Nibugar kosmatorogi
| Berytinus hirticornis | |||
| (Brulle, 1836) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
nibugar kosmatorogi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Nibugar kosmatorogi[1] (Berytinus hirticornis) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1836 roku przez Gasparda A. Brullé pod nazwą Neides hirticornis. Dzieli się go na trzy podgatunki[2][3]:
- Berytinus hirticornis hirticornis (Brulle, 1836)
- Berytinus hirticornis nigrolineatus (Jakovlev, 1903)
- Berytinus hirticornis pilipes (Puton, 1875)
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiak o silnie wydłużonym, żółtawobeżowo ubarwionym ciele długości od 7 do 11 mm. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi delikatnie owłosione i jednakowo jak reszta jej powierzchni ubarwione podłużne żeberka. Długo i odstająco owłosione czułki mają pierwszy człon wydłużony z nieco przyciemnionym zgrubieniem u wierzchołka, a człon ostatni czarno ubarwiony. Na czole umieszczony jest bardzo duży wyrostek trójkątnego kształtu. Półpokrywy odznaczają się rzędami krótkich i sztywnych włosków rosnących wzdłuż żyłek graniczących z zakrywką. Zazwyczaj pomiędzy żyłkami zakrywki znajdują się ciemniejsze plamki, a w jej użyłkowaniu brak jest komórek. Odnóża mają brązowe dwa ostatnie człony stóp, a czasem także brązowawe zgrubienia w odsiebnych częściach ud. Na powierzchni odnóży występować mogą długie włoski, ale czasami są one całkiem nagie[4].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla suche zbiorowiska trawiaste. Związany jest z wieloma różnymi roślinami[5].
Gatunek palearktyczny. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Polski, Ukrainy, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Grecji oraz europejskich części Turcji[3] i Rosji. W Afryce Północnej znany jest z Wysp Kanaryjskich, Madery, Maroka, Algierii, Libii, Tunezji i Egiptu[2]. W Azji występuje na Cyprze[3], w Turcji, Gruzji, Armenii, Izraelu, Syrii, Turkmenistanie, Tadżykistanie, Iraku, Iranie i Afganistanie[2]. W Polsce spotykany jest bardzo rzadko i znany z nielicznych stanowisk rozmieszczonych w południowej części kraju[4]. W Wielkiej Brytanii w XXI wieku stał się liczniejszy i zwiększył zasięg[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Berytinus clavipes – Nibugar długorogi. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b c Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: Berytinus hirticornis (Brulle, 1836). [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b c Berytinus (Berytinus) hirticornis (Brullé, 1836). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.
- ↑ a b Berytinus hirticornis. [w:] British Bugs. An online identification guide to UK Hemiptera [on-line]. [dostęp 2020-05-05].