Ó
 |
Ten artykuł od 2011-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
O kreskowane, "u" lub "o" z kreską, "u" zamknięte (duża litera: Ó, mała litera: ó) – dwudziesta pierwsza litera alfabetu polskiego. Dawniej w języku polskim oznaczała iloczas, to znaczy długie o, które później przeszło w pochylone o (głoska pomiędzy o a u). Następnie jej wymowa zaczęła się przekształcać w "u" aż do całkowitego zrównania w wymowie. Zapis nadal jednak pozostaje odmienny (ó i u)[1]. W polskich książkach ó pojawiło się w roku 1654, w drukach wychodzących z drukarni Akademii Zamojskiej[2].
Ó zachowało się w niektórych gwarach góralskich, np. cieszyńskiej, żywieckiej itp. Na Podhalu wymowa jest bardziej zbliżona do "o", niż do "u". Wyrazy takie jak np. pary Bug i Bóg, lud i lód wymawia się w tych gwarach inaczej i nie potrzeba mówić całego zdania, by wiedzieć, czy mowa o Bugu czy o Bogu, ludzie czy lodzie. Brzmienie głoski "ó" można usłyszeć w piosenkach zespołów folkowych, np. Golec uOrkiestry.
Jest także używana w językach: dolnołużyckim, czeskim, słowackim, węgierskim, hiszpańskim, kaszubskim, islandzkim, wietnamskim i serbsko-chorwackim. Oznacza różny dźwięk w zależności od dialektu, od o/u poprzez i/y do e.
Przypisy
- ↑ str. 19, M. Gruchmanowa, M. Witaszek-Samborska, M. Żak-Święcicka: Mowa mieszkańców Poznania. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1987. ISBN 83-210-0527-6
- ↑ Zamość miasto idealne, Anna Jawor, wyd. Atut, Biuro promocji, Zamość 2011