Przejdź do zawartości

Spółgłoska zwarta podniebienna bezdźwięczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Spółgłoska zwarta podniebienna bezdźwięczna
Numer IPA 107
c
Jednostka znakowa

c

Unikod

U+0063

UTF-8 (hex)

63

Inne systemy
X-SAMPA c
Kirshenbaum c
IPA Braille
Przykład
informacjepomoc
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarta podniebienna bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem [c].

Artykulacja

[edytuj | edytuj kod]

W czasie artykulacji tej spółgłoski:

Warianty

[edytuj | edytuj kod]

Opisanej powyżej artykulacji może towarzyszyć dodatkowo:

Spółgłoska może być wymówiona:

  • z rozwarciem bez plozji, mowa wtedy o spółgłosce bez plozji: [].
  • z silnym przydechem (aspiracją), mowa wtedy o spółgłosce przydechowej (aspirowanej): [cʰ]

Przykłady

[edytuj | edytuj kod]

W polskich transkrypcjach miękki odpowiednik spółgłoski /k/ jest często oznaczany, dla łatwiejszego odróżnienia, symbolem ⟨c⟩, jednak nie jest on podniebienny, a prewelarny, dlatego w wąskiej transkrypcji dokładniejszym zapisem jest ⟨k̟⟩ lub ⟨kʲ⟩. Podobna konwencja stosowana jest w przypadku jej odpowiedników, dźwięcznego oraz szczelinowego, zapisywanych jako ⟨ɟ⟩ i ⟨ç⟩.