Krzysztof Kowalewski
Krzysztof Kowalewski (2013) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Zawód | |
Współmałżonek |
Agnieszka Suchora |
Lata aktywności |
od 1960 |
Zespół artystyczny | |
Teatr Klasyczny w Warszawie (1960–1961) Teatr Dramatyczny w Warszawie (1961–1962) Teatr Polski w Warszawie (1962–1970) Studencki Teatr Satyryków (1970–1973) Teatr Rozmaitości w Warszawie (1973–1974) Teatr Kwadrat w Warszawie (1974–1977) Teatr Współczesny w Warszawie (od 1977) | |
Odznaczenia | |
Krzysztof Kowalewski (ur. 20 marca 1937 w Warszawie) – polski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i radiowy. Znany głównie z licznych ról komediowych. Na filmowym ekranie zadebiutował w 1960 w filmie Aleksandra Forda Krzyżacy, do dziś wystąpił w około 120 filmach i serialach telewizyjnych[1]. Zagrał ponad tysiąc ról w Teatrze Polskiego Radia[2]. Wieloletni wykładowca PWST w Warszawie.
Życiorys
Krzysztof Kowalewski urodził się w Warszawie jako syn aktorki pochodzenia żydowskiego Elżbiety Kowalewskiej[3]. Jego ojciec, Cyprian Kowalewski, oficer rezerwy Wojska Polskiego, dostał się we wrześniu 1939 do sowieckiej niewoli, został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku, a w 1940 zginął rozstrzelany w Charkowie. Jego wujem był malarz Adam Herszaft.
Przez całą wojnę matka ukrywała przed Krzysztofem swoje żydowskie korzenie. Po upadku powstania warszawskiego przeprowadzili się ze zrujnowanej stolicy do Kielc. Wyjechali z nich w dzień po pogromie 4 lipca 1946 i wrócili do Warszawy[4]. W 1955 ukończył stołeczne XIV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica[5], następnie dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, którą ukończył w 1960[1]. Na dyplomie muzycznym wykonał utwór „Ach Ludwiko” do słów Juliana Tuwima[6].
W tym samym roku zadebiutował jako aktor epizodyczny w Krzyżakach Aleksandra Forda[1]. W marcu 1961 wystąpił po raz pierwszy na deskach Teatru Dramatycznego, z którym był związany do 1962[1]. W latach 70. i 80. wystąpił m.in. w filmach wojennych Witolda Lesiewicza Kwiecień (1961) oraz Miejsce dla jednego (1965), kryminale Janusza Nasfetera Zbrodniarz i panna (1963), filmach Janusza Majewskiego Urząd (1969), Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię (1969) oraz C.K. Dezerterzy (1985), serialu wojennym Janusza Morgensterna „Kolumbowie” (1970) czy komedii Jerzego Stefana Stawińskiego Godzina szczytu (1973)[1].
Kowalewski często występował w filmach Stanisława Barei. W filmie Nie ma róży bez ognia (1974) zagrał milicjanta.W 1976 roku pojawił się w Brunecie wieczorową porą wcielił się w rolę Michała Romana. W 1978 w Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz grał Tadeusza Krzakoskiego, dyrektora „Pol-Pimu”, natomiast w Misiu (1981) – Jana Hochwandera , kierownika produkcji filmu Ostatnia paróweczka hrabiego Barry Kenta[7].
Aktor teatrów: Klasycznego, Dramatycznego, Polskiego, Studenckiego Teatru Satyryków, Rozmaitości, Kwadrat oraz Teatru Współczesnego w Warszawie (od 1977).
Od lat związany z Teatrem Polskiego Radia[2]. Dyrektor tegoż, Janusz Kukuła, przyznaje, że Krzysztof Kowalewski jest jego ulubionym (radiowym) aktorem[2]. Kowalewski znany jest radiosłuchaczom przede wszystkim[2] za sprawą głównej roli w słuchowisku „Kocham pana, panie Sułku”, emitowanym na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia. 29 lutego 2012, niedługo przed 75 urodzinami aktora, Program Trzeci Polskiego Radia zorganizował benefis Krzysztofa Kowalewskiego[2]. Wydarzenie było emitowane na żywo na antenie rozgłośni.
Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[8] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku[9].
Nagrody (wybór) i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2002[10]
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2009[11]
- Wielki Splendor (1992)[12] – nagroda przyznawana przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia
Życie prywatne
Po raz pierwszy ożenił się w latach 60., z kubańską tancerką – Vivian Rodriguez, z którą rozwiódł się po 3 latach i jej wyjeździe do Paryża. Z tego związku ma syna Wiktora, od 1981 stale przebywającego za granicą[4]. Przez wiele lat był związany z aktorką Ewą Wiśniewską. Od 2002 mąż aktorki Agnieszki Suchory, z którą ma córkę Gabrielę[13].
Filmografia
Filmy i seriale
|
Dubbing
|
Przypisy
- ↑ a b c d e Krzysztof Kowalewski – Biografia twórcy. film.wp.pl. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ a b c d e Trójka > Benefisy > Kowalewski - mędrzec w krótkich spodenkach. Polskie Radio, 2012-03-02. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ Dominika Kaszuba: Krzysztof Kowalewski – biografia. film.onet.pl . [dostęp 2010-01-15].
- ↑ a b Krzysztof Kowalewski. Cicho, wiem. Rozmowę przepr. Juliusz Ćwieluch. „Polityka”, 2013, nr 51/52 (2938), s. 40-43.
- ↑ Zdjęcie klasy – rocznik maturalny 1955. Liceum Ogólnokształcące nr XIV w Warszawie. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-22)].
- ↑ Jan Bończa-Szabłowski. Krzysztof Kowalewski. Pogoda w granicach rozsądku. „Rzeczpospolita”, 4 stycznia 2002.
- ↑ Miś. FilmPolski.pl.
- ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2014-04-26].
- ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-26. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 50, poz. 722 – pkt 60.
- ↑ Gloria Artis dla aktorów. TVP.Info, 5 października 2009. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ Wielki Splendor – nagrody Teatru Polskiego Radia wręczone. Polskie Radio – strona korporacyjna ( prsa.com.pl ), 1 grudnia 2008. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 27, 5 lipca 2012, s. 35
Linki zewnętrzne
- Krzysztof Kowalewski w bazie filmpolski.pl
- Szablon:E-teatr
- Krzysztof Kowalewski w bazie IMDb (ang.)
- Krzysztof Kowalewski w bazie Filmweb
- Krzysztof Kowalewski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Krzysztof Kowalewski w bazie Akademii Polskiego Filmu
- Absolwenci Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza
- Polscy aktorzy teatralni
- Polscy aktorzy filmowi
- Polscy aktorzy radiowi
- Polscy aktorzy dubbingowi
- Ludzie Polskiego Radia
- Wykładowcy Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Urodzeni w 1937