w 1907r. lokalizuje tu siedzibę policji, obecnie Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna, przebudowana w II połowie XIX wieku[1]
29. Długa 42 4 ćw. XVIII w. klasycyzm T Kamienica przebudowana w 3. ćw. XIX wieku[1]
30. Długa 46 4 ćw. XVIII w.[20] neorenesans północnoeuropejski N Kamienica przebudowana w 1879 r. według projektu Carla Stampehla[17].
31. Długa 47 1865[20] N
32. Długa 48 XVIII w.[20] N
33. Długa 49-51 koniec XVIII w.[20] N Przebudowane w 3 ćw. XIX w.
34. Długa 50 4 ćw. XVIII w.[20] N Kamienica na rogu ul. Jana Kazimierza
35. Długa 52 3 ćw. XIX w.[20] N Kamienica na rogu ul. Jana Kazimierza (5). Piwnice pochodzą z XVII-XVIII wieku[4]. W latach 1908-1920 na parterze znajdowała się siedziba polskiego „Dziennika Bydgoskiego”, wydawanego przez Jana Teskę. Na fasadzie znajduje się tablica pamiątkowa. Od 2002 r. w kamienicy ulokowano Naczelny Sąd Administracyjny, przemianowany w 2004 r. na Wojewódzki Sąd Administracyjny dla kujawsko-pomorskiego.
36. Długa 53 1777-1780 neorenesans T Kamienica przebudowana w 1870 r.[1]
37. Długa 54-56 4 ćw. XVIII w.[20] klasycyzm N Dom nr 56 został nadbudowany o drugie piętro i nowe poddasze przez budowniczego Antoniego Hoffmanna. Na początku XXI w. kamienice zostały przebudowane. Według Józefa Święcickiego w 1907r. mieściła się tutaj restauracja "Twardowski".
38. Długa 58 2 poł. XIX w.[20] N
39. Długa 62 poł. XIX w.[20] neorenesans T Posiada również wpisaną do rejestru zabytków piwnicę pod dziedzińcem, ul. Długa 62/Pod Blankami 57 (1870-1880)
40. Długa 72-74 4 ćw. XVIII w.[20] N Kamienice przebudowane w II poł. XIX w.
41. Długa 76 1870[20] klasycyzm N Kamienica wzniesiona według projektu Friedricha Meyera. W ryzalicie pilastry, nawiązujące do architektury rzymskiej. W niższej kondygnacji w typie doryckim, w wyższej lżejsze, kanelowane w typie korynckich, dodatkowo ozdobione motywami kwiatowymi. Całość zwieńczona trójkątnym naczółkiem z tondem na osi, na którym umieszczono plastyczną rzeźbę główki dziecka[23].
  1. ↑ a b c d e f g h i Umiński Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik: Bydgoszcz: Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy”, 1996
  2. ↑ http://bydgoszcz.naszemiasto.pl/archiwum/2050160,ulica-dluga-jest-na-650-3-metra-dluga,id,t.html dostęp 27-09-2010
  3. ↑ Derenda Jerzy red.: Piękna stara Bydgoszcz. Tom I z serii: Bydgoszcz miasto na Kujawach. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2006. ISBN 83-916178-0-7, 978-83-916178-0-9, 83-916178-5-8, 978-83-916178-5-4, 83-916178-1-5, 978-83-916178-1-6, str. 217
  4. ↑ a b c d e f g h Siwiak Wojciech: Z przeszłości ulicy Długiej. [w.] Kalendarz Bydgoski 2007
  5. ↑ na podstawie przeprowadzonej przez Lecha Łbika kwerendy akt gruntowych
  6. ↑ Dygaszewicz Elżbieta: Bydgoszcz przedlokacyjna i lokacyjna w świetle nadzorów i archeologicznych badań ratowniczych. [w.] Materiały do Dziejów Kultury i Sztuki Bydgoszczy i Regionu. zeszyt 1. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. 1996
  7. ↑ a b Bręczewska-Kulesza Daria: Rozwój budownictwa hotelowego w Bydgoszczy w 2. połowie XIX i na początku XX wieku. In. Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 7. Bydgoszcz 2002
  8. ↑ a b c d Barbara Janiszewska-Mincer Barbara: Ulica Długa na początku XX wieku. [w.] Kalendarz Bydgoski 2008
  9. ↑ Józef Święcicki "Bromberg", 1907
  10. ↑ Święcicki w przewodniku z 1907 pisze o cukierni Kraega
  11. ↑ Krzysztof Błażejewski "Długa ulica towarów krótkich", Express Bydgoski 21 lipca 2014
  12. ↑ http://bydgoszcz.gazeta.pl/bydgoszcz/1,78943,5122857.html dostęp 27-09-2010
  13. ↑ http://wiadomosci.gazeta.pl/kraj/1,34309,3002905.html dostęp 27-09-2010
  14. ↑ Czachorowski Antoni red.: Atlas historyczny miast polskich. Tom II Kujawy. Zeszyt I Bydgoszcz. Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Toruń 1997
  15. ↑ a b c Bręczewska-Kulesza Daria: Echa architektury starożytnej w budowlach bydgoskich XIX i początku XX wieku. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. zeszyt 8. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. 2003
  16. ↑ >Bręczewska-Kulesza, Daria: Przegląd stylów występujących w bydgoskiej architekturze drugiej połowy XIX i początku XX stulecia
  17. ↑ a b c d e f g h i j k Bręczewska-Kulesza Daria. Neorenesans w architekturze bydgoskich kamienic. [w.] Kronika Bydgoska XXVIII 2006. Bydgoszcz 2007
  18. ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 marca 2024, s. 18 [dostęp 2015-09-16].
  19. ↑ http://bydgoszcz.gazeta.pl/bydgoszcz/1,48722,7498237,Dluga___reaktywacja__Czy_przywroca_ja_do_zycia_.html dostęp 27-09-2010
  20. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad Gminna Ewidencja Zabytków Miasta Bydgoszczy. [w:] Program Opieki nad Zabytkami miasta Bydgoszczy na lata 2013-2016
  21. ↑ Siwiak Wojciech, Siwiak Anna: Nowożytny strop drewniany z kamienicy przy ul. Długiej 9 w Bydgoszczy. Przyczynek do początku murowanej zabudowy mieszkalnej i wystroju wnętrza w XVI-XVIII wieku. [w.] Ziemia Kujawska t. XIX. Polskie Towarzystwo Historyczne, Inowrocław-Włocławek 2006
  22. ↑ Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, red. J. Z. Łoziński, B. Wolff-Łozińska, t. 11, Województwo bydgoskie, red. T. Chrzanowski, M. Kornecki, z. 3, Bydgoszcz i okolice, oprac. T. Chrzanowski, M. Kornecki, Warszawa 1977, s. 26.
  23. ↑ a b Bręczewska-Kulesza Daria. Echa architektury starożytnej w budowlach bydgoskich XIX i początku XX wieku. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 8. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 2003

Zobacz też

Bibliografia

  • Derenda Jerzy red.: Piękna stara Bydgoszcz. Tom I z serii: Bydgoszcz miasto na Kujawach. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2006. ISBN 83-916178-0-7, 978-83-916178-0-9, 83-916178-5-8, 978-83-916178-5-4, 83-916178-1-5, 978-83-916178-1-6
  • Bręczewska-Kulesza, Daria: Przegląd stylów występujących w bydgoskiej architekturze drugiej połowy XIX i początku XX stulecia
  • Jastrzębska-Puzowska, Iwona: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920. Wydawnictwo MADO. Toruń 2005. ISBN 83-89886-38-3, 978-83-89886-38-5
  • Umiński, Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik, Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy” Bydgoszcz 1996
Ulice i place miasta lokacyjnego Bydgoszczy
Place
Ulice
Mosty
Przedmieścia staropolskie
Zobacz też

Herb Bydgoszczy

Szablon:Ulice i place Bydgoszczy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Długa_w_Bydgoszczy&oldid=43617002”