Giorgio Chiellini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giorgio Chiellini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1984
Piza

Wzrost

186 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2000–2004 AS Livorno Calcio 55 (4)
2004–2005 ACF Fiorentina (wyp.) 37 (3)
2005–2022 Juventus 425 (27)
2022–2023 Los Angeles FC 31 (0)
W sumie: 548 (34)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2000–2001  Włochy U-16 22 (2)
2001  Włochy U-17 1 (0)
2002  Włochy U-18 6 (1)
2001–2003  Włochy U-19 18 (1)
2003–2007  Włochy U-21 26 (6)
2004–2022  Włochy 117 (8)
W sumie: 190 (18)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy
I miejsce Europa 2020 piłka nożna
II miejsce Polska/Ukraina 2012 piłka nożna
Liga Narodów UEFA
brąz Włochy 2020/2021
Puchar Konfederacji
brąz Brazylia 2013
Strona internetowa

Giorgio Chiellini (ur. 14 sierpnia 1984 w Pizie) – włoski piłkarz, który występował na pozycji obrońcy. W latach 2004-2022 reprezentant Włoch. Większość swojej kariery spędził we włoskim Juventusie.

Złoty medalista Mistrzostw Europy w 2020 roku. Uczestnik Mistrzostw Świata (2010, 2014) oraz Mistrzostw Europy (2008, 2012, 2016, 2020).

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Chiellini zaczął karierę w Livorno, gdzie grał dwa lata w Serie C1 i Serie B. Latem 2004 roku, Juventus zapłacił za niego ponad 6 milionów euro[1]. Sezon 2004/2005 spędził w Fiorentinie na wypożyczeniu. Od sezonu 2005/2006 coraz częściej grywał w podstawowym składzie "Starej Damy". W 2018 roku po odejściu Gianluigiego Buffona został kapitanem drużyny[1]. Wystąpił w 560 meczach w barwach klubu z Turynu, zdobył w nich 36 bramek i miał 25 asyst we wszystkich rozgrywkach[1].

12 grudnia 2023 zakończył piłkarską karierę[2].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Chiellini debiutował w reprezentacji Włoch 17 listopada 2004 w wygranym 1:0 towarzyskim meczu przeciwko Finlandii. Wygrał ME U-19 w 2003 oraz zdobył brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach. Chiellini strzelił swojego pierwszego gola dla reprezentacji Włoch 21 listopada 2007 podczas wygranego 3:1 meczu przeciwko Wyspom Owczym.

Na Mistrzostwach Europy 2008 zastąpił kontuzjowanego Fabia Cannavaro. Na turnieju tym był jednym z najlepszych włoskich zawodników. Razem z klubowym kolegą Olofem Mellbergiem stworzył duet środkowych obrońców w najlepszej jedenastce turnieju wybranej przez Castrol Index.

Na Mistrzostwach Europy 2012 wraz z reprezentacją Włoch zajął drugie miejsce.

W czasie Mistrzostw Świata w 2014 w meczu grupowym z Urugwajem został ugryziony w bark przez Luisa Suareza[3].

13 listopada 2017 po tym, jak reprezentacja Włoch nie zdołała zakwalifikować się na MŚ 2018, zakończył karierę w reprezentacji[4]. Jednak po jakimś czasie ogłosił powrót do kadry i został kapitanem drużyny narodowej.

Na Mistrzostwach Europy 2020 (rozegranych w 2021 r.) wraz z reprezentacją Włoch zajął pierwsze miejsce.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Giorgio Chiellini studiował ekonomię na uniwersytecie w Turynie, na którą dostał się ukończywszy szkołę średnią z wyróżnieniem. Ukończył studia w lipcu 2010[5].

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

A.S. Livorno Calcio[edytuj | edytuj kod]

  • Mistrzostwo Serie C/Serie C1/Lega Pro: 2001/2002

Juventus F.C.[edytuj | edytuj kod]

  • Mistrzostwo Serie A: 2011/2012, 2012/2013, 2013/2014, 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017, 2017/2018, 2018/2019, 2019/2020
  • Mistrzostwo Serie B: 2006/2007
  • Puchar Włoch: 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017, 2017/2018
  • Superpuchar Włoch: 2012, 2013, 2015, 2018

Los Angeles FC[edytuj | edytuj kod]

  • MLS Cup: 2021/2022
  • Supporters' Shield: 2021/2022

Reprezentacja Włoch[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Telewizja Polska S.A, Giorgio Chiellini. Ostatni taki żołnierz "Starej Damy", sport.tvp.pl, 19 maja 2022 [dostęp 2022-07-03] (pol.).
  2. Telewizja Polska S.A, Legendarny obrońca postanowił zakończyć karierę, sport.tvp.pl, 12 grudnia 2023 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  3. Mundial 2014. Luis Suarez ugryzł nie po raz pierwszy. [dostęp 2017-02-25].
  4. Giorgio Chiellini potwierdził zakończenie gry w reprezentacji – Sport. sport.onet.pl. [dostęp 2017-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-15)].
  5. Timothy Ormezzano: Ecco il dottor Chiellini "Non siamo ignoranti". repubblica.it, 2010-07-27. [dostęp 2013-10-24]. (wł.).
  6. Giorgio Chiellini - Tytuły i sukcesy, www.transfermarkt.pl [dostęp 2024-01-14] (pol.).
  7. IFFHS MEN’S UEFA TEAM OF THE YEAR 2021. iffhs.com, 2021-12-22. [dostęp 2021-12-22]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]