Sega Mega Drive

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SEGA Mega Drive / SEGA Genesis
Ilustracja
Europejski model konsoli
Typ

konsola gier wideo

Producent

SEGA

Generacja

czwarta generacja

Premiera

Japonia: 29 października 1988
Ameryka Północna: 14 sierpnia 1989
PAL: 30 listopada 1990
Polska: 1992[1]

Nośniki danych

kartridż, płyta kompaktowa

Kontrolery

gamepad

Sprzedanych
jednostek

ok. 30 milionów[2]

Najlepiej
sprzedawana gra

Sonic the Hedgehog 2 – 6 mln[3]

Poprzednik

Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III

Następca

Sega Saturn

Sega Mega Drive16-bitowa konsola gier wideo wydana przez Segę w 1988 roku w Japonii i 1992 w Polsce[1]. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive. Produkcja konsoli została zakończona w 1997 roku. Konsola była następcą 8-bitowych Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III.

4 października 2019 została wydana zminiaturyzowana wersja konsoli – Sega Mega Drive Mini[4]. W październiku 2022, Sega wydała drugi model tejże konsoli.[5]

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

Procesor[edytuj | edytuj kod]

Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik).

  • Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61 MHz, w konsolach NTSC 7,67 MHz.
  • Niektóre systemy zawierały „klony” tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics.
  • Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny.
Mega Drive II – późniejszy model konsoli po redesignie
Procesor Zilog Z80

Pomocniczy procesor: 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik).

  • Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55 MHz, w konsolach NTSC 3,58 MHz.
  • Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
  • Używany także jako sterownik dźwięku.

Pamięć[edytuj | edytuj kod]

  • Boot ROM: 2 KB.
  • Główny RAM: 64 KB.
  • Video RAM: 64 KB; procesor nie ma bezpośredniego dostępu, pamięć musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor).
  • Pomocniczy RAM: 8 KB; używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
  • Obszar pamięci kartridża: do 4 MB (32 Mb).

Obraz[edytuj | edytuj kod]

Mega Drive zawiera VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite’ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System.

  • Płaszczyzny: 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite’ów, 1 dla systemu okien).
  • Sprite’y: do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu.
  • Paleta kolorów: 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64.
  • Rozdzielczość: do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu.

Dźwięk[edytuj | edytuj kod]

Akcesoria[edytuj | edytuj kod]

W Japonii i Brazylii do konsoli można było dokupić Sega Meganet, modem oferujący funkcje online dla gier na konsolę. Do konsoli wydano też dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD o nazwie Sega Mega-CD oraz przystawkę, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie Sega 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych akcesoriów.

W 1992 na rynku pojawił się również pistolet świetlny Menacer, który w niektórych grach służył do strzelania (wskazywania celu)[6].

W 1995 roku, przedsiębiorstwo MATT wydało na polski rynek gamepad Boomerang, przeznaczony dla m.in konsol Mega Drive oraz Master System[7][8].

Kompatybilność wsteczna[edytuj | edytuj kod]

Mega Drive jest kompatybilny wstecznie z Sega Mark III oraz Master System dzięki wbudowanym w konsole podzespołom, jednak, jako że poprzednie konsole producenta posiadały inne kartridże, wymagany jest adapter Power Base / Master System Converter w przypadku gier z Master System lub Mega Adaptor w przypadku gier z Mark III.

Power Pegasus[edytuj | edytuj kod]

Od 1992 roku, konsole Segi do Polski oficjalnie dostarczało przedsiębiorstwo Nissho Iwai Corporation Warszawa, w tym także 16-bitową Segę[1]. Strategią przedsiębiorstwa była sprzedaż produktów przez paru innych poddystrybutorów[9] a jednym z takich sprzedawców stał się w 1994 roku Bobmark International[10]. Konsola miała jednak niezadowalające wyniki sprzedaży z powodu pojawienia się rok wcześniej pirackich kopii Mega Drive'ów, jak i gier dla niego, które stały się obok "klonów" Pegasusa głównym źródłem utrzymania wielu sklepów i stoisk na giełdzie[11][12]. Przedsiębiorstwo postanowiło więc wydać klona o nazwie Power Pegasus. Pierwsze zapowiedzi pojawiły się na przełomie marca i kwietnia 1995 roku podczas targów Play-Box ’95[13]. Pod koniec tego samego roku wydano sprzęt w niewielkim nakładzie[14].

W tym czasie Nissho Iwai nie dostał przedłużenia kontraktu dla Europy Środkowo-Wschodniej, z powodu nieefektywności swojej strategii, która spowodowała brak zainteresowania poddystrybutorów w reklamowanie konsol Segi z obawy przed podziałem zysków z równoległymi partnerami[9]. Wraz z przebudową sieci sprzedaży, Sega Europe zdecydowała się współpracować dalej tylko z najbardziej doświadczonymi i efektywnymi poddystrybutorami, z czego w Polsce był to tylko Bobmark[9]. Zamiast Power Pegasusa, skupiono się na nowo wydanej Sega Saturn oraz oryginalnym Mega Drive, co było spowodowane polityką Segi związaną ze wspieraniem sprzedaży 16-bitowej konsoli w Portugalii, Grecji i krajach postkomunistycznych[15]. Pod koniec swojego cyklu życia, grupa posiadaczy Mega Drive'a oraz kompatybilnych do niego urządzeń, była określana przez polską prasę jako "niemała"[16] a sam sprzęt znalazł się na 3 miejscu w ankiecie pisma Secret Service z końca 1997 roku, w kategorii najczęściej posiadanych przez czytelników konsol, wyprzedzając Saturna ale ustępując Game Boy'owi i PlayStation[17].

Sega Channel[edytuj | edytuj kod]

W 1994 roku uruchomiono usługę Sega Channel. Po uiszczeniu opłaty, właściciele konsoli Mega Drive dostawali specjalny adapter, pozwalający na podłączenie konsoli do sieci, z której można było ściągać gry. Największą popularnością usługa cieszyła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie została uruchomiona w grudniu 1994 roku[18][19]. Sega wraz ze współpracującymi przedsiębiorstwami próbowała wprowadzać tę usługę w różnych częściach Azji, Ameryki, Europy i Australii[20][21].

Od stycznia 1996 roku, prawa do dystrybucji Sega Channel w Polsce posiadało przedsiębiorstwo Tele-Communications, Inc.[22]

Gry[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Gry na platformę Sega Mega Drive/Sega Genesis.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Sega już w Polsce. „Video Club”. 20, s. 22-23. Hit Press. 
  2. Platform Totals. VGChartz. [dostęp 2014-05-22].
  3. Daniel Boutros: A Detailed Cross-Examination of Yesterday and Today’s Best-Selling Platform Games. Gamasutra, 2006-08-04. [dostęp 2017-11-29]. (ang.).
  4. https://cenega.pl/inne/inne/sega-mega-drive-mini/3825
  5. https://kolekcjonerki.com/przedmiot/konsola/sega-mega-drive-mini-2/
  6. Dave Beuscher, Sega Genesis – Overview, Allgame [dostęp 2022-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-02] (ang.).
  7. Boomerang. „Top Secret”, s. 39, grudzień 1995. Bajtek. 
  8. https://www.dobreprogramy.pl/@macminik/joysticki-matt-produkt-z-tradycja,blog,109171
  9. a b c The Eastern Front. „Computer Trade Weekly Europe”. 53, s. 4, Maj 1996. Opportunity Publishing. 
  10. Łukasz Kujawa. Od CD32 do PlayStation. Jak w Polsce rodziły się konsole. „PSX Extreme”. 247, s. 80–83, marzec 2018. Advertigo S.A.. 
  11. dżujo. Pierwsza prawdziwa wojna konsol – Sega Mega Drive kontra Super Nintendo. „PSX Extreme”. 106, s. 72, czerwiec 2006. Grupa 69. 
  12. Hegatar Computing. „Computer Studio”. 14, s. 33, 1993. Computer Graphics Studio. 
  13. Maciej Pietraś. Targi Play-Box ’95. „Top Secret”. 38, s. 58, maj 1995. Wydawnictwo Bajtek. 
  14. Polski biały kruk – niepublikowane wcześniej zdjęcia 16-bitowego Pegasusa! – Aktualności – PPE.pl, www.ppe.pl [dostęp 2017-02-11] (pol.).
  15. https://techmonitor.ai/technology/despite_runaway_success_of_sony_playstation_sega_still_sees_mileage_in_the_16bit_games_machine
  16. Gambleriada Jesień '96 (cz.2). „Świat Gier Komputerowych”. 49, s. 56-57, Styczeń 1997. Imago. 
  17. Bezkarność Gwarantowana 5. Wyniki ankiety. „Secret Service”. 53, s. 97, Kwiecień 1998. ProScript Sp.z.o.o. 
  18. Nicholas Scibetta, The Sad Death of Sega Channel, GameCrate, 18 lutego 2015 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  19. Ernie Smith, Sega Channel History: Before There Were Cable Modems..., Tedium, 19 lipca 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  20. Tele Communications International Inc 1996 10-K405 Annual report, United States Securities and Exchange Commission, 19 marca 1997 [dostęp 2020-07-12] (ang.).
  21. Dean Amond, Looking Back on Sega Channel, Find Your Inner Geek, 20 maja 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  22. Sega preps for major overseas expansion. (Sega Channel), „Multichannel News”, 29 stycznia 1996 (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]