Janusz Korwin-Mikke: Różnice pomiędzy wersjami

Janusz Korwin-Mikke
Data i miejsce urodzenia	27 października 1942 ; Warszawa
	Prezes Unii Polityki Realnej
Okres	od 1990; do 1997
Przynależność polityczna	Unia Polityki Realnej
Następca	Stanisław Michalkiewicz
	Poseł I kadencji Sejmu
Okres	od 25 listopada 1991; do 31 maja 1993
Przynależność polityczna	Unia Polityki Realnej
	Prezes Unii Polityki Realnej
Okres	od 1999; do 2002
Poprzednik	Stanisław Michalkiewicz
Następca	Stanisław Wojtera
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach
	Wiadomości w Wikinews

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

[wersja nieprzejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:02, 18 cze 2010

Janusz Ryszard Korwin-Mikke (ur. 27 października 1942 w Warszawie) – polski publicysta i polityk, poseł na Sejm I kadencji, były prezes Unii Polityki Realnej, prezes Wolności i Praworządności.

Monarchista, Mistrz Krajowy w brydżu, laureat Nagrody Kisiela w 1990, członek honorowy Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego, założyciel Fundacji Indywidualnego Kształcenia.

Kandydat na urząd Prezydenta RP w 1995, 2000, 2005 i 2010.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Po śmierci matki Marii podczas powstania warszawskiego, jego wychowaniem zajęła się babcia, a następnie macocha. Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Maturę zdał w 1959, po czym rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Później studiował także prawo, socjologię, psychologię i filozofię na Wydziale Filozofii. W 1965 w trakcie studiów został aresztowany. W marcu 1968 w związku z udziałem w protestach studenckich został powtórnie aresztowany (przetrzymywany w areszcie do lipca tegoż roku) i relegowany z uczelni. W latach 1969–1974 był pracownikiem naukowym – najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, następnie na Uniwersytecie Warszawskim. W 1970 uzyskał eksternistycznie tytuł zawodowy magistra filozofii, pozostałych kierunków studiów nie dokończył. Jako stypendysta wyjechał w 1977 na pół roku do Paryża.

Działalność publiczna w PRL

W latach 1962–1982 należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego.

Po powrocie z Paryża w 1978 założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu) oraz prywatne seminarium "Prawica, Liberalizm, Konserwatyzm". Uczestniczył w strajku stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980, następnie był doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych "Solidarność". W marcu 1982 został internowany w Białołęce na trzy miesiące. W 1984 założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów "Prawica". W 1987 został prezesem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej).

Działalność publiczna w III RP

W 1990 założył tygodnik "Najwyższy CZAS!", którego wydawcą był do października 2007 i w którym publikuje swoje felietony. Działał w Komitecie Obywatelskim przy Lechu Wałęsie. W 1990 nie zdołał zebrać wymaganej liczby podpisów poparcia, by wystartować w wyborach prezydenckich. Sprawa jego kandydatury spowodowała rozłam w RPR i przyczyniła się do utworzenia nowego ugrupowania – Konserwatywno-Liberalnej Partii Unia Polityki Realnej, którą kierował do 1997. W 1999 ponownie objął tę funkcję, ustępując tym razem ze stanowiska w 2002.

Był posłem na Sejm I kadencji z okręgu poznańskiego^[1], w trakcie której zainicjował uchwałę lustracyjną skutkującą utworzeniem tzw. Listy Macierewicza. Kandydował w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2001, w wyborach do PE w 2004 i kilkakrotnie w wyborach uzupełniających do Senatu w różnych okręgach wyborczych, za każdym razem bez powodzenia, raz (w 2004) zajmując drugie miejsce^[2].

W 2005 założył Platformę Janusza Korwin-Mikke, do której to partii jednak nie wstąpił, a z której listy w tym samym roku kandydował po raz kolejny do Sejmu w okręgu warszawskim, uzyskując 19 246 głosów^[3].

Trzykrotnie kandydował na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1995 i 2000 z ramienia UPR, w 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR.

Rok wyborów	Liczba głosów	Poparcie (%)	Miejsce w wyborach
1995^[4]	428 969	2,40%	8.
2000^[5]	252 499	1,43%	6.
2005^[6]	214 116	1,43%	6.

W 2006 zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, zajmując 4. miejsce za Kazimierzem Marcinkiewiczem, Hanną Gronkiewicz-Waltz i Markiem Borowskim z wynikiem 2,26% (9628 głosów)^[7]. Kandydował w tych wyborach bez powodzenia także do sejmiku mazowieckiego^[8], a w maju 2007 w przedterminowych wyborach wojewódzkich na Podlasiu^[9].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej. Zdobył 3640 głosów^[10].

W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu popieranie aborcji. Również w trybie wyborczym został pozwany przez Partię Kobiet, za nazwanie jej "partią ekshibicjonistek", Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść^[11].

W 2009 odszedł z UPR, stanął na czele partii Wolność i Praworządność, powstałej z przekształcenia Platformy JKM. 18 stycznia 2010 zapowiedział start w kolejnych wyborach prezydenckich. 10 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez PKW^[12].W prawyborach na popularnym portalu społecznościowym facebook uzyskał wynik ponad 20% poparcia plasując się na 2 miejscu za Bronisławem Komorowskim przy 110000 głosujących ^[13].

Działalność publicystyczna i społeczna

W działalności publicystycznej odwołuje się do dziewiętnastowiecznych konserwatywnych liberałów, jak Claude Frédéric Bastiat, Alexis de Tocqueville i Herbert Spencer, a także do myśli politycznej Voltaire'a. W wypowiedziach dotyczących ustroju Polski szlacheckiej doszukiwał się jego liberalnych elementów, m.in. broniąc instytucji liberum veto. Wiek XIX natomiast jako wiek kapitalizmu uznaje za apogeum rozwoju cywilizacji ludzkiej (powołując się na ówczesny w jego ocenie duch niezależności, przedsiębiorczości, odpowiedzialności oraz oszczędności), a także stawiając ten okres w opozycji do czasów współczesnych, w których jego zdaniem dominuje system socjalny^[14]^[15].

Jest ponadto autorem artykułów i felietonów o tematyce społeczno-ekonomicznej. Teksty te są publikowane w tygodnikach "Najwyższy CZAS!" i "Angora", gazecie codziennej "Dziennik Polski", na blogach oraz okazyjnie w innych tytułach prasowych. Prowadził także rozmowy na antenie TV Biznes.

Publicystyka:

Ubezpieczenia, 1980
Gospodarka po sierpniu 1980 czyli Co proponuje P. Józef Pińkowski, 1980
Dramat – czy szansa? 1980
Do dołu nogami, 1981
Zastanawiająca tęsknota, 1982
Historia i zmiana, 1982
Jakich wyborów nie chcemy, 1985
JK-M vs. NN, 1985
Liberum veto, 1986
Ratujmy państwo, 1990
Vademecum ojca, 1991 – zbiór esejów wydany w postaci książkowej nakładem wydawnictwa Watra (ISBN 8322503459); autorem ilustracji do tej publikacji jest rysownik Szymon Kobyliński
Nie tylko o Żydach, 1991
Prowokacja?, 1991
"Rząd rżnie głupa" – czyli mowy sejmowe, 1993
Wizja parlamentu w nowej konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, 1994
U progu wolności, 1995
Niebezpieczne ubezpieczenia, 2000
Rok 2007, 2001
Ekonomikka, 2001
Dekadencja, 2002
Podatki, czyli rzecz o grabieży, 2004
Naprawić Polskę? No problem!, 2004 – zbiór felietonów publikowanych na przestrzeni lat w polskiej prasie
Nerwy puściły, czyli kupa wariatów, 2007
Wolność do trzymania za mordę, 2007 – zbiór wydany przez wydawnictwo Red Horse Sp. z o.o. zawierający felietony opublikowane w "Angorze", "Najwyższym CZASIE!", "Temi" i "Dzienniku Polskim"
Kto tu dymi?, 2007
Rusofoby w odwrocie, 2009 – zbiór komentarzy z bloga, dotyczących sytuacji politycznej

Wraz z mistrzem świata Andrzejem Macieszczakiem napisał cztery książki o brydżu pod poprzednim nazwiskiem Janusz Mikke. Jego publikowane w latach 70. w miesięczniku "Brydż" felietony ukazały się w zbiorze pt. Pewnego razu....

Książki o tematyce brydżowej:

Brydż, 1976
Bez impasu, 1980
Brydż dla początkujących, 1980
Quizy brydżowe, 1987
Brydż sportowy, 1989
Pewnego razu..., 1993

W 2000 był jednym z dwóch kandydatów na prezesa Polskiego Związku Szachowego (zgłoszonym przez Andrzeja Filipowicza). Przegrał ze Stanisławem Łobaziewiczem^[16].

W 2007 założył Fundację Indywidualnego Kształcenia, której celem statutowym jest kształcenie osób niepełnosprawnych fizycznie w sportach umysłowych. W październiku 2009 wystąpił z UPR, motywując to swoim sprzeciwem wobec udzielenia absolutorium prezesowi tego ugrupowania, Bolesławowi Witczakowi i przystąpił do WiP^[17].

Życie prywatne

Syn Ryszarda i Marii Korwin-Mikke. W 1965 zawarł związek cywilny z Ewą Mieczkowską. Po rozwodzie w 1973 wziął ślub kościelny z Małgorzatą Szmit. Ma sześcioro dzieci: Ryszarda (ur. 1968), Krzysztofa (ur. 1971), Kacpra (ur. 1974), Jacka (ur. 1977), Zuzannę (ur. 1982) i Korynnę (ur. 1983)^[18].

W 1998 nagrał z Krzysztofem Skibą piosenkę "Stop podatki!", która znalazła się na płycie Wąchole. Zagrał samego siebie w komedii Witolda Adamka zatytułowanej Wtorek (z 2001)^[19].

↑ Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 31 maja 2010].
↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Dz.U. z 1995 r. nr 126, poz. 604
↑ Dz.U. z 2000 r. nr 85, poz. 952
↑ Dz.U. z 2005 r. nr 200, poz. 1647
↑ Serwis PKW – Wybory 2006: wyniki wyborów Prezydenta m.st. Warszawy 2006. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Serwis PKW – Wybory 2006: wyniki wyborów do Sejmiku Województwa Mazowieckiego 2006<. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Urząd Marszałkowski Województwa Podlaskiego – wyniki wyborów do Sejmiku Województwa Podlaskiego 2007. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Korwin-Mikke kontra Partia Kobiet. wp.pl, 17 października 2007. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Komunikat Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 10 maja 2010 r. o zarejestrowaniu kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach zarządzonych na dzień 20 czerwca 2010 r.. pkw.gov.pl, 10 maja 2010. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).
↑ Piotr Napierała, Frédéric Bastiat i Herbert Spencer – źródła myśli politycznej Janusza Korwin-Mikkego, [w:] Tomasz Sikorski, Adam Wątor, Marzyciele i realiści O roli tradycji w polskiej myśli politycznej od upadku powstania styczniowego do XXI wieku, Szczecin 2009, s. 620–632. ISBN 978-83-751814-0-1
↑ Tomasz Sommer, Korwin wolnościowiec z misją. Warszawa: 3S MEDIA, 2009. ISBN: 9788392389453
↑ Prawie remis. astercity.net. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Oświadczenie na stronie prywatnej. [dostęp 10 maja 2010].
↑ Cezary Zawalski: Prezes. Warszawa: Von Borowiecky, 2004, s. 35. ISBN 83-87689-53-X.
↑ Janusz Korwin-Mikke w bazie filmpolski.pl. [dostęp 17 czerwca 2010].

Źródła

Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 10 maja 2010].

Linki zewnętrzne

Janusz Korwin-Mikke – strona prywatna. [dostęp 10 maja 2010].
Blog Janusza Korwin-Mikke. [dostęp 10 maja 2010].

[1] Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 10 maja 2010].

[2] Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 31 maja 2010].

[3] Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 10 maja 2010].

[4] Dz.U. z 1995 r. nr 126, poz. 604

[5] Dz.U. z 2000 r. nr 85, poz. 952

[6] Dz.U. z 2005 r. nr 200, poz. 1647

[7] Serwis PKW – Wybory 2006: wyniki wyborów Prezydenta m.st. Warszawy 2006. [dostęp 10 maja 2010].

[8] Serwis PKW – Wybory 2006: wyniki wyborów do Sejmiku Województwa Mazowieckiego 2006<. [dostęp 10 maja 2010].

[9] Urząd Marszałkowski Województwa Podlaskiego – wyniki wyborów do Sejmiku Województwa Podlaskiego 2007. [dostęp 10 maja 2010].

[10] Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 10 maja 2010].

[11] Korwin-Mikke kontra Partia Kobiet. wp.pl, 17 października 2007. [dostęp 10 maja 2010].

[12] Komunikat Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 10 maja 2010 r. o zarejestrowaniu kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach zarządzonych na dzień 20 czerwca 2010 r.. pkw.gov.pl, 10 maja 2010. [dostęp 10 maja 2010].

[13] Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).

[14] Piotr Napierała, Frédéric Bastiat i Herbert Spencer – źródła myśli politycznej Janusza Korwin-Mikkego, [w:] Tomasz Sikorski, Adam Wątor, Marzyciele i realiści O roli tradycji w polskiej myśli politycznej od upadku powstania styczniowego do XXI wieku, Szczecin 2009, s. 620–632. ISBN 978-83-751814-0-1

[15] Tomasz Sommer, Korwin wolnościowiec z misją. Warszawa: 3S MEDIA, 2009. ISBN: 9788392389453

[16] Prawie remis. astercity.net. [dostęp 10 maja 2010].

[17] Oświadczenie na stronie prywatnej. [dostęp 10 maja 2010].

[18] Cezary Zawalski: Prezes. Warszawa: Von Borowiecky, 2004, s. 35. ISBN 83-87689-53-X.

[19] Janusz Korwin-Mikke w bazie filmpolski.pl. [dostęp 17 czerwca 2010].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

@@ Linia 75: / Linia 75: @@
 W trybie wyborczym wygrał sprawę z [[Zygmunt Wrzodak|Zygmuntem Wrzodakiem]], który zarzucił mu popieranie aborcji. Również w trybie wyborczym został pozwany przez [[Partia Kobiet|Partię Kobiet]], za nazwanie jej "partią ekshibicjonistek", [[Sąd apelacyjny|Sąd Apelacyjny]] w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść<ref>{{Cytuj stronę|url=http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,wid,9304931,wiadomosc.html?ticaid=14d72|tytuł=''Korwin-Mikke kontra Partia Kobiet''|opublikowany=wp.pl|data=17 października 2007|data dostępu=10 maja 2010}}</ref>.
-W 2009 odszedł z UPR, stanął na czele partii [[Wolność i Praworządność]], powstałej z przekształcenia Platformy JKM. 18 stycznia 2010 zapowiedział start w kolejnych [[wybory prezydenckie w Polsce w 2010 roku|wyborach prezydenckich]]. 10 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez [[Państwowa Komisja Wyborcza|PKW]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.pkw.gov.pl/pkw2/index.jsp?place=Lead07&news_cat_id=22826&news_id=43872&layout=1&page=text|tytuł=''Komunikat Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 10 maja 2010 r. o zarejestrowaniu kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach zarządzonych na dzień 20 czerwca 2010 r.''|opublikowany=pkw.gov.pl|data=10 maja 2010|data dostępu=10 maja 2010}}</ref>.
+W 2009 odszedł z UPR, stanął na czele partii [[Wolność i Praworządność]], powstałej z przekształcenia Platformy JKM. 18 stycznia 2010 zapowiedział start w kolejnych [[wybory prezydenckie w Polsce w 2010 roku|wyborach prezydenckich]]. 10 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez [[Państwowa Komisja Wyborcza|PKW]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.pkw.gov.pl/pkw2/index.jsp?place=Lead07&news_cat_id=22826&news_id=43872&layout=1&page=text|tytuł=''Komunikat Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 10 maja 2010 r. o zarejestrowaniu kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach zarządzonych na dzień 20 czerwca 2010 r.''|opublikowany=pkw.gov.pl|data=10 maja 2010|data dostępu=10 maja 2010}}</ref>.W prawyborach na popularnym portalu społecznościowym [[facebook]] uzyskał wynik ponad 20% poparcia plasując się na 2 miejscu za Bronisławem Komorowskim przy 110000 głosujących <ref>{{Cytuj stronę|url=http://apps.facebook.com/prawybory/[dostęp 18 czerwca 2010].}}</ref>.
 == Działalność publicystyczna i społeczna ==